ITPB2/415-468/13/MM

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 26 lipca 2013 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB2/415-468/13/MM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. z 2012, poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 25 kwietnia 2013 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 29 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawa do rozliczenia w sposób przewidziany dla osoby samotnie wychowującej dziecko - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawa do rozliczenia w sposób przewidziany dla osoby samotnie wychowującej dziecko.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 30 maja 2011 r. Sąd Okręgowy rozwiązał przez rozwód bez orzekania o winie małżeństwo Wnioskodawcy i Jego małżonki.

Sąd powierzył obojgu rodzicom wykonywanie władzy rodzicielskiej nad dwójką ich małoletnich dzieci, urodzonych: dnia.... 2004 r. i... 2006 r. z ustaleniem miejsca zamieszkania z matką. Sąd ustalił sposób sprawowania opieki nad dziećmi w ten sposób, że Wnioskodawca będzie miał prawo do bezpośrednich kontaktów z córkami w co drugi weekend od piątku do poniedziałku i może je odbierać z przedszkola lub szkoły w piątek i odwozić do przedszkola lub szkoły w poniedziałek. W tym samym tygodniu, w którym dzieci będą spędzały z Wnioskodawcą weekend, Wnioskodawca również spędza z nimi czas od poniedziałku do wtorku w ten sposób, że ma prawo odbierać dzieci z przedszkola lub szkoły w poniedziałek i odwozić je do przedszkola lub szkoły we wtorek. W pozostałych tygodniach Wnioskodawca może odbierać dzieci z przedszkola lub szkoły w czwartek i odwozić do przedszkola lub szkoły w piątek, przy czym raz na cztery tygodnie okres ten ulega wydłużeniu i Wnioskodawca może odbierać dzieci z przedszkola lub szkoły w środę i spędzać z nimi czas do piątku, kiedy to odwozi dzieci do przedszkola lub szkoły. Ponadto Wnioskodawca może spędzać z dziećmi jeden miesiąc wakacji letnich, pierwszy tydzień ferii zimowych oraz dłuższe weekendy w latach nieparzystych i połowę pozostałych wolnych okresów szkolnych. Jest to sposób opieki ustalony przez obojga rodziców.

Sąd zasądził też od Wnioskodawcy na rzecz Jego córek alimenty w łącznej wysokości 1.500 zł miesięcznie. Oprócz tego Wnioskodawca ponosi koszty utrzymania dzieci w trakcie ich pobytu u Niego, co stanowi ok. 40% miesiąca, w którym nie ma wakacji lub ferii oraz dłuższych wolnych okresów szkolnych.

Rodzice mieszkają oddzielnie od drugiej połowy lipca 2011 r. Rozwód orzeczono w dniu 30 maja 2011 r., a wyrok uprawomocnił się z dniem 21 czerwca 2011 r.

Zatem udział Wnioskodawcy w wychowywaniu dzieci nie ogranicza się do sporadycznych z nimi kontaktów, albowiem dzieci z Nim zamieszkują, pod Jego adresem przez znaczną część czasu, co rodzice zgodnie ustalili w formie harmonogramu, który został ujęty w wyroku rozwodowym. W domu Wnioskodawcy nocują, jedzą posiłki, mają swój pokój, ubrania, książki, zabawki, odrabiają lekcje, są odwiedzane przez rówieśników, wyprawiają urodziny, imieniny, itp.

W czasie, gdy dzieci faktycznie przebywają z Wnioskodawcą, który jest osobą rozwiedzioną, to Wnioskodawca wychowuje je samotnie. Sam bowiem zawozi córki do szkoły, na zajęcia pozalekcyjne, uroczystości rówieśnicze. Wnioskodawca utrzymuje kontakt ze szkołą, zapewnia opiekę medyczną, rozwój kulturalny (kino, teatr, koncerty), przygotowuje im posiłki, ubrania, zapewnia rozrywki, razem odrabiają lekcje. Wnioskodawca zatem aktywnie uczestniczy w życiu i rozwoju dzieci i planuje pracę zawodową w ten sposób, aby odbierać córki bezpośrednio po lekcjach i zawozić je do szkoły bezpośrednio przed rozpoczęciem zajęć, tak więc ze świetlicy korzystają wyłącznie w dniach gdy do szkoły zawozi lub ze szkoły odbiera je matka.

Wkład własny (zaangażowanie w opiekę) rodzice wnoszą porównywalny, jednak Wnioskodawca ponosi zdecydowanie przeważającą część kosztów wychowania dzieci:

* łącznie koszt utrzymania dzieci wynosi ok. 3.000 zł miesięcznie,

* zgodnie z wyrokiem sądu Wnioskodawca płaci 1.500 zł alimentów miesięcznie na obie córki,

* dodatkowo Wnioskodawca ponosi koszty utrzymania dzieci w czasie kiedy z Nim mieszkają (ponad 40% czasu), w wysokości ok. 1.000 zł miesięcznie,

* ponosi przypadające koszty wyposażenia i utrzymania mieszkania związane z ich pobytem i wychowaniem,

* kupuje dzieciom część ubrań, obuwie, zabawki, pomoce i podręczniki szkolne, opłaca rozrywki w tym kulturalne, współfinansuje wydatki wyjątkowe, co jest ujęte w porozumieniu na potrzeby procesu rozwodowego,

* w okresach wolnych (wakacje, ferie i inne) mimo, iż dzieci przebywają z Wnioskodawcą przez cały miesiąc i Wnioskodawca utrzymuje dzieci w tych okresach, uiszcza byłej żonie alimenty.

Wnioskodawca osiąga dochody z tytułu umowy o pracę, podobnie jak matka dzieci. Ani do Wnioskodawcy, ani do Jego dzieci nie mają zastosowania przepisy art. 30c ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ani ustawy o podatku tonażowym. Małoletnie dzieci nie osiągają dochodów. Matka dzieci nie rozlicza się jako osoba samotnie wychowująca dzieci w rozumieniu art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych w sposób przewidziany dla osoby samotnie wychowującej dzieci za rok 2011 i lata następne, do chwili zmiany stanu faktycznego lub zmiany w prawie podatkowym w zakresie korzystania z ww. preferencji.

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje Mu prawo do obliczania podatku dochodowego od osób fizycznych w sposób przewidziany dla osoby samotnie wychowującej dzieci. Mając na względzie przedstawiony stan faktyczny stoi na stanowisku, iż spełnia łącznie wszystkie warunki przewidziane w art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do skorzystania z możliwości obliczenia podatku w sposób przewidziany dla osoby samotnie wychowującej dzieci.

Zgodnie z ww. przepisem, osobą samotnie wychowująca dzieci jest m.in. rodzic będący rozwodnikiem, który w roku podatkowym samotnie wychowuje dzieci małoletnie. W ocenie Wnioskodawcy spełnia On określone w tym przepisie przesłanki. Sąd nie pozbawił Go bowiem władzy rodzicielskiej, a jedynie - nie mając innego wyjścia - określił, że miejsce zamieszkania dzieci jest przy matce (przepisy prawa polskiego nie pozwalają aby osoba miała równocześnie więcej niż jedno miejsce zamieszkania). Mimo więc, że Sąd ustalił miejsce zamieszkania dzieci z matką, powierzył wykonywanie władzy rodzicielskiej obojgu rodzicom oraz ustalił kontakty Wnioskodawcy z dziećmi w ten sposób, że spędzają u Niego standardowo ponad 40% czasu.

Wnioskodawca podkreśla, że sposób określenia miejsca zamieszkania dzieci nie ma żadnego znaczenia prawnego i zwraca uwagę na przepisy Kodeksu cywilnego odnoszące się do "miejsca zamieszkania". Zgodnie z art. 25 Kodeksu cywilnego miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Art. 26 Kodeksu cywilnego stanowi, że miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest miejsce zamieszkania rodziców albo tego z rodziców, któremu wyłącznie przysługuje władza rodzicielska lub któremu zostało powierzone wykonywanie władzy rodzicielskiej. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje na równi obojgu rodzicom mającym osobne miejsce zamieszkania, miejsce zamieszkania dziecka jest u tego z rodziców, u którego dziecko stale przebywa. Jeżeli dziecko nie przebywa stale u żadnego z rodziców, jego miejsce zamieszkania określa sąd opiekuńczy. Art. 28 Kodeksu cywilnego wyraźnie zaś stanowi, że można mieć tylko jedno miejsce zamieszkania. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, wykorzystanie zasad określonych w art. 26 Kodeksu cywilnego w celu przesądzenia miejsca zamieszkania dziecka będzie miało praktyczne znaczenie przede wszystkim wówczas, gdy każde z rodziców będzie miało swoje miejsce zamieszkania w innej miejscowości (vide m.in. Komentarz do Kodeksu cywilnego, Edward Gniewek, 2010, Legalis). Wnioskodawca podkreśla, że Sąd Najwyższy trafnie zauważył, że pojęcie miejsca zamieszkania na gruncie art. 26 Kodeksu cywilnego należy interpretować według definicji tego pojęcia zawartej w art. 25 Kodeksu cywilnego (uzasadnienie uchwały SN z 24 września 1980 r., III CZP 31/80, OSN 1981, Nr 1981, Nr 5, poz. 71).

Szczegółowe hipotezy przedmiotowego przepisu okażą się natomiast zbędne w sytuacji zamieszkiwania przez rodziców na obszarze tej samej miejscowości, nawet gdy zaspokajają swoje potrzeby mieszkaniowe osobno, chyba że dziecko nie przebywa stale z żadnym z nich (E. Gniewek, tamże). Na bazie tych przepisów, popartych utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego oraz doktryny, Wnioskodawca dochodzi do wniosku, że nie jest możliwe ustalenie dwóch miejsc zamieszkania dzieci, przy pełnej władzy rodzicielskiej obojga rodziców, a ustalenie miejsca zamieszkania przy jednym z rodziców przez sąd w wyroku rozwodowym ma jedynie charakter techniczny, porządkowy i nie wiąże się w żadnym razie z wychowywaniem dzieci, pieczą nad nimi. O takim charakterze tego ustalenia świadczy także to, iż sąd rozwodowy, pełniący w tym wypadku także rolę sądu opiekuńczego, nie wskazał, że miejscem zamieszkania dzieci jest T. (zgodnie z definicją z art. 25 Kodeksu cywilnego) - czyli miejscowość gdzie mieszkają oboje rodzice, a ustalili "miejsce zamieszkania" dzieci Wnioskodawcy każdorazowo w miejscu zamieszkania matki. Powyższe wynikało zresztą z wspólnego porozumienia Wnioskodawcy i jego byłej żony, gdyż byli małżonkowie wiedzieli, że ma i będzie miało to znaczenie w przyszłości w zakresie całkowicie porządkowym. To pod adresem pocztowym matki dzieci będą zameldowane, szkoła odpowiednia dla rejonu zameldowania dzieci będzie sprawować pieczę administracyjną nad ich obowiązkiem szkolnym, itp.

Dodatkowo i dla jasności powyższych wywodów Wnioskodawca wskazuje również, że nawet fakt stałego przebywania dziecka u innych osób niż rodzice (np. cały rok szkolny u dziadków w innej miejscowości), nie powoduje, że dziecko posiada inne miejsce zamieszkania, niż to wynika z cytowanych powyżej przepisów Kodeksu cywilnego. W takiej sytuacji i tak miejscem zamieszkania dziecka będzie miejsce zamieszkania rodziców (tak m.in. wyrok NSA z 8 listopada 1998 r., sygn. akt III SA 428/88, ONSA 1998, Nr 2, poz. 88). W ocenie Wnioskodawcy nie można więc przyznawać określonemu przez sąd "miejscu zamieszkania" jakiegokolwiek znaczenia przy ustaleniu kto faktycznie sprawuje opiekę nad dzieckiem, wychowuje je.

Powracając do kwestii "samotnego wychowywania dzieci" Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie ze stanem faktycznym, oboje rodzice wnoszą porównywalny wkład własny w opiekę i wychowanie dzieci, Wnioskodawca - jako ich ojciec - ponosi dodatkowo główny ciężar finansowy. Jako, że dzieci więcej niż 40% czasu zamieszkują z Wnioskodawcą, Wnioskodawca uważa, że aktywnie i samodzielnie się nimi opiekuje i samotnie je wychowuje. Wyrok określił minimum kontaktów Wnioskodawcy z dziećmi, często jednak z uwagi na charakter pracy matki, zajęcia dodatkowe dzieci, uroczystości rodzinne, itp., Wnioskodawca spędza z nimi więcej czasu niż wynika to z wyroku rozwodowego. Poza zwykłymi miesiącami Wnioskodawca spędza z dziećmi 50% wakacji letnich, 50% ferii zimowych i 50% pozostałych wolnych w szkole okresów w roku. Codziennie oczywiście Wnioskodawca kontaktuje się z córkami telefonicznie, pytając m.in. o naukę, przebieg dnia, itp.

Zgodnie z definicją słownikową "wychowywać", to zapewniać osobie niedorosłej osiągniecie rozwoju fizycznego i psychicznego, zapewniać opiekę istocie niedorosłej i doprowadzić ją do samodzielności (Słownik Języka Polskiego PWN 1992 r.). W czasie, gdy córki przebywają z Wnioskodawcą, to wyłącznie On się nimi opiekuje i jest pozbawiony wsparcia drugiego z rodziców w procesie wychowywania dzieci. Wnioskodawca uważa zatem, że wychowuje córki samotnie, troszczy się o ich byt materialny i emocjonalny bez udziału innej osoby. Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca powołuje się na wyrok NSA z dnia 5 października 2010 r., sygn. akt II FSK 890/09, LEX 668542. Samotność w znaczeniu potocznym, to życie bez innej osoby, a samotny na tle art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to ojciec lub matka dziecka bez męża lub żony (wyrok WSA w Olsztynie z dnia 5 listopada 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 608/09). Wnioskodawca uważa, że przesłanki te niewątpliwie spełnia.

Ponadto Wnioskodawca zwraca uwagę, że nie jest możliwe uznanie w świetle obowiązujących przepisów prawa i zasad logicznego rozumowania, iż jedynie jedna osoba z osób rozwiedzionych może wychowywać dzieci. Wychowywanie polega na stałym troszczeniu się o byt materialny dziecka oraz o jego rozwój emocjonalny. Jak Wnioskodawca wskazał w stanie faktycznym przesłanki te spełnia zarówno on, jak i matka dzieci. Oboje, w czasie gdy dzieci przebywają u każdego z rodziców, każdy z nich spędza z nimi czas, dba o ich edukację, rozwój zainteresowań, kontakty z rówieśnikami. Niesprawiedliwe i naruszające prawo byłoby przyjęcie, że tylko jedno z rodziców "wychowuje" dzieci. W czasie, gdy dzieci przebywają u Wnioskodawcy lub Jego byłej żony, każde z rodziców wychowuje dzieci i to bez wsparcia drugiego z rodziców, a więc samotnie.

Generalnie sprowadzanie "wychowania" do czasu spędzanego z dzieckiem jest błędne. W ocenie Wnioskodawcy wydaje się oczywiste, że osoba spędzająca z dzieckiem mniej czasu może bardziej dbać o wychowanie dziecka "zapewniając byt doprowadzić do osiągnięcia pełnego rozwoju psychicznego i fizycznego". To samo dotyczy stwierdzenia, że "wychowywanie polega na stałym troszczeniu się o byt materialny dziecka oraz jego rozwój emocjonalny". Poza tym, wkład rodziców w rozwój dzieci i ich byt może być identyczny, co zresztą w sytuacji Wnioskodawcy faktycznie po wyroku rozwodowym nastąpiło. Zdarzają się i to coraz częściej, wypadki orzekania przez sądy tzw. opieki naprzemiennej z równym czasem pobytu dzieci u każdego z rodziców. W takich wypadkach, nie sposób przecież przyjąć, że żaden z rodziców nie może korzystać ze statusu osoby samotnie wychowującej dzieci, gdyż żaden nie przebywa z nim w danym okresie dłużej od drugiego o przykładowy 1% czasu. Istotne w powyższym kontekście jest również zwrócenie uwagi na zmianę przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie definicji osoby samotnie wychowującej dziecko. Do 1 stycznia 2011 r. zgodnie z art. 6 ust. 5 tej ustawy, za osobę samotnie wychowująca dziecko uważało się jednego z rodziców albo opiekuna prawnego, jeżeli osoba ta jest panną, kawalerem, wdową, wdowcem, rozwódką, rozwodnikiem albo osobą, w stosunku do której orzeczono separację w rozumieniu odrębnych przepisów.

Obecnie przepis ten został uchylony i powyższą kwestie reguluje art. 6 ust. 4 ww. ustawy, który określa osobę samotnie wychowującą dzieci - rodzica lub opiekuna prawnego, podlegającego obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, będącego panną, kawalerem, wdową, wdowcem, rozwódką, rozwodnikiem albo osobą, w stosunku do której orzeczono separację w rozumieniu odrębnych przepisów lub osobą pozostającą w związku małżeńskim, jeżeli jej małżonek został pozbawiony praw rodzicielskich lub odbywa karę pozbawienia wolności, jeżeli ten rodzic lub opiekun w roku podatkowym samotnie wychowuje dzieci:

1.

małoletnie,

2.

bez względu na wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,

3.

do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawodawca zrezygnował z założenia, że osobą samotnie wychowująca dziecko może być tylko jedna osoba. Mając na uwadze zasadę racjonalności ustawodawcy, a co za tym idzie celowość ustalenia takiego, a nie innego brzmienia przepisu, nie można byłoby zgodzić się z poglądem, że aktualnie tylko jeden z rodziców może korzystać ze statusu osoby samotnie wychowującej dziecko. Po coś wszak zrezygnowano ze sformułowania "jeden" rodzic, opiekun.

Ponadto Wnioskodawca zwraca uwagę, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają prawa podatnika do preferencyjnego opodatkowanie jego dochodów od tego, czy przez cały rok podatkowy (przysłowiowe 365 dni) był osobą samotnie wychowującą dzieci. Wystarczające jest, aby taki stan w ogóle zaistniał w ciągu roku, co wynika m.in. z postanowienia w sprawie interpretacji prawa podatkowego wydanego dnia 21 lutego 2005 r. przez Urząd Skarbowy we Włocławku. Najdalej idące interpretacje uznają za wystarczające dla skorzystania z preferencyjnego sposobu opodatkowania, aby stan taki zaistniał chociaż jeden dzień w roku, co nie kłóci się z literalnym brzmieniem przepisów. W przypadku Wnioskodawcy, dzieci są u Niego od 13 do 14 dób (nocy) w miesiącu, a oprócz tego spędza z nimi dużą część dnia, w którym przejmuje je matka. Obie córki chodzą do szkoły. Zgodnie z harmonogramem Wnioskodawca nie widuje się z dziećmi jedynie przez 10-11 dni w miesiącu. Nietrudno policzyć, że gdyby Sąd przyznał Wnioskodawcy 2-3 dni w miesiącu więcej na kontakty z córkami (automatycznie odbierając te dni matce) dzieci spędzałyby z rodzicami równą ilość dni w miesiącu. Sąd przystał w wyroku rozwodowym na ustalenia poczynione przez ówczesnych małżonków w zakresie kontaktów z dziećmi - matka dzieci nie zgodziła się na tzw. opiekę naprzemienną, czyli równe kontakty z rodzicami, co de facto "zniosłoby" obowiązek alimentacyjny. Mówiąc wprost, za 5-6 dni różnicy w kontaktach z córkami Wnioskodawca płaci alimenty w wysokości 1.500 zł. Poza tym w wyjątkowych sytuacjach (ważne sprawy matki, choroba, itp.) Wnioskodawca dodatkowo zajmuje się dziećmi w ciągu dnia, po szkole, które zgodnie z ustaleniami mają spędzać z matką.

Rozumienie sformułowania "osoby samotnie wychowującej dziecko", jako osoby samotnie wychowującą przez cały 365 - dniowy rok podatkowy również - w ocenie Wnioskodawcy-byłoby interpretacją absurdalną. Zresztą poniekąd zamykającą wszystkim podatnikom możliwość "wspólnego opodatkowania z dzieckiem". Wyłączającą nawet rodzica dziecka, z którym to dzieckiem jego drugi rodzic przebywa np. wyłącznie przez dwa tygodnie w roku, w czasie wakacji, gdyż "cały rok" przebywa na "drugim końcu kraju". Wnioskodawca podtrzymuje więc stanowisko, że w określonym czasie (ponad 40%) roku podatkowego jest osobą samotnie wychowującą dzieci.

Dla poparcia swojego twierdzenia, niejako a contrario Wnioskodawca powołuje się na art. 3 pkt 17a ustawy o świadczeniach rodzinnych, który mówi, że sformułowanie "osoba samotnie wychowująca dziecko" oznacza pannę, kawalera, wdowę, wdowca, osobę pozostającą w separacji orzeczonej prawomocnym wyrokiem sądu, osobę rozwiedzioną, chyba że wychowuje wspólnie co najmniej jedno dziecko z jego rodzicem. Inna interpretacja definicji osoby samotnie wychowującej dziecko, zawartej w różnych ustawach, jest niedopuszczalna (vide m.in. wyrok WSA w Bydgoszczy z 5 kwietnia 2011 r., sygn. akt II SA/Bd 191/11). Wnioskodawca uważa, że powyższe warto zweryfikować z szeroką argumentacją na ten temat zawartą w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 23 czerwca 2008 r. w sprawie P 18/6. Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego jasno wynika, że nie wychowuje dzieci wspólnie z ich matką, a sam, natomiast pozostałe warunki spełnia bezdyskusyjnie. Rozumienie tego pojęcia przez Wnioskodawcę potwierdza także najnowsze orzecznictwo NSA, gdzie odmawia się prawa do "wspólnego opodatkowania" osobom, które wychowują dzieci wspólnie z kimś, a spełniają pozostałe warunki z omawianego przepisu (wyrok NSA z 30 czerwca 2009 r., sygn. akt II FSK 279/09, wyrok NSA z dnia 11 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1228/10).

Jak wspominał już Wnioskodawca, założenie o przeważającym czasie spędzonym z dziećmi w żaden sposób nie wynika z przepisów prawa. Rzeczywiście wykładnia celowościowa nie pozwala na przyjęcie, że osobą samotnie wychowującą dziecko jest osoba, która "wychowuje" je przykładowo jeden dzień w roku podatkowym. Trzeba jednak pamiętać, że sięganie do wykładni celowościowej jest dalszym etapem interpretacji przepisów prawa. Pierwszą i podstawową metodą jest wykładnia językowa. Przedmiotem interpretacji jest język, za pomocą którego zakodowane są teksty prawne. W przypadku wykładni naczelną zasadę pełni zasada clara non sunt interpretanda, zgodnie z którą to co jest zrozumiałe i jasne nie wymaga interpretacji. W ocenie Wnioskodawcy rozumienie przepisu w sposób niedopuszczający uznania osoby spędzającej z dzieckiem jeden dzień w roku podatkowym za osobę samotnie wychowująca dziecko, nie tyle wynika z wykładni celowościowej (czyli z jakiejś nieokreślonej zasady o spędzaniu z dziećmi powyżej połowy czasu w ciągu roku), co z faktu, że nie sposób przyjąć, iż taka osoba dziecko w ogóle "wychowuje". Wniosek ten więc jest wynikiem wykładni językowej - sama treść przepisu to wyjaśnia, jest zrozumiała i wręcz nie wymaga interpretacji. Pomijając już dalsze rozważania na temat wykładni Wnioskodawca po raz kolejny podkreśla, że spędza z dziećmi znaczną część czasu w ciągu roku szkolnego - około 40% oraz połowę wakacji, ferii, okresów świątecznych.

Zdaniem Wnioskodawcy należy więc odróżnić Jego sytuację od sytuacji rodzica, który widuje dzieci np. tylko przez 1% roku, czy wspomniany jeden dzień. Wnioskodawca uważa, że po prostu - w przeciwieństwie do tego przykładowego rodzica - wychowuje dzieci (i to samotnie przez wspomniany czas).

Nadto Wnioskodawca wskazuje, że będąc rodzicem samotnie wychowującym dzieci ponosi gros kosztów ich utrzymania, co w dużej mierze łączy się z ich wychowywaniem, gdyż finansuje całokształt zabiegów mających na celu ukształtowanie dziecka pod względem fizycznym, moralnym i umysłowym. Jak wskazuje się w orzecznictwie celem preferencyjnego opodatkowania osoby samotnie wychowującej dzieci, jest częściowe zrekompensowanie poniesionych wydatków na edukację dziecka (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 26 września 2011 r. sygn. akt II FSK 546/10, Lex nr 965068).

Wnioskodawca podkreśla również, że Jego stanowisko znajduje poparcie w interpretacjach indywidualnych wydanych na bazie podobnych stanów faktycznych, m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 4 maja 2011 r., nr ILPB2/415-165/11-2/ES oraz w orzecznictwie sądów administracyjnych, w którym wskazuje się na czym polega "samotne wychowywanie dziecka", m.in. w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 28 września 2011 r., sygn. akt I SA/Gd 517/11, Lex nr 988082, wyroku NSA z dnia 31 maja 2011 r., sygn. akt II FSK 30/10, Lex nr 844681, wyroku NSA z dnia 5 października 2010 r., sygn. akt II FSK 890/09, Lex nr 668542, wyroku WSA w Olsztynie z dnia 5 listopada 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 608/09, Lex nr 588875, wyroku WSA w Warszawie z dnia 25 lutego 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 2498/08, Lex nr 487220).

Wskazane powyżej wyroki i interpretacje nie są wiążące i nie stanowią powszechnie obowiązującej interpretacji prawa, jednakże kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, co jest zgodne z zasadą jednolitości systemu prawnego, pewności prawa oraz równego traktowania obywateli. Mimo niewiążącego charakteru interpretacji, należy mieć je więc na uwadze, przy wydawaniu kolejnych, podobnie jak i orzecznictwo sądów, które również nie jest co do zasady wiążące. Stan faktyczny Wnioskodawca jest w stanie udowodnić zeznaniami świadków, dokumentami i dowodami ponoszenia kosztów.

Podsumowując Wnioskodawca uważa, że składając deklarację podatkową w terminie, o którym mowa w art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do dnia 30 kwietnia 2013 r. spełni wszystkie warunki uprawniające do skorzystania z opodatkowania dochodów jako osoba samotnie wychowująca dzieci.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), od dochodów rodzica lub opiekuna prawnego, podlegającego obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, będącego panną, kawalerem, wdową, wdowcem, rozwódką, rozwodnikiem albo osobą, w stosunku do której orzeczono separację w rozumieniu odrębnych przepisów, lub osobą pozostającą w związku małżeńskim, jeżeli jej małżonek został pozbawiony praw rodzicielskich lub odbywa karę pozbawienia wolności, jeżeli ten rodzic lub opiekun w roku podatkowym samotnie wychowuje dzieci:

1.

małoletnie,

2.

bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,

3.

do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek oraz stawki podatku, określonych w pierwszym przedziale skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej

* podatek może być określony, z zastrzeżeniem ust. 8, na wniosek wyrażony w rocznym zeznaniu podatkowym, w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy dochodów osoby samotnie wychowującej dzieci, z uwzględnieniem art. 7, z tym że do sumy tych dochodów nie wlicza się dochodów (przychodów) opodatkowanych w sposób zryczałtowany na zasadach określonych w tej ustawie.

W myśl art. 6 ust. 8 ww. ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Zgodnie z art. 6 ust. 9 powołanej ustawy, zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c albo w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, albo w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Ponadto art. 6 ust. 10 ww. ustawy określa, że sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania do podatników, którzy wniosek, wyrażony w zeznaniu podatkowym, określony w ust. 2 i 4, złożą po terminie, o którym mowa w art. 45 ust. 1.

Z powyższego wynika, że ustawodawca uzależnił prawo do skorzystania z preferencyjnych zasad obliczania podatku dochodowego przewidzianych dla osób samotnie wychowujących małoletnie dzieci od spełnienia łącznie następujących warunków:

* posiadania statusu osoby samotnie wychowującej dziecko,

* wychowywania w roku podatkowym dzieci (dziecka),

* wyrażenia wniosku o rozliczenie na preferencyjnych warunkach w rocznym zeznaniu podatkowym, złożonym w ustawowym terminie przewidzianym do jego składania.

Jednak przepis art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może być odczytywany w ten sposób, że każda osoba mająca dzieci i znajdująca się w stanie wolnym określonym w tym przepisie jest osobą samotnie wychowującą dziecko.

Z istoty pojęcia "osoby samotnie wychowującej dziecko" wynika, że jest to osoba, która w określonej sytuacji, w określonym czasie, tj. w roku podatkowym zupełnie sama (bez udziału drugiej osoby), zajmuje się wychowywaniem dziecka. Przepis ten wymienia enumeratywnie osoby, którym przysługuje status osób samotnie wychowujących dzieci, odwołując się zarówno do statusu cywilnoprawnego osoby wychowującej dzieci, jak również do tego, że osoba ta - w roku podatkowym - musi faktycznie wychowywać dzieci samotnie, tj. bez wsparcia drugiego z rodziców.

Z uwagi zaś, iż ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawarł definicji pojęcia "wychowywać", należy odwołać się do jego definicji słownikowych.

"Wychowywać" w słownikowym rozumieniu oznacza: zapewniając byt doprowadzić do osiągnięcia pełnego rozwoju psychicznego i fizycznego. Wychowywanie polega na stałym troszczeniu się o byt materialny dziecka oraz o jego rozwój emocjonalny.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wyrokiem z dnia 30 maja 2011 r. Sąd Okręgowy rozwiązał przez rozwód bez orzekania o winie małżeństwo Wnioskodawcy i Jego małżonki.

Sąd powierzył obojgu rodzicom wykonywanie władzy rodzicielskiej nad dwójką ich małoletnich dzieci, urodzonych: dnia.... 2004 r. i.... 2006 r. z ustaleniem miejsca zamieszkania z matką. Sąd ustalił sposób sprawowania opieki nad dziećmi w ten sposób, że Wnioskodawca będzie miał prawo do bezpośrednich kontaktów z córkami w co drugi weekend od piątku do poniedziałku i może je odbierać z przedszkola lub szkoły w piątek i odwozić do przedszkola lub szkoły w poniedziałek. W tym samym tygodniu, w którym dzieci będą spędzały z Wnioskodawcą weekend, Wnioskodawca również spędza z nimi czas od poniedziałku do wtorku w ten sposób, że ma prawo odbierać dzieci z przedszkola lub szkoły w poniedziałek i odwozić je do przedszkola lub szkoły we wtorek. W pozostałych tygodniach Wnioskodawca może odbierać dzieci z przedszkola lub szkoły w czwartek i odwozić do przedszkola lub szkoły w piątek, przy czym raz na cztery tygodnie okres ten ulega wydłużeniu i Wnioskodawca może odbierać dzieci z przedszkola lub szkoły w środę i spędzać z nimi czas do piątku, kiedy to odwozi dzieci do przedszkola lub szkoły. Ponadto Wnioskodawca może spędzać z dziećmi jeden miesiąc wakacji letnich, pierwszy tydzień ferii zimowych oraz dłuższe weekendy w latach nieparzystych i połowę pozostałych wolnych okresów szkolnych. Jest to sposób opieki ustalony przez obojga rodziców.

Sąd zasądził też od Wnioskodawcy na rzecz Jego córek alimenty w łącznej wysokości 1.500 zł miesięcznie. Oprócz tego Wnioskodawca ponosi koszty utrzymania dzieci w trakcie ich pobytu u Niego, co stanowi ok. 40% miesiąca, w którym nie ma wakacji lub ferii oraz dłuższych wolnych okresów szkolnych.

Rodzice mieszkają oddzielnie od drugiej połowy lipca 2011 r. Rozwód orzeczono w dniu 30 maja 2011 r., a wyrok uprawomocnił się z dniem 21 czerwca 2011 r.

Zatem udział Wnioskodawcy w wychowywaniu dzieci nie ogranicza się do sporadycznych z nimi kontaktów, albowiem dzieci z Nim zamieszkują, pod Jego adresem przez znaczną część czasu, co rodzice zgodnie ustalili w formie harmonogramu, który został ujęty w wyroku rozwodowym. W domu Wnioskodawcy nocują, jedzą posiłki, mają swój pokój, ubrania, książki, zabawki, odrabiają lekcje, są odwiedzane przez rówieśników, wyprawiają urodziny, imieniny, itp.

W czasie, gdy dzieci faktycznie przebywają z Wnioskodawcą, który jest osobą rozwiedzioną, to Wnioskodawca wychowuje je samotnie. Sam bowiem zawozi córki do szkoły, na zajęcia pozalekcyjne, uroczystości rówieśnicze. Wnioskodawca utrzymuje kontakt ze szkołą, zapewnia opiekę medyczną, rozwój kulturalny (kino, teatr, koncerty), przygotowuje im posiłki, ubrania, zapewnia rozrywki, razem odrabiają lekcje. Wnioskodawca zatem aktywnie uczestniczy w życiu i rozwoju dzieci i planuje pracę zawodową w ten sposób, aby odbierać córki bezpośrednio po lekcjach i zawozić je do szkoły bezpośrednio przed rozpoczęciem zajęć, tak więc ze świetlicy korzystają wyłącznie w dniach gdy do szkoły zawozi lub ze szkoły odbiera ją matka.

Wkład własny (zaangażowanie w opiekę) rodzice wnoszą porównywalny, jednak Wnioskodawca ponosi zdecydowanie przeważającą część kosztów wychowania dzieci:

* łącznie koszt utrzymania dzieci wynosi ok. 3.000 zł miesięcznie,

* zgodnie z wyrokiem sądu Wnioskodawca płaci 1.500 zł alimentów miesięcznie na obie córki,

* dodatkowo Wnioskodawca ponosi koszty utrzymania dzieci w czasie kiedy z Nim mieszkają (ponad 40% czasu), w wysokości ok. 1.000 zł miesięcznie,

* ponosi przypadające koszty wyposażenia i utrzymania mieszkania związane z ich pobytem i wychowaniem,

* kupuje dzieciom część ubrań, obuwie, zabawki, pomoce i podręczniki szkolne, opłaca rozrywki w tym kulturalne, współfinansuje wydatki wyjątkowe, co jest ujęte w porozumieniu na potrzeby procesu rozwodowego,

* w okresach wolnych (wakacje, ferie i inne) mimo, iż dzieci przebywają z Wnioskodawcą przez cały miesiąc i Wnioskodawca utrzymuje dzieci w tych okresach, uiszcza byłej żonie alimenty.

Wnioskodawca osiąga dochody z tytułu umowy o pracę, podobnie jak matka dzieci. Ani do Wnioskodawcy, ani do Jego dzieci nie mają zastosowania przepisy art. 30c ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ani ustawy o podatku tonażowym. Małoletnie dzieci nie osiągają dochodów. Matka dzieci nie rozlicza się jako osoba samotnie wychowująca dzieci w rozumieniu art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić należy, iż - zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa - wszelkie preferencje podatkowe stanowią wyłom od zasady powszechności opodatkowania oraz mają charakter przywileju, z którego podatnik ma prawo, a nie obowiązek korzystania; muszą one być zatem interpretowane bez dokonywania wykładni rozszerzającej, a także zawężającej danego przepisu prawa podatkowego. Nadto przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego i próbach odkodowania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową.

Ponadto podkreślenia wymaga fakt, iż korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym ulgi przewidzianej w art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uzależnione jest od spełnienia wszystkich przesłanek wymaganych do jej zastosowania.

Niezbędną przesłanką w przedmiotowej sprawie jest, jak już wcześniej zaznaczono, aby osoba w trakcie roku podatkowego faktycznie samotnie, tj. bez wsparcia drugiego z rodziców wychowywała dziecko.

Z istoty pojęcia "osoba samotnie wychowująca dzieci" należy wyprowadzić taki stan, w którym nie wystąpi konkurencja wspomnianych w analizowanym przepisie art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osób. Używając określeń "rodzic albo opiekun prawny" ustawodawca przesądził bowiem, że możliwość preferencyjnego rozliczenia dochodów rodzica w sposób przewidziany dla osoby samotnie wychowującej dziecko przysługuje tylko temu z rodzicowi, który faktycznie wychowuje dziecko.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktycznego nie sposób zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że przysługuje Mu prawo do obliczania podatku dochodowego od osób fizycznych w sposób przewidziany dla osoby samotnie wychowującej dzieci, gdyż w czasie, gdy dzieci faktycznie z nim przebywają, to Wnioskodawca - jako osoba rozwiedziona - wychowuje je samotnie.

Z literalnego brzmienia przepisu art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika bowiem jednoznacznie, że omawiany sposób opodatkowania przysługuje temu rodzicowi, który w roku podatkowym samotnie wychowuje dzieci. Zatem ustawodawca uzależnił możliwość skorzystania z ww. preferencji podatkowej od tego, czy rodzic będący stanu wolnego w roku podatkowym (nie zaś jak twierdzi Wnioskodawca przez określone momenty w tym roku, np. dni lub w wyjątkowych sytuacjach tygodnie oraz poszczególne miesiące wakacyjne) samotnie wychowuje dziecko (dzieci).

Jak Wnioskodawca sam wskazuje w opisanym stanie faktycznym, oboje rodzice wnoszą porównywalny wkład własny w opiekę i wychowanie dzieci; w trakcie roku podatkowego rodzice dzielą się obowiązkami w wychowywaniu dzieci, a sposób podziału tych obowiązków został ustalony wspólnie przez byłych małżonków (rodziców dzieci) w harmonogramie zatwierdzonym przez Sąd. Zatem nie kwestionując, faktu, że Wnioskodawca - jako osoba rozwiedziona - bierze udział w wychowywaniu swoich dzieci, które z Nim zamieszkują przez ponad 40% czasu - nie sposób stwierdzić, że spełnia On wszystkie warunki uprawniające do opodatkowania jako osoby samotnie wychowującej dziecko.

Wnioskodawca w roku podatkowym nie wychowuje bowiem dzieci samotnie, tzn. bez udziału drugiego z rodziców (ich matki). Bezsprzecznym bowiem pozostaje fakt, że ok. 60% czasu, tj. większą część danego roku dzieci przebywają pod opieką matki i to ona wówczas je wychowuje. Zatem w ciągu roku podatkowego Wnioskodawca współuczestniczy w wychowywaniu dzieci, co absolutnie nie może być utożsamiane z samotnym wychowywaniem.

Zatem należy stwierdzić, iż Wnioskodawcy za 2011 r. i lata następne nie przysługuje prawo rozliczenia w sposób przewidziany dla osoby samotnie wychowującej dzieci.

Przyjęcie odmiennej wykładni stałoby w sprzeczności z uzasadnieniem wprowadzenia tej ulgi, z którego jednoznacznie wynika, iż ustawodawca kierował ją tylko do osób, które w roku podatkowym samotnie troszczą się o codzienne zaspokojenie potrzeb dziecka.

Nie sposób również zgodzić się z Wnioskodawcą, że od 1 stycznia 2011 r. ustawodawca zrezygnował z założenia, że osobą samotnie wychowującą dziecko może być tylko jedna osoba. Wskazać bowiem należy, że z art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. - wynika, że od dochodów rodzica lub opiekuna prawnego (przy spełnieniu warunków w nim zawartych) podatek może być określony, z zastrzeżeniem ust. 8, na wniosek wyrażony w rocznym zeznaniu podatkowym, w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy dochodów osoby samotnie wychowującej dzieci, z uwzględnieniem art. 7, z tym że do sumy tych dochodów nie wlicza się dochodów (przychodów) opodatkowanych w sposób zryczałtowany na zasadach określonych w tej ustawie.

Przy określeniu osób uprawnionych do omawianej preferencji podatkowej ustawodawca posłużył się liczbą pojedynczą (rodzic lub opiekun prawny), z czego można wywodzić, że jego intencją było przyznanie jej tylko jednemu z rodziców samotnie wychowujących dziecko lub opiekunowi prawnemu Gdyby wolą ustawodawcy było przyznanie tej preferencji obojgu rodzicom, którzy współuczestniczą w wychowywaniu dziecka (dzieci), to z całą pewnością przepis ten uzyskałby inne brzmienie.

Powołana przez Wnioskodawcę definicja "osoby samotnie wychowującej dziecko" zawarta w ustawie o świadczeniach rodzinnych również potwierdza stanowisko zajęte przez tutejszy organ w niniejszej interpretacji. Z powyższej definicji wynika bowiem jednoznacznie, że za osobę samotnie wychowującą dziecko uważa się m.in. osobę rozwiedzioną, chyba, że wychowuje wspólnie co najmniej jedno dziecko z jego rodzicem. Zatem, w sytuacji gdy osoba rozwiedziona wychowuje dzieci przy współudziale drugiego rodzica (wspólnie z drugim rodzicem) nie może zostać uznana za osobę samotnie wychowującą dziecko. Wskazać przy tym należy, że zarówno z definicji zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i z definicji zawartej w ustawie o świadczeniach rodzinnych wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania osoby za osobę samotnie wychowującej dziecko jest by osoba ta wychowywała dziecko lub dzieci beż jakiegokolwiek wsparcia drugiego rodzica. Z taką sytuacja w przedstawionym stanie faktycznym nie mamy jednak do czynienia, gdyż jak sam Wnioskodawca stwierdził wkład własny (zaangażowanie w opiekę nad dziećmi) rodzice wnoszą porównywalny.

Końcowo wyjaśnić należy, że wskazane przez Wnioskodawcę wyroki Sądów Administracyjnych są - podobnie jak wszystkie wyroki sądów - rozstrzygnięciami które zapadły w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i nie stanowią źródła prawa powszechnie obowiązującego. W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl