ITPB2/415-467/14/MU - Możliwość zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych odszkodowania i zadośćuczynienia zasądzonego wyrokiem sądu na skutek powództwa o mobbing przeciwko pracodawcy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2014 r. (data wpływu 2 maja 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 sierpnia 2014 r. (data wpływu 6 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

W dniu 2 maja 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 1 sierpnia 2014 r. (data wpływu 6 sierpnia 2014 r.).

We wniosku tym oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

W roku 2009 Wnioskodawca wniósł do Sądu Rejonowego VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pozew przeciwko byłemu pracodawcy o mobbing. Sprawa ciągnęła się długo, jako osoba nie mająca pracy w tamtym okresie Wnioskodawca otrzymał prawnika z urzędu, który zmienił tok sprawy i wystąpił w Jego imieniu o odszkodowanie i zadośćuczynienie za krzywdy i utratę zdrowia jaka została spowodowana niezgodnym z prawem zachowaniem ówczesnego pracodawcy. Sąd uznał częściową słuszność roszczeń Wnioskodawcy i nakazał wypłacić byłemu pracodawcy zadośćuczynienie w kwocie 25.000 PLN wraz z należnymi odsetkami za zwłokę od dnia 12 kwietnia 2011 r.

Były pracodawca wpłacił na konto Wnioskodawcy w dniu 15 lutego 2013 r. kwotę 7.373,36 PLN tytułem wyroku, jednak od pozostałej części wniósł apelację do sądu drugiej instancji. Pod koniec roku 2013, sąd drugiej instancji podtrzymał słuszność wyroku sądu pierwszej instancji.

Po wezwaniu byłego pracodawcy do wypłacenia należności, zgodnych z wydanym wyrokiem sądu, Wnioskodawca otrzymał w dniu 19 grudnia 2013 r. na rachunek osobisty dwa kolejne przelewy w kwotach: 25.573,16 PLN oraz 412 PLN.

Wypłacone kwoty stanowiły zgodnie z wyrokiem sądu zadośćuczynienie z tytułu poniesionych osobiście strat zdrowotnych (pobyt w szpitalu, choroba krążenia) od byłego pracodawcy.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca od kwot otrzymanych zgodnie z wyrokami sądu od byłego pracodawcy nie musi uiszczać podatku dochodowego.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z posiadaną świadomością i znajomością prawa kwoty te stanowią wypłatę zaległych wynagrodzeń od byłego pracodawcy, zostały wypłacone po długoletnim dochodzeniu Jego praw, za doznane krzywdy i uszczerbek na zdrowiu i ich wypłata nie powinna stanowić dla Niego dochodu podlegającego opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Z wniosku wynika, że w roku 2009 Wnioskodawca wniósł do Sądu Rejonowego VII wydział pracy i ubezpieczeń społecznych pozew przeciwko byłemu pracodawcy o mobbing. Sprawa ciągnęła się długo, jako osoba nie mająca pracy w tamtym okresie Wnioskodawca otrzymał prawnika z urzędu, który zmienił tok sprawy i wystąpił w Jego imieniu o odszkodowanie i zadośćuczynienie za krzywdy i utratę zdrowia jaka została spowodowana niezgodnym z prawem zachowaniem ówczesnego pracodawcy. Sąd uznał częściową słuszność roszczeń Wnioskodawcy i nakazał wypłacić byłemu pracodawcy zadośćuczynienie w kwocie 25.000 PLN wraz z należnymi odsetkami za zwłokę od dnia 12 kwietnia 2011 r.

Były pracodawca wpłacił na konto Wnioskodawcy w dniu 15 lutego 2013 r. kwotę 7.373,36 PLN tytułem wyroku, jednak od pozostałej części wniósł apelację do sądu drugiej instancji. Pod koniec roku 2013, sąd drugiej instancji podtrzymał słuszność wyroku sądu pierwszej instancji.

Po wezwaniu byłego pracodawcy do wypłacenia należności, zgodnych z wydanym wyrokiem sądu, Wnioskodawca otrzymał w dniu 19 grudnia 2013 r. na rachunek osobisty dwa kolejne przelewy w kwotach: 25.573,16 PLN oraz 412 PLN.

Wypłacone kwoty stanowiły zgodnie z wyrokiem sądu zadośćuczynienie z tytułu poniesionych osobiście strat zdrowotnych (pobyt w szpitalu, choroba krążenia) od byłego pracodawcy.

Uwzględniając powyższe wskazać należy, że regulacje prawne dotyczące mobbingu zawarte zostały w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.). W myśl art. 94³ § 3 Kodeksu pracy, pracownik, u którego mobbing wywołał rozstrój zdrowia, może dochodzić od pracodawcy odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Pracownik, który wskutek mobbingu rozwiązał umowę o pracę, ma prawo dochodzić od pracodawcy odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów (art. 94³ § 4 Kodeksu pracy). Oświadczenie pracownika o rozwiązaniu umowy o pracę powinno nastąpić na piśmie z podaniem przyczyny, o której mowa w § 2, uzasadniającej rozwiązanie umowy (art. 94³ § 5 Kodeksu pracy).

Mając na uwadze powyższe zauważyć należy, że przyznane zadośćuczynienie, jak i zasady jego ustalania, wynikają wprost z przepisu art. 94³ Kodeksu pracy.

Wobec tego należy uznać, że jeżeli faktycznie wskazane we wniosku i wypłacone kwoty - jak twierdzi Wnioskodawca - stanowiły zgodnie z wyrokiem sądu wyłącznie zadośćuczynienie z tytułu poniesionych osobiście strat zdrowotnych (pobyt w szpitalu, choroba krążenia) zasądzone od byłego pracodawcy (bez ustawowych odsetek), to korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z faktem, iż otrzymane przez Wnioskodawcę zadośćuczynienie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, to nie należy wykazywać kwot otrzymanych tytułem zadośćuczynienia w zeznaniu podatkowym za rok 2013.

Dodatkowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.