ITPB2/415-457b/09/IB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2009 r. (data wpływu 11 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń z tytułu pracy wykonywanej za granicą w 2009 r. - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń z tytułu pracy wykonywanej za granicą.

Wezwaniem z dnia 3 lipca 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy zwrócił się do Pana o uzupełnienie wniosku w zakresie wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego.

Pismem z dnia 14 lipca 2009 r. (data wpływu 22 lipca 2009 r.) uzupełniono wniosek w ww. zakresie.

W przedmiotowym wniosku oraz uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od dnia 8 stycznia 2008 r. jest Pan zatrudniony w norweskiej firmie z siedzibą w Oslo. Na podstawie umowy o pracę, jako pracownik użyczony innej firmie z siedzibą w Oslo, na rzecz której wykonywał i nadal wykonuje Pan pracę. Umowa była zawarta na okres do 7 stycznia 2009 r., a następnie przedłużona do 7 lipca 2009 r. Umowa będzie przedłużana na dalsze okresy. W 2008 r. cały rok mieszkał Pan i pracował w Oslo. Natomiast w bieżącym roku został zmieniony system pracy na 3-6 tygodni pracy za granicą oraz 3-6 tygodni odpoczynku w domu w Polsce. Nadmienia Pan, iż wynagrodzenie otrzymuje tylko za okres wykonywania pracy, a okres pozostawania na odpoczynku jest okresem bez wynagrodzenia. Nie pracuje Pan na terenie Polski ani nie uzyskuje innych przychodów podlegających opodatkowaniu. Praca zmianowa będzie i była wykonywana w różnych krajach, w szczególności w krajach Bliskiego Wschodu. Od początku roku do 8 lutego przebywał Pan w Polsce (okres odpoczynku), od 9 lutego do 8 marca przebywał Pan w Norwegii, wykonując tam pracę. Od 9 marca do 27 kwietnia na zasadzie delegacji pracował Pan w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Od 27 kwietnia przebywa Pan w Polsce, a następny planowany wyjazd będzie do Kataru pod koniec maja. Krajami, w których fizycznie będzie wykonywał Pan pracę w ramach tej samej umowy będą: Katar, Zjednoczone Emiraty Arabskie. Firma norweska - pracodawca, nie posiada delegatury ani przedstawicielstwa w Zjednoczonych Emiratach Arabskich ani Katarze. Ponieważ firma norweska poinformowała Pana, iż norweski urząd skarbowy wydał orzeczenie, że Pana wynagrodzenie wypłacane przez nich nie podlega opodatkowaniu w Norwegii i chcą znać stanowisko polskich organów podatkowych czy w takiej sytuacji Pana przychody podlegają opodatkowaniu w Polsce. Pracodawca norweski potrąca normalne podatki norweskie nie odprowadzając ich do norweskiego urzędu skarbowego twierdząc, że jest to zabezpieczenie na poczet ewentualnych zobowiązań podatkowych na terenie Polski. W przypadku istnienia takiego obowiązku dokona przelewu należnych podatków na konto polskiego urzędu skarbowego. Nadmienia Pan, iż nadal jest członkiem norweskiego systemu ubezpieczeń społecznych i w związku z tym z wynagrodzenia potrącane są dodatkowe składki na cele ubezpieczenia społecznego systemu emerytalnego i rentowego. Dodatkowo, szacowany czas przebywania na terytorium Polski wyniesie poniżej 183 dni.

W przesłanym uzupełnieniu wskazuje Pan, iż w 2008 r. nie miał miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Oficjalne miejsce zamieszkania miał Pan w Oslo w Norwegii gdzie wynajmował mieszkanie. Stałe miejsce zameldowania miał Pan w Oslo w Norwegii. Pana centrum życiowe i gospodarcze było w Norwegii. Pana żona i dziecko również byli zameldowani w Norwegii na zasadzie łączenia rodzin, jak również zamieszkiwali wraz z Panem w Norwegii. Znajomych posiadał Pan tylko w Norwegii. Nie przyjeżdżał Pan do Polski prawie w ogóle. Był tylko kilka razy po kilka dni w Polsce, większość czasu przebywał w Norwegii. Cały rok przebywał Pan i pracował w Norwegii nie wyjeżdżając nigdzie za granicę. W Polsce był Pan kilka razy - łącznie nie więcej niż 2 tygodnie. Jest Pan obywatelem polskim. Pracodawca norweski nie posiada oddziału w Katarze ani Zjednoczonych Emiratach Arabskich a płaca była wypłacana bezpośrednio z firmy norweskiej. Nie przebywał Pan ani w Katarze ani w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.

W 2009 r. trudno odpowiedzieć, czy ma Pan miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Od początku 2009 r. wymeldował się Pan w Norwegii i zameldował w Polsce jako że nie ma potrzeby przyjeżdżania do siedziby pracodawcy w Norwegii. Oficjalnie zamieszkuje Pan w Polsce, ale przebywa w Katarze lub Zjednoczonych Emiratach Arabskich powyżej 183 dni w tym roku. Miejscem Pana zamieszkania obecnie jest Polska. Posiada Pan mieszkanie w Polsce na zasadzie majątku wspólnego z żoną. Żona przebywa w Polsce, znajomych w Polsce jeszcze Pan nie ma. W związku z powyższym można - w Pana ocenie - uznać, że centrum jego interesów życiowych jest w Polsce, aczkolwiek centrum interesów gospodarczych jest w Norwegii. Pracuje Pan dla pracodawcy norweskiego, od którego otrzymuje wynagrodzenie, a pracę wykonuje na terenach Kataru i Zjednoczonych Emiratów Arabskich. W Polsce nie otrzymuje Pan żadnego wynagrodzenia, jak również nie wykonuje żadnych czynności związanych z zatrudnieniem (za czas pobytu w Polsce nie otrzymuje wynagrodzenia). Zazwyczaj przebywa Pan na terenie Zjednoczonych Emiratów Arabskich lub w Katarze. Jest Pan obywatelem polskim. Pracodawca norweski nie posiada oddziału w Katarze ani Zjednoczonych Emiratach Arabskich, a płaca wypłacana jest bezpośrednio z firmy norweskiej.

Będzie Pan przebywał poza Polską powyżej 183 dni w roku 2009. W obecnej chwili w Polsce był Pan mniej niż 3 miesiące. Kontrakt zapowiada zwiększenie potrzeby ilości dni pobytu w Katarze i Zjednoczonych Emiratach Arabskich, co z pewnością pod koniec roku zaowocuje faktem przebywania w Polsce mniej niż 183 dni w roku 2009.

Nadmienia Pan również, iż tryb pracy to około 4 tygodnie pracy za granicą (7 dni w tygodniu, 12 godzin dziennie), 3 tygodnie pobytu w Polsce, który traktowany jest jako czas wolny za nadpracowane godziny w czasie pobytu za granicą.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy w związku z brakiem dochodu na terenie Polski oraz przebywaniem na terenie Polski w 2009 r. krócej niż 183 dni, obowiązek podatkowy w stosunku do polskiego urzędu skarbowego nie istnieje. W związku z wykonywaniem pracy na terenie Zjednoczonych Emiratów Arabskich oraz w Katarze istnieje obowiązek w stosunku do tych krajów z zachowaniem umów międzynarodowych zawartych między Norwegią a tymi krajami. W opisanym przypadku, o ile istnieje obowiązek podatkowy w stosunku do polskiego urzędu skarbowego pracodawca powinien wypłacić Panu wynagrodzenie w kwocie brutto, a Pan samodzielnie powinien rozliczać się w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego za 2009 r. uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tzw. ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W myśl art. 4 ust. 1 umowy z dnia 24 maja 1977 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku Dz. U. z 1979 r. Nr 27, poz. 157 z późn. zm.) w rozumieniu niniejszej umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę albo inne kryteria o podobnym charakterze.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. umowy jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wtedy jej sytuacja jest określana zgodnie z następującymi zasadami:

Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba nie będąca osobą fizyczną ma siedzibę w obu Umawiających się Państwach, uważa się ją za mającą siedzibę w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce jej faktycznego zarządu (art. 4 ust. 3 ww. umowy).

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Jeżeli natomiast wymienione powyżej kryteria okażą się niewystarczające dla ustalenia rezydencji podatkowej, należy sięgnąć do stosownych postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku jest Pan obywatelem Polski, który od początku 2009 r. wymeldował się w Norwegii i zameldował w Polsce jako że nie ma potrzeby przyjeżdżania do siedziby pracodawcy w Norwegii. Oficjalnie zamieszkuje Pan w Polsce, ale przebywa w Katarze lub w Zjednoczonych Emiratach Arabskich powyżej 183 dni w tym roku. Miejscem Pana zamieszkania obecnie jest Polska. Posiada Pan mieszkanie w Polsce na zasadzie majątku wspólnego z żoną. Żona przebywa w Polsce. W związku z powyższym można - w Pana ocenie - uznać, że centrum jego interesów życiowych jest w Polsce, aczkolwiek centrum interesów gospodarczych jest w Norwegii. Pracuje Pan dla pracodawcy norweskiego, od którego otrzymuje wynagrodzenie, a pracę wykonuje na terenach Kataru i Zjednoczonych Emiratów Arabskich. W Polsce nie otrzymuje Pan żadnego wynagrodzenia, jak również nie wykonuje żadnych czynności związanych z zatrudnieniem (za czas pobytu w Polsce nie otrzymuje wynagrodzenia). Zazwyczaj przebywa Pan na terenie Zjednoczonych Emiratów Arabskich lub w Katarze. Jest Pan obywatelem polskim.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy więc stwierdzić, iż w 2009 r. ma Pan miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencję podatkową i nieograniczony obowiązek podatkowy) w Polsce.

Oznacza to, że podlega Pan w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Z kolei miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Zatem, zakres obowiązku podatkowego polskich rezydentów podatkowych wykonujących pracę za granicą modyfikowany jest przez umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte przez Polskę z krajem, w którym praca będzie wykonywana. Zgodnie z zasadą wyrażoną również w polskich umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody osób fizycznych mających miejsce zamieszkania w jednym z umawiających się państw, uzyskiwane z tytułu pracy najemnej świadczonej na terytorium drugiego państwa, mogą być opodatkowane w tym państwie, w którym praca ta jest rzeczywiście wykonywana. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną, ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

Jak wskazano w treści wniosku, w 2009 r. na rzecz norweskiego pracodawcy wykonuje Pan pracę w Norwegii, w Zjednoczonych Emiratach Arabskich oraz w Katarze. Tryb pracy to około 4 tygodnie pracy za granicą (7 dni w tygodniu, 12 godzin dziennie) oraz 3 tygodnie pobytu w Polsce, który traktowany jest jako czas wolny za nadpracowane godziny w czasie pobytu za granicą. W 2009 r. prawdopodobnie będzie Pan przebywał poza Polską powyżej 183 dni.

W 2009 r. od początku roku do 8 lutego przebywał Pan w Polsce (okres odpoczynku), od 9 lutego do 8 marca przebywał Pan w Norwegii, wykonując tam pracę. Od 9 marca do 27 kwietnia na zasadzie delegacji pracował Pan w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Od 27 kwietnia przebywa Pan w Polsce, a następny planowany wyjazd będzie do Kataru pod koniec maja.

Wynagrodzenie wypłacane jest bezpośrednio przez pracodawcę mającego siedzibę w Norwegii, który nie posiada oddziału w Katarze ani w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.

W konsekwencji, w odniesieniu do 2009 r. należy wziąć pod uwagę umowy zawarte z krajami, w których wykonywał Pan w tym roku pracę tj.:

* umowę z dnia 24 maja 1977 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1979 r. Nr 27, poz. 157 z późn. zm.),

* umowę z dnia 31 stycznia 1993 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1994 r. Nr 81, poz. 373).

Natomiast z Katarem nie łączy Polski żadna obowiązująca umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W myśl art. 15 ust. 1 polsko-norweskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do ust. 2 ww. umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z uwzględnieniem postanowień artykułów 19, 20 i 21 płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ww. umowy bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli zostaną spełnione następujące warunki:

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż wynagrodzenia pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium innego państwa (tj. w niniejszej sprawie w Norwegii, w Zjednoczonych Emiratach Arabskich).

Natomiast art. 15 ust. 2 ww. umów określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule wyjątki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika.

W sytuacji natomiast, gdy warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 2 umowy zostaną spełnione łącznie, to otrzymywane przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej wykonywanej w innych krajach będzie podlegać opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

Uwzględniając powyższe należy zatem stwierdzić, iż wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Norwegii, z uwagi na niespełnienie przesłanki określonej w art. 15 ust. 2 lit. b) umowy, podlegają opodatkowaniu zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy tj. zarówno w Polsce, jak i w Norwegii - bez względu na okres Pana przebywania w Norwegii.

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce, należy zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Artykuł 24 ust. 1 umowy stanowi, że jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Norwegii, to Polska zwolni, stosownie do postanowień ustępu 2, taki dochód lub majątek spod opodatkowania, ale może przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby stosować stopę podatku, która byłaby zastosowana, gdyby zwolniony dochód lub majątek nie podlegał takiemu zwolnieniu.

Analiza elementów stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i uzupełnieniu wniosku wskazuje, iż w odniesieniu do pracy wykonywanej w 2009 r. na terytorium Zjednoczonych Emiratów Arabskich, wszystkie warunki określone w art. 15 ust. 2 umowy, w tym w szczególności warunek określony w lit. a) odnoszący się do okresu nie przekraczającego 183 dni w roku podatkowym, będą spełnione.

W sytuacji więc, gdy Pana pobyt w Zjednoczonych Emiratach Arabskich nie przekroczy 183 dni w roku podatkowym, wynagrodzenie otrzymywane z tytułu pracy najemnej tam wykonywanej podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

W związku z uzyskiwaniem dochodów z tytułu pracy wykonywanej w Katarze należy natomiast uwzględnić jedynie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, dochody z tytułu pracy najemnej wykonywanej w Katarze podlegają opodatkowaniu w Polsce zgodnie z ww. przepisami, niezależnie od tego czy obowiązek podatkowy z tego tytułu powstaje lub nie powstaje również na terenie Kataru.

Odnosząc się do kwestii odprowadzenia podatku dochodowego w Polsce z tytułu wynagrodzeń otrzymywanych przez Pana za pracę wykonywaną w ww. krajach należy wskazać, iż w myśl art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Stosownie do art. 44 ust. 7 ww. ustawy podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, czasowo przebywający za granicą, którzy osiągają dochody ze źródeł przychodów położonych poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wrócili do kraju, wpłacić zaliczkę na podatek dochodowy. Jeżeli termin płatności przypada po zakończeniu roku podatkowego, należny podatek jest płatny w terminie złożenia zeznania. Do obliczenia należnej zaliczki stosuje się odpowiednio ust. 3a oraz 3c.

Podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 44 ust. 3a ww. ustawy).

W myśl art. 44 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy ust. 1a i 7 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Przepisy art. 27 ust. 9 i 9a stosuje się odpowiednio.

Reasumując, w 2009 r. ma Pan obowiązek wpłaty zaliczek na podatek z tytułu uzyskiwania przedmiotowych dochodów w terminach wskazanych w przepisach cytowanych powyżej.

Stosownie natomiast do art. 45 ust. 1 ww. ustawy podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.