ITPB2/415-456/08/RS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2008 r. (data wpływu 17 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego świadczeń finansowanych ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych - jest prawidłowe.

W dniu 17 kwietnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego świadczeń finansowanych ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jednostka prowadzi rehabilitację społeczną i zawodową osób niepełnosprawnych po 16 roku życia. Wnioskodawca nie jest zakładem pracy, nie wypłaca także uczestnikom żadnego wynagrodzenia a środki na działalność otrzymuje z PFRON-u. Jedną z grup wydatków Jednostki stanowi dowóz uczestników warsztatu na zajęcia. Jeden z uczestników dojeżdża na zajęcia z miejscowości dość odległej od siedziby warsztatu. W celu zmniejszenia kosztów dowozu osoba ta dojeżdża samodzielnie (busem kursowym) do miejscowości, z której odbiera się pozostałych uczestników opłacanym busem. Koszt biletów tej osoby jest znacznie niższy niż byłby koszt dowozu wynajętym busem.

Uczestnikowi dojeżdżającemu busem kursowym Jednostka zwraca koszt dojazdu na podstawie przedstawianych na koniec miesiąca biletów. Koszt biletów pokrywa się z puli przeznaczonej na dowóz uczestników.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy kwota zwrotu uczestnikowi kosztów dojazdu stanowi dla niego dochód do opodatkowania, czy jest zwolniona od podatku.

Jeżeli podlega opodatkowaniu to jak dokonać rozliczenia uczestnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, dochód uczestnika z tytułu zwrotu za dojazdy nie podlega opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymywane zgodnie z odrębnymi przepisami świadczenia na rehabilitację zawodową, społeczną i leczniczą osób niepełnosprawnych ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych oraz z zakładowych funduszy rehabilitacji osób niepełnosprawnych.

Zakres zwolnionych od podatku dochodowego świadczeń, o których mowa w ww. przepisie, określa ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92).

Na podstawie art. 33 ust. 4 powołanej ustawy, środki funduszu rehabilitacji są przeznaczane na finansowanie rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej, w tym na indywidualne programy rehabilitacji osób niepełnosprawnych opracowywane przez powołane przez pracodawców komisje rehabilitacyjne oraz ubezpieczenie osób niepełnosprawnych, zgodnie z zakładowym regulaminem wykorzystania tych środków.

Definicje rehabilitacji oraz rehabilitacji zawodowej i społecznej zawarte są w art. 7, 8 i 9 powołanej ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej (art. 7 ust. 1 ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy rehabilitacja zawodowa ma na celu ułatwienie osobie niepełnosprawnej uzyskania i utrzymania odpowiedniego zatrudnienia i awansu zawodowego przez umożliwienie jej korzystania z poradnictwa zawodowego, szkolenia zawodowego i pośrednictwa pracy.

Natomiast rehabilitacja społeczna ma na celu umożliwianie osobom niepełnosprawnym uczestnictwa w życiu społecznym, a realizowana jest przede wszystkim przez:

Pod pojęciem rehabilitacji społecznej rozumie się różne działania pozwalające osobie niepełnosprawnej możliwie najlepiej uczestniczyć w życiu społeczności lokalnej i poza nią. Pozwala to na stwarzanie sytuacji umożliwiających udział w różnorodnych wydarzeniach społecznych i kulturalnych w roli odbiorcy i twórcy kultury w bliższym i dalszym środowisku.

Stwarzanie sytuacji sprzyjających poznawaniu bliskiego otoczenia, w tym instytucji, urzędów placówek kulturalnych, sklepów, punktów usługowych i innych, z których osoba niepełnosprawna będzie korzystała.

Rehabilitacja społeczna to również nauka współżycia i współdziałania w grupie, wyrabiania nawyków kulturalnego zachowania, kształtowania poczucia obowiązku i odpowiedzialności, przestrzegania dyscypliny, wdrażania do sumiennej i systematycznej pracy.

Z analizy stanu faktycznego opisanego we wniosku wynika, iż przedmiotem dofinansowania ze środków PFRON jest dojazd uczestników warsztatu na zajęcia, przy czym jeden z nich dojeżdża z dość odległej miejscowości do siedziby warsztatu. W celu zmniejszenia kosztów dowozu zwraca się takiemu uczestnikowi koszt dojazdu na podstawie przedstawionych na koniec miesiąca biletów busów kursowych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż w aspekcie celowości, wydatki finansowane ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w ramach pomocy indywidualnej dla niepełnosprawnych uczestników stanowią świadczenia z zakresu rehabilitacji, w szczególności społecznej i zawodowej.

Wobec tego indywidualna pomoc finansowa (ze środków PFRON) dla osób niepełnosprawnych, w formie odpłatności za dojazd na zajęcia w warsztacie, stanowi świadczenie na rehabilitację zawodową i społeczną osób niepełnosprawnych i korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego na postawie art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta, co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.