ITPB2/415-440/09/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2009 r. (data wpływu 4 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania pożyczki udzielonej pracownikowi ze środków obrotowych firmy - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania pożyczki udzielonej pracownikowi ze środków obrotowych firmy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji mebli dla szkół i przedszkoli, opodatkowaną VAT. Zamierza udzielić swojemu pracownikowi pożyczki ze środków obrotowych na zakup własnego mieszkania. Do tej pory pracownik zamieszkiwał w mieszkaniu służbowym na terenie zakładu. Pożyczka będzie oprocentowana 1% w stosunku rocznym.

Ze względu na przeniesienie zakładu do innej miejscowości i sprzedaż starego zakładu Wnioskodawca nie może zapewnić swojemu pracownikowi innego mieszkania służbowego. Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania kredytów (pożyczek). Udzielenie niskooprocentowanej pożyczki będzie miało charakter incydentalny i jednorazowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie drugie. Wniosek Spółki w zakresie pytania pierwszego zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ pożyczka jest oprocentowana w wysokości 1% nie ma zastosowania art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od wysokości oprocentowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c wymienionej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Natomiast art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast art. 11 ust. 2a ww. ustawy stanowi, iż wartość innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia jednakże w orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że pojecie to związane jest ze stosunkami prawnymi o charakterze zobowiązaniowymi i rozumiane być musi jako świadczenie, z którym nie jest związana zapłata w jakiejkolwiek postaci.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności tych podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 11 ust. 2b, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Tak więc do przychodów ze stosunku pracy zalicza się nie tylko świadczenia rzeczowe czy pieniężne, ale również wartość świadczeń nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych.

Umowa pożyczki uregulowana została w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

W myśl art. 720 § 1 ww. ustawy, dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Jednakże zawarta umowa może być czynnością prawną dokonaną zarówno pod tytułem odpłatnym, jak i nieodpłatnym. Odpłatność polega zaś na zapłacie odsetek.

Z treści wniosku wynika, że Spółka zamierza udzielić swojemu pracownikowi pożyczki ze środków obrotowych na zakup własnego mieszkania. Do tej pory pracownik zamieszkiwał w mieszkaniu służbowym na terenie zakładu. Pożyczka będzie oprocentowana 1% w stosunku rocznym.

Ze względu na przeniesienie zakładu do innej miejscowości i sprzedaż starego zakładu Wnioskodawca nie może zapewnić swojemu pracownikowi innego mieszkania służbowego. Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania kredytów (pożyczek). Udzielenie niskooprocentowanej pożyczki będzie miało charakter incydentalny i jednorazowy.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż samo udzielenie pożyczki gotówkowej przez zakład pracy nie stanowi dla pracownika przychodu, ponieważ umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy. Jednakże otrzymanie pożyczki na warunkach preferencyjnych a więc nieoprocentowanej lub oprocentowanej według stawek odbiegających od powszechnie stosowanych skutkuje osiągnięciem przez pracownika wymiernych korzyści związanych z mniejszymi kosztami jej oprocentowania, niż te które musiałby ponieść zaciągając pożyczkę na warunkach ogólnodostępnych.

W konsekwencji w związku z otrzymanie niskooprocentowanej pożyczki po stronie pracownika (pożyczkobiorcy) powstanie przychód ze stosunku pracy, którego wielkość w sytuacji, gdy przedmiotem działalności Spółki nie jest udzielanie pożyczek stanowić będzie zgodnie z art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych różnica pomiędzy wysokością odsetek zapłaconych pracodawcy a kosztem odsetek jakie pożyczkobiorca musiałby ponieść w związku z udzieleniem pożyczki przez podmiot świadczący usługi w tym zakresie.

Wartość tak ustalonych świadczeń pracodawca jest zobowiązany doliczyć do wypłacanego wynagrodzenia i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i przekazać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych według zasad przewidzianych dla przychodów ze stosunku pracy zgodnie z art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.