ITPB2/415-400/09/IL - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesionych wydatków na dojazd do pracy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2009 r. (data wpływu 20 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesionych wydatków na dojazd do pracy - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesionych wydatków na dojazd do pracy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od połowy lutego 2009 r. został Pan zatrudniony w "M." w W. i prawie co tydzień jeździ Pan z S. do W. i z powrotem. Pracodawca nie pokrywa kosztów przejazdów do pracy oraz pobytu w W. Zakupuje Pan bilety przez Internet czyli są to bilety imienne. Podczas kontroli biletów istnieje obowiązek okazania dokumentu ze zdjęciem, potwierdzającego personalia osoby okazującej bilet i zgodność z danymi zawartymi w bilecie tj. imię i nazwisko oraz numer dokumentu ze zdjęciem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy istnieje możliwość zaliczenia w zeznaniu podatkowym do kosztów uzyskania przychodów wydatków faktycznie poniesionych na dojazd do pracy i udokumentowanych wyłącznie biletami imiennymi (wydrukami).

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z definicją zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia przychodów. Do ww. kosztów można zaliczyć wydatki, związane z dojazdami do pracy, zwłaszcza jeżeli nie pokrywa ich pracodawca. Przy odległości powyżej 500 km nie jest możliwy zakup biletów okresowych, ponieważ brak jest możliwości codziennego dojazdu. Kwota ponoszona na zakup biletów w danym miesiącu jest wyższa niż cena biletu okresowego. Wnioskodawca podkreśla, iż konstytucyjne prawo nie zezwala na różnicowanie obywateli. W związku, z tym uważa że koszty przejazdu do miejsca pracy mogą być udokumentowane biletami zakupionymi przez Internet, które są biletami imiennymi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

W myśl art. 22 ust. 11 ww. ustawy jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

Sformułowanie zawarte w ww. przepisie wskazuje, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy podatnik może przyjąć w wysokości faktycznie poniesionych tylko wówczas, gdy spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:

Użyty przez ustawodawcę zwrot "wyłącznie" jest jednoznaczny i zobowiązuje do udokumentowania wydatków faktycznie poniesionych imiennymi biletami okresowymi tj. biletami, które w swej treści określają osobę uprawnioną do korzystania z niego i uprawniają do korzystania z komunikacji przez pewien okres czasu. Gdyby ustawodawca dopuszczał możliwość udokumentowania powyższych wydatków zwykłymi biletami lub innymi dokumentami, to wynikałoby to wprost z treści wskazanego powyżej przepisu art. 22 ust. 11 ustawy. Zatem brak jest możliwości zastąpienia imiennego biletu okresowego jakimkolwiek innym dokumentem.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż ponosi Pan koszty związane z dojazdem do zakładu pracy znajdującego się poza miejscem stałego zamieszkania. Jednakże poniesione koszty dokumentuje Pan biletami zakupionymi przez Internet. Podczas ewentualnej kontroli biletów ma Pan obowiązek okazania dokumentu ze zdjęciem potwierdzającym dane personalne.

Wbrew Pana wskazaniom, biletu zakupionego przez Internet nie można uznać za tożsamy ze wskazanym przez ustawodawcę "imiennym biletem okresowym".

W związku z powyższym ponoszone przez Pana koszty związane z dojazdem do pracy nie mogą być uwzględnione w zeznaniu podatkowym, ponieważ nie został spełniony warunek określony w art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.