ITPB2/415-368b/08/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2008 r. (data wpływu 31 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie możliwości wystąpienia przez pracodawcę o zwrot nienależnie zapłaconego podatku dochodowego od osób fizycznych od kwot zwrotu kosztów przejazdów przez pracownika socjalnego samochodem osobowym będącym własnością pracownika w celach służbowych z miejsca pracy do miejsca wykonywania czynności zawodowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 22 kwietnia 2008 r. (data wpływu 28 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ordynacji podatkowej w zakresie możliwość wystąpienia przez pracodawcę o zwrot nienależnie zapłaconego podatku dochodowego od osób fizycznych od kwot zwrotu kosztów przejazdów przez pracownika socjalnego samochodem osobowym będącym własnością pracownika w celach służbowych z miejsca pracy do miejsca wykonywania czynności zawodowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Pracownicy socjalni Ośrodka mają przyznany na podstawie umów cywilnoprawnych zwrot kosztów używania w celach służbowych do jazd lokalnych pojazdów niebędących własnością pracodawcy w formie miesięcznego ryczałtu. Wysokość stawki za 1 kilometr przebiegu ustalana jest na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.). Samochody osobowe używane przez pracowników socjalnych Ośrodka w jazdach lokalnych stanowią ich własność. W przypadku jednego pracownika w okresie od 1 października 2006 r. do 2 lipca 2007 r. był używany do wyjazdów lokalnych samochód użyczony od osoby obcej na podstawie umowy użyczenia. Dodatkowo Kierownik Ośrodka, który wcześniej był pracownikiem socjalnym ma również przyznany miesięczny ryczałt za używanie samochodu do celów służbowych, jednakże nie świadczy on pracy socjalnej w środowisku tak jak pracownicy socjalni, a używany samochód jest własnością osoby innej niż współmałżonek (umowa użyczenia). Z dniem 1 stycznia 2004 r. został uchylony przepis art. 21 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który zwalniał od podatku kwoty otrzymane przez pracowników z tytułu używania pojazdów samochodowych dla potrzeb zakładu pracy, między innymi miesięczny ryczałt. W związku uchyleniem ww. przepisu od wypłacanych ryczałtów jako od przychodu ze stosunku pracy Ośrodek nalicza i odprowadza zaliczki na podatek dochodowy. Natomiast w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 z późn. zm.), art. 121 ust. 3c zawiera zapis, że - "pracownikowi socjalnemu, do którego obowiązków należy świadczenie pracy socjalnej w środowisku, przysługuje zwrot kosztów przejazdu z miejsca pracy do miejsc wykonywania przez niego czynności zawodowych, w przypadku braku możliwości zapewnienia dojazdu środkami pozostającymi w dyspozycji zatrudniającego go pracodawcy".

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie drugie. W zakresie pytania pierwszego zostanie wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze fakt, iż zwrot kosztów przejazdów lokalnych w formie ryczałtu samochodowego podlega zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz dobro pracowników, ma możliwość wystąpienia o zwrot nadpłaconego podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 72 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 78, poz. 60 z późn. zm.) za nadpłatę uważa się m.in. kwotę podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

Jednakże nie w każdej z tych sytuacji płatnikowi przysługuje czynna legitymacja do żądania stwierdzenia nadpłaty.

W myśl art. 75 § 1 ww. ustawy podatnik jest podmiotem uprawnionym do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w sytuacji gdy kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego przez niego podatku.

Natomiast zgodnie z § 2 pkt 2 art. 75 Ordynacji podatkowej uprawnienie określone § 1 (do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty) przysługuje również płatnikom, jeżeli:

Z przedstawionej regulacji wynika jednoznacznie, że płatnik może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty tylko w sytuacjach powodujących uszczerbek w jego majątku, gdy na skutek własnych błędów zadeklarował oraz wpłacił podatek w wysokości większej od należnej albo większej od pobranej.

Ordynacja podatkowa zarówno w art. 72 zawierającym definicję nadpłaty, jak i w art. 79 dotyczącym postępowania w sprawie stwierdzenia nadpłaty, rozgranicza nadpłatę zaistniałą po stronie płatnika i możliwość dochodzenia jej zwrotu przez płatnika od nadpłaty jako kwoty nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku przez podatnika i dochodzenia jej zwrotu podatnikowi.

W związku z tym, skoro po stronie płatnika nadpłata powstaje wówczas, gdy pobierze od podatnika kwotę podatku nienależnie lub w wysokości większej od należnej, może on - zgodnie z przepisem art. 79 § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej - wystąpić do organu podatkowego z żądaniem stwierdzenia nadpłaty podatku lecz jedynie w przypadku, gdy w składanych przez niego deklaracjach wykazał oraz wpłacił podatek w wysokości wyższej od pobranego.

Dodatkowo wskazać należy, iż ustawodawca ukształtował rolę płatnika, jako pośrednika pomiędzy podatnikiem i organem podatkowym. Czynności podejmowane przez płatnika, polegające na obliczeniu, pobraniu i wpłaceniu należności mają charakter czynności materialno-technicznych. Obowiązek podatkowy ciąży ostatecznie na podatniku. Płatnik natomiast, przekazuje organowi podatkowemu pieniądze podatnika. Z chwilą pobrania podatku i przekazania jego równowartości na rachunek właściwego urzędu skarbowego obowiązek płatnika wygasa.

W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku nie powstała po stronie płatnika - Ośrodka nadpłata, o której mowa w art. 75 § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej, wobec czego jako płatnik Ośrodek nie ma uprawnienia do wystąpienia o zwrot nadpłaty.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż w opisanej sytuacji na podstawie art. 75 § 1 cytowanej ustawy, prawo do wystąpienia z wnioskiem o zwrot nadpłaty przysługuje jako podatnikowi - pracownikowi Ośrodka.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.