ITPB2/415-368/12/RS - Możliwość zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych świadczenia otrzymywanego przez funkcjonariusza służby więziennej w postaci zwrotu kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 20 lipca 2012 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB2/415-368/12/RS Możliwość zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych świadczenia otrzymywanego przez funkcjonariusza służby więziennej w postaci zwrotu kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2012 r. (data wpływu 20 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od podatku dochodowego świadczenia otrzymywanego przez funkcjonariusza służby więziennej w postaci zwrotu kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od podatku dochodowego świadczenia otrzymywanego przez funkcjonariusza służby więziennej w postaci zwrotu kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby.

We wniosku tym zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest funkcjonariuszem Służby Więziennej, pełniącym służbę w Zakładzie Karnym. Na podstawie art. 183 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2010 r. Nr 79, poz. 523), obowiązującego od dnia wejścia w życie ustawy do dnia 31 grudnia 2011 r., Wnioskodawcy przysługiwał zwrot kosztów przejazdu do miejsca pełnienia służby. Pisemne wnioski o zwrot ww. kosztów były przez Wnioskodawcę składane w przewidzianych prawem terminach, aż do utraty mocy przepisu art. 183 ustawy o Służbie Więziennej.

Zgodnie z obowiązującą procedurą, wniosek o zwrot kosztów dojazdu składał do Dyrektora Zakładu Karnego w terminie do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który ubiegał się o zwrot kosztów dojazdu. Ww. świadczenie powinien otrzymać w terminie do 30 dni od dnia złożenia prawidłowo wypełnionego wniosku wraz z dokumentami potwierdzającymi poniesienie kosztów dojazdu.

Mimo składanych wniosków Zakład Karny dokonał zwrotu kosztów tylko za trzy miesiące - za marzec, listopad i grudzień 2011 r. i to dopiero po założeniu sprawy sądowej. Przy wypłacie świadczeń za ww. okresy nie został potrącony podatek dochodowy od osób fizycznych z uwagi na zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca został poinformowany, że wypłata zaległych świadczeń nastąpi w 2012 r., jednak od należnych kwot zostanie pobrany podatek dochodowy od osób fizycznych, gdyż z dniem 1 stycznia 2012 r. zmieniły się przepisy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość zwrotu kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby należna za okres od sierpnia 2010 r. do grudnia 2011 r., w sytuacji, gdy wnioski były składane zgodnie z obowiązującymi przepisami a Zakład Karny nie wypłacił należnych kwot w przewidzianych przez przepisy terminach, wypłaconych w 2012 r. stanowi przychód funkcjonariusza Służby Więziennej, od którego należy naliczyć i odprowadzić podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, funkcjonariuszowi Służby Więziennej, na podstawie art. 183 ustawy o Służbie Więziennej, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2011 r., który zajmował lokal mieszkalny w miejscowości pobliskiej miejsca pełnienia służby, przysługiwał zwrot kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby i z powrotem w wysokości ceny biletów za przejazd koleją lub autobusami. Zwrot kosztów dojazdu, przysługiwał w wysokości ceny:

1.

miesięcznego biletu imiennego na przejazd w klasie drugiej pociągu osobowego lub miesięcznego biletu imiennego na przejazd autobusem, o ile z miejscowości pobliskiej nie ma połączenia kolejowego albo

2.

biletów jednorazowych na przejazd środkiem publicznego transportu zbiorowego, stosownie do liczby dni pełnienia służby, do wysokości nie wyższej niż cena biletów, o których mowa w pkt 1.

Jeżeli funkcjonariusz dojeżdżał do miejscowości, w której pełni służbę, prywatnym pojazdem mechanicznym, zwrotu kosztów dokonywało się w wysokości ceny kolejowego biletu jednorazowego na przejazd w klasie drugiej pociągu osobowego, przewidzianej dla odległości drogowej między miejscowością, w której funkcjonariusz zamieszkuje, a miejscowością, w której pełni służbę, stosownie do liczby dni pełnienia służby, do wysokości nie wyższej niż cena biletów.

Przepis ten ponadto stanowił, że zwrotu kosztów dojazdu dokonuje się na wniosek funkcjonariusza. Minister Sprawiedliwości, w drodze rozporządzenia z dnia 30 lipca 2010 r., określił tryb oraz terminy zwrotu funkcjonariuszowi Służby Więziennej kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby i z powrotem, wzory wymaganych dokumentów a także sposób dokumentowania poniesionych kosztów.

Według Wnioskodawcy, zgodnie z ww. rozporządzeniem wniosek o zwrot kosztów dojazdu składa się do kierownika jednostki organizacyjnej Służby Więziennej, w której funkcjonariusz pełni służbę, w terminie do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który ubiega się o zwrot kosztów dojazdu. Zwrotu kosztów dojazdu dokonuje się w terminie do 30 dni od dnia złożenia prawidłowo wypełnionego wniosku wraz z dokumentami potwierdzającymi poniesienie kosztów dojazdu.

Z dniem 1 stycznia 2012 r. art. 183 ustawy o Służbie Więziennej został uchylony przez art. 14 pkt 1 ustawy z dnia 22 grudnia 2011 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. z 2011 r. Nr 291, poz. 1707). Obecnie kwestię tą reguluje art. 195a ustawy o Służbie Więziennej.

Wnioskodawca uważa, że Zakład Karny nie ma podstaw do tego, aby wypłacając Jemu zwrot kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby dopiero w 2012 r., potraktować te wartości jako przychód, od którego należy naliczyć i odprowadzić podatek dochodowy od osób fizycznych. Wnioskodawca składał wnioski we właściwych terminach, w chwili ich składania ww. świadczenia były wolne od podatku dochodowego, natomiast wypłata nastąpi w 2012 r. z przyczyn od Niego niezależnych. Zmiana przepisów, tj. uchylenie art. 183 ustawy o Służbie Więziennej - zdaniem Wnioskodawcy - nie ma żadnego wpływu dla skorzystania ze zwolnienia, gdyż prawo do zwrotu kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby nie zostało wyeliminowane, a jedynie wprowadzono je w art. 195a ustawy o Służbie Więziennej w rozdziale "Świadczenia funkcjonariuszy". Przepis ten wprowadza ryczałt za dojazd do miejsca pełnienia służby. Skoro Zakład Karny zamierza pobrać podatek od zwrotu kosztów za dojazdy sprzed 1 stycznia 2012 r., to powinien również opodatkować ryczałt za dojazdy, o którym mowa w art. 195a ustawy o Służbie Więziennej, co byłoby zaskakujące z uwagi na treść art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niską wartość przewidywanego ryczałtu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na mocy art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Natomiast przepis art. 21 ust. 1 pkt 112 ww. ustawy stanowi, iż wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw.

Zgodnie z art. 183 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 2010 r. Nr 79, poz. 523), w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2011 r., funkcjonariuszowi, który zajmuje lokal mieszkalny w miejscowości pobliskiej miejsca pełnienia służby, przysługuje zwrot kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby i z powrotem w wysokości ceny biletów za przejazd koleją lub autobusami.

Ww. zwrot kosztów dojazdu, przysługuje w wysokości ceny:

1.

miesięcznego biletu imiennego na przejazd w klasie drugiej pociągu osobowego lub miesięcznego biletu imiennego na przejazd autobusem, o ile z miejscowości pobliskiej nie ma połączenia kolejowego albo

2.

biletów jednorazowych na przejazd środkiem publicznego transportu zbiorowego, stosownie do liczby dni pełnienia służby, do wysokości nie wyższej niż cena biletów, o których mowa w pkt 1.

Jeżeli funkcjonariusz dojeżdża do miejscowości, w której pełni służbę, prywatnym pojazdem mechanicznym, zwrotu kosztów dokonuje się w wysokości ceny kolejowego biletu jednorazowego na przejazd w klasie drugiej pociągu osobowego, przewidzianej dla odległości drogowej między miejscowością, w której funkcjonariusz zamieszkuje, a miejscowością, w której pełni służbę, stosownie do liczby dni pełnienia służby, do wysokości nie wyższej niż cena biletów, o których mowa w ust. 2 pkt 1 (art. 183 ust. 3 ustawy).

Stosownie do art. 183 ust. 9 ww. ustawy, Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, tryb oraz terminy zwrotu kosztów, o których mowa w ust. 1, wzory wymaganych dokumentów, a także sposób dokumentowania poniesionych kosztów, uwzględniając w szczególności sprawność postępowania w celu realizacji uprawnienia funkcjonariusza.

Szczegółowe zasady dotyczące zwrotu kosztów związanych z dojazdem do miejsca pełnienia służby regulowało rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 lipca 2010 r. w sprawie trybu oraz terminów zwrotu funkcjonariuszowi Służby Więziennej kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby i z powrotem, wzorów wymaganych dokumentów, a także sposobu dokumentowania poniesionych kosztów (Dz. U. z 2010 r. Nr 147, poz. 987).

Z analizy opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawcy, będącemu funkcjonariuszem Służby Więziennej i pełniącemu służbę w Zakładzie Karnym, przysługiwał zwrot kosztów przejazdu do miejsca pełnienia służby. Pisemne wnioski o zwrot ww. kosztów były przez Wnioskodawcę składane w przewidzianych prawem terminach, aż do utraty mocy przepisu art. 183 ustawy o Służbie Więziennej.

Zgodnie z obowiązującą procedurą, wniosek o zwrot kosztów dojazdu składał do Dyrektora Zakładu Karnego w terminie do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który ubiegał się o zwrot kosztów dojazdu. Ww. świadczenie powinien otrzymać w terminie do 30 dni od dnia złożenia prawidłowo wypełnionego wniosku wraz z dokumentami potwierdzającymi poniesienie kosztów dojazdu. Zakład Karny dokonał zwrotu kosztów tylko za trzy miesiące, tj. za marzec, listopad i grudzień 2011 r. Przy wypłacie świadczeń za ww. okresy nie został potrącony podatek dochodowy od osób fizycznych z uwagi na zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca został poinformowany, że wypłata zaległych świadczeń nastąpi w 2012 r., jednak od należnych kwot zostanie pobrany podatek dochodowy od osób fizycznych, gdyż z dniem 1 stycznia 2012 r. zmieniły się przepisy.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż prawo do zwrotu kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby do końca 2011 r. wynikało z przepisu art. 183 ustawy o Służbie Więziennej. W konsekwencji, zwrot kosztów dojazdu stanowi przychód funkcjonariusza ze stosunku służbowego, korzystający ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na możliwość skorzystania z ww. zwolnienia nie wpływa okoliczność, że w momencie wypłaty tych świadczeń, tj. w 2012 r., przepis art. 183 ustawy o Służbie Więziennej, z którego wynikał obowiązek ponoszenia tych kosztów przez Zakład Karny, już nie obowiązywał.

Końcowo wskazać jednak należy, że w przedmiotowej sprawie nie ma znaczenia wprowadzenie z dniem 1 stycznia 2012 r. do katalogu świadczeń przysługujących funkcjonariuszom Służby Więziennej nowego świadczenia, tj. ryczałtu za dojazd do miejsca pełnienia służby.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w O., ul. E., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl