ITPB2/415-359/09/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2009 r. (data wpływu 7 kwietnia 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 czerwca 2009 r. (data wpływu 18 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej:

* z tytułu wydatków poniesionych na zakup lekarstw oraz za odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne - jest prawidłowe, o ile zostaną spełnione niżej wymienione warunki,

* z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej: wydatków poniesionych na zakup lekarstw, odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne oraz wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, wezwano Wnioskodawcę pismem z dnia 2 czerwca 2009 r. Nr ITPB2/415-359/09-2/AD do ich uzupełnienia. Wniosek uzupełniony został przez Pana pismem z dnia 11 czerwca 2009 r. (data wpływu 18 czerwca 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 18 lutego 1997 r. orzeczeniem Komisji Lekarskiej, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych został Pan uznany za inwalidę. Stwierdzono, że inwalidztwo istnieje od miesiąca lutego 1997 r. i powstało w związku ze służbą. Zaliczono Pana na okres 3 lat do trzeciej grupy inwalidztwa z tytułu schorzeń narządów ruchu. Następnie w dniu 8 lutego 2000 r. oraz w dniu 10 lutego 2005 r. orzeczeniami Komisji Lekarskiej, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych podtrzymano wydane wcześniej orzeczenie o zakwalifikowaniu Pana do trzeciej grupy inwalidztwa z tytułu schorzeń narządów ruchu. W dniu 10 lutego 2005 r. stwierdzono, iż inwalidztwo jest stałe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy posiadając orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez służby mundurowe w 1997 r. oraz w latach następnych, tj. w 2000 r. i w 2005 r. - przysługuje Panu w 2008 r. prawo do skorzystania z odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej: wydatków poniesionych na zakup lekarstw, odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne oraz wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadając orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez służby mundurowe w 1997 r. przysługuje mu prawo do skorzystania z odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej: wydatków poniesionych na zakup lekarstw, odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne oraz wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na zakup lekarstw oraz za odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne uznaje się za prawidłowe, o ile zostaną spełnione niżej wymienione warunki. Natomiast stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a. ww. ustawy stanowi m.in., iż wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na:

* odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne (pkt 6),

* leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo) (pkt 12),

* używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-eehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł (pkt 14).

Na podstawie art. 26 ust. 7b wydatki, o których mowa powyżej podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7c wysokość wydatków na ww. cele ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Natomiast art. 26 ust. 7f ww. ustawy stanowi, iż ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Zgodnie z art. 26 ust. 7g odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do 31 sierpnia 1997 r.

Dodatkowo w kwestii dotyczącej odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne wskazać należy, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia rehabilitacja oraz rehabilitacja lecznicza. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Należy jednak podkreślić, iż ocena jakie zabiegi wchodzą w zakres zabiegów rehabilitacyjnych lub leczniczo-rehabilitacyjnych wykracza poza kompetencje organu podatkowego i należy do lekarza specjalisty.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż w dniu 18 lutego 1997 r. na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych został Pan uznany za inwalidę. Stwierdzono, że inwalidztwo powstało w związku z pełnioną służbą. Zaliczono Pana do trzeciej grupy inwalidztwa z tytułu schorzeń narządów ruchu.

Zatem, mając na uwadze stan faktyczny i prawny obowiązujący w ww. zakresie stwierdzić należy, iż w 2008 r. przysługiwało Panu prawo do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na zakup leków (o ile potwierdzone zostało przez lekarza specjalistę, iż winien Pan je stosować stale lub czasowo) oraz wydatków poniesionych na odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne (o ile lekarz specjalista uzna, iż dany zabieg można zakwalifikować do zabiegów rehabilitacyjnych, zmierzających do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby przywrócić Panu jego społecznie przydatną sprawność).

Nie podlegają natomiast odliczeniu wydatki związane z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, ponieważ ulga ta na mocy art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przysługuje osobom zaliczonym do I lub II grupy inwalidztwa lub odpowiednio osobom w stosunku, do których orzeczono całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo znaczny stopień niepełnosprawności bądź całkowitą niezdolność do pracy albo umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.