ITPB2/415-273/14/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 marca 2014 r. (data wpływu - 14 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłaconego odszkodowania - jest prawidłowe.

W dniu 14 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłaconego odszkodowania.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 26 kwietnia 2012 r. pracodawca, opierając się o treść art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy, wypowiedział Wnioskodawczyni - za trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia - umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony. Okres wypowiedzenia upłynął w dniu 31 lipca 2012 r. Wnioskodawczyni skorzystała z przysługującej jej ochrony trwałości stosunku pracy i złożyła pozew do Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, wnosząc początkowo o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, a po upływie okresu wypowiedzenia - za bezzasadne oraz o zasądzenie odszkodowania. Żądanie odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia - tj. w kwocie 9 537 zł - Wnioskodawczyni oparła na ustawowej przesłance z art. 45 Kodeksu pracy i wniosła o odszkodowanie na podstawie art. 47¹ tejże ustawy. Zgodnie z tym artykułem odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, a zatem w przypadku Wnioskodawczyni, za okres 3 miesięcy. Następnie w toku postępowania w sprawie prowadzonej przez Sąd doszło do zawarcia ugody między Wnioskodawczynią i jej byłym pracodawcą. Wnioskodawczyni chciała uniknąć rozciągniętego w czasie postępowania i dojść do jak najszybszego zakończenia sporu, godząc się na pewne ustępstwa w kwestii wysokości odszkodowania. Również pozwanemu przyświecał ten cel przy zawieraniu ugody.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni zawarła w dniu 11 marca 2013 r. przed Sądem, przed którym toczyła się sprawa, ugodę. Na jej mocy pracodawca zobowiązał się zapłacić na rzecz Wnioskodawczyni kwotę 4 500 zł tytułem odszkodowania oraz kwotę 673 zł tytułem zwrotu 1/4 opłaty od pozwu. W obecności stron orzekający Sąd stwierdził, iż odszkodowanie wolne jest od podatku dochodowego.

Pracodawca dokonał dobrowolnej zapłaty kwoty 4 242 zł na konto Wnioskodawczyni tytułem świadczenia płynącego z zawartej ugody sądowej. Pozostałą część kwoty - jako płatnik - wpłacił tytułem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, traktując to świadczenie jako podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Po pewnym czasie pracodawca dokonał korekty zaliczki na podatek z tytułu części zaliczki uiszczonej od zwrotu 1/4 opłaty sądowej, uznając, że podatek nie był należny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy odszkodowanie, którego zasady ustalania wynikają z art. 47¹ Kodeksu pracy, wypłacane na podstawie zawartej ugody sądowej, wolne jest od podatku dochodowego.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ugoda zawarta przed sądem, rozstrzygającym spór o odszkodowanie z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony, podlega pod zakres unormowania art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym wypłacane na mocy ugody sądowej odszkodowanie, nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Roszczenie o odszkodowanie z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony jest - jak wskazuje Wnioskodawczyni - roszczeniem opartym na art. 45 Kodeksu pracy, który w art. 47¹ wprost określa zasady ustalania odszkodowania. Zgodnie z tym artykułem odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Jak wykazano wyżej, art. 47¹ Kodeksu pracy wprost określa zasady ustalania takiego odszkodowania, co - w opinii Wnioskodawczyni - oznacza, że zastosowanie ma tutaj przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowo - jej zdaniem - odszkodowanie takie nie podlega pod zakres żadnego przewidzianego przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 pkt 3 wyjątku. Nie może być także mowy o zastosowaniu art. 21 ust. 1 pkt 3b tejże ustawy.

Podsumowując powyższe, Wnioskodawczyni wskazuje, że skoro pracownikowi przyznano odszkodowanie, którego zasady ustalania i wysokość wynikają wprost z przepisów odrębnej ustawy - Kodeksu pracy - i równocześnie odszkodowanie to nie zostało wymienione wśród wyjątków ujętych w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a-g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to ww. świadczenie wolne jest od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 przytoczonej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Jak wynika z treści wniosku, w dniu 26 kwietnia 2012 r. pracodawca, opierając się o treść art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy, wypowiedział Wnioskodawczyni - za trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia - umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony. Okres wypowiedzenia upłynął w dniu 31 lipca 2012 r. Wnioskodawczyni skorzystała z przysługującej jej ochrony trwałości stosunku pracy i złożyła pozew do Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, wnosząc początkowo o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, a po upływie okresu wypowiedzenia - za bezzasadne oraz o zasądzenie odszkodowania. Żądanie odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia - tj. w kwocie 9 537 zł - Wnioskodawczyni oparła na ustawowej przesłance z art. 45 Kodeksu pracy i wniosła o odszkodowanie na podstawie art. 47¹ tejże ustawy. Zgodnie z tym artykułem odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, a zatem w przypadku Wnioskodawczyni, za okres 3 miesięcy. Następnie w toku postępowania w sprawie prowadzonej przez Sąd doszło do zawarcia ugody między Wnioskodawczynią i jej byłym pracodawcą. Wnioskodawczyni chciała uniknąć rozciągniętego w czasie postępowania i dojść do jak najszybszego zakończenia sporu, godząc się na pewne ustępstwa w kwestii wysokości odszkodowania. Również pozwanemu przyświecał ten cel przy zawieraniu ugody.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni zawarła w dniu 11 marca 2013 r. przed Sądem, przed którym toczyła się sprawa, ugodę. Na jej mocy pracodawca zobowiązał się zapłacić na rzecz Wnioskodawczyni kwotę 4 500 zł tytułem odszkodowania oraz kwotę 673 zł tytułem zwrotu 1/4 opłaty od pozwu.

Na podstawie art. 45 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ Kodeksu pracy).

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, iż odszkodowanie z tytułu nieuzasadnionego rozwiązania umowy o pracę korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jego wysokość oraz zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, tj. Kodeksu pracy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.