ITPB2/415-241/14/MU

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku złożonym w dniu 5 marca 2014 r., uzupełnionym pismami z dnia 27 maja 2014 r. (data wpływu 30 maja 2014 r.) oraz z dnia 9 czerwca 2014 r. (data wpływu 16 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 marca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego. Wniosek został uzupełniony pismami z dnia 27 maja 2014 r. (data wpływu 30 maja 2014 r.) oraz z dnia 9 czerwca 2014 r. (data wpływu 16 czerwca 2014 r.).

We wniosku tym oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednostką budżetową, nie mająca osobowości prawnej, która jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Sąd Rejonowy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził na rzecz powoda (pracownika) kwotę 6.455,36 zł brutto tytułem dwumiesięcznego wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy pod warunkiem jej podjęcia. Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy dochodzone przez powoda na podstawie art. 47 Kodeksu pracy, jest zgodnie z obowiązującą linią orzeczniczą, szczególnym świadczeniem odszkodowawczym. W marcu 2013 r. Wnioskodawca dokonał wypłaty ww. kwoty zasądzonej wyrokiem sądu na konto powoda (pracownika) stosując zwolnienie przedmiotowe wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca dokonując wypłaty zasądzonej kwoty prawidłowo zastosował zwolnienie przedmiotowe wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy zasądzona na rzecz powoda kwota tytułem dwumiesięcznego wynagrodzenia jest zwykłym odszkodowaniem za okres pozostawania bez pracy. Określenie "dwumiesięczne wynagrodzenie" mogłoby wskazywać na to, iż jest to wynagrodzenie za pracę, lecz w ocenie Wnioskodawcy jest to forma określenia wysokości zasądzonego odszkodowania, zadośćuczynienia. Szeroko rozumiane pojęcie "wynagrodzenie za pracę" użytego w art. 84 Kodeksu pracy obejmuje również inne świadczenia związane z pracą, nie będące jednak wynagrodzeniem, dla których wynagrodzenie za pracę jest jedynie punktem odniesienia do ich wyliczenia m.in. odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie stosunku pracy. Ponadto odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy o pracę z naruszeniem prawa oraz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie mają charakteru periodycznego tak jak wynagrodzenie za pracę, oraz majątkowo-przysparzającego, lecz charakter kompensacyjno-odszkodowawczy, a przede wszystkim nie odwzajemniają pracy i stąd nie mieszczą się w prawniczym (doktrynalnym) pojęciu wynagrodzenia za pracę. Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy (art. 47 i art. 57) jest w istocie odszkodowaniem, albowiem wypłacane jest za okres przypadający po ustaniu stosunku pracy. Niewątpliwie nie jest ono wynagrodzeniem za świadczoną pracę. Jego charakter odszkodowawczy wyraża się w tym, że stanowi pokrycie szkody, jaką pracownik poniósł wskutek niezgodnego z prawem pozbawienia go zatrudnienia. Biorąc powyższe pod uwagę przy dokonaniu wypłaty zasądzonej kwoty zastosowano zwolnienie przedmiotowe wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Z wniosku wynika, że Sąd Rejonowy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził na rzecz powoda (pracownika) kwotę 6.455,36 zł brutto tytułem dwumiesięcznego wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy pod warunkiem jej podjęcia. Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy dochodzone przez powoda na podstawie art. 47 Kodeksu pracy, jest zgodnie z obowiązującą linią orzeczniczą, szczególnym świadczeniem odszkodowawczym. W marcu 2013 r. Wnioskodawca dokonał wypłaty kwoty zasądzonej wyrokiem sądu na konto powoda (pracownika) stosując zwolnienie przedmiotowe wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 45 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy; dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownikiem-ojcem wychowującym dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego (art. 47 Kodeksu pracy).

Z powyższych przepisów Kodeksu pracy jednoznacznie wynika, że pracownik w sytuacji nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę przez pracodawcę, może żądać przywrócenia go do pracy na poprzednich warunkach albo odszkodowania. Jeżeli pracownik podejmie pracę w wyniku przywrócenia do pracy, to wówczas przysługuje mu wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Zatem ustawodawca wyraźnie odróżnia wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy od odszkodowania.

W tym miejscu należy jednoznacznie podkreślić, że wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe nie stanowią standardu prawnego, lecz są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, wynikającej z art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), stanowiącego, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Oznacza to, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. Co więcej, zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Stąd też, korzystanie z każdej preferencji podatkowej, wymaga spełnienia warunków określonych w przepisach je konstytuujących. Tak więc, przepisy regulujące prawo do przedmiotowego zwolnienia winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Skoro zatem, nie ulega wątpliwości, że zasądzone na rzecz pracownika wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem jej podjęcia - wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - nie jest odszkodowaniem i nie ma charakteru odszkodowawczego, to tym samym nie może korzystać ze zwolnienia od podatku dotyczącego odszkodowań (zadośćuczynień) określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że Wnioskodawca, dokonując wypłaty ww. kwoty nie miał podstaw do zastosowania zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.