ITPB2/415-199/10/BK - PIT w zakresie odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2010 r. (data wpływu 24 lutego 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 maja 2010 r. (data wpływu 17 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne.

Pismem z dnia 7 maja 2010 r. wezwano Pana do usunięcia braków formalnych złożonego wniosku. Braki wykazane w wezwaniu uzupełniono pismem z dnia 14 maja 2010 r.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną zaliczoną do III grupy inwalidztwa orzeczeniem Terenowej Wojskowej Komisji Lekarskiej z ogólnego stanu zdrowia.

Wobec powyższego zadano następujące pytania.

Czy posiadając orzeczenie o zaliczeniu do III grupy inwalidzkiej przyznanej przez Terenową Wojskową Komisję Lekarską Wnioskodawca może odliczyć od podstawy obliczenia podatku:

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli orzeczenie Terenowej Wojskowej Komisji Lekarskiej jest uznawane jako równoważne z orzeczeniami innych Komisji ds. Inwalidztwa, to ww. odliczenia są zgodne z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu m.in. wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy, stanowi że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

Powyższy przepis enumeratywnie wymienia wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych podlegające odliczeniu od dochodu. Katalog tych wydatków jest katalogiem zamkniętym, wobec czego nie może być traktowany rozszerzająco.

Wydatki na cele rehabilitacyjne, zgodnie z przepisem art. 26 ust. 7b tejże ustawy, podlegają odliczeniu od dochodu tylko wówczas, jeżeli nie były finansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W razie, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 (art. 26 ust. 7c).

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Ponadto odliczenia z tytułu ulgi rehabilitacyjnej mogą być dokonane również wówczas, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że posiada Pan orzeczenie Terenowej Wojskowej Komisji Lekarskiej stwierdzające inwalidztwo z ogólnego stanu zdrowia, zaliczające Pana do III grupy inwalidztwa. W 2009 r. poniósł Pan wydatki na: odpłatność za pobyt w sanatorium i dojazd do sanatorium własnym samochodem osobowym, konserwację i naprawę aparatu słuchowego. Ponadto ma Pan zamiar odliczyć od dochodu kwotę 4.007,40 zł pomniejszoną o dotację z NFZ w wysokości 560 zł na zakup w 2006 r. aparatu słuchowego, wydatki na zakup przed 2009 r. okularów, wydatki na zakup leków oraz wydatki poniesione na używanie własnego samochodu osobowego na dojazdy na zabiegi rehabilitacyjne.

Odnosząc zacytowane uregulowania prawne do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia wydatków na: zakup leków w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, co do których lekarz specjalista stwierdzi, że powinien je stosować (stale lub czasowo), odpłatność za pobyt w sanatorium będącym placówką spełniającą przesłanki określone w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wymienione powyżej wydatki mogą być bowiem odliczone przez każdą osobę, która je poniosła i posiada orzeczenie o niepełnosprawności, bez względu na stopień niepełnosprawności (I, II lub III grupa inwalidztwa).

Nie przysługuje natomiast odliczenie z tytułu zakupu okularów, aparatu słuchowego, kosztów jego konserwacji i napraw, ponieważ Wnioskodawca nie wykazał ich bezpośredniego związku z przyczyną niepełnosprawności wskazaną w orzeczeniu Komisji Lekarskiej powodującą niezdolność do zawodowej służby wojskowej. Z uregulowań zawartych w powołanym przepisie art. 26 ust. 7a pkt 3 wynika natomiast, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek. Określenie "indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji" oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej, ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z orzeczonej niepełnosprawności.

Nie mogą podlegać również odliczeniu wydatki związane z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi rehabilitacyjne. Aby skorzystać z możliwości odliczenia tego rodzaju wydatków, nie jest bowiem wystarczającym bycie właścicielem lub współwłaścicielem samochodu oraz dojeżdżanie nim na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne, konieczne jest również posiadanie orzeczenia zaliczającego do I lub II grupy inwalidztwa.

Koszty dojazdu do sanatorium własnym samochodem osobowym nie mieszczą się również w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 15, a to z tego względu, iż uprawnia on do odliczenia wydatków poniesionych na związany z pobytem w tej placówce odpłatny przejazd wyłącznie środkami transportu publicznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.