ITPB2/415-142/08/RS - Obliczenie podstawy opodatkowania w przypadku pracowników oddelegowanych do pracy w Norwegii.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 stycznia 2008 r. (data wpływu 1 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obliczenia podstawy opodatkowania w przypadku pracowników oddelegowanych do pracy w Norwegii - jest prawidłowe.

W dniu 1 lutego 2008 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 9 kwietnia 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obliczenia podstawy opodatkowania w przypadku pracowników oddelegowanych do pracy w Norwegii.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka w 2006 i 2007 r. prowadziła budowy na terenie Norwegii. W związku z tym pracownicy oddelegowani do pracy otrzymywali wynagrodzenie, przy czym dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych podstawa opodatkowania pomniejszana była o kwotę wolną, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy, całość naliczonych i potrąconych podatnikowi składek na ubezpieczenie społeczne a podatek dochodowy obliczony zgodnie z art. 27 ustawy obniżany był o składki na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 7,75% naliczonej składki.

W grudniu 2007 r. mając na uwadze zapisy art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy Spółka dokonała korekt rozliczenia podatku, potrąciła podatnikom i odprowadziła do Urzędu Skarbowego podatek wyliczony od składek na ubezpieczenie społeczne naliczonych wprost od kwoty wolnej, tzn. kwota wolna zgodna z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy * 18,71% (15,71% od lipca 2007 r.) * stopa procentowa obowiązująca dla danego pracownika w danym miesiącu.

Dokonując tych korekt przedsiębiorstwo nie dokonało korekty wynikającej z art. 27b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przedsiębiorstwo postąpiło poprawnie odprowadzając podatek od składek na ubezpieczenie społeczne naliczonych wprost od kwoty wolnej i czy winno dokonać korekty podatku, mając na uwadze art. 27b ust. 1 pkt 2 ustawy, wyliczając ubezpieczenie zdrowotne nie podlegające odliczeniu od podatku w sposób następujący: (kwota wolna wyliczona zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy - składki na ubezpieczenie społeczne wyliczone od kwoty wolnej) * 7,75%?

Zdaniem Wnioskodawcy, błędnie dokonano korekty podatku (korekta dotycząca art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, ustawy), Spółka nie powinna też korygować i odprowadzać podatku w myśl art. 27b ust. 1 pkt 2 ustawy. Uzasadniając swoje stanowisko Spółka przytacza przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), art. 27 ust. 1 pkt 2 oraz art. 21 ust. 1 pkt 20, w brzmieniu obowiązującym w 2007 r., zwalniający od podatku część przychodów osób przebywających czasowo za granicą i uzyskujących dochody ze stosunku pracy, za każdy dzień pobytu za granicą, w którym podatnik pozostawał w stosunku pracy, w kwocie odpowiadającej 30% diety (...).

Wnioskodawca powołuje także § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, w sytuacji oddelegowania pracowników podstawy wymiaru składek, nie stanowi część wynagrodzenia pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców - w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu (...).

Spółka uważa, iż w związku z nałożeniem się dwóch zwolnień, w równowartości diety przypadającej za każdy dzień pobytu mieści się 30% tej diety za każdy dzień pobytu zwolnionej z podatku na mocy postanowień art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy podatkowej.

Zatem stwierdza, że nie można mówić o braku prawa do doliczenia składek na ubezpieczenie zdrowotne i ubezpieczenie społeczne od tej kwoty wolnej ponieważ kwota ta mieści się w zwolnieniu od składek ZUS, czyli od kwoty tej składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne nie zostały w ogóle naliczone i nie można mówić o braku prawa do odliczenia czegoś, co w ogóle nie zostało naliczone.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 15 ust. 1 umowy z dnia 24 maja 1977 r. zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1979 r. Nr 27, poz. 157) - z uwzględnieniem postanowień art. 16, 18, 19, 20 i 21 - pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (tj. w Polsce) osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (tj. w Polsce), chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie (tj. Norwegii). Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W myśl ust. 2 ww. umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

Artykuł 15 ust. 2 umowy określa wyjątek od ww. zasady nieograniczonego obowiązku podatkowego, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule wyjątki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Norwegii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Jak wynika ze stanu faktycznego, uzupełnionego pismem w dniu 14 kwietnia 2008 r., oddelegowani pracownicy Spółki, przebywali na terenie Norwegii: w 2006 r. poniżej 183 dni, w 2007 r. część pracowników poniżej, a część powyżej 183 dni. Uogólniając przedział czasowy pobytu pracowników w Norwegii mieścił się od 11 do 280 dni.

Ponadto Spółka nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej za pomocą położonego w Norwegii zakładu lub stałej placówki, tym samym wynagrodzenia pracowników nie były ponoszone przez taką placówkę lub zakład. Dodatkowo Spółka wyjaśniła, iż wszyscy pracownicy podlegali ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu w Polsce.

Zgodnie z treścią wniosku o interpretację indywidualną, jak również zaprezentowanymi wyliczeniami, pytanie Wnioskodawcy dotyczy podstawy obliczenia i wysokości podatku od dochodu pracowników z uwzględnieniem kwoty diety, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz korekty związanej z niemożnością odliczenia od dochodu składek na ubezpieczenie naliczonych od dochodu zwolnionego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy na wstępie zauważyć, iż na równi z zatrudnieniem na obszarze Polski uważa się zatrudnienie polskich obywateli za granicą w polskich instytucjach lub przedsiębiorstwach. Oznacza to, że obowiązkiem ubezpieczeń społecznych w Polsce objęci są wszyscy obywatele polscy posiadający tytuł do ubezpieczenia na obszarze Polski. Jeżeli pracownik zostanie wysłany do pracy w kraju Unii Europejskiej (ale również w pozostałych krajach Europejskiego Obszaru Gospodarczego) przez polskiego pracodawcę w ramach istniejącej w Polsce umowy o pracę, wówczas zgodnie z art. 14 rozporządzenia Rady (EWG) Nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego w stosunku do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz. Urz. WEL 149 z 5 lipca 1971, s. 2 i nast. z późn. zm.) pracownik podlega nadal ustawodawstwu państwa zatrudnienia (tj. w Polsce), pod warunkiem, że przewidywany okres wykonywania tej pracy nie przekracza 12 miesięcy i że pracownik nie został delegowany w miejsce innej osoby, której okres oddelegowania upłynął. Jeżeli z przyczyn niezależnych zakładany okres pracy 12 miesięcy przedłużałby się z powodu okoliczności nie dających się wcześniej przewidzieć, wtedy przed upływem tego okresu należy wystąpić do właściwych władz państwa zatrudnienia o zgodę na dalsze stosowanie ustawodawstwa państwa zatrudnienia.

Zatem polskie przepisy prawne w zakresie zabezpieczenia społecznego będą miały zastosowanie, w przypadku gdy polski pracownik będzie w ramach łączącego go z polskim pracodawcą stosunku pracy czasowo (nie dłużej niż przez okres 12 miesięcy) wykonywał pracę na terytorium jednego z państw UE/EOG.

Podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne wszystkich pracowników jest przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany u pracodawcy z tytułu pozostawania w ramach stosunku pracy, z wyłączeniami ujętymi w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106 z późn. zm.).

Przychodem, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast na podstawie § 2 ust. 1 pkt 16 ww. rozporządzenia, podstawy wymiaru składek nie stanowi część wynagrodzenia pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców, w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce budżetowej, z tytułu podróży poza granicami kraju, z zastrzeżeniem że tak ustalony miesięczny przychód tych osób stanowiący podstawę wymiaru składek nie może być niższy od kwoty przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej za dany rok kalendarzowy, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

W 2007 r. minimalna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników zatrudnionych przez polskich pracodawców za granicą odpowiada kwocie 2.616 zł, a w 2006 r. 2.452 zł.

Powołany § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej koresponduje z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy te mają zastosowanie w sytuacji, gdy polski pracownik jest zatrudniony i oddelegowany za granicę przez polskiego pracodawcę i tam uzyskuje przychody. Jednakże zatrudnienie takie nie nosi znamion podróży służbowej i nie przysługują z tego tytułu należności przewidziane w art. 775 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r., część dochodów osób, o których mowa w art. 3 ust. 1, przebywających czasowo za granicą i uzyskujących dochody ze stosunku pracy, z wyjątkiem wynagrodzenia uzyskiwanego przez członka służby zagranicznej, w wysokości stanowiącej równowartość diety z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień, w którym była wykonywana praca; zwolnienie dotyczy dochodów nieprzekraczających rocznie równowartości trzydziestu diet, z zastrzeżeniem ust. 15.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy znowelizowanej, wolna od podatku dochodowego jest część przychodów osób, o których mowa w art. 3 ust. 1, przebywających czasowo za granicą i uzyskujących dochody ze stosunku pracy, za każdy dzień pobytu za granicą, w którym podatnik pozostawał w stosunku pracy, w kwocie odpowiadającej 30 % diety, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 15.

Ustawodawca zmieniając ten przepis przewidział szczególne rozwiązanie mające zastosowanie do rozliczenia za 2006 r. Na podstawie przepisów przejściowych stosowanie nowych zasad jest wyłączone w sytuacji, gdy zwolnienie w dotychczas obowiązującym kształcie będzie wyższe. Zatem w zeznaniu za ten rok w stosunku do dochodu podatnika należy zastosować zwolnienie w wariancie korzystniejszym.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, iż Spółka, ustalając podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, przychód z tytułu stosunku pracy osiągnięty przez pracownika, pomniejszyła o równowartość diety przysługującej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu. Dlatego też należy uznać, iż tym samym Spółka dokonała jednocześnie wyłączenia z tej podstawy wymiaru kwoty zwolnienia określonej w art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy, odpowiadającej 30% diety. Innymi słowy, skoro składki od kwoty przychodu zwolnionej na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych nie zostały w ogóle obliczone i pobrane przez płatnika, to należy przyjąć, iż nie dokonano również ich odliczenia od dochodu przy obliczeniu należnej zaliczki na podatek. W dalszej kolejności, na tej podstawie nie można też przyjąć, iż zawyżono kwotę odliczenia z tytułu ww. składek i zaniżono kwotę należnej zaliczki.

Zgodnie z zasadami obliczenia i ustalania wysokości podatku, w szczególności z art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy podatkowej, podstawę obliczenia podatku, z określonymi w przepisach zastrzeżeniami, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887, z późn. zm.) potrąconych w roku podatkowym przez płatnika ze środków podatnika, z tym że w przypadku podatnika osiągającego przychody określone w art. 12 ust. 6, tylko w części obliczonej, w sposób określony w art. 33 ust. 4, od przychodu podlegającego opodatkowaniu

Natomiast art. 27b ust. 1 pkt 2 ustawy stanowi, iż podatek dochodowy, obliczony zgodnie z art. 27 lub art. 30c, w pierwszej kolejności ulega obniżeniu o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o którym mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135) pobranej w roku podatkowym przez płatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,

W celu obliczenia zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do art. 32 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy od uzyskanego przychodu odliczyć koszty uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 ustawy, jak również składki na ubezpieczenie społeczne potrącone w danym miesiącu przez płatnika ze środków podatnika (art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy).

Biorąc pod uwagę cytowane przepisy ustawy podatkowej, od podstawy obliczenia podatku odlicza się kwoty składek określonych w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, pod warunkiem, że zostały one istotnie potrącone w roku podatkowym przez płatnika i odprowadzone do ZUS w tak ustalonych wysokościach.

Od tak uzyskanego dochodu należy obliczyć kwotę zaliczki na podatek dochodowy stosując 19% stawkę podatku, jak również można zastosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników oddelegowanych do pracy za granicą ustala się na takich samych zasadach, jak dla pracowników wykonujących pracę na obszarze Polski, tzn. stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne tych pracowników. Artykuł 81 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135) stanowi, że do ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników (również oddelegowanych) stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne tych pracowników.

Zgodnie z art. 32 ust. 3b ustawy zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 3 zmniejsza się, z zastrzeżeniem art. 27b ust. 1 pkt 2 i ust. 2, o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, pobranej w tym miesiącu przez zakład pracy zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Zatem podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne pomniejsza się o kwoty składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe, potrąconych przez pracodawcę z wynagrodzenia pracownika, zgodnie z przepisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Podatek (zaliczkę) zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, opłaconej w danym miesiącu bezpośrednio przez podatnika zgodnie z przepisami o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych bądź pobranej przez płatnika, przy czym kwota składki na ubezpieczenie zdrowotne, o którą zmniejsza się zaliczkę na podatek, nie może przekroczyć 7,75% podstawy wymiaru tej składki (art. 27b ust. 2 ustawy).

Ponadto w kwestii prawidłowości rozliczenia składek na ubezpieczenia społeczne oraz na ubezpieczenie zdrowotne należy stwierdzić, iż w świetle art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Stosownie do treści § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w związku z art. 14a § 6 ustawy - Ordynacja podatkowa, Dyrektorzy Izb Skarbowych upoważnieni są w imieniu ministra właściwego do spraw finansów publicznych do udzielania pisemnych interpretacji indywidualnych w zakresie przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa w sprawach pozostających we właściwości naczelników urzędów i dyrektorów izb skarbowych oraz naczelników urzędów i dyrektorów izb celnych.

Zgodnie z art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, pod pojęciem przepisów prawa podatkowego rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych, przy czym mianem ustaw podatkowych - w rozumieniu art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej określa się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Z powyższych regulacji wynika, że upoważniony dyrektor izby skarbowej ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania ustaw podatkowych oraz wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych i ratyfikowanych umów międzynarodowych związanych z materią podatkową. Interpretacja natomiast to ocena prawna stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa.

Zagadnienia dotyczące kwestii rozliczenia ww. składek uregulowane zostały w przepisach ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 z późn. zm.) i ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135 z późn. zm.) oraz innych przepisów regulujących ww. zagadnienia. Zatem sposób rozliczenia składek wynika z tych przepisów, a ich interpretacja nie należy do właściwości organu upoważnionego do wydania interpretacji indywidualnej.

Reasumując, za prawidłowe należy uznać stanowisko Spółki dotyczące braku potrzeby dokonania korekty, polegającej na doliczeniu do podstawy opodatkowania oraz do podatku składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne odpowiadających kwocie dochodu zwolnionej na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w sytuacji, gdy z podstawy wymiaru tych składek wyłączono wartość diet zwolnionych od opodatkowania na podstawie tego przepisu.

Powyższe ma przy tym zastosowanie przy założeniu, że wszystkie naliczone w sposób opisany we wniosku składki zostały odprowadzone do ZUS oraz, że odnosi się do sytuacji, w których płatnik zgodnie z przepisami ustawy podatkowej oraz z uwzględnieniem umów międzynarodowych ma obowiązek obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.