ITPB2/415-132b/10/IL

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2010 r. (data wpływu 8 lutego 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości równoważnika pieniężnego z tytułu dojazdu funkcjonariuszy celnych do miejsca pełnienia służby - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości równoważnika pieniężnego w zamian za wyżywienie przysługujące funkcjonariuszom celnym oraz z tytułu dojazdu funkcjonariuszy celnych do miejsca pełnienia służby.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Funkcjonariusze Izby Celnej na podstawie art. 157 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 168, poz. 1323 z późn. zm.) otrzymują równoważnik z tytułu dojazdu do miejsca pełnienia służby, który na podstawie § 2 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 października 2009 r. (Dz. U. Nr 181, poz. 1410) w sprawie wypłaty równoważnika z tytułu dojazdu funkcjonariuszy celnych do miejsca pełnienia służby przysługuje pod warunkiem poniesienia przez funkcjonariusza kosztów dojazdu i na podstawie § 3 ww. rozporządzenia wypłacany jest w wysokości poniesionych i udokumentowanych kosztów.

Funkcjonariusze Izby Celnej na podstawie art. 136 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej w czasie wykonywania zadań służbowych mogą otrzymywać nieodpłatnie wyżywienie w naturze oraz napoje, zwane dalej "wyżywieniem" lub równoważnik pieniężny w zmian za wyżywienie, którego normy, przypadki, w jakich funkcjonariusz celny otrzymuje wyżywienie lub równoważnik w zamian za wyżywienie określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 23 października 2009 r. (Dz. U. Nr 180, poz. 1406) w sprawie otrzymania przez funkcjonariuszy celnych wyżywienia lub równoważnika pieniężnego w zamian za wyżywienie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość wypłaconych równoważników w zamian za wyżywienie przysługujące funkcjonariuszom celnym oraz z tytułu dojazdu funkcjonariuszy celnych do miejsca pełnienia służby stanowi przychód funkcjonariusza celnego od którego należy naliczyć i odprowadzić podatek dochodowy od osób fizycznych.

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie w części dotyczącej opodatkowania wartości równoważnika pieniężnego z tytułu dojazdu funkcjonariuszy celnych do miejsca pełnienia służby. Wniosek w pozostałym zakresie zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy - w zakresie opodatkowania wartości równoważnika pieniężnego z tytułu dojazdu funkcjonariuszy celnych do miejsca pełnienia służby - zgodnie z art. 21 pkt 112 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych równoważnik wypłacany funkcjonariuszom celnym z tytułu dojazdu do miejsca pełnienia służby podlega wyłączeniu z podstawy naliczania i nie należy z tego tytułu odprowadzać podatku dochodowego od osób fizycznych z wyjątkiem tych równoważników wypłacanych tym funkcjonariuszom, którzy na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzystają ze zwiększonych kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Jednakże, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że na podstawie art. 157 ustawy o Służbie Celnej funkcjonariuszowi celnemu wypłacany jest równoważnik pieniężny z tytułu dojazdu do miejsca pełnienia służby, pod warunkiem poniesienia przez funkcjonariusza kosztów dojazdu.

Zgodnie z art. 157 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 168, poz. 1323 z późn. zm.) funkcjonariuszowi przysługuje równoważnik z tytułu dojazdu do miejsca pełnienia służby, jeżeli on sam lub jego małżonek nie zamieszkują lub nie posiadają lokalu mieszkalnego w miejscu pełnienia służby lub miejscowości pobliskiej.

Na podstawie § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 października 2009 r. (Dz. U. Nr 181, poz. 1410) równoważnik przysługuje pod warunkiem poniesienia przez funkcjonariusza kosztów z tytułu dojazdu do miejsca pełnienia służby. W myśl postanowień § 3 tego rozporządzenia równoważnik wypłaca się w wysokości poniesionych przez funkcjonariusza i udokumentowanych kosztów dojazdu w okresie, za który funkcjonariusz ubiega się o jego wypłatę, z zastrzeżeniem § 7.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. rozporządzenia funkcjonariuszowi dojeżdżającemu do miejscowości pełnienia służby koleją równoważnik wypłaca się w wysokości ustalonej w oparciu o cenę biletu na przejazd z miejscowości, w której funkcjonariusz zamieszkuje, do miejscowości, w której pełni służbę, oraz podróży powrotnej, w klasie drugiej pociągu osobowego, a w przypadku dojazdu pociągiem pospiesznym w klasie drugiej pociągu pospiesznego, bez względu na wysokość kosztów faktycznie poniesionych przez funkcjonariusza w związku z dojazdem. Funkcjonariuszowi dojeżdżającemu do miejscowości pełnienia służby prywatnym pojazdem mechanicznym równoważnik wypłaca się w wysokości ustalonej w oparciu o najniższą cenę biletu jednorazowego na przejazd środkami komunikacji publicznej z miejscowości, w której funkcjonariusz zamieszkuje, do miejscowości, w której pełni służbę, oraz podróży powrotnej, bez względu na wysokość kosztów faktycznie poniesionych przez niego w związku z dojazdem. W przypadku gdy trasa dojazdu nie jest obsługiwana przez środki komunikacji publicznej równoważnik wypłaca się w wysokości ustalonej w oparciu o najniższą cenę biletu jednorazowego na przejazd w klasie drugiej pociągu osobowego w regionie, na trasie o długości odpowiadającej najkrótszej odległości drogą publiczną między miejscowością zamieszkania funkcjonariusza a miejscowością pełnienia służby, oraz podróży powrotnej (§ 7 ust. 2).

Zgodnie z § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia dokumentami potwierdzającymi poniesienie kosztów dojazdu są:

Wskazany przez Wnioskodawcę przepis art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że wolny o podatku dochodowego jest zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw. Jak wynika z treści wskazanego przepisu zwolnienie przedmiotowe ma zastosowanie wyłącznie wówczas, gdy obowiązek ponoszenia tych świadczeń przez pracodawcę wynika wprost z przepisów innych ustaw. Jeśli więc pracodawca ma ustawowy obowiązek ponoszenia kosztów dojazdu pracownika do pracy, wartość tego świadczenia jest objęta zwolnieniem podatkowym. W przeciwnym wypadku wartość ta jest przychodem podlegającym opodatkowaniu.

Zwrot kosztów przejazdów w przypadku funkcjonariuszy Służby Celnej nie wynika wprost z ustawy, a bezpośrednio przyznany został rozporządzeniem Ministra Finansów. W związku z powyższym zwrot kosztów przejazdu do miejsca pełnienia służby funkcjonariuszom Służby Celnej nie korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.