ITPB2/415-126/11/ENB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2011 r. (data wpływu 4 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W związku z restrukturyzacją banku, z dniem 28 lutego 2006 r. został rozwiązany z Panią stosunek pracy. Pracownikiem banku była Pani od 1 kwietnia 1991 r. do 28 lutego 2006 r. i każdorazowa zmiana pracodawcy związana była z połączeniem, przekształceniem lub zmianą nazwy pracodawcy, ale zawsze odbywało się to w trybie art. 23 (1) Kodeksu pracy. Paragraf 5 "Porozumienia w sprawie szczegółowych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie od lipca 2004 r. do czerwca 2006 r." przewidywał dodatkowe pozaustawowe świadczenia z tytułu zwolnienia z pracy. W ramach tych świadczeń porozumienie przewidywało wypłatę dodatkowego świadczenia odszkodowawczego. Wysokość dodatkowego odszkodowania uzależniona była od stażu pracy w Banku. Dokonując wypłaty świadczeń Bank zgodnie z informacją indywidualną naliczył świadczenie tytułem realizacji § 5 porozumienia w wysokości 7-krotności odszkodowania, zaliczając okres pracy w banku od 1 lipca 1999 r. do 28 lutego 2006 r. a pomijając lata pracy w okresie od 1 kwietnia 1991 do 31 marca 1995 r., oraz od 1 kwietnia 1995 r. do 30 czerwca 1999 r. Ponieważ pracownicy byli przejmowani w trybie art. 23 (1) Kodeksu pracy, przy wypłacie odszkodowania w wyniku restrukturyzacji powinna Pani otrzymać 12-krotność "miesięcznego wynagrodzenia wypłacanego jak w przypadku urlopu", a otrzymała Pani tylko 7-krotność wynagrodzenia. W dniu 29 marca 2008 r. złożyła Pani pozew do Sądu Rejonowego o wypłatę dodatkowego odszkodowania (różnicy stanowiącej 5-krotność wynagrodzenia za lata pracy od 1 kwietnia 1991 r. do 30 czerwca 1999 r.) w kwocie 10.665 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 marca 2006 r. do dnia wypłaty. Sąd wyrokiem z dnia 17 listopada 2009 r., orzekł zgodnie z pozwem, zasądzając od pozwanego kwotę 10.665 zł wraz z odsetkami ustawowymi z tytułu dodatkowego odszkodowania na podstawie zawartego porozumienia.

W dniu 26 stycznia 2010 r. na Pani konto wpłynęła kwota 16.155, 40 zł, w tym 4.973,40 zł odsetki ustawowe, 2.417 zł koszty procesu, 8.765 kapitał (pomniejszony o 1.900 zł.). Została Pani poinformowana przez pracowników banku, że różnica w kapitale w wysokości 1.900 zł to pobrany podatek.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolnione z podatku są odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku sądowego lub ugody sądowej, do wysokości kwoty określonej w tym wyroku lub w tej ugodzie.

Po analizie treści wniosku, mając na względzie zakres kompetencji przyznanej tutejszemu organowi i treść przepisu art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa przyjęto, iż na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego intencją Pani było uzyskanie odpowiedzi na pytanie:

Czy odszkodowanie otrzymane przez Wnioskodawczynię podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, bank jako pracodawca niesłusznie pobrał podatek dochodowy oo przyznanego przez Sąd Pracy odszkodowania, bowiem w wyroku jednoznacznie została określona kwota w wysokości 10.665 zł. Dodatkowe odszkodowanie w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy nie podlega opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednakże, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Należy jednakże zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w ww. art. 21 ust. 1 pkt 3 objęte są tylko odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Natomiast na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b) ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Z analizy stanu faktycznego wynika, w związku z restrukturyzacją banku, z dniem 28 lutego 2006 r. został rozwiązany stosunek pracy z Wnioskodawczynią. Paragraf 5 "Porozumienia w sprawie szczegółowych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników w okresie od lipca 2004 r. do czerwca 2006 r." przewidywał dodatkowe pozaustawowe świadczenia z tytułu zwolnienia z pracy. W ramach tych świadczeń porozumienie przewidywało wypłatę dodatkowego świadczenia odszkodowawczego. Wysokość dodatkowego odszkodowania uzależniona była od stażu pracy w Banku. Dokonując wypłaty świadczeń Bank zgodnie z informacją indywidualną naliczył świadczenie tytułem realizacji § 5 porozumienia w wysokości 7-krotności odszkodowania, zaliczając okres pracy w banku od 1 lipca 1999 r. do 28 lutego 2006 r. a pomijając lata pracy w okresie od 1 kwietnia 1991 do 31 marca 1995 r., oraz od 1 kwietnia 1995 r. do 30 czerwca 1999 r. Ponieważ pracownicy byli przejmowani w trybie art. 23 (1) Kodeksu pracy, przy wypłacie odszkodowania w wyniku restrukturyzacji Wnioskodawczyni powinna otrzymać 12-krotność "miesięcznego wynagrodzenia wypłacanego jak w przypadku urlopu", a otrzymała tylko 7-krotność wynagrodzenia. W dniu 29 marca 2008 r. Wnioskodawczyni złożyła pozew do Sądu Rejonowego o wypłatę dodatkowego odszkodowania (różnicy stanowiącej 5-krotność wynagrodzenia za lata pracy 1 kwietnia 1991 r. do 30 czerwca 1999 r.) w kwocie 10.665 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 marca 2006 r. do dnia wypłaty. Sąd wyrokiem z dnia 17 listopada 2009 r., orzekł zgodnie z pozwem, zasądzając od pozwanego kwotę 10.665 zł wraz z odsetkami ustawowymi z tytułu dodatkowego odszkodowania na podstawie zawartego porozumienia.

W dniu 26 stycznia 2010 r. na konto Wnioskodawczyni wpłynęła kwota 16.155,40 zł, w tym również kwota kapitału pomniejszona o podatek dochodowy.

W świetle powyższego, wskazać należy, iż otrzymane przez Wnioskodawczynię odszkodowanie, którego wysokość lub zasady ustalania nie wynikają z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw - nie podlega zwolnieniu od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast, w zakresie zastosowania zwolnienia uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, otrzymane przez Wnioskodawczynię odszkodowanie należy rozpatrywać w kontekście wyłączenia jakie ustawodawca zawarł w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy. W podanym przepisie ustawodawca zawarł regulację, mocą której nie korzystają ze zwolnienia od opodatkowania odszkodowania dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W przedstawionym stanie faktycznym, szkodą była niewątpliwie utrata spodziewanych zarobków spowodowana rozwiązaniem umowy o pracę. Zatem wypłacone byłemu pracownikowi odszkodowanie dotyczy korzyści, które pracownik mógłby osiągnąć (w postaci wynagrodzenia za pracę za okres łącznie 12 miesięcy), w przypadku gdyby nie doszło do rozwiązania umowy o pracę.

W świetle powyższego, otrzymana przez Wnioskodawczynię kwota należności głównej (kapitału) odszkodowania zasądzonego wyrokiem sądu w oparciu o zapisy "Porozumienia w sprawie szczegółowych zasad rozwiązywania z pracownikami Banku stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników" nie korzysta również ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.