ITPB2/415-1126/08/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2008 r. (data wpływu - 12 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości świadczeń socjalnych finansowanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 grudnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości świadczeń socjalnych finansowanych ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość opisanych we wniosku świadczeń - skierowanych do pracowników i członków ich rodzin - jest wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych. Wysokość poniesionych kosztów, finansowanych w całości z ZFŚS, nie zależy bezpośrednio od ilości korzystających osób, stąd też trudna do określenia jest konkretna wartość świadczenia przypadająca na jednego pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 -16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zatem, w świetle powyższego, przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenie majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b. Stąd też w przypadku usług zakupionych przez pracodawcę wartość pieniężną tych świadczeń dla celów podatkowych ustala się według cen zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy).

Biorąc zatem powyższe pod uwagę wartość otrzymanych od pracodawcy nieodpłatnych świadczeń o charakterze sportowo-rekreacyjnym - co do zasady - stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

Wprawdzie w myśl art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolną od podatku dochodowego jest wartość rzeczowych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł, jednakże rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jak wynika z przytoczonego przepisu z przedmiotowego zwolnienia skorzystać można w sytuacji, gdy spełnione są łącznie następujące przesłanki:

Przepis ten określa więc źródło finansowania świadczeń rzeczowych. Nie odnosi się on jednak do wielkości udziału w finansowaniu wskazanych świadczeń, a więc jest możliwe pokrycie przez zakład pracy 100% wartości świadczeń, bądź częściowe jego sfinansowanie.

W związku z tym, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia rzeczy ani świadczeń rzeczowych należy odwołać się do znaczenia tych pojęć w innych dziedzinach prawa. Definicja rzeczy zawarta została w art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zgodnie z którą rzeczami są tylko przedmioty materialne. Świadczenie to natomiast przedmiot zobowiązania lub uprawnienia, które można zarówno otrzymać jak i ponosić.

Z powyższego wynika zatem, że ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystają jedynie świadczenia o charakterze rzeczowym (np. bilety do kina, teatru, karnety na basen, paczki świąteczne itp.), nie można natomiast uznać, iż sfinansowanie zajęć rekreacyjnych poprzez wynajęcie hali sportowej, siłowni i sauny, czy też spotkań rekreacyjnych połączonych z konsumpcją, jest świadczeniem rzeczowym, bowiem beneficjenci nie otrzymują świadczenia o charakterze materialnym. Przedmiotem świadczenia jest bowiem w takim przypadku usługa w postaci wynajmu ww. pomieszczeń bądź organizacji spotkania rekreacyjno-gastronomicznego, a nie rzecz.

Nie można się również zgodzić z twierdzeniem, iż nie istnieje możliwość przypisania konkretnemu pracownikowi indywidualnej kwoty dofinansowania. Możliwe jest ustalenie wartości faktycznie otrzymanych przez danego pracownika świadczeń, ponieważ w przypadku organizowania zajęć sportowo-rekreacyjnych bądź spotkań rekreacyjnych nie ma przeszkód w ustaleniu dla kogo impreza jest organizowana i kto faktycznie brał w niej udział. Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, że wspomniane świadczenia są w całości finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, dlatego też dofinansowanie powinno być imiennie skierowane do osób uprawnionych do korzystania z pomocy tego funduszu, ponieważ założeniem ZFŚS jest przyznanie ulg i świadczeń oraz innych dopłat w zależności od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu - o czym stanowi przepis art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.) - przy uwzględnieniu określonych kryteriów socjalnych poprzedzających indywidualną ocenę sytuacji socjalnej pracownika.

Nieistotne jest przy tym, ile razy dana osoba korzystała z opisanych we wniosku zajęć, czy też spotkań, gdyż koszty zakupu tych usług ponoszone są niezależnie od tego, czy pracownik skorzystał z nich w pełnym zakresie, czy też nie.

Nadto skierowanie oferty zajęć bądź spotkań o charakterze sportowo-rekreacyjnym do pracowników i członków ich rodzin umożliwia ustalenie dokładnej liczby osób w nich uczestniczących, co przy znanej kwocie odpłatności za całość świadczonej usługi skutkuje określeniem wartości nieodpłatnych świadczeń i przyporządkowaniem ich poszczególnym pracownikom.

Wartość świadczeń opłaconych za pracownika pracodawca ma obowiązek doliczać do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.