ITPB2/415-1086/10/MK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 22 lutego 2011 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB2/415-1086/10/MK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2010 r. (data wpływu - 22 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości posiłków spożywanych podczas spotkań z kadrą zarządzającą przez pracowników Spółki - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości posiłków spożywanych podczas spotkań z kadrą zarządzającą przez pracowników Spółki.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni, będąc spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka), planuje spotkania określonych grup pracowników z kadrą zarządzającą. Spotkania takie mogą odbywać się w czasie normalnych godzin pracy jak i w niektórych przypadkach, ze względu na zakres poruszanych spraw, mogą przeciągać się do późnych godzin popołudniowych lub wieczornych. W spotkaniach takich mogą również brać udział osoby nie będące pracownikami spółki, jak np. pracownicy firm należących do grupy kapitałowej oraz innych firm współpracujących (np. firmy wdrażającej w spółce nowy system informatyczny, firm dostarczających maszyny drukarskie itp.).

Przedmiotem spotkań będą różne zagadnienia dotyczące działalności firmy i poszczególnych jej działów jak np.:

* podsumowania rocznych programów projektów doskonalących (tzw. CIP), w których biorą udział pracownicy - członkowie zespołów projektowych oraz menedżerowie nadzorujący projekty; na spotkaniach omawiane będą m.in. cele poszczególnych programów, przebieg ich realizacji, a w późniejszym okresie ich rezultaty oraz nagradzane będą najlepsze projekty zgłoszone przez pracowników;

* podsumowania rocznej pracy audytorów wewnętrznych;

* omówienia działalności tzw. kluczowych użytkowników (key user), tj. pracowników wspierających wdrożenie nowego systemu w firmie, departamencie, czy też dziale.

Spotkania takie czasami ze względu na planowaną liczbę uczestników, która z reguły będzie większa niż pojemność firmowej sali konferencyjnej, odbywać będą się poza siedzibą spółki. Podczas dłuższych spotkań, w zależności od planowanego czasu ich trwania mogą być serwowane napoje i poczęstunki w formie bufetu kawowego lub posiłek w formie "szwedzkiego stołu".

Wobec powyższego zadano następujące pytanie.

Czy wartość posiłków spożywanych przez pracowników Spółki podczas opisanych we wniosku spotkań stanowić będzie dla nich dodatkowy przychód ze stosunku pracy.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W przepisie tym zostały określone, jako przychody: wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne. Dokonane w tym przepisie zróżnicowanie przychodów jest istotne ze względu na wskazane w kolejnych przepisach sposoby obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych oraz dla ustalenia momentu powstania przychodu do opodatkowania. Ustawodawca w różny sposób określił również jak należy określić wartości przychodu dla każdej z ww. kategorii świadczeń, co wynika z art. 12 ust. 2 i 3 oraz art. 11 ust. 2, 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. By wykazać, iż dane świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy podlegającym opodatkowaniu, zgodnie z postanowieniami art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych konieczne jest jego zakwalifikowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie, co z kolei jest niezbędne by można było zastosować właściwą metodę ustalenia jego wartości określoną w art. 11 ustawy. Ustawodawca nie przewiduje możliwości ustalania wartości świadczeń w naturze i świadczeń niepieniężnych w inny sposób niż ten określony w przepisach ustawy, co oznacza, że jeśli stosując metody określone w ustawie nie można ustalić wartości świadczenia, to tym samym nie może być ono kwalifikowane, jako przychód pracownika podlegający opodatkowaniu. Istotne jest również zawarte w art. 11 ust. 1 ustawy rozgraniczenie momentu powstania przychodu w przypadku świadczeń pieniężnych i świadczeń w naturze i innych świadczeń nieodpłatnych. W przypadku tych pierwszych przychód po stronie pracownika powstaje z chwilą otrzymania lub postawienia do dyspozycji pracownika, a w przypadku tych drugich (świadczeń niepieniężnych) w chwili ich faktycznego otrzymania.

Zatem w celu ustalenia przychodu danemu pracownikowi z tytułu uzyskanych przez niego świadczeń niepieniężnych wymagane jest kumulatywne spełnienie następujących kryteriów:

* istnieje możliwość przypisania skonkretyzowanego świadczenia konkretnemu pracownikowi;

* pracownik świadczenie faktycznie otrzymał, a nie zostało ono mu jedynie udostępnione lub postawione do jego dyspozycji;

* istnieje możliwość ustalenia wartości ww. świadczenia zgodnie z zasadami określonymi w art. 11 ust. 2-2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W opinii Spółki, jeśli nie jest spełniony którykolwiek z ww. warunków nie można mówić o powstaniu po stronie pracownika przychodu do opodatkowania. Wobec tego w przypadku, gdy firma zamawia usługę cateringową bądź innego rodzaju poczęstunek lub posiłek i nie ma możliwości ustalenia czy dany pracownik skorzystał z zaoferowanego mu poczęstunku/posiłku, jak jest w przypadku udostępnienia posiłków w formie bufetu kawowego lub tzw. stołu szwedzkiego, wówczas nie można mówić o powstaniu przychodu do opodatkowania po stronie pracowników uczestniczących w takim poczęstunku/posiłku, nawet jeśli krąg tych osób jest imiennie określony. Przypisanie przychodu konkretnemu pracownikowi byłoby możliwe w sytuacji gdy pracownicy zamawialiby dania z karty i istniałaby lista potwierdzająca, jakie dania zamówił poszczególny pracownik, a faktura wystawiona przez restauratora lub firmę cateringową zawierałaby koszty posiłku (poczęstunku) z rozbiciem na poszczególnych pracowników lub gdyby pracownicy otrzymywali talony na posiłek i sporządzona byłaby z tego tytułu lista pracowników.

Jednakże - jak podnosi Spółka - ze względu na charakter spotkań i krąg osób w nich uczestniczących prowadzenie tego rodzaju ewidencji prowadziłoby do ich dezorganizacji oraz wpływało negatywnie na wizerunek firmy (w przypadku uczestnictwa w spotkaniach osób z zewnątrz). W przeciwnym przypadku bez względu na charakter spotkania, przy okazji którego serwowane są pracownikom poczęstunki lub posiłki nie będzie można mówić, iż powstał po ich stronie przychód do opodatkowania.

Zdaniem Wnioskodawczyni, potwierdzenie powyższego sposobu rozumowania stanowi uzasadnienie wyroku WSA w Warszawie z dnia 16 czerwca 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 412/09.

Ponadto Spółka wskazuje, iż w opisanym zdarzeniu przyszłym będą również miały zastosowanie wnioski zawarte w uchwale 7 sędziów NSA z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 dotyczącej kwestii opodatkowania pakietów świadczeń medycznych przyznawanych pracownikom przez pracodawców. Uchwała ta dotyczy specyficznego rodzaju świadczeń, jakimi jest zapewnienie pracownikom opieki medycznej. W powołanej uchwale stwierdzono, że w takim przypadku świadczenie pracodawcy na rzecz pracownika polega na zagwarantowaniu mu możliwości bezpłatnego skorzystania z określonych usług medycznych, zaś pracownik otrzymuje je w momencie, w którym po stronie centrum medycznego powstaje obowiązek pozostawania w gotowości do świadczenia mu tych usług.

Zdaniem Sądu świadczenie polega tu na gotowości centrum medycznego do świadczenia takich usług a nie faktyczne jego świadczenie. W swoim wywodzie NSA porównał zatem tego rodzaju świadczenie medyczne do ubezpieczenia zdrowotnego, którego przedmiotem jest właśnie zapewnienie ochrony polegającej na uprawnieniu do nieodpłatnych usług medycznych. Takie porównanie nie jest jednak dopuszczalne w przypadku świadczenia w postaci posiłków dla pracowników. W tym przypadku świadczeniem jest nie sama możliwość spożycia posiłku, ale jego faktyczne spożycie. Istnieje wyraźne rozróżnienie pomiędzy faktycznym otrzymaniem świadczenia przez pracownika w postaci spożycia posiłku, które stanowi moment powstania przychodu do opodatkowania a postawieniem tego świadczenia do dyspozycji podatnika, które poprzedza ten moment i w przypadku świadczeń niepieniężnych nie skutkuje - według Wnioskodawczyni - powstaniem przychodu do opodatkowania.

W Jej opinii, to że istnieje w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźne rozróżnienie między pojęciem otrzymania świadczenia, a jego postawieniem do dyspozycji świadczyć może brzmienie następujących przepisów ustawy: art. 14 ust. 2 pkt 2, który stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków; art. 14 ust. 2 pkt 8, zgodnie z którym przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125; art. 21 ust. 1 pkt 68a, na podstawie którego wolną od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą - jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 100 zł, przy czym przytoczone zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.

Analizując powyższe przepisy Spółka zauważa, że w opisanych przypadkach zamiarem ustawodawcy na pewno nie było opodatkowanie samej tylko możliwości skorzystania z danego świadczenia, a w przypadku zwolnienia podatkowego z art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy, trudno byłoby przyjąć, iż zwolnieniu podatkowemu podlega wartość hipotetycznego przychodu w formie zaoferowanych świadczeń niepieniężnych, a nie wartość rzeczywiście otrzymanego świadczenia.

Reasumując, Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym brak jest podstaw do stwierdzenia powstania przychodu z tytułu świadczenia w postaci posiłku (poczęstunku) po stronie pracowników uczestniczących w spotkaniach z kadrą zarządzającą oraz przedstawicielami firm zewnętrznych, gdyż brak jest możliwości przypisania konkretnego świadczenia konkretnej osobie, jak również nie ma możliwości określenia wartości takiego świadczenia, stosując metody ujęte w art. 11 i art. 12 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Jednym ze źródeł przychodów określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest wymieniony w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy, stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie zaś do art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powołanych przepisów jednoznacznie wynika, że do przychodów pracownika zalicza się wszystkie otrzymywane przez niego świadczenia, wynikające z zawartej umowy bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy. Ponadto do tego rodzaju przychodów ustawodawca zaliczył nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ustawy).

Na mocy zaś art. 11 ust. 2a wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1.

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,

2.

jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,

3.

jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,

4.

w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka planuje spotkania określonych grup pracowników z kadrą zarządzającą. Spotkania takie mogą odbywać się w czasie normalnych godzin pracy jak i w niektórych przypadkach, ze względu na zakres poruszanych spraw, mogą przeciągać się do późnych godzin popołudniowych lub wieczornych. W spotkaniach takich mogą również brać udział osoby nie będące pracownikami spółki, jak np. pracownicy firm należących do grupy kapitałowej oraz innych firm współpracujących (np. firmy wdrażającej w spółce nowy system informatyczny, firm dostarczających maszyny drukarskie itp.). Przedmiotem spotkań będą różne zagadnienia dotyczące działalności firmy i poszczególnych jej działów.

Spotkania takie czasami ze względu na planowaną liczbę uczestników, która z reguły będzie większa niż pojemność firmowej sali konferencyjnej, odbywać będą się poza siedzibą spółki. Podczas dłuższych spotkań, w zależności od planowanego czasu ich trwania, mogą być serwowane napoje i poczęstunki w formie bufetu kawowego lub posiłek w formie "szwedzkiego stołu".

Na wstępie wskazać należy, że zapewnienie wyżywienia pracownikom nie stanowi co do zasady obowiązku pracodawcy, bowiem zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych, przy czym Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje tych posiłków i napojów oraz wymagania, jakie powinny spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania.

Wspomnianym rozporządzeniem jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60, poz. 279).

Zgodnie z § 1 ww. rozporządzenia pracodawca zapewnia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych nieodpłatnie:

1.

posiłki wydawane ze względów profilaktycznych, zwane dalej "posiłkami", w formie jednego dania gorącego, z zastrzeżeniem § 2 ust. 2,

2.

napoje, których rodzaj i temperatura powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy.

Stosownie do § 2 ust. 2 ww. rozporządzenia jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych, może zapewnić w czasie pracy:

1.

korzystanie z takich posiłków w punktach gastronomicznych,

2.

przyrządzanie posiłków przez pracownika we własnym zakresie z otrzymanych produktów.

Zatem w świetle powyższego zapewnienie pracownikom przez Wnioskodawczynię poczęstunku (posiłku) podczas spotkań z kadrą zarządzającą nie stanowi Jej obowiązku, również z tej przyczyny, że czas spotkania znacznie się przedłużył.

Ponadto nie można się zgodzić z przedstawioną przez Spółkę argumentacją w zakresie braku możliwości przypisania konkretnego świadczenia (poczęstunek/posiłek) konkretnej osobie (pracownikowi), jak również określenia wartości takiego świadczenia. Przeciwnie, mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, że po stronie pracownika - w związku z poniesieniem przez Wnioskodawczynię kosztów poczęstunku (posiłku) z okazji spotkania z kadrą zarządzającą - powstanie podlegający opodatkowaniu przychód ze stosunku pracy. Istnieje bowiem możliwość zindywidualizowania tych świadczeń.

Na wstępie podkreślenia wymaga fakt, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy przesądza otrzymanie przez pracownika możliwości skorzystania ze świadczenia w postaci poczęstunku i posiłku. Samo zagwarantowanie możliwości konsumpcji podczas spotkania, stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według wyżej opisanych zasad. Nieistotne jest przy tym, co i ile dany pracownik skonsumował. Istotnym dla celów podatkowych jest to, że konkretny pracownik, jako należący do określonej grupy pracowników, miał możliwość skorzystania z posiłku/poczęstunku podczas organizowanego przez pracodawcę spotkania.

Fakt, iż przedmiotowe świadczenie kierowane będzie do określonych grup pracowników, nie wyklucza, a nawet ułatwia, możliwość określenia przychodu otrzymanego przez konkretną osobę - pracownika. Wnioskodawczyni doskonale będzie wiedziała komu udziela świadczenia w postaci możliwości skorzystania podczas spotkania z ww. form wyżywienia, zna bowiem swoich pracowników z imienia i nazwiska. Są to osoby rozpoznawalne. Każdorazowo możliwym jest zatem wyliczenie jaki Spółka poniesie koszt w związku z zapewnieniem poczęstunku/posiłku, a także dokładne określenie ilości i nazwisk swoich pracowników. To z kolei umożliwia ustalenie wartości świadczeń i przyporządkowanie ich poszczególnym pracownikom. Wartość świadczeń otrzymanych przez pracownika stanowi dla niego przychód, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

We wniosku mowa jest o możliwości serwowania podczas spotkania napojów i poczęstunku w formie bufetu kawowego lub posiłku w formie "szwedzkiego stołu". W sytuacji, gdy pracodawca jako organizator spotkania zamawia posiłki, napoje itp. - to wartość świadczenia dla pracownika stanowi cena jednostkowa zakupionego danego produktu, posiłku itp. Jeżeli natomiast pracodawca zleca podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą przygotowanie poczęstunku/posiłku (np. świadczącemu usługę cateringu) - to wartość świadczenia można określić dzieląc wartość faktury otrzymanej od ww. podmiotu przez ilość osób, które uczestniczyły w spotkaniu.

Podsumowując, zapewnienie pracownikowi wyżywienia w opisanych we wnioskach formach podczas spotkania z kadrą zarządzającą prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji Wnioskodawczyni powinna zwiększać przychody pracowników z tytułu umowy o pracę, natomiast przychód pracowników winien być ustalany poprzez podzielenie całości kosztów z tytułu poczęstunku/posiłku przez liczbę osób uczestniczących w spotkaniu.

Wobec powyższego, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, iż nie jest możliwe w żaden sposób ustalenie faktycznej wartości świadczenia dla poszczególnych pracowników, tym bardziej, że - jak stwierdziła - w spotkaniach będzie uczestniczyła określona grupa pracowników. Sposób ustalenia wysokości kwoty obciążającej Spółkę (pracodawcę) z tytułu serwowania podczas spotkania napojów i poczęstunku/posiłku nie ma bowiem znaczenia dla możliwości ustalenia wysokości świadczenia przypadającego na pracownika.

Odnosząc się natomiast do argumentacji Wnioskodawczyni opartej na treści wskazanego w uzasadnieniu własnego stanowiska wyroku WSA w Warszawie, należy stwierdzić, iż orzeczenia sądowe co do zasady wiążą w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego; tym samym nie stanowią podstawy prawnej wydanej interpretacji. Natomiast wskazana we wniosku uchwała NSA dotyczyła odmiennego stanu faktycznego od opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl