ITPB2/415-1074/14/MU

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2014 r. (data wpływu 28 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 28 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polską spółką z ograniczoną odpowiedzialnością posiadającą siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, prowadzącą działalność gospodarczą w szczególności w zakresie produkcji okien oraz drzwi. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca użytkuje samochody (zarówno będące jego własnością jak również użytkowane na podstawie umów leasingu oraz innych umów o podobnym charakterze), które przydzielane są zatrudnionym pracownikom w celu umożliwienia im właściwego wykonywania powierzonych zadań służbowych.

W chwili obecnej Wnioskodawca planuje dokonanie zmian w wewnętrznych regulacjach dotyczących użytkowania pojazdów. W regulaminie korzystania z samochodów służbowych, poza szeregiem unormowań opisujących zasady korzystania z pojazdów oraz odpowiedzialności za powierzone mienie, przewidziana będzie m.in. możliwość wyznaczenia danemu pracownikowi (osobom zarządzający przedsiębiorstwem i przedstawicielom handlowym), w ramach wykonywania przez niego obowiązków pracowniczych, miejsca parkowania (garażowania) samochodu służbowego w miejscu jego zamieszkania (bądź w innym miejscu wyznaczonym przez Wnioskodawcę).

Wyznaczenie miejsca parkowania (garażowania) w miejscu zamieszkania pracownika (bądź w innym wyznaczonym przez Wnioskodawcę miejscu) będzie następować w ramach zawarcia z pracownikiem odrębnej umowy cywilnoprawnej o powierzeniu mienia z obowiązkiem jego zwrotu.

Decyzja o zawarciu umowy z danym pracownikiem uzależniona będzie od charakteru jego pracy, zajmowanego stanowiska i pełnionych funkcji, a także wymogów w zakresie stałej mobilności i dyspozycyjności (tekst jedn.: konieczności częstego przemieszczenia się w celach służbowych poza siedzibą Wnioskodawcy lub koniecznej obecności w pracy w sytuacjach nagłych/kryzysowych, poza standardowymi godzinami pracy). W przypadkach, gdy każdorazowe pozostawianie samochodu przy siedzibie Wnioskodawcy będzie niecelowe (będzie wiązać się ze zbędnymi nakładami czasu i kosztów), a jednocześnie wyznaczenie przez Wnioskodawcę miejsca garażowania w miejscu zamieszkania pracownika będzie zapewniać bezpieczeństwo samochodu oraz bezpośrednią gotowość do jego użytkowania w celu świadczenia pracy, Wnioskodawca zawrze z pracownikiem umowę.

Z umowy będzie wynikać m.in. obowiązek pracownika do zapewnienia bezpieczeństwa powierzonego mu samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem.

W konsekwencji, parkowanie samochodów służbowych przez pracowników po godzinach pracy będzie następowało w miejscu ich zamieszkania (albo w jego pobliżu), a więc w miejscu innym aniżeli siedziba Wnioskodawcy lub inne miejsce wykonywania pracy, co oznacza, że pracownicy w celu dotarcia do miejsca wykonywania pracy będą odbywali tymi samochodami przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem.

Wnioskodawca zaznacza, że opisane w niniejszym wniosku przejazdy nie będą wiązały się z uzyskaniem przez pracowników osobistych korzyści, a wiązać będą się z realizacją ich zadań służbowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przejazdy pracowników Wnioskodawcy, z którymi zostanie zawarta umowa z miejsca garażowania/parkowania samochodu służbowego do miejsca wykonywania obowiązków służbowych (do siedziby Wnioskodawcy bądź innego miejsca wykonywania pracy) i z powrotem, spowodują powstanie przychodu ze stosunku pracy na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji obowiązków płatnika podatku dochodowego po stronie Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracowników Wnioskodawcy, z którymi zostanie zawarta umowa z miejsca garażowania/parkowania samochodu służbowego do miejsca wykonywania obowiązków służbowych (do siedziby Wnioskodawcy bądź innego miejsca wykonywania pracy) i z powrotem, nie spowodują powstania przychodu ze stosunku pracy na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego, niektórzy pracownicy Wnioskodawcy będą zobowiązani do garażowania/parkowania powierzonych, im samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania (bądź w innym miejscu wyznaczonym przez Wnioskodawcę), zapewniającym ochronę samochodu przed zniszczeniem, kradzieżą bądź uszkodzeniem. Celem umożliwienia garażowania/parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników będzie zapewnienie ich odpowiedniej dyspozycyjności oraz mobilności, co jest niezbędne z uwagi na charakter i prawidłowe wykonywanie obowiązków pracowniczych.

W ocenie Wnioskodawcy, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania oraz dbania o powierzone pracownikowi mienie pracodawcy, przewidzianych w ustawie - Kodeks pracy.

W związku z powyższym, w świetle przepisów Kodeksu pracy samochody służbowe powierzone pracownikom w sposób opisany powyżej stanowić będą mienie powierzone pracownikowi z obowiązkiem jego zwrotu. Powyższe będzie z kolei rodzić po stronie pracownika obowiązek dbania o mienie pracodawcy oraz zapewnienia mu ochrony przed ewentualnymi szkodami (zgodnie z art. 100 § 2 pkt 4 Kodeksu pracy). Niewywiązanie się z powyższego obowiązku będzie mogło z kolei prowadzić do powstania odpowiedzialności za szkody powstałe w mieniu pracodawcy w pełnej wysokości (art. 124 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy) a nawet prowadzić do rozwiązania umowy o pracę.

Mając na względzie powyższe, parkowanie samochodu służbowego w miejscu wskazanym przez pracodawcę w umowie będzie stanowiło realizację obowiązków służbowych wynikających ze stosunku pracy, tj. obowiązku zapewnienia odpowiedniej ochrony i dbałości o mienie powierzone pracownikowi przez pracodawcę.

W związku z powyższym, korzystanie z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca gwarantującego stały nadzór nad powierzonym samochodem służbowym (np. z miejsca zamieszkania pracownika) do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem będzie stanowić w dalszym ciągu realizację obowiązków służbowych spoczywających na pracowniku. Pracownik przejmie bowiem od Wnioskodawcy (jako pracodawcy) pieczę nad powierzonym samochodem i będzie zobowiązany do wykonywania czynności związanych z jego bezpiecznym przechowywaniem.

W ocenie Wnioskodawcy należy także odróżnić z jednej strony wykorzystywanie samochodu do celów prywatnych od przejazdów odbywających się w związku z realizacją zadań wynikających ze stosunku pracy. Specyfika pracy na niektórych stanowiskach, dla których Wnioskodawca planuje podpisywanie umów, powoduje, że przejazdy pracowników mają na celu zapewnienie właściwej organizacji pracy. W takich przypadkach brak jest interesu osobistego pracowników w korzystaniu z samochodów służbowych. Działanie takie jest natomiast podyktowane względami racjonalnymi i potrzebą zapewnienia odpowiedniej dyspozycyjności oraz mobilności niektórych grup pracowników (np. pracowników kadry zarządzającej, przedstawicieli handlowych Wnioskodawcy).

Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, iż w powyższym przypadku każdorazowe pozostawienie samochodów służbowych w Jego siedzibie byłoby niecelowe, gdyż pracownicy musieliby niejednokrotnie dojeżdżać do siedziby Wnioskodawcy w celu zabrania samochodu służbowego, co wiązałoby się ze znacznymi nakładami czasu i kosztów. Analogiczna sytuacja miałaby miejsce w sytuacjach, w których pracownicy wykonywaliby zadania zlecone przez Wnioskodawcę poza jego siedzibą do końca ich dnia roboczego.

W konsekwencji przejazdy pracownika z miejsca garażowania/parkowania samochodów do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie będą powodować powstania przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia, a w konsekwencji ich wartości nie będzie można uznać za dodatkowy przychód pracownika ze stosunku pracy.

W ocenie Wnioskodawcy przejazdy pomiędzy wyznaczonym miejscem garażowania/parkowania samochodu służbowego, a miejscem wykonywania pracy, tj. do siedziby Wnioskodawcy lub innych miejsc wykonywania pracy będą stanowiły element realizacji obowiązków służbowych, jakimi są dyspozycyjność i mobilność danego pracownika, jak również będą stanowiły realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy wyrażająca się poprzez garażowanie/parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika (bądź w innym wyznaczonym przez Wnioskodawcę miejscu) oraz sprawowanie nad nim pieczy. Realizacja obowiązków służbowych (pracowniczych) nie może natomiast generować dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy (w odróżnieniu od otrzymywanego za nią wynagrodzenia).

Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do obliczania i poboru zaliczek w myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z przejazdami pracowników, z którymi zostanie zawarta umowa, z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem.

Wnioskodawca wskazuje, że jego stanowisko znajduje potwierdzenie w szeregu interpretacji indywidualnych organów podatkowych. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 19 kwietnia 2013 r. Nr ITPB2/415-84/13/MU stwierdził, że "przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca zamieszkania do siedziby Wnioskodawcy nie generują również przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy z oraz, do miejsca zamieszkania, a także garażowanie stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy." Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 4 sierpnia 2014 r. Nr ILPB2/415-594/14-2/AJ uznał, że "przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca garażowania służbowego samochodu do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z udostępnieniem samochodów służbowych pracownikom w celach służbowych."

W ocenie Wnioskodawcy analogiczne stanowisko zaprezentował również:

* Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 31 lipca 2014 r. Nr ITPB2/415-458/14/MN oraz w interpretacji z dnia 2 lipca 2013 r. Nr ITPB2/415-389/13/IL);

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 18 lipca 2014 r. Nr IPPB2/415-375/14-2/AS, w interpretacji z dnia 11 kwietnia 2014 r. Nr IPPB2/415-104/14-2/PW, w interpretacji z dnia 18 czerwca 2013 r. Nr IPPB2/415-334/13-2/MK1 oraz w interpretacji z dnia 3 stycznia 2013 r. Nr IPPB2/415-890/12-4/MK;

* Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 2 września 2014 r. Nr IPTPB1/415-326/14-2/AP;

* Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 28 sierpnia 2014 r. Nr IBPBII/1/415-502/14/MŁ, w interpretacji z dnia 26 sierpnia 2014 r. Nr IBPBII/1/415-449/14/BD, w interpretacji z dnia 26 czerwca 2013 r. Nr IBPBII/1/415-366/13/BD oraz w interpretacji z dnia 18 kwietnia 2013 r. Nr IBPBII/1/415-87/13/HK;

* Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 31 marca 2014 r. Nr ILPB1/415-39/14-2/AMN, w interpretacji z dnia 31 grudnia 2013 r. Nr ILPB1/415-1115/13-2/AG, w interpretacji z dnia 30 października 2013 r. Nr ILPB2/415-712/13-4/AJ, w interpretacji z dnia 18 października 2013 r. Nr ILPB2/415-714/13-2/AJ, w interpretacji z dnia 3 lipca 2013 r. Nr ILPB2/415-400/13-2/JK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest polską spółką z ograniczoną odpowiedzialnością posiadającą siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, prowadzącą działalność gospodarczą w szczególności w zakresie produkcji okien oraz drzwi. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca użytkuje samochody (zarówno będące jego własnością jak również użytkowane na podstawie umów leasingu oraz innych umów o podobnym charakterze), które przydzielane są zatrudnionym pracownikom w celu umożliwienia im właściwego wykonywania powierzonych zadań służbowych.

W chwili obecnej Wnioskodawca planuje dokonanie zmian w wewnętrznych regulacjach dotyczących użytkowania pojazdów. W regulaminie korzystania z samochodów służbowych, poza szeregiem unormowań opisujących zasady korzystania z pojazdów oraz odpowiedzialności za powierzone mienie, przewidziana będzie m.in. możliwość wyznaczenia danemu pracownikowi (osobom zarządzający przedsiębiorstwem i przedstawicielom handlowym), w ramach wykonywania przez niego obowiązków pracowniczych, miejsca parkowania (garażowania) samochodu służbowego w miejscu jego zamieszkania (bądź w innym miejscu wyznaczonym przez Wnioskodawcę).

Wyznaczenie miejsca parkowania (garażowania) w miejscu zamieszkania pracownika (bądź w innym wyznaczonym przez Wnioskodawcę miejscu) będzie następować w ramach zawarcia z pracownikiem odrębnej umowy cywilnoprawnej o powierzeniu mienia z obowiązkiem jego zwrotu.

Decyzja o zawarciu umowy z danym pracownikiem uzależniona będzie od charakteru jego pracy, zajmowanego stanowiska i pełnionych funkcji, a także wymogów w zakresie stałej mobilności i dyspozycyjności (tekst jedn.: konieczności częstego przemieszczenia się w celach służbowych poza siedzibą Wnioskodawcy lub koniecznej obecności w pracy w sytuacjach nagłych/kryzysowych, poza standardowymi godzinami pracy). W przypadkach, gdy każdorazowe pozostawianie samochodu przy siedzibie Wnioskodawcy będzie niecelowe (będzie wiązać się ze zbędnymi nakładami czasu i kosztów), a jednocześnie wyznaczenie przez Wnioskodawcę miejsca garażowania w miejscu zamieszkania pracownika będzie zapewniać bezpieczeństwo samochodu oraz bezpośrednią gotowość do jego użytkowania w celu świadczenia pracy, Wnioskodawca zawrze z pracownikiem umowę.

Z umowy będzie wynikać m.in. obowiązek pracownika do zapewnienia bezpieczeństwa powierzonego mu samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem.

W konsekwencji, parkowanie samochodów służbowych przez pracowników po godzinach pracy będzie następowało w miejscu ich zamieszkania (albo w jego pobliżu), a więc w miejscu innym aniżeli siedziba Wnioskodawcy lub inne miejsce wykonywania pracy, co oznacza, że pracownicy w celu dotarcia do miejsca wykonywania pracy będą odbywali tymi samochodami przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem.

Wnioskodawca zaznacza, że opisane w niniejszym wniosku przejazdy nie będą wiązały się z uzyskaniem przez pracowników osobistych korzyści, a wiązać będą się z realizacją ich zadań służbowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania (parkowania) w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca zamieszkania do siedziby Wnioskodawcy lub miejsca wykonywania pracy nie generują również przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania, a także garażowanie (parkowanie) stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy i umożliwiają sprawne i efektywne wypełnianie powierzonych zadań.

Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników, z którymi zostanie zawarta umowa, z miejsca garażowania (parkowania) samochodu służbowego do miejsca wykonywania obowiązków służbowych (do siedziby Wnioskodawcy lub miejsca wykonywania pracy) - o ile nie służą osobistym celom pracownika lecz stanowią realizację zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji, po stronie Wnioskodawcy nie powstaną obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Jednocześnie tut. organ zauważa że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

W odniesieniu natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.