ITPB1/4511-956/15/HD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2015 r. (data wpływu 21 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przekazania małżonce znaku towarowego na podstawie umowy darowizny - jest prawidłowe.

W dniu 21 września 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przekazania małżonce znaku towarowego na podstawie umowy darowizny.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca od dnia 21 kwietnia 2005 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, podlegającą wpisowi do Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej. Przedmiotem działalności jest sprzedaż hurtowa materiałów chemicznych. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a podatek dochodowy rozlicza w oparciu o pełną rachunkowość.

Wnioskodawca we własnym zakresie wytworzył znak towarowy, który został objęty prawem ochronnym na mocy decyzji Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej. Znak towarowy nie był i nie jest ujęty w ewidencji środków trwałych firmy.

W najbliższym czasie Wnioskodawca planuje dokonanie darowizny znaku towarowego na rzecz żony. Umowa darowizny zostanie zawarta na terytorium Polski. Darowizna ta zostanie przyjęta do majątku osobistego żony. Strony umowy darowizny zgodnie określą wartość znaku powyżej 3.500 zł. W ocenie małżonków odpowiada ona wartości rynkowej znaku, dodatkowo przyjęta umownie wartość znaku towarowego zostanie potwierdzona przez podmioty specjalizujące się w wycenie znaku towarowego.

Żona Wnioskodawcy na chwilę obecną nie prowadzi działalności gospodarczej. Między małżonkami istnieje małżeńska wspólność majątkowa. Żona być może rozpocznie prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej, a otrzymany w formie darowizny znak towarowy wprowadzi do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych według wartości wynikającej z umowy darowizny i będzie wykorzystywała go do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, tj. będzie się nim posługiwała, bądź przekaże lub odpłatnie użyczy w formie licencji, bądź też dokona jego sprzedaży.

Znak towarowy, w dniu przyjęcia go do używania przez małżonkę będzie nadawał się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a jego przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok, gdyż małżonka zamierza go licencjonować do innego podmiotu lub innych podmiotów, w tym być może do firmy męża, który prowadzi działalność, jako osoba fizyczna.

Zgodnie z umową podmiot upoważniony do korzystania z prawa będzie uiszczać na rzecz właściciela znaku opłaty. Opłaty te będą uiszczane cyklicznie, np. miesięcznie lub kwartalnie. W zawartej umowie określone zostaną zasady korzystania z praw. Przedsiębiorstwo podatnika będzie nadal działać, z uwagi na zakres działalności wyspecjalizuje się w dwóch gałęziach gospodarki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dokonanie darowizny prawa skutkować będzie koniecznością rozpoznania po stronie Wnioskodawcy przychodu, od którego Wnioskodawca będzie zobowiązany zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przekazanie znaku towarowego nie spowoduje powstania przychodu po jego stronie.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadkowi darowizn.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2014 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2015 r. poz. 86) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. tytułem darowizny.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że co do zasady, darowizna dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlega przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn co wyklucza możliwość jej opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zauważyć jednakże należy, że na mocy art. 3 pkt 2 ustawy o spadków i darowizn przepisy tej ustawy nie mają zastosowania do darowizn składników majątku w nim wymienionych, tj. praw autorskich i praw pokrewnych, praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych oraz wierzytelności wynikających z nabycia tych praw. Powyższe oznacza, że jeśli przedmiotem darowizny są składniki majątku wskazane w powyższym przepisie, które na mocy ustawy nie podlegają przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn - to nie stosuje się do nich wyłączenia, określonego w art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z powyższego wynika zatem, że nabycie w drodze darowizny prawa do znaku towarowego, podlega przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zostało wyłączone spod władztwa ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Podstawowym elementem darowizny, niezbędnym, do uznania, że dane świadczenie jest darowizną, jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w przyszłości. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony.

Z tej też przyczyny mimo, że nabycie w drodze darowizny prawa do znaku towarowego podlega przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to z uwagi na nieodpłatność tej czynności prawnej, ww. darowizna znaku towarowego nie będzie dla Wnioskodawcy generować przychodu podatkowego podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W szczególności zauważyć należy, że po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, bowiem ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wiąże, co do zasady, powstanie przychodu z tego źródła z odpłatnym zbyciem składników majątku wykorzystywanych w tej działalności. W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c: przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Mając na względzie, że darowizna na rzecz żony znaku towarowego jest czynnością prawną nieodpłatną, stwierdzić należy, że w związku z jej dokonaniem po stronie Wnioskodawcy nie powstanie również przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w cytowanym powyżej art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przedstawiony został katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy do źródeł przychodów osób fizycznych zalicza się pozarolniczą działalność gospodarczą.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 tej ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl natomiast art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji "darowizny", dlatego należy odwołać się w tym względzie do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.). Zgodnie z art. 888 § 1 tej ustawy przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Z powyższego wynika zatem, że podstawowym elementem darowizny - niezbędnym do uznania, że dane świadczenie jest darowizną - jest jej nieodpłatność. Świadczenie jest nieodpłatne wówczas, gdy otrzymujący świadczenie nie świadczy nic w zamian, ani też nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w przyszłości. Jedynym celem, jaki leży u podstaw darowizny, jest chęć przysporzenia majątkowego na rzecz drugiej strony.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje dokonanie na rzecz żony darowizny znaku towarowego wytworzonego we własnym zakresie, który został objęty prawem ochronnym na mocy decyzji Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej. Znak towarowy nie był i nie jest ujęty w ewidencji środków trwałych prowadzonej przez Wnioskodawcę jednoosobowej działalności gospodarczej. Umowa darowizny zostanie zawarta na terytorium Polski. Darowizna ta zostanie przyjęta do majątku osobistego żony. Strony umowy darowizny zgodnie określą wartość znaku powyżej 3.500 zł, która odpowiada wartości rynkowej znaku i potwierdzona jest przez podmioty specjalizujące się w wycenie znaku towarowego. Na chwilę obecną żona Wnioskodawcy nie prowadzi działalności gospodarczej. Między małżonkami istnieje małżeńska wspólność majątkowa.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że zgodnie z obowiązującymi regulacjami prawnymi odpłatne zbycie składników majątku oznacza przeniesienie własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. W analizowanym zdarzeniu przyszłym dojdzie do nieodpłatnego przekazania (w formie darowizny) znaku towarowego przez Wnioskodawcę na rzecz żony, co związane jest niewątpliwie ze zbyciem praw. Czynność ta nie będzie miała jednak dla Wnioskodawcy charakteru odpłatnego, bowiem w zamian za przeniesienie znaku towarowego Wnioskodawca nie uzyska żadnych korzyści majątkowych. Oznacza to, że po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ ustawa ta wiąże - co do zasady - powstanie przychodu z tego źródła z odpłatnym zbyciem składników majątku wykorzystywanych w tej działalności.

Reasumując, darowizna znaku towarowego nie będzie skutkować koniecznością rozpoznania po stronie Wnioskodawcy przychodu, od którego Wnioskodawca będzie zobowiązany zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych.

Jednocześnie wskazać należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie jest ocena dopuszczalności prawnej zawarcia przez Wnioskodawcę umowy darowizny znaku towarowego na rzecz żony. Są to bowiem kwestie regulowane przez odrębne przepisy (przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny - Dz. U. z 2014 r. poz. 121 oraz ustawy z dnia 15 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy - Dz. U. z 2015 r. poz. 583 z późn. zm., niebędące przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogące być przedmiotem indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.