ITPB1/4511-840/15-5/DP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2015 r. (data wpływu 28 lipca 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 października 2015 r. (data wpływu 16 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia dochodu przez wspólnika spółki komandytowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 lipca 2015 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia dochodu przez wspólnika spółki komandytowej.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 12 października 2015 r. (data wpływu 16 października 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą jednoosobowo na swoje imię i nazwisko. Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce i jest zobowiązany do rozliczania w Polsce całości dochodów uzyskanych w danym roku podatkowym. Ze względu na zwiększającą się skalę prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza utworzyć spółkę komandytową z siedzibą w Polsce, w której zostanie komandytariuszem. Komplementariuszem w tej spółce zostanie spółka z o.o. również utworzona przez Wnioskodawcę. Do nowo tworzonej spółki komandytowej jako komandytariusz Wnioskodawca zamierza wnieść wkład w postaci maszyn i urządzeń wykorzystywanych obecnie w działalności gospodarczej prowadzonej jednoosobowo na własne imię i nazwisko. Maszyny i urządzenia mające być przedmiotem aportu obecnie wprowadzone są do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy oraz amortyzowane dla celów podatkowych. Wnioskodawca nie zamierza wnosić do spółki komandytowej jako wkładu swojego przedsiębiorstwa albo zorganizowanej jego części, o których mowa w art. 5a pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności nie zamierza wnosić zobowiązań, nieruchomości, zapasów, pieniędzy, należności i praw. W zamian za wkłady Wnioskodawca (komandytariusz) oraz spółka z o.o. (komplementariusz), otrzymają jako Wspólnicy spółki komandytowej, tzw. udziały kapitałowe (spółkowe). Wnioskodawca określi w umowie spółki komandytowej wartość udziału kapitałowego (przysługującą z tytułu wniesienia wkładu) na podstawie cen rynkowych przedmiotu wkładu, ponieważ podatkowe wartości księgowe danych rzeczy ze względu na zróżnicowane stawki amortyzacji podatkowej stosowane w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej nie w każdym wypadku odzwierciedlają ich wartość rynkową. Wartość rynkowa przedmiotów wkładu odzwierciedla ich rzeczywistą wartość ekonomiczną (wartość godziwą) dla spółki na moment jego uzyskania, stąd z punktu widzenia prawa bilansowego (ustawa o rachunkowości) oraz handlowego (kodeks spółek handlowych) ta właśnie wartość powinna znaleźć się w umowie spółki komandytowej jako wartość wkładu. Wnioskodawca wyjaśnia również, że w planowanej spółce komandytowej Wspólnicy będą posiadali prawo udziału w zyskach stosownie do wartości wkładów wniesionych do spółki. Stąd udział kapitałowy Wspólnika będzie proporcjonalny do wartości wniesionych wkładów. W efekcie prawo do udziału w zyskach będzie proporcjonalne do wartości posiadanego udziału w spółce. Analogicznie przypisywane będą także Wspólnikom koszty działalności spółki. Wniesione do spółki komandytowej maszyny i urządzenia tytułem wkładu będą w niej wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej i wykorzystywane jako środki trwałe. Na skutek różnic w przepisach podatkowych oraz bilansowych, m.in. w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych wniesionych do spółki komandytowej przez Wspólnika (Wnioskodawcę), który dotychczas wykorzystywał je w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, a także metod ich amortyzowania, powstaną różnice w sposobie określania zysku bilansowego spółki komandytowej oraz dochodu Wspólników z udziału w zyskach spółki komandytowej. Wnioskodawca w związku z tym planuje, że rozliczenie dochodu podatkowego Wspólników z udziału w zyskach spółki komandytowej następować będzie dwufazowo: najpierw zostanie ustalony wynik bilansowy spółki komandytowej, następnie wynik ten zostanie skorygowany o koszty nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów oraz ewentualne przychody nie podlegające opodatkowaniu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będące podstawą do określenia dochodu podatkowego Wspólników z udziału w zyskach spółki komandytowej. Tak ustalone przychody i koszty podatkowe, w udziale przypadającym poszczególnym Wspólnikom oraz zgodnie z przepisami odpowiednich ustaw podatkowych zostaną przez wspólników zsumowane z przychodami i kosztami z ich innych działalności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 3).

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym do podatkowego rozliczenia Wnioskodawcy z jego dochodów w udziale w zyskach w spółce komandytowej zastosowanie znajdą przepisy art. 5b ust. 2, art. 8 ust. 1 i art. 10 ust. 1 w związku z przepisem art. 24 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym, do podatkowego rozliczenia Wnioskodawcy z jego dochodów w udziale w zyskach w spółce komandytowej zastosowanie znajdą przepisy art. 5b ust. 2, art. 8 ust. 1 i art. 10 ust. 1 w związku z przepisem art. 24 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Spółka komandytowa, bez względu na rozmiar prowadzonej działalności, zawsze będzie zobowiązana do prowadzenia ksiąg rachunkowych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. Wynika to z art. 2 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, który zobowiązuje do prowadzenia ksiąg wszystkie spółki prawa handlowego i spółki cywilne, oraz z ust. 2, który umożliwia odstąpienie od prowadzenia pełnej rachunkowości z uwagi na określoną tam wielkość przychodów jedynie spółkom: cywilnym osób fizycznych, jawnym osób fizycznych oraz partnerskim. Spółek komandytowych tam nie wymieniono co oznacza, że bez względu na to, kto jest ich wspólnikiem, oraz jakie w spółce występują obroty, są one zobowiązane do prowadzenia ksiąg rachunkowych, sporządzania sprawozdań finansowych oraz do wykonywania innych obowiązków wynikających z ustawy o rachunkowości, w tym do poddawania rocznych sprawozdań finansowych badaniu przez biegłego rewidenta w przypadkach wskazanych w art. 64 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

Za wykonywanie obowiązków z zakresu rachunkowości odpowiedzialność ponosi kierownik jednostki. W przypadku spółki komandytowej kierownikiem są komplementariusze, jeśli nie zostali wyłączeni (umową lub prawomocnym wyrokiem) od prowadzenia spraw spółki. Komplementariusze będą zatem składać podpisy na sprawozdaniach finansowych spółki komandytowej; nie będą ich natomiast podpisywać komandytariusze, nawet wówczas, gdy jako pełnomocnicy prowadzą sprawy spółki. Obowiązek wniesienia wkładów jest podstawowym elementem konstrukcyjnym spółek handlowych, umocowanym w art. 3 k.s.h. Wkłady tworzą kapitał podstawowy spółki komandytowej. Ich wysokość, a w przypadku wkładów niepieniężnych - przedmiot i wartość, wynikają z umowy spółki. Z ewidencyjnego (i bilansowego) punktu widzenia odróżnić należy wkłady zadeklarowane od wkładów rzeczywiście wniesionych. Zadeklarowane to te, do wniesienia których wspólnik zobowiązał się w umowie spółki; wniesione natomiast to wkłady, które spółka fizycznie otrzymała w postaci określonych aktywów, w ramach wcześniej zadeklarowanych wkładów.

Jak opisano w części zapytania stanowiącego przedstawienie zdarzenia przyszłego w przypadku spółki komandytowej, którą Wnioskodawca zamierza utworzyć wartość wkładów zadeklarowanych będzie odpowiadała wartości wkładów rzeczywiście wniesionych. Wartość ta będzie odpowiadała wartości rynkowej wnoszonych rzeczy a dzięki temu odpowiadać określonej w ustawie o rachunkowości wartości godziwej dla tej transakcji.

Dla celów bilansowych wartość wniesionych aportem środków trwałych na dzień ich wniesienia do spółki komandytowej dla potrzeb amortyzacji bilansowej będzie równa wartości określonej w umowie spółki.

Dla celów podatkowych wartość początkowa wniesionych aportem środków trwałych dla potrzeb amortyzacji podatkowej (rozumianej jako amortyzacja podatkowa dla ustalenia dochodu podatkowego Wnioskodawcy z udziału w zysku spółki komandytowej) wynikać będzie z ksiąg Wnioskodawcy wnoszącego wkład zgodnie z podatkową zasadą kontynuacji.

Dla celów bilansowych na moment wniesienia wkładu do spółki komandytowej wartość bilansowa netto środków trwałych (wartość początkowa minus dotychczasowe umorzenie) będzie równa wartości wkładu, ponieważ dla celów bilansowych środki trwałe wnoszone aportem do spółki komandytowej dopiero zostają przez nią nabyte oraz wprowadzane do ewidencji bilansowej i dopiero będą umarzane. Dla celów podatkowych (rozumianych jako cele ustalania dochodu podatkowego Wspólnika z udziału w zysku spółki komandytowej) na moment wniesienia wkładu do spółki komandytowej wartość podatkowa netto środków trwałych będzie równa wartości początkowej wynikającej z ksiąg Wnioskodawcy wnoszącego wkład pomniejszonej o dotychczasowe umorzenie w dotychczasowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, zgodnie z podatkową zasadą kontynuacji. W efekcie spowoduje to, że na dzień wniesienia wkładu do spółki komandytowej sumaryczna wartość ewidencyjna netto wkładu dla celów podatkowych będzie niższa od sumarycznej wartości netto wkładu dla celów bilansowych.

Ponieważ wartość początkowa środków trwałych będących przedmiotem aportu dla celów podatkowych została zdeterminowana przepisami podatkowymi a przepisy ustawy o rachunkowości nie przewidują podobnych rozwiązań - amortyzacja dla celów bilansowych powinna być naliczana zgodnie z art. 31 ustawy o rachunkowości.

To oznacza, że wartość amortyzacji podatkowej po rozpoczęciu jej dokonywania w spółce komandytowej (zgodnie z podatkową zasadą kontynuacji) będzie z reguły inna niż bilansowej. Wnioskodawca w związku z tym planuje, że rozliczenie dochodu podatkowego Wnioskodawcy z udziału w zyskach spółki komandytowej następować będzie dwufazowo: najpierw zostanie ustalony wynik bilansowy spółki komandytowej, następnie wynik ten zostanie skorygowany o koszty nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów oraz ewentualne przychody nie podlegające opodatkowaniu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w przypadku dotyczącym amortyzacji opisywanym powyżej: amortyzacja bilansowa wynikająca z ksiąg spółki komandytowej zostanie skorygowana do wysokości amortyzacji podatkowej wynikającej z podatkowej zasady kontynuacji, a korekta ta, jako korekta kosztów, zostanie przypisana wspólnikom w ich rachunku podatkowym, proporcjonalnie do ich udziału w zysku spółki komandytowej), będące podstawą do określenia dochodu podatkowego Wnioskodawcy z udziału w zyskach spółki komandytowej.

Opisane przez Wnioskodawcę powyżej różnice w wysokości odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych wniesionych aportem od spółki komandytowej przez Wnioskodawcę, wykorzystującego je uprzednio w działalności gospodarczej prowadzonej jako osoba fizyczna, dla celów podatkowych (rozumianych jako amortyzacja podatkowa dla ustalenia dochodu podatkowego Wnioskodawcy z udziału w zysku spółki komandytowej) i bilansowych (rozumianych jako ustalenie wyniku finansowego spółki komandytowej zgodnie z przepisami u.o.r) mają charakter trwały, to znaczy że nigdy nie nastąpi zrównanie się odpisów amortyzacyjnych podatkowych i bilansowych (w rozumieniu jak wyżej), także dlatego że różnice te są rozpoznawalne na poziomie odrębnych podmiotów tj. spółki komandytowej i Wnioskodawcy.

Przyjęta przez Wnioskodawcę dwufazowa metoda rozliczania udziału w zyskach spółki komandytowej, polegająca na ustalaniu wyniku bilansowego spółki komandytowej, a następnie korygowanie tego wyniku o koszty nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów oraz ewentualne przychody nie podlegające opodatkowaniu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będące podstawą do określenia dochodu podatkowego Wnioskodawcy z udziału w zyskach spółki komandytowej jest zdaniem Wnioskodawcy prawidłowe.

Reasumując: na skutek różnic w przepisach podatkowych oraz bilansowych, m.in. w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych wniesionych do spółki komandytowej przez Wnioskodawcę, który dotychczas wykorzystywał je w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, a także metod ich amortyzowania, powstaną różnice w sposobie określania zysku bilansowego spółki komandytowej oraz dochodu Wspólników z udziału w zyskach spółki komandytowej. Wnioskodawca w związku z tym planuje, że rozliczenie dochodu podatkowego z udziału w zyskach spółki komandytowej następować będzie dwufazowo: najpierw zostanie ustalony wynik bilansowy spółki komandytowej, następnie wynik ten zostanie skorygowany o koszty nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów oraz ewentualne przychody nie podlegające opodatkowaniu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będące podstawą do określenia dochodu podatkowego Wnioskodawcy z udziału w zyskach spółki komandytowej. Tak ustalone przychody i koszty podatkowe, w udziale przypadającym poszczególnym Wspólnikom oraz zgodnie z przepisami odpowiednich ustaw podatkowych i umową spółki stanowić będą dochód z udziału w zyskach spółki komandytowej. Zdaniem Wnioskodawcy przedstawiona powyżej metoda ustalania dochodu Wnioskodawcy z udziału w zyskach spółki komandytowej jest zgodna z przepisami art. 5b ust. 2, art. 8 ust. 1 i art. 10 ust. 1 w związku z przepisem art. 24 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 z późn. zm.) spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Stosownie do przepisu art. 4 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych określenie spółka osobowa oznacza spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną.

W myśl art. 51 Kodeksu spółek handlowych każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu. Określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach. Umowa spółki może zwolnić wspólnika od udziału w stratach.

Na mocy art. 102 Kodeksu spółek handlowych spółka komandytowa jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

W sprawach nieuregulowanych w niniejszym dziale do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 103 Kodeksu spółek handlowych).

Spółka osobowa to spółka prawa handlowego, która nie posiada osobowości prawnej. Posiada jednak podmiotowość prawną, co oznacza, że może we własnym imieniu nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. Może także posiadać własny majątek, odrębny od majątków jej wspólników.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 2015 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.) o rachunkowości, przepisy tej ustawy, stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 3, m.in. do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:

Zatem, Spółka komandytowa jako odrębny podmiot jest zobowiązana w świetle powyższych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych niezależnie od kwoty uzyskanego przychodu.

Stosownie do treści art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), u podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych są poszczególni wspólnicy spółki komandytowej, ponieważ spółka komandytowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego.

Przy czym, w myśl art. 5a pkt 26 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną - oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

W myśl art. 5b ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą (zdefiniowaną w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli za przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Stosownie do treści art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Powyższy przepis określa sposób przypisywania przychodów z udziału w spółce niebędącej osobą prawną jej wspólnikom, poprzez posłużenie się kryterium prawa wspólnika do udziału w zysku takiej spółki. Prawo do udziału w zysku spółki niebędącej osobą prawną jest kategorią funkcjonującą na gruncie prawa spółek handlowych, ściśle związaną z posiadaniem statusu wspólnika takiej spółki. Udział w zyskach spółki niebędącej osobą prawną określa poziom uczestnictwa wspólnika tej spółki w ewentualnym zysku spółki przeznaczonym do podziału. Łączny udział w zyskach spółki niebędącej osobą prawną wszystkich jej wspólników wynosi 100%.

Kryterium "prawa do udziału w zysku spółki niebędącej osobą prawną" służy więc zapewnieniu odpowiedniego "przypisywania" pełni skutków podatkowych zdarzeń gospodarczych mających miejsce w spółce niebędącej osobą prawną jej wspólnikom (tekst jedn.: przypisywania odpowiedniej części skutków podatkowych tych zdarzeń poszczególnym wspólnikom).

Ocena skutków podatkowych zdarzeń gospodarczych związanych z działalnością spółki niebędącej osobą prawną po stronie wspólnika takiej spółki będącego osobą fizyczną powinna przy tym obejmować ocenę możliwości uznania przysporzeń/wydatków spółki za przychody/koszty uzyskania przychodów wspólnika na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przypisania odpowiedniej części tych skutków podatkowych do osoby wspólnika z zastosowaniem proporcji wynikającej z posiadanego przez wspólnika prawa do udziału w zysku spółki niebędącej osobą prawną.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie wskazuje co jest przychodem oraz kosztem podatkowym oraz jaki jest moment uzyskania tego przychodu a także poniesienia kosztu. W tym też zakresie regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mają charakter autonomiczny odrębny od przepisów ustawy o rachunkowości, która reguluje m.in. zasady ustalania przychodów i kosztów ich uzyskania dla celów prowadzenia ksiąg rachunkowych i sporządzania sprawozdań finansowych.

Przyjęte przez ustawodawcę zasady rozliczeń podatkowych skutków działania spółki niebędącej osobą prawną na gruncie podatków dochodowych opiera się więc na przyjęciu, że spółka taka jest transparentna podatkowo, a "widoczni" podatkowo są jej wspólnicy. Skutki podatkowe jej działań są oceniane tak, jakby działali wspólnicy, przy czym skutki te są przypisywane każdemu ze wspólników według odpowiedniej proporcji wynikającej z poziomu jego prawa do udziału w zyskach spółki niebędącej osobą prawną. Na poziomie spółki ustalane są więc przychody, koszty oraz wydatki niestanowiące kosztów, natomiast ustalenie dochodu do opodatkowania ma miejsce już u wspólników.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy - że rozliczenie dochodu podatkowego z udziału w zyskach spółki komandytowej następować będzie dwufazowo: najpierw zostanie ustalony wynik bilansowy spółki komandytowej, następnie wynik ten zostanie skorygowany o koszty nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów oraz ewentualne przychody nie podlegające opodatkowaniu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będące podstawą do określenia dochodu podatkowego Wnioskodawcy z udziału w zyskach spółki komandytowej oraz, że tak ustalone przychody i koszty podatkowe, w udziale przypadającym poszczególnym Wspólnikom oraz zgodnie z przepisami odpowiednich ustaw podatkowych i umową spółki stanowić będą dochód z udziału w zyskach spółki komandytowej - uznać należy za nieprawidłowe.

Prawidłowe ustalenie dochodu Wnioskodawcy - wspólnika spółki niebędącej osobą prawną - powinno bowiem być dokonane poprzez ustalenie przychodów i kosztów podatkowych spółki (wynikających z prawidłowo prowadzonych ksiąg, z uwzględnieniem dochodów wolnych od podatku i wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów) i przypisanie tych wartości w proporcji do posiadanych udziałów w zysku spółki.

Jednocześnie należy wyraźnie zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Niniejsza interpretacja indywidualna odnosi się wyłącznie do zagadnień prawa podatkowego w kontekście zadanego pytania i zaprezentowanego przez Wnioskodawcę stanowiska, w odniesieniu do wskazanych przepisów art. 5b ust. 2, art. 8 ust. 1 i art. 10 ust. 1 w zw. z art. 24 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie rozstrzyga o zgodności opisanych we wniosku czynności z innymi przepisami, w tym przepisami ustawy o rachunkowości. Przepisy ustawy o rachunkowości nie stanowią bowiem przepisów prawa podatkowego zdefiniowanych w art. 3 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa. Tym samym minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnienia do interpretowania tych przepisów w trybie wydawania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, określonych w art. 14b § 1 tej ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.