ITPB1/4511-839/15/DP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2015 r. (data wpływu 28 lipca 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 października 2015 r. (data wpływu 16 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zawarcia przez Wnioskodawcę ze spółką komandytową umowy najmu nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 28 lipca 2015 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zawarcia przez Wnioskodawcę ze spółką komandytową umowy najmu nieruchomości.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 12 października 2015 r. (data wpływu 16 października 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - osoba fizyczna - prowadzi obecnie działalność gospodarczą jednoosobowo na własne nazwisko. Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym opłacającym w Polsce podatki od całości swoich dochodów. Ze względu na zwiększającą się skalę prowadzonej działalności gospodarczej zamierza utworzyć spółkę komandytową, w której zostanie komandytariuszem. Komplementariuszem w tej spółce zostanie spółka z o.o. również utworzona przez Wnioskodawcę. Do nowo tworzonej spółki komandytowej jako komandytariusz Wnioskodawca zamierza wnieść wkład w postaci maszyn i urządzeń.

Nowo powstała spółka komandytowa będzie prowadzić działalność m.in. w nieruchomościach będących własnością Wnioskodawcy, które będzie od niego najmować. Wynajmowane spółce komandytowej nieruchomości Wnioskodawcy znajdują się i będą się znajdować w aktywach prowadzonej przez niego na własne nazwisko jednoosobowej działalności gospodarczej (tak jak dotychczas). Warunki najmu pomiędzy Wnioskodawcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą a spółką komandytową będą rynkowe i okresowo weryfikowane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy czynsz najmu nieruchomości płacony przez spółkę komandytową Wnioskodawcy może stanowić koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy jako wspólnika (komandytariusza) tej spółki komandytowej z udziału w zyskach tej spółki.

2. Czy czynsz najmu płacony przez spółkę komandytową Wnioskodawcy prowadzącemu jednoosobową działalność gospodarczą, za najem nieruchomości, jest dla Wnioskodawcy, jako wspólnika tej spółki komandytowej (komandytariusza) przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych ze źródła przychodów jakim jest działalność gospodarcza.

Zdaniem Wnioskodawcy czynsz najmu nieruchomości płacony przez spółkę komandytową Wnioskodawcy może stanowić koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy jako wspólnika (komandytariusza) tej spółki komandytowej z udziału w zyskach tej spółki.

Natomiast czynsz najmu płacony przez spółkę komandytową Wnioskodawcy prowadzącemu jednoosobową działalność gospodarczą, za najem nieruchomości, jest dla Wnioskodawcy, jako wspólnika tej spółki komandytowej (komandytariusza), przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych ze źródła przychodów jakim jest działalność gospodarcza.

Spółka komandytowa jest spółką handlową, której zasady działania reguluje ustawa - Kodeks Spółek Handlowych. Zgodnie z przepisami tej ustawy spółka komandytowa posiada odrębny od wspólników majątek, zdolność sądową i zdolność procesową. Może ona występować w obrocie prawnym i gospodarczym a także być stroną postępowań administracyjnych i sądowych. Ze względu na fakt że przepisy Kodeksu Spółek Handlowych przyznają spółce komandytowej tzw. ułomną osobowość prawną możliwe jest zawieranie umów cywilnoprawnych pomiędzy tą spółką a innymi podmiotami. Umowy te będąc skuteczne na gruncie prawa cywilnego, co do zasady, są również skuteczne na gruncie prawa podatkowego, o ile co innego nie wynikałoby ze szczególnych regulacji.

W opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca zamierza zawrzeć - jako osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą - umowę najmu posiadanych nieruchomości z nowo powstałą spółką komandytową, w której będzie też komandytariuszem. Wnioskodawca uważa że koszty najmu jego nieruchomości mogą być dla Wnioskodawcy jako wspólnika spółki komandytowej (komandytariusza) kosztami uzyskania przychodu (rozliczanymi proporcjonalnie do jego udziału w zyskach spółki komandytowej), zaś otrzymywany przez Wnioskodawcę (jako wynajmującego - prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą - właściciela nieruchomości) czynsz najmu będzie dla niego stanowił przychód z działalności gospodarczej, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa, że zawarta przez niego umowa najmu będzie skuteczna na gruncie prawa podatkowego, ponieważ nie istnieją regulacje podatkowe ograniczające zawieranie takich umów ze spółkami handlowymi a ponadto umowa ta ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą zaś koszty związane z jej realizacją ponoszone zostają w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła a także koszty zostaną właściwie udokumentowane i dodatkowo koszty nie znajdują się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie wynajmującym zaś spółka komandytowa najemcą. Najemca, czyli spółka komandytowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego. Podatnikami z tytułu udziału w zyskach tej spółki są jej wspólnicy. Nie zmienia to jednak faktu, że skoro spółka może zawrzeć ważną w rozumieniu prawa cywilnego umowę najmu z Wynajmującym, a nie ma przepisów podatkowych wykluczających możliwość zawarcia takiej umowy i jednocześnie wydatki z tego tytułu (tekst jedn.: zapłaty czynszu) nie są zawarte w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu podatku dochodowego od osób fizycznych, to czynsz płacony Wynajmującemu stanowić może dla spółki komandytowej koszt. Ponieważ koszty i przychody w spółce komandytowej przypisuje się w ostatecznym rozliczeniu danemu wspólnikowi w proporcji do jego prawa do udziału w zysku spółki komandytowej, fakt zaliczenia w koszty działalności spółki komandytowej czynszu najmu płaconego Wnioskodawcy spowoduje, iż w przypadającej na Wnioskodawcę części, stanie się on ostatecznie kosztem uzyskania przychodu Wnioskodawcy ze źródła przychodu jakim jest działalność gospodarcza. Stanie się tak dlatego, że zyski spółki komandytowej stanowią dla Wnioskodawcy źródło przychodu tożsame z przychodami z działalności gospodarczej (art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), a jak wspomniano powyżej - w opisie stanu faktycznego - najem nieruchomości Wnioskodawcy odbywa się również w ramach prowadzonej przez niego jednoosobowej działalności gospodarczej. W efekcie przychody z najmu są opodatkowywane w działalności gospodarczej Wnioskodawcy zaś koszt najmu poprzez rozliczenie w kosztach spółki staje się dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodu z udziału w spółce w proporcji do udziału w zyskach (opodatkowanym tak jak działalność gospodarcza). Wyjaśniając Wnioskodawca podaje, iż jako komandytariusz planuje wnieść do spółki komandytowej wkład w wysokości 99% całkowitej wartości wkładów spółki. Komplementariusz wniesie do spółki 1% całkowitej wartości wkładów spółki. Komandytariusz i komplementariusz będą mieli udział w zysku proporcjonalny do wartości wniesionych wkładów tj. odpowiednio 99% i 1%. W konsekwencji udział w zyskach i kosztach spółki względem wspólników odbywać się będzie także według tych proporcji.

Reasumując - w opinii Wnioskodawcy - w przypadku, gdy Wnioskodawca prowadzący jako osoba fizyczna jednoosobowo działalność gospodarczą wynajmuje spółce komandytowej, w której jest komandytariuszem nieruchomość posiadaną w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, nie ma przeciwwskazań, aby równowartość czynszu najmu przypadająca na Wynajmującego zgodnie z umową spółki proporcjonalnie do udziału w zysku była kosztem uzyskania przychodu z udziału w zysku spółki. Tym samym czynsz najmu płacony przez spółkę komandytową na podstawie zawartej umowy najmu nieruchomości z Wynajmującym jako osobą fizyczną prowadzącą samodzielnie działalność gospodarczą, stanowi koszt uzyskania przychodów również dla Wnioskodawcy proporcjonalnie do jego udziałów w zyskach spółki komandytowej.

Analogicznie w tej kwestii wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 15 grudnia 2010 r., IPPB1/415-776/10-7/KS. Podobnie zdaniem Wnioskodawcy można by potraktować wydatki związane z nabyciem przez spółkę osobową towarów czy innych rzeczy lub praw sprzedawanych przez wspólnika. Wydatek ten stanowiłby koszt uzyskania przychodów u wspólnika spółki osobowej proporcjonalnie do udziału w zyskach tej spółki. Oczywiście z tym zastrzeżeniem, iż ma to związek z prowadzoną działalnością gospodarczą a koszty poniesione zostają w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów a także że koszt zostanie właściwie udokumentowany a dodatkowo koszt nie będzie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Analogicznie jak w przywołanym powyżej orzeczeniu wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 31 lipca 2014 r., sygn. ITPB1/415-535/14/k.k., gdzie podkreślił, że: Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują ograniczenia w zakresie możliwości zawierania umów między odrębnymi podmiotami gospodarczymi, w których ta sama osoba fizyczna prowadząca indywidualną działalność gospodarczą świadczy usługi na rzecz spółki cywilnej, w której jest również wspólnikiem. Jednakże zawieranie tego typu transakcji podporządkowane jest określonym wymogom. Prowadzący takie odrębne działalności gospodarcze, zawierający umowy między sobą powinni mieć na uwadze treść przepisów art. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczących transakcji między podmiotami powiązanymi. Stosownie do treści art. 25 ust. 5 w związku z art. 25 ust. 1 i 4 ww. ustawy, jeżeli w wyniku powiązań majątkowych pomiędzy podmiotami krajowymi zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, i w wyniku tego podmiot nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały - dochody danego podmiotu oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań. Reasumując, sam fakt, że wspólnikiem spółki cywilnej jest ta sama osoba, która świadczy usługi na rzecz spółki, nie stanowi przeszkody dla możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki, wydatków na nabycie usług wspólnika - świadczonych przez niego w ramach prowadzonej odrębnie indywidualnej działalności gospodarczej. Jednakże ustalając warunki ww. usług, należy uwzględniać zapisy wskazanego powyżej art. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, ponoszone przez Spółkę cywilną wydatki na zakup usługi polegającej na kompleksowej obsłudze stacji paliw świadczonej przez Wnioskodawcę w ramach indywidualnej pozarolniczej działalności gospodarczej mogą być zaliczone przez Niego do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do Jego udziału w zysku spółki cywilnej, z uwzględnieniem warunków określonych w art. 22 ust. 1 ustawy.

Zatem skoro organy skarbowe dają prawo zawierania umów wspólników spółki cywilnej z tą spółką i rozliczania skutków tych umów w rachunku podatkowym wspólników to tym bardziej powinno być to uzasadnione w przypadku spółek osobowych, w tym komandytowych, którym przepisy Kodeksu Spółek Handlowych przyznają odrębną osobowość prawną. Powyższe stanowisko w pełni podzielają organy skarbowe, przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej nr ITPB1/415-773/08/HD z dnia 19 lutego 2009 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej nr ILPB1/415-1367/11-2/AA z dnia 23 lutego 2012 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 12 lutego 2013 r. nr IPPB1/415-1566/12-2/EC. Odnosząc się do kwestii opodatkowania u Wnioskodawcy (wynajmującego) otrzymywanych przychodów z tytułu najmu nieruchomości dla spółki komandytowej (najemcy), Wnioskodawca uważa, że przychody te stanowią przychód z samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej, ponieważ dotyczą majątku znajdującego się w aktywach tej działalności i tam wykorzystywanego. Opodatkowanie tych dochodów będzie się odbywać na zasadach właściwych dla tej działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Umowa najmu jest jedną z umów nazwanych opisanych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.). Zgodnie z art. 659 ust. 1 ustawy - Kodeks cywilny przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Umowa najmu musi być zatem umową o charakterze odpłatnym. Podstawą generowania przychodów z najmu jest zatem fakt zawarcia stosownej umowy pomiędzy stronami. Strony umowy określają w niej wysokość czynszu. Czynsz ten stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, a tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 z późn. zm.) spółkami handlowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i spółka akcyjna.

Stosownie do przepisu art. 4 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych określenie spółka osobowa oznacza spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną.

W myśl art. 51 Kodeksu spółek handlowych każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu. Określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach. Umowa spółki może zwolnić wspólnika od udziału w stratach.

Na mocy art. 102 Kodeksu spółek handlowych spółka komandytowa jest spółką osobową mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

W sprawach nieuregulowanych w niniejszym dziale do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 103 Kodeksu spółek handlowych).

Spółka osobowa to spółka prawa handlowego, która nie posiada osobowości prawnej. Posiada jednak podmiotowość prawną, co oznacza, że może we własnym imieniu nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. Może także posiadać własny majątek, odrębny od majątków jej wspólników.

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą (zdefiniowaną w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli za przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Stosownie zaś do przepisu art. 5a pkt 26 ww. ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną - oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Stosownie do treści art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że uzyskiwane przez spółkę komandytową przychody oraz ponoszone wydatki stanowić będą przychody i koszty jej wspólników zawsze w tej samej proporcji - w proporcji do praw do udziału w jej zyskach - uznawane za przychody i koszty każdego z jej wspólników.

Według art. 9 ust. 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W myśl definicji kosztów uzyskania przychodów, wynikającej z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki - powinien:

* być poniesiony, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie znajdować się wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,

* być właściwie udokumentowany.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo - skutkowego tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie źródła tego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są koszty związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca - osoba fizyczna - prowadzi obecnie działalność gospodarczą jednoosobowo na własne nazwisko. Ze względu na zwiększającą się skalę prowadzonej działalności gospodarczej zamierza utworzyć spółkę komandytową, w której zostanie komandytariuszem. Komplementariuszem w tej spółce zostanie spółka z o.o. również utworzona przez Wnioskodawcę. Nowo powstała spółka komandytowa będzie prowadzić działalność m.in. w nieruchomościach będących własnością Wnioskodawcy, które będzie od niego najmować. Wynajmowane spółce komandytowej nieruchomości Wnioskodawcy znajdują się i będą się znajdować w aktywach prowadzonej przez niego na własne nazwisko jednoosobowej działalności gospodarczej (tak jak dotychczas). Warunki najmu pomiędzy Wnioskodawcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą a spółką komandytową będą rynkowe i okresowo weryfikowane.

Z powyższego wynika, że wskazana we wniosku umowa najmu nieruchomości, zostanie zawarta pomiędzy dwoma odrębnymi uczestnikami obrotu gospodarczego, tj. pomiędzy spółką komandytową prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą (najemcą), w której Wnioskodawca jest wspólnikiem oraz Wnioskodawcą (wynajmującym) prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą. Nie można więc uznać, że jest to "świadczenie samemu sobie". Zatem poniesiony przez spółkę wydatek (czynsz najmu), prawidłowo udokumentowany, stanowić będzie podstawę do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dla wszystkich wspólników spółki komandytowej (również dla Wnioskodawcy), proporcjonalnie do udziału w zysku przysługującego im w spółce komandytowej. Jednocześnie uzyskany przez Wnioskodawcę prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą czynsz z tytułu wynajmu nieruchomości będącej składnikiem majątku będzie stanowił dla niego przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (pozarolnicza działalność gospodarcza).

Końcowo wskazać należny, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują ograniczenia w zakresie możliwości zawierania umów między odrębnymi podmiotami gospodarczymi, w których ta sama osoba fizyczna prowadząca indywidualną działalność gospodarczą świadczy usługi na rzecz spółki osobowej, w której jest również wspólnikiem. Jednakże zawieranie tego typu transakcji podporządkowane jest określonym wymogom.

Prowadzący takie odrębne działalności gospodarcze, zawierający umowy między sobą powinni mieć na uwadze treść przepisów art. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczących transakcji między podmiotami powiązanymi. Stosownie do treści art. 25 ust. 5 w związku z art. 25 ust. 1 i 4 ww. ustawy, jeżeli w wyniku powiązań majątkowych pomiędzy podmiotami krajowymi zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, i w wyniku tego podmiot nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały - dochody danego podmiotu oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań.

Reasumując, sam fakt, że Wnioskodawca prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą wynajmuje nieruchomości spółce komandytowej w której jest wspólnikiem, nie stanowi przeszkody dla możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki, wydatków z tytułu najmu tych nieruchomości. Jednakże ustalając warunki najmu nieruchomości, należy uwzględniać zapisy wskazanego powyżej art. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, ponoszone przez spółkę komandytową wydatki z tytułu najmu nieruchomości od Wnioskodawcy (wspólnika tej spółki prowadzącego jednocześnie jednoosobową działalność gospodarczą) mogą być zaliczone przez spółkę do kosztów uzyskania przychodów, przy czym, dla Wnioskodawcy (wspólnika spółki komandytowej) ww. wydatek może stanowić koszt uzyskania przychodu, w wielkości proporcjonalnej do jego udziału w zyskach spółki, stosownie do treści cytowanego uprzednio art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem warunków określonych w art. 22 ust. 1 ustawy. Natomiast uzyskiwany przez Wnioskodawcę (prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą) czynsz z tytułu najmu ww. nieruchomości będzie stanowił dla Wnioskodawcy przychód, ze źródła o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: z pozarolniczej działalności gospodarczej), podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zastrzec równocześnie należy, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie skutków podatkowych przedstawionego zdarzenia przyszłego. Przedmiotu interpretacji nie stanowi ocena prawidłowości (możliwości) zawarcia przez Wnioskodawcę (prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą) ze spółką komandytową, w której jest wspólnikiem umowy najmu nieruchomości, warunków, wzajemnych praw i obowiązków. Kwestie te regulują bowiem przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.).

Ponadto wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli opis przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Jednocześnie informuje się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Oznacza to, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych dla pozostałych wspólników spółki osobowej.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnej sprawie i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.