ITPB1/4511-730/15/PSZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2015 r. (data wpływu 24 czerwca 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 26 sierpnia 2015 r. (data wpływu 1 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej budynku niemieszkalnego - jest prawidłowe.

W dniu 24 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej budynku niemieszkalnego.

Wniosek uzupełniono pismami z dnia 26 sierpnia 2015 r. (data wpływu 1 września 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca na podstawie aktu notarialnego nabył w dniu 22 października 1990 r. prawo własności nieruchomości - działkę o powierzchni 75 m² wraz z zabudową. Zabudowę działki stanowi pawilon usługowo-handlowy o powierzchni 41,17 m² wzniesiony w 1977 r. Wnioskodawca nabył wskazaną nieruchomość w drodze umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.

Przedmiotowy budynek nie był w ciągłym użytkowaniu. Wnioskodawca początkowo - w okresie od 1 listopada 1990 r. do 1 grudnia 1990 r. wynajmował go w ramach najmu prywatnego. Następnie, ww. budynek w okresie od 10 grudnia 1990 r. do roku 1999 r. wykorzystywany był na cele własnej działalności gospodarczej. Nie był jednak wprowadzony do ewidencji środków trwałych tej działalności oraz nie dokonywano odpisów amortyzacyjnych.

W roku 1992 przeprowadzono remont budynku, który polegał na malowaniu, wymianie terakoty na posadzkę, odświeżeniu elewacji, remoncie toalety.

W latach późniejszych, tj. 1995 - 1997 oraz 2001 - 2002, Wnioskodawca ponownie przeznaczał budynek pod okresowy najem prywatny. Od latach 1997 - 2000 oraz 2002 - 2005 budynek nie był użytkowany w żaden sposób, nie był wynajmowany. Następnie, od roku 2005 do chwili obecnej budynek jest wynajmowany. Przy czym od kwietnia 2005 r. do 31 grudnia 2014 r. najem opodatkowany był ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Od 1 stycznia 2015 r. wynajem opodatkowany jest na zasadach ogólnych.

Obecnie Wnioskodawca zamierza przeznaczyć budynek do działalności gospodarczej i wprowadzić go do ewidencji środków trwałych. Wspomniany budynek nigdy wcześniej nie był wprowadzony do środków trwałych i nie był amortyzowany przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca dokonał ponadto znacznej modernizacji wspomnianego budynku. Wnioskodawca wskazuje, że w roku 2012 dokonano wymiany dachu, urządzeń grzewczych-wymieniono piec na węgiel na kocioł olejowy. Ponadto zaizolowano budynek, wykonano nową elewację, odmalowano, wyremontowano wnętrze budynku.

Wnioskodawca nie posiada jednak dokumentów pozwalających na określenie wartości poniesionych nakładów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie wyceny dokonanej przez rzeczoznawcę majątkowego, można wprowadzić opisany budynek usługowo-handlowy do ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych od tak ustalonej wartości początkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, wartość początkową budynku usługowo-handlowego wprowadzanego po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych należy określić zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Takim sposobem określenia wartości rynkowej może być na przykład wycena dokonana przez rzeczoznawcę majątkowego.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, przy czym sposób ustalania tej wartości reguluje art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się w razie nabycia w drodze kupna-cenę nabycia.

Z kolei w myśl art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. Ponadto w art. 22g ust. 17 ustawy ustawodawca wskazał, że jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Powyższy przepis znajduje swoje potwierdzenie także w art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazując, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, bez względu na czas ich poniesienia.

Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie (art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że wydatki związane chociażby tylko zjedna z tych prac, tj. przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek, a w konsekwencji podwyższać jego wartość początkową. Ponadto warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie, do wydatków zwiększających wartość środka trwałego jest uzyskanie wymiernych korzyści tego ulepszenia, które mogą się wyrażać np. wydłużeniem okresu używania środka ulepszonego w stosunku do stanu poprzedniego, zwiększeniem jego zdolności wytwórczej, podwyższeniem jakości produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych oraz zmniejszeniem kosztów ich eksploatacji.

Stosownie zaś do art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołanej ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Zatem, zdaniem Wnioskodawcy na wartość początkową posiadanej nieruchomości składa się zarówno cena nabycia budynku, jak i wszelkie wydatki poniesione na jego ulepszenie. Ponieważ Wnioskodawca nie posiada dokumentów pozwalających na określenie wartości dokonanych ulepszeń, oznacza to w efekcie, iż wartość początkową należy określić na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy. Tak ustalona wartość początkową będzie podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Analogiczny pogląd można znaleźć w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 maja 2014 r. (sygn. IPPB1/415-150/10-2/KS) który wskazał, iż "mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż Wnioskodawca z uwagi na brak pełnego udokumentowania poniesionych wydatków na prace wykończeniowe zakupionego budynku, ma prawo ustalić jego wartość początkową wg zasad określonych w wyżej powołanym art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. według wartości rynkowej określonej przez Wnioskodawcę z uwzględnieniem wyceny sporządzonej przez biegłego rzeczoznawcę".

Podobne stanowisko prezentuje także Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 16 lutego 2010 r. (sygn. ILPB1/415-1311/09-2/IM) stwierdzając: "jeżeli w istocie Wnioskodawca nie posiada dokumentów niezbędnych dla ustalenia wartości początkowej przedmiotowego lokalu użytkowego, zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to może ustalić wartość początkową ww. lokalu użytkowego stosownie do treści art. 22g ust. 8 ww. ustawy, tj. w drodze wyceny dokonanej przez Zainteresowanego, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Stosownie do treści z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

* wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Natomiast stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Powyższy przepis określa więc moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją.

Zatem odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej środka trwałego, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzony został (zostanie) do ewidencji środków trwałych.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia tej wartości (w przypadku nabycia) lub w przypadku gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie. Te sposoby ustalenia wartości początkowej - jak już wskazano - stanowią wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy (a więc wg kosztu wytworzenia). Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada - bo nie musiał posiadać - stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie określonego składnika majątku (dotyczących np. wytworzenia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 przedmiotowej ustawy, nie można stosować do składników majątku, które zostały wytworzone w ramach (w trakcie) prowadzonej działalności gospodarczej lub z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środków trwałych powinny być ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych w ww. art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca na podstawie aktu notarialnego nabył w dniu 22 października 1990 r. prawo własności nieruchomości - działkę o powierzchni 75 m² wraz z zabudową. Zabudowę działki stanowi pawilon usługowo-handlowy o powierzchni 41,17 m² wzniesiony w 1977 r. Wnioskodawca nabył wskazaną nieruchomość w drodze umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.

Przedmiotowy budynek nie był w ciągłym użytkowaniu. Wnioskodawca początkowo - w okresie od 1 listopada 1990 r. do 1 grudnia 1990 r. wynajmował go w ramach najmu prywatnego. Następnie, ww. budynek w okresie od 10 grudnia 1990 r. do roku 1999 r. wykorzystywany był na cele własnej działalności gospodarczej. Nie był jednak wprowadzony do ewidencji środków trwałych tej działalności oraz nie dokonywano odpisów amortyzacyjnych.

W roku 1992 przeprowadzono remont budynku, który polegał na malowaniu, wymianie terakoty na posadzkę, odświeżeniu elewacji, remoncie toalety.

W latach późniejszych, tj. 1995 - 1997 oraz 2001 - 2002, Wnioskodawca ponownie przeznaczał budynek pod okresowy najem prywatny. Od latach 1997 - 2000 oraz 2002 - 2005 budynek nie był użytkowany w żaden sposób, nie był wynajmowany. Następnie, od roku 2005 do chwili obecnej budynek jest wynajmowany. Przy czym od kwietnia 2005 r. do 31 grudnia 2014 r. najem opodatkowany był ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Od 1 stycznia 2015 r. wynajem opodatkowany jest na zasadach ogólnych.

Obecnie Wnioskodawca zamierza przeznaczyć budynek do działalności gospodarczej i wprowadzić go do ewidencji środków trwałych. Wspomniany budynek nigdy wcześniej nie był wprowadzony do środków trwałych i nie był amortyzowany przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca dokonał ponadto znacznej modernizacji wspomnianego budynku. Wnioskodawca wskazuje, że w roku 2012 dokonano wymiany dachu, urządzeń grzewczych-wymieniono piec na węgiel na kocioł olejowy. Ponadto zaizolowano budynek, wykonano nowa elewację, odmalowano, wyremontowano wnętrze budynku.

Wnioskodawca nie posiada jednak dokumentów pozwalających na określenie wartości poniesionych nakładów.

Jak wynika z cyt. przepisów, ustalenie wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonywanej przez podatnika, ma charakter wyjątku od ogólnej zasady ustalania tej wartości na podstawie rzeczywistych, udokumentowanych wydatków poniesionych na nabycie, bądź wytworzenie środka trwałego. Jako wyjątki, te sposoby ustalenia wartości początkowej mogą być stosowane wyłącznie w ustawowo określonych sytuacjach, tj. wtedy, gdy ustalenie rzeczywistej wysokości wydatków na podstawie posiadanej dokumentacji nie jest możliwe z przyczyn obiektywnych. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Budynek, o którym mowa we wniosku - w roku, w którym dokonano jego modernizacji - stanowił składnik majątku prywatnego, który nie był wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej.

W momencie podjęcia decyzji o modernizacji budynek był przedmiotem tzw. najmu prywatnego. Z powyższego wynika więc, że budynek nie został rozbudowany na potrzeby działalności gospodarczej. Dopiero obecnie Wnioskodawca podjął decyzję o przeznaczeniu budynku na potrzeby działalności gospodarczej.

Zatem, stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca nie posiada dokumentów wskazujących na wysokość poniesionych na modernizacje, to wartość początkową może ustalić na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, na podstawie przeanalizowanych uprzednio przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić zatem należy, że w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawcy przysługuje prawo ustalenia wartości początkowej budynku w oparciu o wskazany art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych i zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe dopiero po ujawnieniu środka trwałego w ewidencji.

Jeżeli stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Pana w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.