ITPB1/4511-727/15/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 czerwca 2015 r. (data wpływu 23 czerwca 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16 września 2015 r. (data wpływu 21 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych, rat leasingowych oraz nieodliczonego podatku VAT - jest prawidłowe;

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na eksploatację samochodu osobowego wykorzystywanego częściowo na cele prywatne - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 czerwca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych, rat leasingowych, nieodliczonego podatku VAT oraz wydatków na eksploatację samochodu osobowego wykorzystywanego częściowo na cele prywatne.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi od 22 kwietnia 2015 r. działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych wg skali podatkowej, zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, nie zatrudnia pracowników. Aktualnie nie posiada żadnego środka transportu.

W 2016 r. zamierza nabyć samochód osobowy który będzie używany zarówno do działalności gospodarczej, jak i prywatnie. Rozważa dwie możliwości nabycia tego samochodu: zakup za gotówkę lub leasing operacyjny (36 miesięcy, samochód o wartości około 40.000 zł). Kwestie rozliczania podatku VAT są określone w sposób niebudzący wątpliwości, po 1 lipca 2015 r. Wnioskodawczyni rozlicza 50% podatku VAT od zakupu i wydatków (włącznie z paliwem) z tytułu wykorzystywania samochodu do celów tzw. mieszanych, gdyż samochód będzie używany zarówno służbowo, jak i prywatnie wyłącznie przez właściciela firmy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Jeżeli samochód kupiony zostanie za gotówkę, czy Wnioskodawczyni ma prawo do dokonywania opisów amortyzacyjnych w całości mimo, iż używa go również do celów prywatnych.

2. Czy Wnioskodawczyni ma prawo w całości zaliczyć w koszty całe ubezpieczenie (samochód o wartości poniżej 20.000 euro) i inne wydatki eksploatacyjne, w tym paliwo oraz 50% VAT nieodliczonego. To pytanie dotyczy zarówno samochodu w leasingu, czyli rat leasingowych, jak i samochodu kupionego za gotówkę.

3. Jak prawidłowo rozliczyć proporcję wydatków związanych z eksploatacją samochodu osobowego używanego również do celów prywatnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zakupiony samochód, który będzie użytkowany prywatnie i służbowo, Wnioskodawczyni ma prawo wprowadzić do ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych w całości.

Koszty eksploatacji samochodu osobowego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych, Wnioskodawczyni ma w pełni rozliczać w całości bez stosowania proporcji bezpośrednio w kosztach działalności, gdyż zmiana przepisów w ustawie o VAT pozostaje bez wpływu na rozliczanie podatku dochodowego, a zatem może uznać/przyjąć domniemanie, iż 100% wydatków dotyczy przejazdów służbowych. Ponieważ Wnioskodawczyni dopuszcza możliwość użycia samochodu sporadycznie w celu prywatnym, nie prowadzi ewidencji w podatku VAT i nie odlicza 100% podatku VAT, a jedynie 50%, pozostałe nieodliczone 50%, stanowi koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni nie ma obowiązku ustalania proporcji wydatków związanych z eksploatacją samochodu, ponieważ nie ma obowiązku, ani możliwości prawidłowego ustalenia takiej proporcji, gdyż niektórych kosztów nie da się podzielić.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych, rat leasingowych i nieodliczonego podatku VAT - jest prawidłowe, natomiast w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na eksploatację samochodu osobowego wykorzystywanego częściowo na cele prywatne - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wymieniony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy ma charakter zamknięty. Ujęte w nim wyłączenia mają różny charakter i pełnią różne funkcje.

W szczególności, część spośród nich prowadzi do bezwzględnego wyłączenia określonych rodzajów kosztów z kategorii kosztów podatkowych, część służy limitowaniu wysokości rozpoznawanych przez podatników rodzajów kosztów uzyskania przychodów (uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych wartości przewyższających ustalony przez ustawodawcę poziom wydatków), część - "przesunięciu" momentu rozpoznawania określonych kosztów, wykluczeniu ich związku albo powiązaniu ich z konkretnym przychodem lub momentem podatkowym.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawczyni prowadzi od 22 kwietnia 2015 r. działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych wg skali podatkowej, zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, nie zatrudnia pracowników. Aktualnie nie posiada żadnego środka transportu.

W 2016 r. zamierza nabyć samochód osobowy który będzie używany zarówno do działalności gospodarczej, jak i prywatnie. Rozważa dwie możliwości nabycia tego samochodu: zakup za gotówkę lub leasing operacyjny (36 miesięcy, samochód o wartości około 40.000 zł). Kwestie rozliczania podatku VAT są określone w sposób niebudzący wątpliwości, po 1 lipca 2015 r. Wnioskodawczyni rozlicza 50% podatku VAT od zakupu i wydatków (włącznie z paliwem) z tytułu wykorzystywania samochodu do celów tzw. mieszanych, gdyż samochód będzie używany zarówno służbowo, jak i prywatnie wyłącznie przez właściciela firmy.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, iż jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej, jest fakt wykorzystywania tych składników w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej bądź wynajmowania lub wydzierżawiania podmiotom trzecim.

Odnosząc przedstawione powyżej przepisy do opisu stanu zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku, wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje możliwość proporcjonalnego dokonywania odpisów amortyzacyjnych wyłącznie dla nieruchomości, wykorzystywanych częściowo do działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu. W przypadku środków trwałych innych niż nieruchomości, ustawodawca nie wskazał na możliwość proporcjonalnego ustalania wartości początkowej środków trwałych z uwagi na wykorzystywanie ich do innych celów, niż pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zatem w przypadku składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, spełniających kryteria do uznania ich za środki trwałe (innych niż nieruchomości), możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od pełnej wartości początkowej, niezależnie od tego czy są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą, czy też częściowo - do celów prywatnych.

Odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej samochodu osobowego wykorzystywanego na potrzeby działalności gospodarczej, zaliczonego do środków trwałych (niezależnie od tego, że samochód ten jest częściowo wykorzystywany dla celów prywatnych Wnioskodawczyni), mogą więc być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W tym zakresie stanowisko Wnioskodawczyni, jest prawidłowe.

Pamiętać przy tym należy o ograniczeniu kwotowym dot. ww. odpisów amortyzacyjnych, wprowadzonym przepisem art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Kwestie dotyczące zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z umowami leasingu zostały uregulowane w art. 23a-23I ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 23a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Jak wynika z art. 23b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

Zgodnie z art. 23b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

* do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

Z przepisów powyższych wynika, że jeżeli umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 pkt 1 i 3 oraz ust. 2 ww. ustawy warunki, to wówczas ponoszone w podstawowym okresie przez leasingobiorcę (korzystającego) prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą w związku z tą umową wydatki z tytułu używania przedmiotu leasingu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że jeżeli w istocie zawarta przez Wnioskodawczynię umowa leasingu operacyjnego spełni przesłanki, o których mowa w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to Wnioskodawczyni jako korzystający będzie mogła zaliczać do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej w całości wartość netto uiszczanych rat leasingowych.

Żaden bowiem przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie przewiduje jako warunku zaliczenia wydatków z tytułu rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów, konieczności wykorzystywania przedmiotu leasingu wyłącznie do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Podstawą zaliczenia wydatków z tego tytułu jest spełnienie kryteriów wynikających z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli zostaną one spełnione, podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów raty leasingowe w pełnej wysokości.

Wejście w życie przepisów ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. , poz. 312), nie oznacza, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnicy ci zobligowani są do automatycznego pomniejszenia kosztów używania samochodu osobowego o 50%.

Wydatki na eksploatację samochodu osobowego będą stanowiły koszty uzyskania przychodu w części, w jakiej faktycznie służą uzyskiwaniu przychodów z działalności, bowiem jedynie takie wydatki, które rzeczywiście związane są z wykorzystaniem samochodu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, spełniają bowiem warunki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Każdorazowo zatem podatnik musi określić, czy dany wydatek został poniesiony w związku z działalnością gospodarczą. Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku, zgodnie z zasadą, że ciężar dowodu spoczywa na tym podmiocie, który z danego faktu wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne.

Jeżeli wydatki te spełniają te kryteria, wówczas stanowią koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej.

Wyjątkowo w sytuacji wydatków, które dotyczą zarówno wykorzystania samochodu osobowego dla celów związanych z działalnością gospodarczą i celów prywatnych, Wnioskodawczyni zobowiązana będzie do ustalenia proporcji, w jakiej rzeczywiście dany wydatek dotyczy działalności gospodarczej i odpowiednio skorygować koszty uzyskania przychodu o tę część wydatku, która dotyczy wykorzystania samochodu do celów prywatnych.

W przypadku wydatków na ubezpieczenie samochodu osobowego pamiętać również należy o ograniczeniu kwotowym o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. Kosztem uzyskania przychodu będą zatem składki na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości nieprzekraczającej części ustalonej w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość kwoty 20.000 euro, przeliczonej na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

* jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

* w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

Wyjaśnić należy, że podatek naliczony, o którym mowa w powyższym przepisie, to suma kwot podatku VAT określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika m.in. przy nabyciu towarów i usług. Powyższe wynika z treści art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zgodnie z którym, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie zaś z ust. 1 ww. przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl natomiast art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Zatem, zgodnie z powyższym przepisem, 50% kwoty podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur związanych z eksploatacją samochodu osobowego - nie obniża podatku należnego.

Do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawczyni może więc zaliczać naliczony podatek VAT od ww. rat leasingowych oraz wydatków związanych z eksploatacją na cele związane z działalnością gospodarczą samochodu osobowego którego nie może odliczyć od podatku należnego na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (50% tego podatku).

Nieprawidłowe jest zatem stanowisko Wnioskodawczyni, że do kosztów uzyskania przychodów może zaliczyć wydatki na użytkowanie samochodu osobowego w pełnej wysokości. Wnioskodawczyni, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wyłącznie tę część wydatków na użytkowanie pojazdu, która związana jest z wykorzystaniem samochodu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i służy uzyskiwaniu przychodów z tej działalności. Wyraźnie zaznaczyć należy, że powyższe nie dotyczy wydatków związanych z wykorzystywaniem samochodów na inne cele niż działalność gospodarcza.

Prawidłowe jest natomiast stanowisko Wnioskodawczyni, że do kosztów uzyskania przychodów może zostać zaliczony nieodliczony podatek VAT od tych wydatków, które nie obniżyły podatku należnego w podatku od towarów i usług. Jednak również zaznaczyć należy, że nie dotyczy to wydatków związanych z wykorzystywaniem samochodów na inne cele niż działalność gospodarcza.

Reasumując, Wnioskodawczyni może zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów:

* odpisy amortyzacyjne w pełnej wysokości od wartości początkowej samochodu osobowego stanowiącego środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej;

* w przypadku leasingu operacyjnego - raty leasingowe w pełnej wysokości;

* wydatki na eksploatację samochodu osobowego w części, w jakiej faktycznie służą uzyskiwaniu przychodów z działalności gospodarczej, przy czym ustalenie (udokumentowanie) tej części należy do podatnika

* nieodliczony podatek VAT od rat leasingowych oraz wydatków związanych z eksploatacją na cele związane z działalnością gospodarczą samochodu osobowego, którego nie może odliczyć od podatku należnego na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (50% tego podatku).

Wydatki na eksploatację, które związane są z wykorzystywaniem samochodu na inne cele niż działalność gospodarcza, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Powyższe dotyczy również wydatków, które związane są z wykorzystaniem samochodu zarówno dla celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i prywatnych. Wyjątkowo w takiej sytuacji, Wnioskodawczyni zobowiązana będzie do ustalenia proporcji, w jakiej rzeczywiście dany wydatek dotyczy działalności gospodarczej i odpowiednio skorygować koszty uzyskania przychodu o tę część wydatku, która dotyczy wykorzystania samochodu do celów prywatnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.