ITPB1/4511-676/15/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2015 r. (data wpływu 8 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych - jest prawidłowe;

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na eksploatację samochodu osobowego wykorzystywanego częściowo na cele prywatne - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych oraz wydatków na eksploatację samochodu osobowego wykorzystywanego częściowo na cele prywatne.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi od 2006 r. działalność gospodarczą. Osiągnięty dochód opodatkowuje podatkiem liniowym, prowadzi podatkową książkę przychodów i rozchodów, jest czynnym podatnikiem VAT wykonującym zarówno czynności opodatkowane (PKD 23.19.2 produkcja i obróbka pozostałego szkła, włączając szkło techniczne) jak i zwolnione (PKD 8S.59.A - nauka języków obcych). W 2014 r. czynności zwolnione stanowiły 0,1132% w całości sprzedaży.

W kwietniu 2015 r. na podstawie umowy sprzedaży Wnioskodawczyni zakupiła samochód osobowy marki Fiat Fiorino Qubo (rok produkcji 2009 r.) o wartości nie przekraczającej 20.000 euro, który zamierza wykorzystywać do celów prowadzonej działalności gospodarczej, jak i do celów prywatnych. Jest to jedyny samochód Wnioskodawczyni. Samochód ten został zakupiony we współwłasności z jej małżonkiem, który wyraził zgodę na używanie pojazdu w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni i który jest również osobą współpracującą w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni nie złożyła informacji VAT-26, nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu z uwagi na jej uciążliwość. Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawczyni będzie odliczać 50% podatku VAT naliczonego od wydatków poniesionych na eksploatację pojazdu.

Samochód został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i Wnioskodawczyni zamierza dokonywać odpisów amortyzacyjnych w pełnej wysokości. Pozostałe wydatki eksploatacyjne, tj. zakup paliwa, zakup części, drobne naprawy, akcesoria samochodowe, usługi serwisowe zostały zaliczone do kosztów podatkowych w całości. Wydatki na utrzymanie i użytkowanie samochodu Wnioskodawczyni zamierza zaliczać do kosztów podatkowych w pełnej wysokości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całość odpisów amortyzacyjnych od samochodu osobowego wykorzystywanego zarówno do celów prowadzonej działalności gospodarczej, jak i do celów prywatnych.

2. Czy wydatki na eksploatację samochodu osobowego, wprowadzonego do ewidencji środków trwałych, wykorzystywanego zarówno do celów prowadzonej działalności, jak i do celów prywatnych, dla którego nie jest prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w całości.

3. Czy, jeśli pozostałe wydatki eksploatacyjne nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w całości, można je uznać za koszty podatkowe w 50% w sposób analogiczny do przepisów podatku od towarów i usług, bez prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Wykładnia art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania:

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi - nie daje podstaw, aby twierdzić, że do dokonywania odpisów amortyzacyjnych nie są uprawnieni podatnicy wykorzystujący środki trwałe do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, jak i do innych celów. Brak możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dotyczy wyłącznie podatników w ogóle nie wykorzystujących tych środków na potrzeby związane z działalnością. Ustawa nie wymaga ani wykazania, ani zaistnienia wyłączności związku używania środka trwałego wyłącznie do celów działalności.

Przypadki w których samochód osobowy nie podlega amortyzacji oraz jej wysokość lub możliwość zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów podatkowych jest ograniczona, są to przypadki ściśle określone w przepisach ustawy, a w szczególności:

* art. 22c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku te składniki nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono lub zaprzestano tę działalność;

* art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu używania samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania;

* art. 23 ust. 45 ustawy - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie;

* art. 23 ust. 45a lit. c ustawy - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środka trwałego oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania - za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

W przedstawionym stanie faktycznym nie zachodzi żadna z wymienionych powyżej sytuacji uniemożliwiających zaliczenie do kosztów podatkowych całości odpisów amortyzacyjnych, w związku z czym Wnioskodawczyni uważa, że ma prawo do uznania odpisów amortyzacyjnych za koszty uzyskania przychodów w pełnej wysokości.

Zauważyć dodatkowo należy, że w odniesieniu do środka trwałego, jakim jest samochód osobowy, nie ma w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analogicznego rozwiązania jak w przypadku nieruchomości, które są wykorzystywane w działalności gospodarczej tylko w części. W takiej sytuacji art. 22f ust. 4 wyjaśnia, że jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu. W przypadku środków trwałych innych niż nieruchomości, ustawodawca nie wskazał możliwości proporcjonalnego ustalenia wartości początkowej środków trwałych z uwagi na wykorzystywanie ich do innych celów, niż pozarolniczą działalność gospodarcza.

Należałoby więc uznać, że pojazdy wykorzystywane w sposób mieszany, tj. zarówno do celów firmowych, jak i prywatnych, spełniają warunki ich wykorzystania na potrzeby związane z prowadzoną działalnością, bowiem przepisy w zakresie podatków dochodowych nie wprowadziły ograniczenia przy kosztach podatkowych w zakresie amortyzacji w przypadku zróżnicowanego wykorzystania samochodu osobowego.

Skoro więc wartość samochodu może być uznana za koszt podatkowy w całości, w postaci odpisów amortyzacyjnych, to spójnym jest uznanie za koszty uzyskania przychodów również wydatków na utrzymanie tego samochodu w odpowiednim stanie technicznym, umożliwiającym jego użytkowanie. Wobec tego, wydatki związane z utrzymaniem i eksploatacją samochodu mogą zostać uznane za koszty podatkowe również w całości.

Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów, które mają związek z przychodem, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowania albo zabezpieczenia źródła tego przychodu. Mają one bowiem cechy świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych - jest prawidłowe, natomiast w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na eksploatację samochodu osobowego wykorzystywanego częściowo na cele prywatne - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wymieniony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy ma charakter zamknięty. Ujęte w nim wyłączenia mają różny charakter i pełnią różne funkcje.

W szczególności, część spośród nich prowadzi do bezwzględnego wyłączenia określonych rodzajów kosztów z kategorii kosztów podatkowych, część służy limitowaniu wysokości rozpoznawanych przez podatników rodzajów kosztów uzyskania przychodów (uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych wartości przewyższających ustalony przez ustawodawcę poziom wydatków), część - "przesunięciu" momentu rozpoznawania określonych kosztów, wykluczeniu ich związku albo powiązaniu ich z konkretnym przychodem lub momentem podatkowym.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni prowadzi od 2006 r. działalność gospodarczą, ewidencjonuje zdarzenia gospodarcze w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, jest czynnym podatnikiem VAT wykonującym zarówno czynności opodatkowane, jak i zwolnione. W kwietniu 2015 r. zakupiła samochód osobowy marki Fiat Fiorino Qubo o wartości nie przekraczającej 20.000 euro, który zamierza wykorzystywać do celów prowadzonej działalności gospodarczej, jak i do celów prywatnych. Jest to jedyny samochód Wnioskodawczyni. Samochód ten został zakupiony we współwłasności z jej małżonkiem, który wyraził zgodę na używanie pojazdu w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni i który jest również osobą współpracującą w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. W związku z powyższym, Wnioskodawczyni nie złożyła informacji VAT-26, nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu z uwagi na jej uciążliwość. Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawczyni będzie odliczać 50% podatku VAT naliczonego od wydatków poniesionych na eksploatację pojazdu. Samochód ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i Wnioskodawczyni zamierza dokonywać odpisów amortyzacyjnych w pełnej wysokości. Pozostałe wydatki eksploatacyjne, tj. zakup paliwa, zakup części, drobne naprawy, akcesoria samochodowe, usługi serwisowe zostały zaliczone do kosztów podatkowych w całości.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, iż jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej bądź wynajmowania lub wydzierżawiania podmiotom trzecim.

Odnosząc przedstawione powyżej przepisy do opisu stanu faktycznego zawartego we wniosku, wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje możliwość proporcjonalnego dokonywania odpisów amortyzacyjnych wyłącznie dla nieruchomości, wykorzystywanych częściowo do działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu. W przypadku środków trwałych innych niż nieruchomości, ustawodawca nie wskazał na możliwość proporcjonalnego ustalania wartości początkowej środków trwałych z uwagi na wykorzystywanie ich do innych celów, niż pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zatem w przypadku składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, spełniających kryteria do uznania ich za środki trwałe (innych niż nieruchomości), możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od pełnej wartości początkowej, niezależnie od tego czy są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą, czy też częściowo - do celów prywatnych.

Odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej samochodu osobowego wykorzystywanego na potrzeby działalności gospodarczej, zaliczonego do środków trwałych (niezależnie od tego, że samochód ten jest częściowo wykorzystywany dla celów prywatnych Wnioskodawczyni), mogą więc być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W tym zakresie stanowisko Wnioskodawczyni, jest prawidłowe.

Ponadto wskazać należy, że wejście w życie przepisów ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. , poz. 312), nie oznacza, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnicy ci zobligowani są do automatycznego pomniejszenia kosztów używania samochodu osobowego o 50%.

Wydatki na eksploatację samochodu osobowego będą stanowiły koszty uzyskania przychodu w części, w jakiej faktycznie służą uzyskiwaniu przychodów z działalności, bowiem jedynie takie wydatki, które rzeczywiście związane są z wykorzystaniem samochodu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, spełniają bowiem warunki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Każdorazowo zatem podatnik musi określić, czy dany wydatek został poniesiony w związku z działalnością gospodarczą. Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku, zgodnie z zasadą, że ciężar dowodu spoczywa na tym podmiocie, który z danego faktu wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne.

Jeżeli wydatki te spełniają te kryteria, wówczas stanowią koszt uzyskania przychodu wraz z podatkiem naliczonym niepodlegającym odliczeniu od podatku należnego.

Nieprawidłowe jest zatem stanowisko Wnioskodawczyni, że do kosztów uzyskania przychodów może zaliczyć wydatki na użytkowanie samochodu osobowego w pełnej wysokości. Wnioskodawczyni, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, tę część wydatków na użytkowanie pojazdu, która związana jest z wykorzystaniem samochodu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i służy uzyskiwaniu przychodów z tej działalności. Wyraźnie zaznaczyć należy, że powyższe nie dotyczy wydatków związanych z wykorzystywaniem samochodów na inne cele niż działalność gospodarcza.

Reasumując, Wnioskodawczyni może zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów:

* odpisy amortyzacyjne w pełnej wysokości od wartości początkowej samochodu osobowego stanowiącego środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej. Na powyższe nie ma wpływu fakt, że samochód ten jest częściowo wykorzystywany na inne cele niż działalność gospodarcza;

* wydatki na eksploatację samochodu osobowego w części, w jakiej faktycznie służą uzyskiwaniu przychodów z działalności gospodarczej.

Wydatki na eksploatację, które związane są z wykorzystywaniem samochodu na inne cele niż działalność gospodarcza, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.