ITPB1/4511-599/15/HD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2015 r. (data wpływu 8 maja 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 lipca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środków trwałych - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środków trwałych.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od 1 maja 1993 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą (początkowo w K. przy ul. P., a od 24 października 2008 r. przy ul. B.).

Głównym przedmiotem działalności jest od 2006 r. produkcja i sprzedaż opakowań drewnianych (palet).

Od 2004 r. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a podatek dochodowy rozlicza według zasad ogólnych, prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów. Dodatkowo Wnioskodawca informuje, że z tytułu działalności rolniczej nie podlega podatkowi od towarów i usług (jest ryczałtowcem).

W dniu 4 grudnia 2006 r., na podstawie aktu notarialnego, Wnioskodawca zakupił niezabudowaną nieruchomość rolną w K. przy ul. B., obejmującą grunty orne o powierzchni 61,61 arów, stanowiącą działkę rolną nr 47/9. Nieruchomość ta została zakupiona z majątku prywatnego, z zamiarem wybudowania budynku mieszkalnego i prowadzenia działalności rolniczej.

Począwszy od 2007 r. Wnioskodawca rozpoczął budowę budynku mieszkalno-biurowego oraz wiaty i pomieszczenia magazynowego. Nieruchomość została uzbrojona w publiczne instalacje medialne - energetyczną, telekomunikacyjną, wodociągowo-kanalizacyjną i gazu ziemnego.

W 2010 r. Wnioskodawca uzyskał decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego zezwalającą na użytkowanie tych budynków. Budynki i budowle Wnioskodawca budował systemem gospodarczym.

Wnioskodawca nie wprowadził ww. nieruchomości do ewidencji środków trwałych w działalności gospodarczej i nie naliczał amortyzacji, a od zakupionych materiałów do budowy nie odliczał podatku VAT naliczonego. Powyższych czynności Wnioskodawca nie dokonał, gdyż majątek ten używał częściowo do działalności rolniczej i częściowo do działalności pozarolniczej, którą przeniósł z ul. P. Wnioskodawca uważał, że będzie bezpieczniej traktować powstałą nieruchomość jako majątek prywatny (ze względów podatkowych).

Po dokonanej zabudowie na użytkowanej działce 47/9, począwszy od 1 stycznia 2009 r., według decyzji Naczelnika Miasta oraz według wypisu z rejestru gruntów, ostatecznie grunty użytkowane są w sposób następujący:

* w pozarolniczej działalności gospodarczej - 0,3960 ha;

* w działalności rolniczej - 0,2201 ha.

Obecnie Wnioskodawca ma zamiar sprzedać całą nieruchomość położoną w K. przy ul. B. o powierzchni 61,61 ara ze względu na przewidywane przejście na emeryturę. Nieruchomość ta stanowi stały i zorganizowany zespół składników majątkowych, umożliwiających prowadzenie działalności gospodarczej i jest częścią firmy, którą Wnioskodawca prowadzi.

Nieruchomość, którą Wnioskodawca zamierza sprzedać, była i jest częściowo wykorzystywana w pozarolniczej działalności gospodarczej, tj.:

* grunty o powierzchni 0,2201 ha wykorzystywane były w działalności rolniczej;

* pozostałe grunty o powierzchni 0,3960 ha oraz wszystkie budynki i budowle wykorzystywane były w pozarolniczej działalności gospodarczej.

Według Wnioskodawcy ww. nieruchomość spełnia warunki uznania jej za środki trwałe, zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca nie posiada aktualnie żadnych dokumentów, na podstawie których można ustalić wartość wytworzenia sprzedawanej nieruchomości.

Ponadto składniki majątkowe, mające być przedmiotem sprzedaży, stanowią i będą stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług. Wyodrębnienie jest organizacyjne i funkcjonalne, gdyż poszczególne składniki (obiekty) można zidentyfikować co do rodzaju, przeznaczenia itp., i mogą stanowić niezależne przedsiębiorstwo, samodzielnie realizujące zadania. Jedynie poszczególne składniki majątkowe nie zostały wycenione.

Wiata i pomieszczenia magazynowe stanowią budynki i budowle w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane.

Od 2010 r. ww. nieruchomości Wnioskodawca częściowo wynajmował firmie prowadzącej działalność gospodarczą, a częściowo użytkował w działalności rolniczej i pozarolniczej.

Przedmiotem najmu są:

* plac utwardzony o powierzchni 2.200 m²;

* wiata za magazynem przyległym do biura - w całości (90 m²);

* 50% wiaty od strony płd, tj. 210 m²;

* lokal biurowy z dostępem do pomieszczeń socjalnych (kuchnia, wc) o ogólnej powierzchni 70 m² - w budynku biurowo-socjalnym.

W skład firmy, którą prowadzi Wnioskodawca, wchodzą również nieruchomości położone w innej miejscowości L. o pow. 0,4222 ha.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 30 sierpnia 2015 r.).

Czy w przedstawionym stanie faktycznym możliwe jest ustalenie wartości początkowej poszczególnych środków trwałych przez biegłego według cen ustalonych zgodnie z art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązujący od 1 stycznia 2015 r. Należy zatem najpierw ustalić wartość początkową poszczególnych nieruchomości według zasady określonej w art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wycenę przez biegłego według cen rynkowych tego samego rodzaju środków trwałych z grudnia 2014 r. jako jedynie możliwą i wiarygodnie ustaloną. Następnie przed sprzedażą wycenione nieruchomości należy wprowadzić do ewidencji środków trwałych. Dochód ze sprzedaży należy ustalić zgodnie z postanowieniami art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. jako różnicę między przychodem z odpłatnego zbycia, a wartością początkową środków trwałych powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest nieprawidłowe.

Zgodnie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Stosownie do treści z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

* wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (...).

Natomiast stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Powyższy przepis określa więc moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją.

Przy czym, jak stanowi art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Zatem odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej środka trwałego, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzony został (zostanie) do ewidencji środków trwałych.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia, natomiast w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Stosownie do treści art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego albo wytworzonego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W myśl art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 1 maja 1993 r. (początkowo w K. przy ul. P., a od 24 października 2008 r. przy ul. B.). Głównym przedmiotem działalności jest od 2006 r. produkcja i sprzedaż opakowań drewnianych (palet).

W dniu 4 grudnia 2006 r., na podstawie aktu notarialnego, Wnioskodawca zakupił niezabudowaną nieruchomość rolną w K. przy ul. B., obejmującą grunty orne o powierzchni 61,61 arów, stanowiącą działkę rolną nr 47/9. Nieruchomość ta została zakupiona z majątku prywatnego, z zamiarem wybudowania budynku mieszkalnego i prowadzenia działalności rolniczej.

Począwszy od 2007 r. Wnioskodawca rozpoczął budowę budynku mieszkalno-biurowego oraz wiaty i pomieszczenia magazynowego. Nieruchomość została uzbrojona w publiczne instalacje medialne - energetyczną, telekomunikacyjną, wodociągowo-kanalizacyjną i gazu ziemnego.

W 2010 r. Wnioskodawca uzyskał decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego zezwalającą na użytkowanie tych budynków. Budynki i budowle Wnioskodawca budował systemem gospodarczym.

Wnioskodawca nie wprowadził ww. nieruchomości do ewidencji środków trwałych w działalności gospodarczej i nie naliczał amortyzacji, a od zakupionych materiałów do budowy nie odliczał podatku VAT naliczonego. Powyższych czynności Wnioskodawca nie dokonał, gdyż majątek ten używał częściowo do działalności rolniczej i częściowo do działalności pozarolniczej, którą przeniósł z ul. P.

Po dokonanej zabudowie na użytkowanej działce 47/9, począwszy od 1 stycznia 2009 r., według decyzji Naczelnika Miasta oraz według wypisu z rejestru gruntów, ostatecznie grunty użytkowane są w sposób następujący:

* w pozarolniczej działalności gospodarczej - 0,3960 ha;

* w działalności rolniczej - 0,2201 ha.

Obecnie Wnioskodawca ma zamiar sprzedać całą nieruchomość położoną w K. przy ul. B. o powierzchni 61,61 ara ze względu na przewidywane przejście na emeryturę. Nieruchomość ta stanowi stały i zorganizowany zespół składników majątkowych, umożliwiających prowadzenie działalności gospodarczej i jest częścią firmy, którą Wnioskodawca prowadzi.

Nieruchomość, którą Wnioskodawca zamierza sprzedać, była i jest częściowo wykorzystywana w pozarolniczej działalności gospodarczej, tj.:

* grunty o powierzchni 0,2201 ha wykorzystywane były w działalności rolniczej;

* pozostałe grunty o powierzchni 0,3960 ha oraz wszystkie budynki i budowle wykorzystywane były w pozarolniczej działalności gospodarczej.

Według Wnioskodawcy ww. nieruchomość spełnia warunki uznania jej za środki trwałe, zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca nie posiada aktualnie żadnych dokumentów, na podstawie których można ustalić wartość wytworzenia sprzedawanej nieruchomości.

Z zacytowanych powyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonaną przez podatnika lub przez biegłego dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały odpowiednio został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia tej wartości (w przypadku nabycia) lub w przypadku gdy został wytworzony przez podatnika we własnym zakresie. Te sposoby ustalenia wartości początkowej - jak już wskazano - stanowią wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości według zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (a więc według kosztu wytworzenia). Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą powinna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada - bo nie musiał posiadać - stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie lub wytworzenie określonego składnika majątku (dotyczących np. wytworzenia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku).

Zauważyć należy, że ww. niezabudowaną nieruchomość rolną w K. przy ul. B. Wnioskodawca zakupił w dniu 4 grudnia 2006 r., a począwszy od 2007 r. rozpoczął budowę budynku mieszkalno-biurowego oraz wiaty i pomieszczenia magazynowego. Ponadto, jak podaje Wnioskodawca, grunty o powierzchni 0,3960 ha oraz wszystkie budynki i budowle, wykorzystywane były w pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej od 1993 r. W działalności rolniczej wykorzystywane były wyłącznie grunty o powierzchni 0,2201 ha. Oznacza to, że już w momencie podjęcia inwestycji budowlanej znane było jej przeznaczenie - nakłady ponoszone były na potrzeby działalności gospodarczej. O inwestycjach tych nie można zatem mówić, że stanowiły majątek prywatny. Zatem Wnioskodawca powinien był gromadzić faktury oraz inne dokumenty potwierdzające wysokość poniesionych wydatków związanych z prowadzoną inwestycją, co umożliwiłoby prawidłowe ustalenie kosztu wytworzenia środków trwałych. Nie można przyjąć, że w trakcie procesu inwestycyjnego Wnioskodawca ponosił wydatki niemożliwe do udokumentowania, w szczególności w sytuacji, w której nakłady inwestycyjne ponosił w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej i wiadomy od początku był cel wybudowania nieruchomości. Tym samym brak jest podstaw prawnych do ustalenia kosztów własnych sprzedawanych nieruchomości - stanowiących środki trwałe - w oparciu o wycenę biegłego. Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie można stosować do składników majątku, które zostały wytworzone w ramach (w trakcie) prowadzonej działalności gospodarczej lub z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środków trwałych powinny być ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych www. art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powinien przede wszystkim podjąć próbę uzyskania dokumentów umożliwiających określenie wartości poniesionych nakładów. Fakt poniesienia wydatków inwestycyjnych można udowodnić za pomocą dopuszczonych przez prawo środków dowodowych.

Reasumując stwierdzić należy, że w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie ma prawnej możliwości przyjęcia ustalenia kosztu wytworzenia zbywanych środków trwałych w oparciu o wskazany art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.