ITPB1/4511-399/15/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2015 r. (data wpływu 27 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu leasingu - jest prawidłowe.

W dniu 27 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu leasingu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca planuje zbyć samochód wykorzystywany w celach prywatnych, który wcześniej był użytkowany w ramach działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu.

Wnioskodawca wskazuje, że po zakończeniu umowy leasingu samochód został przekazany do majątku prywatnego, a w dniu jego planowanego zbycia minie co najmniej 6 miesięcy od tego przekazania. Oznacza to, że po tzw. wykupie z leasingu samochód ten nie został wprowadzony do majątku firmy i nie był w jakikolwiek sposób wykorzystywany w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Służył wyłącznie celom prywatnym. Samochód ten nigdy nie był ujęty w ewidencji środków trwałych i nie należał do majątku firmy. Samochód ten Wnioskodawca eksploatuje do dnia dzisiejszego ale zamierza go sprzedać.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przychód ze sprzedaży samochodu wykupionego z leasingu na cele prywatne stanowi przychód ze zbycia rzeczy (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), a w związku z tym powstanie on wyłącznie w sytuacji, gdy do sprzedaży pojazdu dojdzie przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, czyli wykup z leasingu.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód ze sprzedaży samochodu wykupionego z leasingu na cele prywatne stanowi przychód ze zbycia rzeczy (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zgodnie z zapisami ustawy powstanie on wyłącznie w sytuacji gdy do sprzedaży pojazdu dojdzie przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca w którym nastąpiło jego nabycie, czyli wykup z leasingu.

Nie mają tu zastosowania przepisy art. 14 ust. 2 ww. ustawy ponieważ samochód ten nigdy nie był ujęty w ewidencji środków trwałych i nie należał do majątku firmy. Nie ujęcie przedmiotowego samochodu w ewidencji środków trwałych nie wynikało z takiej decyzji, czy świadomego i celowego działania firmy w celu uniknięcia w przyszłości opodatkowania jego sprzedaży, ale z faktu nie posiadania tytułu prawnego do własności tego samochodu. Z zapisu ustawy jasno i jednoznacznie wynika, że za przychód z działalności gospodarczej uważa się przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

* środkami trwałymi,

* składnikami majątku o których mowa w art. 22d ust. 1 z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł, wartościami niematerialnymi i prawnymi

* ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z zastrzeżeniem ust. 2c przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio. Nie ma tutaj zastosowania również zapis art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy który mówi wyraźnie o składnikach majątku wskazanych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, czyli dotyczy środków trwałych i wyposażenia będących majątkiem firmy ujętym we właściwych ewidencjach.

Wykupiony przez Wnioskodawcę samochód nie spełnia definicji środka trwałego zawartego w art. 22a ust. 1 ustawy, ponieważ od chwili nabycia pojazd nie był używany na potrzeby działalności gospodarczej, a tym samym nie został nigdy wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Sam fakt wykorzystywania samochodu na podstawie umowy najmu, który nigdy nie był własnością firmy w działalności gospodarczej nie powoduje powstania obowiązku rozliczenia jego sprzedaży na zasadach art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy. Interpretacja językowa tego artykułu bezspornie i jednoznacznie określa warunek konieczny jaki musi być spełniony, aby przychód ze sprzedaży przedmiotowego samochodu był uznany za przychód z działalności gospodarczej. Warunkiem tym jest ujęcie w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Nie ma tutaj znaczenia fakt wcześniejszego wykorzystywania tego samochodu w działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu oraz obciążania kosztów podatkowych ratami leasingowymi i innymi kosztami eksploatacyjnymi. Umowę leasingu należy w tym przypadku traktować identycznie jak każdą inną umowę najmu środka trwałego na potrzeby działalności gospodarczej, gdzie fakt obciążania kosztami podatkowymi firmy Wnioskodawcy nie ma żadnego znaczenia co do określenia źródła przychodu z jego sprzedaży. Należy zauważyć, iż przepis art. 14 ust. 2 powołanej ustawy nie wymienia wszystkich przychodów z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy. Natomiast przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, wskazuje na niektóre rodzaje przychodów zaliczanych również do przychodów z działalności gospodarczej i wymienia m.in. warunki uznania za przychód z działalności gospodarczej zbycie składników majątku wykorzystywanego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą uzależniając je od ujęcia środka trwałego w ewidencji środków trwałych firmy. Ustawodawca precyzyjnie określa warunki, których spełnienie warunkuje uznanie sprzedaży środków trwałych wykorzystywanych w działalności gospodarczej za przychód z działalności gospodarczej. To, że przepis art. 14 ust. 2 nie wymienia wszystkich przychodów z działalności nie zmienia faktu, że precyzyjnie określa warunki konieczne do spełnienia, aby sprzedaż środka trwałego wykorzystywanego w działalności uznać za przychód z działalności gospodarczej. Ten przypadek jest jako przykładowy precyzyjnie opisany przez ustawodawcę. Zdaniem ustawodawcy, warunkiem koniecznym uznania sprzedaży środka trwałego wykorzystywanego na potrzeby działalności gospodarczej jest ujęcie jego w ewidencji środków trwałych, czyli wykazanie jego jako majątku firmy. Zdanie ustawodawcy w tym zakresie jest jednoznaczne i precyzyjne. Niedopuszczalna jest interpretacja rozszerzająca oraz nieuwzględniająca warunku koniecznego wykazania wykorzystywanego środka trwałego w majątku firmy.

Przyjęcie odmiennego stanowiska byłoby nie tylko niezgodne z zapisami ww. ustawy, ale rodziłoby konsekwencje odmiennego opodatkowania sprzedaży innych środków trwałych wykorzystywanych w działalności firmy na podstawie umów dzierżawy, co nie ma miejsca.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, z zapisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jasno i jednoznacznie wynika, że wykupiony przez Zainteresowanego samochód należy traktować jak składnik majątku dla którego mają zastosowanie przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie m.in. w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lutego 2014 r. II FPS 8/13 - "W konsekwencji, mając na uwadze przedstawione argumenty, stwierdzić należy, że uzasadniona jest teza, iż w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. "a" ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, oraz które nie stanowią składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c tej ustawy".

Takie stanowisko zajęli także m.in.:

* Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 10 stycznia 2013 r., nr IPTPB1/415-603/12-4/AG,

* Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 15 marca 2013 r., nr ILPB1/415-25/13-2/IM oraz

* Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 24 września 2014 r., nr IBPBI/1/415-762/14/ESZ.

Oznacza to, że jeżeli podatnik zbył samochód poza działalnością gospodarczą po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie, to w świetle powołanego przepisu należy uznać, że czynność ta jest u niego neutralna podatkowo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 8 tego przepisu:

* pozarolnicza działalność gospodarcza,

* odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód ze sprzedaży rzeczy ruchomej kwalifikowany jest do źródła przychodów, o którym mowa w cyt. art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d tej ustawy, czyli do odpłatnego zbycia rzeczy, chyba że sprzedaż następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jeżeli rzecz ruchoma stanowi składnik majątku wymieniony w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, to przychód ze sprzedaży tej rzeczy będzie zaliczony do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, czyli do przychodów z działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy - w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. - przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zatem, przychody z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z zastrzeżeniem ust. 3), podlegają opodatkowaniu, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje zbyć samochód wykorzystywany w celach prywatnych, który wcześniej był użytkowany w ramach działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu.

Wnioskodawca wskazuje, że po zakończeniu umowy leasingu samochód został przekazany do majątku prywatnego, a w dniu jego planowanego zbycia minie co najmniej 6 miesięcy od tego przekazania. Po "wykupie' z leasingu samochód nie został wprowadzony do majątku firmy i nie był w jakikolwiek sposób wykorzystywany w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Służył wyłącznie celom prywatnym. Samochód ten nigdy nie był ujęty w ewidencji środków trwałych i nie należał do majątku firmy. Samochód ten Wnioskodawca eksploatuje do dnia dzisiejszego ale zamierza go sprzedać.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że jeżeli w istocie zakupiony po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego samochód osobowy, o którym mowa we wniosku nie będzie przez Wnioskodawcę wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej i nie zostanie zaliczony do składników majątku tej działalności, wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to kwota uzyskana ze sprzedaży tego samochodu nie będzie stanowiła przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej. Skutki podatkowe sprzedaży tego samochodu należy wobec tego ocenić w kontekście przesłanek, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ww. ustawy.

Oznacza to, że przychód ze sprzedaży nie powstanie, jeżeli zbycie rzeczy (samochodu) będzie miało miejsce po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie tej rzeczy. Natomiast jeżeli odpłatne zbycie ww. samochodu nastąpi przed upływem ww. terminu, to przychód uzyskany z tej sprzedaży będzie stanowił przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ww. ustawy, do którego mają zastosowanie zasady opodatkowania właściwe dla tego źródła przychodu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.