ITPB1/4511-39/15-5/KW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2015 r. (data wpływu 15 stycznia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 20 marca 2015 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji prawa ochronnego do wspólnotowego znaku towarowego - jest prawidłowe.

W dniu 15 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji prawa ochronnego do wspólnotowego znaku towarowego.

Ze względu na braki formalne, pismem z dnia 9 marca 2015 r., wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wniosek uzupełniono w dniu 20 marca 2015 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe (Dz. U. , poz. 1529) w dniu 19 marca 2015 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni, będąca osobą fizyczną, w chwili obecnej jest komandytariuszem w spółce komandytowej. Możliwe jest, iż w przyszłości Wnioskodawczyni otrzyma darowiznę w postaci znaku towarowego słownego, który to znak jest zarejestrowany w Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM), jako wspólnotowy znak towarowy, chroniony prawem ochronnym na zasadach wynikających z Rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. U.UE.L z 24 marca 2009 r., Nr 78, str. 1; dalej: "Rozporządzenie") wraz z prawami ochronnymi wynikającymi ze wskazanego zgłoszenia (dalej: "Znak Towarowy"; dla uproszczenia treści wniosku ilekroć w dalszej części wniosku mowa będzie o Znaku Towarowym, należy rozumieć przez to Znak Towarowy wraz z prawami ochronnymi do tego znaku). Przed dokonaniem darowizny niezależny podmiot dokona wyceny wartości rynkowej znaku towarowego. Według wstępnych szacunków wartość Znaku Towarowego będzie wyższa niż 3.500 zł. Wnioskodawczyni planuje również rozpocząć prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej. Rozpoczęcie to może nastąpić przed lub po otrzymaniu darowizny w postaci Znaku Towarowego. Przedmiotem jednoosobowej działalności gospodarczej, którą prowadzić będzie Wnioskodawczyni, będzie m.in. udzielanie licencji na znaki towarowe będące własnością Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni planuje udzielać licencji na otrzymany w formie darowizny znak towarowy. Przewidywany okres wykorzystywania znaku jest dłuższy niż jeden rok. Wnioskodawczyni nie wyklucza, iż w przyszłości będzie nabywała również prawa do innych znaków towarowych lub innych własności intelektualnych.

Jednym z podmiotów, na rzecz którego Wnioskodawczyni będzie licencjonowała Znak Towarowy będzie spółka komandytowa, w której komandytariuszami są Wnioskodawczyni oraz jej mąż (zostanie w tym zakresie zawarta stosowna umowa). Wnioskodawczyni planuje również udzielać licencji na Znak Towarowy na rzecz innych podmiotów, jednakże w chwili obecnej nie sposób przewidzieć, czy znajdą się inne podmioty, które będą zainteresowane nabyciem licencji na Znak Towarowy.

Spółka komandytowa oznaczać będzie Znakiem Towarowym wytwarzane przez siebie produkty. Opłaty licencyjne skalkulowane będą na warunkach rynkowych i będą płatne w regularnych okresach rozliczeniowych, nie dłuższych niż rok. Opłaty licencyjne będą uzależnione od wysokości przychodów z licencji (skalkulowane będą jako określony procent uzyskanych przychodów z tytułu sprzedaży towarów oznaczonych Znakiem Towarowym). Spółka komandytowa będzie prowadzić księgi rachunkowe, zgodnie z ustawą z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni nadmieniła, że udzielanie licencji na wskazany we wniosku wspólnotowy znak towarowy, który otrzyma w drodze darowizny będzie dokonywane w ramach indywidualnej działalności gospodarczej, której prowadzenie zamierza rozpocząć.

Prawo ochronne na ww. wspólnotowy znak towarowy zostanie wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jednoosobowej działalności gospodarczej, której prowadzenie Wnioskodawczyni zamierza rozpocząć. Wprowadzenie ww. wspólnotowego znaku towarowego nastąpi w miesiącu, w którym Wnioskodawczyni otrzyma darowiznę lub rozpocznie działalność gospodarczą (w zależności od tego, które zdarzenie nastąpi później).

Wspólnotowy znak towarowy Wnioskodawczyni otrzyma w darowiźnie od męża. Między Wnioskodawczynią a jej mężem istnieje ustawowa wspólność majątkowa, ale wspólnotowy znak towarowy nie należy do majątku wspólnego (na mocy art. 33 pkt 9 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 788 z późn. zm.)). Prawo ochronne na ww. wspólnotowy znak towarowy nie było i nie będzie do momentu darowizny amortyzowane przez darczyńcę.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania.

1. Czy nabyty Znak Towarowy stanowi wartość niematerialną i prawną, która podlega amortyzacji, a odpisy amortyzacyjne stanowią koszty uzyskania przychodów Wnioskodawczyni.

2. Od kiedy Wnioskodawczyni ma zacząć dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od nabytego Znaku Towarowego.

3. Czy wartością początkową wartości niematerialnej i prawnej w postaci darowanego Znaku Towarowego będzie wartość rynkowa tego znaku ustalona na dzień dokonania darowizny.

Ad. 1)

Zdaniem Wnioskodawczyni, Znak Towarowy stanowić będzie wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji, od której odpisy amortyzacyjne stanowić będą koszty uzyskania przychodów Wnioskodawczyni.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Powyższe oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodu, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ustawy. Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1410) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak wynika z cytowanego unormowania, za podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne można uznać m.in. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej, o ile spełniają one łącznie następujące warunki:

A zatem z powyższego wynika, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych. Oznacza to, że prawa, które nie zostały wymienione wprost w ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż nabycie prawa własności składnika majątku może nastąpić w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku, na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości. Zatem przeniesienie własności w drodze darowizny jest "nabyciem", w rozumieniu art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, po stronie podmiotu obdarowanego. W katalogu wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, przy spełnieniu określonych przesłanek, wymienione zostały prawa określone w ustawie - Prawo własności przemysłowej. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy - Prawo własności przemysłowej, na warunkach w niej określonych udzielane są patenty oraz dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne.

Należy zauważyć, że przepisy prawa podatkowego nie dają podstaw do amortyzowania znaków towarowych. Amortyzacji podatkowej podlegają nabyte prawa ochronne do znaków towarowych na zasadach wynikających z przepisów ustawy - Prawo własności przemysłowej.

Wnioskodawczyni otrzyma w drodze darowizny znak towarowy zarejestrowany w Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM). W związku z tym stwierdzić należy, że w zakresie wspólnotowego znaku towarowego stosuje się regulacje wynikające z Rozporządzenia.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 tego Rozporządzenia, wspólnotowy znak towarowy ma charakter jednolity. Wywołuje on ten sam skutek w całej Wspólnocie: może on być zarejestrowany, zbyty, być przedmiotem zrzeczenia się lub decyzji stwierdzającej wygaśnięcie praw właściciela znaku lub unieważnienie znaku, a jego używanie może być zakazane jedynie w odniesieniu do całej Wspólnoty. Przepis ten ustanawia zasadę jednolitości wspólnotowego znaku towarowego. W praktyce zasada ta oznacza jednolitość uregulowań dotyczących patentów i wzorów przemysłowych oraz znaków towarowych rejestrowanych w państwach członkowskich. Zasada jednolitości wyraża się w:

* jednolitej procedurze rejestracyjnej (rejestracji wspólnotowego znaku towarowego można dokonać za pośrednictwem Urzędu Patentowego RP),

* ochronie wspólnotowego znaku towarowego na całym terytorium Wspólnoty i skutkach, jakie wywołuje wspólnotowy znak towarowy w krajach członkowskich.

Należy również zauważyć, że zgodnie z art. 16 ww. Rozporządzenia, jeżeli art. 17-24 nie stanowią inaczej, wspólnotowy znak towarowy jako przedmiot własności traktowany jest w całości i na całym terytorium Wspólnoty tak jak krajowy znak towarowy zarejestrowany w państwie członkowskim, w którym według rejestru wspólnotowych znaków towarowych:

Zatem wspólnotowy znak towarowy, zarejestrowany przez Urząd ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, stanowi - w myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wartość niematerialną i prawną, która podlega amortyzacji na takich samych zasadach, jak prawa ochronne na znaki towarowe i wzory użytkowe zarejestrowane w polskim Urzędzie Patentowym, po spełnieniu pozostałych przesłanek, tj. prawa takie muszą być nabyte i nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok.

Jeżeli zatem Wnioskodawczyni wykorzystywać będzie Znak Towarowy w prowadzonej działalności gospodarczej (m.in. w postaci udzielania licencji na ten Znak), oraz okres używania Znaku będzie dłuższy niż rok, a wartość znaku będzie większa niż 3.500 zł, to Wnioskodawczyni może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od tak nabytego Znaku Towarowego. Natomiast w kwestii możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów stwierdzić należy, że zgodnie z powołanym już art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

* nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub

* dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

* nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne. W związku z powyższym, odpisy amortyzacyjne od wspólnotowego znaku towarowego nabytego w drodze darowizny, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawczyni, amortyzacja znaku towarowego winna się rozpocząć od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia Znaku Towarowego do ewidencji środków trwałych Wnioskodawczyni, czyli od miesiąca następującego po miesiącu otrzymania darowizny (w przypadku gdy jednoosobowa działalność gospodarcza zostanie rozpoczęta przed otrzymaniem darowizny) lub w miesiącu następującym po miesiącu rozpoczęcia jednoosobowej działalności gospodarczej (w przypadku, gdy jednoosobowa działalność gospodarcza zostanie rozpoczęta po otrzymaniu darowizny).

Odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej nabytych wartości intelektualnych będą stanowić koszty uzyskania przychodu Wnioskodawczyni od momentu rozpoczęcia przez Wnioskodawczynię amortyzacji, tj. począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpi wprowadzenie ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawczyni (miesiącu przekazania Znaku Towarowego do używania).

Jak już wcześniej wskazano, zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Artykuł 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że amortyzacji podlegają wartości niematerialne i prawne (...) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (...) zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi. Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy (...) dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (...). Powyższe oznacza, że w przypadku nabytego przez Wnioskodawczynię Znaku Towarowego, który, jak zostało wyżej wykazane spełniać będzie warunki wskazane w art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy amortyzacyjne od jego wartości początkowej będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodu (co zostało wykazane powyżej). Na podstawie art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartości niematerialne i prawne wymienione w art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (...) najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Art. 22h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje natomiast, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych (...) począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (...).

Zgodnie z powołanymi powyżej przepisami, Znak Towarowy winien zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawczyni najpóźniej w miesiącu przekazania go do używania, natomiast odpisów amortyzacyjnych od Znaku Towarowego Wnioskodawczyni winna dokonywać od pierwszego miesiąca po miesiącu, w którym Znak Towarowy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawczyni planuje korzystać ze znaku towarowego w okresie przekraczającym jeden rok, w związku z czym obowiązana jest wprowadzić go do swojej ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Tym samym odpisy amortyzacyjne od podlegającego amortyzacji Znaku Towarowego będą stanowić koszty uzyskania przychodu Wnioskodawczyni od momentu rozpoczęcia przez Wnioskodawczynię amortyzacji, tj. począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpi wprowadzenie Znaku Towarowego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawczyni. Miesiącem, w którym nastąpi "przekazanie do używania" będzie pierwszy miesiąc, w którym Wnioskodawczyni otrzyma darowiznę (jeżeli działalność gospodarcza zostanie rozpoczęta przed otrzymaniem darowizny) lub w miesiącu rozpoczęcia działalności gospodarczej (jeżeli działalność gospodarcza zostanie rozpoczęta po otrzymaniu darowizny). To bowiem od tego momentu Wnioskodawczyni zacznie wykorzystywać w swojej działalności Znak Towarowy (np. poprzez udzielenie licencji na ten Znak).

Na marginesie należy wskazać, że na powyższe nie będzie miał wpływu moment formalnej rejestracji nowego uprawnionego ze znaku towarowego w Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM). Jak bowiem wynika z art. 23 ust. 1 Rozporządzenia, co do zasady, czynność prawna dotycząca zbycia Znaku Towarowego wywołuje skutki prawne wobec stron trzecich we wszystkich państwach członkowskich dopiero po wpisaniu ich do rejestru. Jednakże, zgodnie ze zdaniem 2 tego przepisu, w przypadku gdy przed dokonaniem wpisu do rejestru czynność prawna dotycząca m.in. zbycia Znaku Towarowego lub udzielenia licencji na taki Znak wywołuje skutek prawny wobec stron trzecich, które nabyły prawa do znaku towarowego po dacie tej czynności, ale które wiedziały o tej czynności w momencie nabycia prawa. Innymi słowy, skuteczne będzie udzielenie przez Wnioskodawczynię licencji dowolnemu podmiotowi, który będzie miał wiedzę o tym, że to Wnioskodawczyni jest uprawniona do udzielenia takiej licencji. Wnioskodawczyni będzie mogła zatem skutecznie udzielić licencji na otrzymany Znak Towarowy, a zatem nie ma przeszkód, aby Wnioskodawczyni nie mogła amortyzować otrzymanego Znaku Towarowego.

Ad. 3)

Zdaniem Wnioskodawczyni, wartością początkową środka trwałego będzie wartość rynkowa Znaku Towarowego ustalona na dzień dokonania darowizny, o ile nie zostanie określona ona w umowie darowizny w innej wysokości.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Jeżeli zatem w umowie darowizny nie zostanie określona wartość początkowa Znaku Towarowego, to wówczas za wartość początkową Znaku Towarowego należy uznać wartość rynkową Znaku ustaloną na dzień dokonania darowizny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

* nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub

* dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

* nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Ponadto, w myśl art. 22b ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,

spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W przeciwieństwie do środków trwałych, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, na nabycie których wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych.

Oznacza to, że prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

W katalogu wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, przy spełnieniu określonych przesłanek, wymienione zostały prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410).

W tym miejscu wskazać należy, że ochrona prawna znaków zarejestrowanych przez Urząd ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego wynika z Rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.Urz.UE.L 78 z dnia 24 marca 2009 r.; dalej jako "Rozporządzenie") i jest zasadniczo tożsama z ochroną wynikającą z rejestracji znaku towarowego w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 2 Rozporządzenia, wspólnotowy znak towarowy ma charakter jednolity. Wywołuje on ten sam skutek w całej Wspólnocie: może on być zarejestrowany, zbyty, być przedmiotem zrzeczenia się lub decyzji stwierdzającej wygaśnięcie praw właściciela znaku lub unieważnienie znaku, a jego używanie może być zakazane jedynie w odniesieniu do całej Wspólnoty. Przepis ten ustanawia zasadę jednolitości wspólnotowego znaku towarowego. W praktyce zasada ta oznacza jednolitość uregulowań dotyczących patentów i wzorów przemysłowych oraz znaków towarowych rejestrowanych w państwach członkowskich.

Należy również zauważyć, że zgodnie z art. 16 Rozporządzenia, jeżeli art. 17-24 nie stanowią inaczej, wspólnotowy znak towarowy jako przedmiot własności traktowany jest w całości i na całym terytorium Wspólnoty tak jak krajowy znak towarowy zarejestrowany w państwie członkowskim, w którym według rejestru wspólnotowych znaków towarowych:

Zgodnie z art. 153 ust. 1 ustawy - Prawo własności przemysłowej, przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. W przypadku zaś wspólnotowego znaku towarowego jedyna zasadnicza różnica polega na tym, że zasięg terytorialny ochrony obejmuje wszystkie kraje członkowskie Unii Europejskiej (art. 1 ust. 2 Rozporządzenia). W konsekwencji zaś, ochrona terytorialna wynikająca z rejestracji znaku towarowego w Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego jest szersza i obejmuje zarówno obszar Rzeczypospolitej Polskiej, jak i obszar innych państw członkowskich Unii Europejskiej.

W myśl art. 4 ust. 1 prawa własności przemysłowej, przepisy tej ustawy stosuje się odpowiednio do wspólnotowych znaków towarowych w sprawach nieuregulowanych w obowiązujących bezpośrednio w krajach członkowskich przepisach prawa Unii Europejskiej określających szczególny tryb udzielania ochrony na znaki towarowe, czyli w Rozporządzeniu. Oznacza to, że Rozporządzenie wprowadza kategorię praw podmiotowych, które poza szerszym zakresem terytorialnym skuteczności i odmiennym trybem udzielania ochrony, są tożsame z prawami ochronnymi na znaki towarowe choćby ze względu na fakt, iż podlegają regulacji prawa własności przemysłowej.

Podsumowując, należy stwierdzić, że zarówno rejestracja znaku towarowego w Urzędzie Patentowym RP, jak też rejestracja w Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, prowadzi do uzyskania przez zgłaszającego tożsamego prawa podmiotowego. W konsekwencji prawo do wspólnotowych znaków towarowych powinno być traktowane na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analogicznie, jak odpowiadające mu na gruncie krajowym prawo ochronne do krajowego znaku towarowego.

Mając na uwadze analogiczny charakter prawny obu kategorii praw podmiotowych oraz zastosowanie do nich regulacji prawa własności przemysłowej, należy przyjąć, że wskazane we wniosku prawa ochronne do zarejestrowanego wspólnotowego znaku towarowego, udzielone przez Urząd ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, będą pełniły tożsamą funkcję jak prawa ochronne do krajowego znaku towarowego udzielone przez Urząd Patentowy. Zatem, ww. prawa należy uznać za prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. #8722; Prawo własności przemysłowej.

W konsekwencji, wskazane we wniosku prawa ochronne do zarejestrowanego wspólnotowego znaku towarowego należy zakwalifikować, w myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do kategorii wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji podatkowej. Oczywiście muszą zostać spełnione również pozostałe przesłanki, tj. prawo takie musi być nabyte i nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok.

Odnosząc się do sposobu ustalenia wartości początkowej ww. wartości niematerialnej i prawnej zauważyć należy, że zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jest zróżnicowany (m.in. z uwagi na sposób ich nabycia) i określony został w art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

W myśl art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio. Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 3 ww. ustawy).

Jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie - w myśl art. 19 ust. 4 ustawy - strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.

W odniesieniu do momentu rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych należy zauważyć, że zgodnie z art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, w myśl art. 22h ust. pkt 1 ww. ustawy, od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni może otrzymać od męża darowiznę w postaci znaku towarowego słownego, który to znak jest zarejestrowany w Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM), jako wspólnotowy znak towarowy, chroniony prawem ochronnym na zasadach wynikających z Rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. U.UE.L z 24 marca 2009 r., Nr 78, str. 1; dalej: "Rozporządzenie") wraz z prawami ochronnymi wynikającymi ze wskazanego zgłoszenia (dalej: "Znak Towarowy"). Prawo ochronne na ww. wspólnotowy znak towarowy nie było i nie będzie do momentu darowizny amortyzowane przez darczyńcę. Przed dokonaniem darowizny niezależny podmiot dokona wyceny wartości rynkowej znaku towarowego. Według wstępnych szacunków wartość Znaku Towarowego będzie wyższa niż 3.500 zł. Wnioskodawczyni planuje rozpocząć prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej. Rozpoczęcie to może nastąpić przed lub po otrzymaniu darowizny w postaci Znaku Towarowego. Przedmiotem jednoosobowej działalności gospodarczej, którą prowadzić będzie Wnioskodawczyni, będzie m.in. udzielanie licencji na znaki towarowe będące własnością Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni planuje udzielać licencji na otrzymany w formie darowizny znak towarowy. Przewidywany okres wykorzystywania znaku jest dłuższy niż jeden rok. Prawo ochronne na ww. wspólnotowy znak towarowy zostanie wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jednoosobowej działalności gospodarczej, której prowadzenie Wnioskodawczyni zamierza rozpocząć. Wprowadzenie ww. wspólnotowego znaku towarowego nastąpi w miesiącu, w którym Wnioskodawczyni otrzyma darowiznę lub rozpocznie działalność gospodarczą (w zależności od tego, które zdarzenie nastąpi później).

W świetle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego oraz powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że wskazane we wniosku prawo ochronne do wspólnotowego znaku towarowego będzie stanowiło podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni będzie zatem uprawniona, po wprowadzeniu ww. prawa ochronnego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej, a odpisy te będą stanowiły dla Wnioskodawczyni koszt uzyskania przychodu. Dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej ww. prawa ochronnego Wnioskodawczyni powinna rozpocząć od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym prawo to zostanie wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej. Wartość początkową ww. prawa ochronnego należy ustalić według jego wartości rynkowej z dnia nabycia, tj. z dnia dokonania darowizny, chyba że umowa darowizny będzie określała tę wartość w niższej wysokości.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania dotyczące amortyzacji prawa ochronnego do wspólnotowego znaku towarowego. W pozostałym zakresie wydane zostały odrębne rozstrzygnięcia.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Przy wydawaniu niniejszej interpretacji organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej będzie różniło się od zdarzenia przyszłego, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja indywidualna nie będzie chroniła Wnioskodawczyni.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.