ITPB1/4511-1276/15/PSZ - Skutki podatkowe sprzedaży samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu leasingu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2015 r. (data wpływu 30 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu leasingu - jest prawidłowe.

W dniu 30 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu leasingu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. W marcu 2012 r. oraz styczniu 2013 r., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł umowy leasingu operacyjnego, których przedmiotem były środki transportu (samochody osobowe).W myśl zawartych umów leasingu operacyjnego, Wnioskodawca zobowiązał się do uiszczenia na rzecz firmy leasingowej tzw. opłaty inicjalnej oraz uiszczania miesięcznych rat leasingowych. W zamian zostały mu oddane do używania stanowiące przedmioty leasingu samochody. Stosownie też do zapisów podpisanej umowy, po upływie okresu na jaki została zawarta umowa oraz uregulowaniu wszystkich rat leasingowych, Wnioskodawca ma prawo do nabycia na własność leasingowanych samochodów za uzgodnioną z góry cenę. W okresie od dnia zawarcia umów do momentu upływu okresu umów leasingu operacyjnego, Wnioskodawca używa otrzymane w leasing samochody w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Raty leasingowe stanowią koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Po upływie okresu, na jaki zostały zawarte umowy, Wnioskodawca zamierza nabyć na własność stanowiące przedmiot umowy samochody za uzgodnioną w umowach cenę. Nabycie to będzie miało charakter prywatny, tzn. samochody te nie zostaną wprowadzone do prowadzonej w związku z działalnością gospodarczą ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Poniesione tytułem nabycia opłaty nie zostaną zaliczone do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, a samochody nie będą wykorzystywane w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Pod koniec 2016 r. Wnioskodawca zamierza sprzedać jeden z tych samochodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przychód uzyskany ze sprzedaży samochodu wykupionego po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego i wykorzystywanego na cele prywatne Wnioskodawcy, będzie stanowił przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, czy też przychód z odpłatnego zbycia rzeczy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przypisuje dochody do konkretnych źródeł. Zgodnie z powołanym wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodu podlegającym opodatkowaniu jest sprzedaż rzeczy, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie. W myśl natomiast art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy przepisów art. 10 ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności gospodarczej i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat. Jak z tego wynika, zbycia rzeczy nie można kwalifikować do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli przedmiotem sprzedaży są rzeczy, będące składnikami majątku związanego z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Z kolei w art. 14 ust. 2 pkt 1 tej ustawy ustawodawca określił przesłanki przy spełnieniu których sprzedaż składników majątkowych również stanowi przychód z działalności gospodarczej. Wskazał, iż przychodem z działalności gospodarczej są przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (pkt 1a cyt. przepisu) Z tego wynika, że warunkiem przypisania przychodu ze sprzedaży składnika mienia do źródła, jakim jest działalność gospodarcza, jest konieczność uznania danego składnika za środek trwały i ujęcia go w ewidencji środków trwałych, W ww. uregulowaniu ustawodawca wymienił dodatkowo te składniki majątkowe, których zbycie powoduje powstanie przychodu z działalności gospodarczej także wtedy, gdy podatnik nie ujął ich w ewidencji (są to składniki majątku wymienione pod lit. b) oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie rzeczy innych niż nieruchomości lub ich części oraz udział w nieruchomości, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, a także prawo wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli nie następuje ono w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie. Samochody te nie są i nie będą ujęte przez Wnioskodawcę w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Ponadto będą wykorzystywane wyłącznie do celów prywatnych. W konsekwencji w przypadku ich sprzedaży obowiązek podatkowy w podatku dochodowym może być jedynie rozpatrywany w kontekście art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z treści zaś tego przepisu wynika, że obowiązek taki wystąpi jedynie, gdy sprzedaż samochodu nastąpi przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie od firmy leasingowej. W pozostałych natomiast przypadkach, gdy sprzedaż nastąpi w okresie późniejszym, nie będzie ona rodziła rozpatrywanego obowiązku podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 8 tego przepisu:

* pozarolnicza działalność gospodarcza,

* odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód ze sprzedaży rzeczy ruchomej kwalifikowany jest do źródła przychodów, o którym mowa w cyt. art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d tej ustawy, czyli do odpłatnego zbycia rzeczy, chyba że sprzedaż następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jeżeli rzecz ruchoma stanowi składnik majątku wymieniony w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, to przychód ze sprzedaży tej rzeczy będzie zaliczony do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, czyli do przychodów z działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zatem, przychody z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z zastrzeżeniem ust. 3), podlegają opodatkowaniu, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje zbyć samochód wykorzystywany w celach prywatnych, który wcześniej był użytkowany w ramach działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu.

Po upływie okresu, na jaki zostały zawarte umowy, Wnioskodawca zamierza nabyć na własność stanowiące przedmiot umowy samochody za uzgodnioną w umowach cenę. Nabycie to będzie miało charakter prywatny, tzn. samochody te nie zostaną wprowadzone do prowadzonej w związku z działalnością gospodarczą ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Poniesione tytułem nabycia opłaty nie zostaną zaliczone do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, a samochody nie będą wykorzystywane w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Pod koniec 2016 r. Wnioskodawca zamierza sprzedać jeden z tych samochodów.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że jeżeli w istocie zakupiony po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego samochód osobowy, o którym mowa we wniosku, nie będzie przez Wnioskodawcę wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej i nie zostanie zaliczony do składników majątku tej działalności, wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to kwota uzyskana ze sprzedaży tego samochodu nie będzie stanowiła przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej. Skutki podatkowe sprzedaży tego samochodu należy wobec tego ocenić w kontekście przesłanek, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ww. ustawy.

Oznacza to, że przychód ze sprzedaży nie powstanie, jeżeli zbycie rzeczy (samochodu) będzie miało miejsce po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie tej rzeczy. Natomiast jeżeli odpłatne zbycie ww. samochodu nastąpi przed upływem ww. terminu, to przychód uzyskany z tej sprzedaży będzie stanowił przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ww. ustawy, do którego mają zastosowanie zasady opodatkowania właściwe dla tego źródła przychodu.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-563 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.