ITPB1/4511-1040/15-2/DP

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 7 stycznia 2016 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB1/4511-1040/15-2/DP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 września 2015 r. (data wpływu 20 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży praw związanych z wybudowaniem pawilonu handlowego na dzierżawionym gruncie - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży praw związanych z wybudowaniem pawilonu handlowego na dzierżawionym gruncie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w dniu 19 września 1995 r. podpisał ze spółdzielnią mieszkaniową umowę dzierżawy gruntu, na którym zamierzał wybudować pawilon handlowy. Spółdzielnia mieszkaniowa była i nadal jest w posiadaniu przedmiotowego gruntu na podstawie użytkowania wieczystego. Umowa dzierżawy zawarta została na czas oznaczony, tj. do dnia 31grudnia 1995 r., a następnie przedłużana aneksami na 10 lat, tj. do dnia 31 grudnia 2005 r. i na kolejny rok, tj. do dnia 31 grudnia 2006 r.

Powyższa umowa dzierżawy wraz z aneksami zobowiązuje użytkownika (dzierżawcę) do wykonywania prawa dzierżawy zgodnie z przeznaczeniem, tj. handlu w zakresie branży spożywczej i owocowo-warzywnej oraz do zgłoszenia obowiązku podatkowego od nieruchomości i ponoszenia kosztów eksploatacyjnych. Bez zgody spółdzielni nie można zmieniać przeznaczenia przedmiotu dzierżawy ani przekazywać terenu w poddzierżawę.

W dniu 1 kwietnia 2007 r. Wnioskodawca podpisał kolejną umowę dzierżawy na dotychczasowych warunkach, a także zobowiązującą go - jako wydzierżawiającego - pod warunkiem zawieszającym umowę, do dobrowolnego poddania się egzekucji, poświadczonego notarialnie, a w szczególności do usunięcia pawilonu w ciągu 14 dni od daty rozwiązania umowy oraz zrzeczenia się roszczeń wobec spółdzielni mieszkaniowej za poniesione nakłady. Umowa zawarta została do dnia 30 września 2007 r. a następnie była przedłużana aneksami do dnia 1 stycznia każdego kolejnego roku.

W dniu 8 maja 2007 r. Wnioskodawca podpisał akt notarialny "Oświadczenie o poddaniu się egzekucji na warunkach przedstawionych przez (...) Spółdzielnię Mieszkaniową".

W dniu 18 października 1995 r. Urząd Miasta wydał decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu na wydzierżawionym gruncie, a następnie w dniu 8 lutego 1996 r. Wnioskodawca otrzymał pozwolenie na wybudowanie pawilonu handlowego na gruncie będącym w posiadaniu spółdzielni mieszkaniowej na podstawie użytkowania wieczystego.

Po uzyskaniu pozwolenia na budowę Wnioskodawca wybudował posadowiony na fundamentach murowany pawilon. Wnioskodawca nie posiada faktur ani innych dowodów dokumentujących wartość wybudowania ww. pawilonu handlowego.

Wnioskodawca od dnia 4 września 1997 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą na własne nazwisko. Urząd Miasta w dniu 1 października 1997 r. wydał decyzję udzielającą pozwolenia na użytkowanie pawilonu handlowego (branża spożywczo-warzywnicza).

Po uzyskaniu decyzji pozytywnej na użytkowanie pawilonu oraz pozostałych wymaganych przepisami prawa pozwoleń i koncesji Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności handlowej - sklep ogólnospożywczy. Działalność ta prowadzona była do połowy września 2012 r. Od połowy września 2012 r., po uzyskaniu stosownej zgody od spółdzielni mieszkaniowej, Wnioskodawca wynajął pawilon handlowy. Obecnie prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie transportu towarów. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje za pomocą podatkowej księgi przychodów i rozchodów i odprowadza podatek dochodowy obliczany według skali podatkowej (w wysokości 18%) - nie przekracza I progu podatkowego rocznych dochodów, tj. 85.526 zł. Wnioskodawca jest czynnym płatnikiem podatku VAT. Pawilon handlowy nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie był też amortyzowany.

Spółdzielnia mieszkaniowa, zgodnie z umową dzierżawy wystawiała Wnioskodawcy faktury za czynsz dzierżawny. Wnioskodawca odliczał VAT z faktur za dzierżawę oraz eksploatację pawilonu (energia, woda, ścieki). Faktury za dzierżawę pawilonu oraz związane z jego eksploatacją księgował również w podatkowej księdze przychodów i rozchodów po stronie kosztów. Za wynajem wystawia faktury VAT, a także refaktury za czynsz dzierżawny od spółdzielni mieszkaniowej.

Dnia 24 kwietnia 2015 r. za zgodą spółdzielni mieszkaniowej Wnioskodawca sprzedał pawilon handlowy dotychczasowemu najemcy. Na udokumentowanie powyższej transakcji zawarta została umowa kupna-sprzedaży. Przychód z tytułu sprzedaży Wnioskodawca ujął w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz odprowadził z tego tytułu podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy Wnioskodawca prawidłowo wykazał przychód ze sprzedaż pawilonu handlowego w podatkowej księdze przychodów i rozchodów i odprowadził podatek dochodowy w wysokości 18% od całości dochodu.

Czy Wnioskodawca ma prawo do pomniejszenia przychodu o wydatki poniesione na wybudowanie pawilonu handlowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami z pozarolniczej działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Pawilon handlowy nie był ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie był też amortyzowany.

Przepis art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy stanowi, że przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat. Natomiast art. 10 ust. 3 tej ustawy stanowi, że przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Wobec powyższego - zdaniem Wnioskodawcy - uznać należy, że pomimo iż pawilon handlowy nie był nigdy ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ani nie był amortyzowany, to przychód uzyskany z jego sprzedaży podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie upłynęło 6 lat od daty zakończenia działalności gospodarczej w zakresie handlu (sklep spożywczy). Podatek dochodowy powinien być obliczony według skali podatkowej. Ponadto Wnioskodawca uważa, że w związku z tym, iż nie posiada dowodów dokumentujących wybudowanie pawilonu handlowego nie może pomniejszyć przychodu o wydatki poniesione na jego budowę. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje w żaden inny sposób ustalenia wartości, o którą Wnioskodawca mógłby pomniejszyć przychód.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1:

* pkt 3 - pozarolnicza działalność gospodarcza,

* pkt 8 - odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a.

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b.

spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c.

prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d.

innych rzeczy,

* jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy - nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy).

W myśl art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 tej ustawy działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza to działalność zarobkowa:

a.

wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa,

b.

polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c.

polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych,

* prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 tej ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 powyższej ustawy stanowi, iż przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

a.

środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

b.

składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,

c.

składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,

d.

składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

* wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Mając na uwadze treść ww. art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, należy zauważyć, że do uznania przychodu ze sprzedaży za przychód z działalności gospodarczej, niezbędne jest spełnienie łącznie przesłanek:

1.

sprzedaż dotyczy środka trwałego,

2.

ww. składnik majątku podlega ujęciu w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych

3.

ww. składnik jest wykorzystywany na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki - wydatek winien:

* być poniesiony, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie znajdować się wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,

* być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z kolei w myśl art. 22a ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie - zwane także środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Za koszt wytworzenia - w myśl art. 22g ust. 4 - uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zbył pawilon handlowy posadowiony na gruncie należącym do spółdzielni mieszkaniowej. W przedmiotowym pawilonie prowadził działalność gospodarczą w latach 1997-2012. Od połowy września 2012 r., po uzyskaniu stosownej zgody od spółdzielni mieszkaniowej, Wnioskodawca wynajął pawilon handlowy. Obecnie Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie transportu towarów. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje za pomocą podatkowej księgi przychodów i rozchodów i odprowadza podatek dochodowy obliczany według skali podatkowej. Pawilon handlowy nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie był też amortyzowany.

W związku z tym, że Wnioskodawca w wytworzonym we własnym zakresie pawilonie handlowym w latach 1997-2012 prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą stwierdzić należy, że nieruchomość ta spełniała warunki do zakwalifikowania jej do środków trwałych w prowadzonej działalności jako budynek wybudowany na cudzym gruncie. Pawilon handlowy stanowił zatem środek trwały podlegający ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wykorzystywany w działalności gospodarczej, czyli zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód z jego odpłatnego zbycia stanowił przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Na powyższe nie ma wpływu - w świetle ww. przepisu - fakt, że środek trwały nie został ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie był amortyzowany.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie zbycie wskazanego we wniosku środka trwałego (pawilonu handlowego wybudowanego na dzierżawionym gruncie) wykorzystywanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej generować będzie przychód, o którym mowa w art. 14 ust. ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, który należy wykazać w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. W związku z tym, że Wnioskodawca nie posiada dowodów dokumentujących poniesienie wydatków na budowę pawilonu, przychodu uzyskanego z odpłatnego zbycia pawilonu handlowego nie może pomniejszyć o koszty jego wytworzenia zgodnie z cytowanym uprzednio art. 22g ust. 4 ustawy w zw. z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem podatek dochodowy należy uiścić od całości przychodu uzyskanego z odpłatnego zbycia pawilonu handlowego zgodnie z wybraną przez Wnioskodawcę dla prowadzonej działalności gospodarczej formą opodatkowania - w przypadku Wnioskodawcy według skali podatkowej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Organ podatkowy nie ocenia w tym postępowaniu dokumentów dołączonych do wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl