ITPB1/415-978/14/KW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 września 2014 r. (data wpływu 25 września 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 listopada 2014 r. (data wpływu 24 listopada 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu użytkowego wykorzystywanego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą - jest prawidłowe.

W dniu 25 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu użytkowego wykorzystywanego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 24 listopada 2014 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od 11 grudnia 2001 r. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wykonywaniu projektów budowlanych, nadzorów budowlanych i ocen technicznych budynków. Przeważająca działalność gospodarcza (kod PKD) to 71.11.Z - działalność w zakresie architektury. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Siedziba działalności gospodarczej znajduje się w istniejącym budynku mieszkalnym, który stanowi miejsce zamieszkania Wnioskodawcy i jego rodziny. Wnioskodawca nigdy nie wprowadził tego budynku mieszkalnego do ewidencji środków trwałych i nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów od części budynku wykorzystywanej w działalności gospodarczej.

W roku 2012 Wnioskodawca otrzymał pozwolenie na "rozbudowę i nadbudowę domu mieszkalnego jednorodzinnego z przeznaczeniem powstałych pomieszczeń na działalność gospodarczą, projektowanie i nadzór budowlany" i w roku 2012 rozpoczął realizację tej inwestycji. Wnioskodawca realizuje budowę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, podpisał również umowę o dofinansowanie tego projektu pod nazwą likwidacja barier rozwojowych firmy poprzez inwestycje w przedsiębiorstwo. Zakładanym celem projektu jest wzrost konkurencyjności firmy Wnioskodawcy poprzez budowę i wyposażenie pomieszczeń biurowych oraz zakup samochodu ciężarowego. Dzięki realizacji powyższego projektu firma planuje rozszerzyć ofertę świadczonych usług oraz zwiększyć zatrudnienie.

Przed rozpoczęciem nadbudowy budynek mieszkalny był kompletny i nadający się do wykorzystania, posiadał fundamenty, ściany i dach, teren wokół budynku był zagospodarowany. Stan techniczny budynku przed przebudową został oceniony jako dobry. Inwestycja nie powoduje zmiany dotychczasowego sposobu użytkowania budynku mieszkalnego, nie zwiększa się mieszkalna powierzchnia użytkowa. Cała powierzchnia powstająca w ramach inwestycji jest przeznaczona na wykorzystanie w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Część nadbudowywana ma oddzielne wejście, osobne schody, oddzielne pomieszczenia sanitarne i zaplecze socjalno-kuchenne, jest wyraźnie oddzielona konstrukcyjnie od istniejącej części mieszkalnej - nie było ingerencji w istniejącą substancję mieszkalną poza elementami koniecznymi do nawiązania się z nową częścią (jak rozbiórka elementów istniejącego dachu i innych elementów oraz konieczne z uwagi na nadbudowę wzmocnienia).

Faktycznie nastąpiła jedynie rozbiórka elementów istniejącego pokrycia. Stary dach nadal spełnia swoją funkcję dla części mieszkalnej. W przypadku ewentualnego przywrócenia stanu pierwotnego należałoby jedynie dokonać uzupełnienia elementów pokrycia rozebranych dla wykonania nadbudowy. Należy też podkreślić, że konstrukcja drewniana nad nowym lokalem użytkowym stanowi nadbudowę szkieletową, tworzącą kubaturę pomieszczeń tego lokalu. Nie jest to tylko dach, ale jednocześnie ściany lokalu. Nie jest możliwe wydzielenie z tej konstrukcji szkieletowej samego "dachu" i określenie, że jest to dach, który służy również części mieszkalnej, ponieważ cała konstrukcja została zaprojektowana i wybudowana wyłącznie w celu utworzenia nowej powierzchni użytkowej. Część mieszkalna ma nadal swój dach, który był i pozostaje płaski i znajduje się pod posadzką lokalu użytkowego.

Część powstała w wyniku nadbudowy i rozbudowy ma stanowić wyłącznie siedzibę dla działalności gospodarczej oraz miejsce pracy dla Wnioskodawcy i współpracowników. Po zakończeniu inwestycji planowane jest wydzielenie samodzielnego lokalu użytkowego, który obejmie urządzoną w ramach projektu powierzchnię. Nowo powstałemu lokalowi ma zostać nadany nowy adres.

Do wartości inwestycji są wliczane wyłącznie wydatki niezbędne do uzyskania kompletnego środka trwałego - lokalu użytkowego w dobrym stanie technicznym i parametrach funkcjonalno-użytkowych. Do wartości inwestycji zaliczono również pełną wartość konstrukcji i pokrycia dachu, który znajduje się nad częścią użytkową oraz wszystkich elementów niezbędnych do pełnej realizacji zamierzenia inwestycyjnego. W związku z tym, że inwestycja jest realizowana wyłącznie do celów sprzedaży opodatkowanej Wnioskodawca zgodnie z informacją ustną uzyskaną we właściwym miejscowo urzędzie skarbowym oraz informacją telefoniczną uzyskaną na infolinii Krajowej Informacji Podatkowej dokonuje pełnych odliczeń podatku VAT od wszystkich kosztów związanych z tą inwestycją - w tym również kosztów związanych z wykonaniem dachu nad nowo powstającym, wyodrębnionym lokalem użytkowym.

Podobną informację ustną z tych źródeł Wnioskodawca otrzymał w sprawie zaliczenia wszystkich kosztów (między innymi wykonania dachu) do wartości początkowej środka trwałego (lokalu użytkowego), która ma podlegać odpisom amortyzacyjnym zaliczanym do kosztów uzyskania przychodów do celów ustalenia podatku dochodowego.

Część robót dotyczących wykonania dachu została już w całości zaliczona do kosztów kwalifikowanych i Wnioskodawca otrzymał za tą część wypłatę dotacji bez pomniejszeń z uwagi na znajdującą się na niższych kondygnacjach część mieszkalną (odrębny lokal mieszkalny), która nie ma połączenia z dachem realizowanym w ramach inwestycji związanej z działalnością gospodarczą. Niniejsze zapytanie o wiążącą informację podatkową zostało złożone w związku z pojawieniem się braku pewności instytucji finansującej w ramach umowy dotacji, czy wydatki dotyczące nowego dachu znajdującego się nad lokalem użytkowym, mogą być w całości uznane za wartość środka trwałego w działalności gospodarczej, oraz zaliczone w całości do kosztów kwalifikowanych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na wartość początkową nowo powstałego, wyodrębnionego lokalu użytkowego podlegającego amortyzacji będą się składały wszystkie wydatki związane z nadbudową na cele działalności gospodarczej, w tym również wydatki dotyczące nowego dachu znajdującego się w całości nad lokalem użytkowym, będącym odrębną własnością.

Zdaniem Wnioskodawcy, na wartość początkową nowo powstałego wyodrębnionego lokalu użytkowego podlegającego amortyzacji będą się składały wszystkie wydatki związane z nadbudową na cele działalności gospodarczej, w tym również wydatki dotyczące nowego dachu znajdującego się w całości nad lokalem użytkowym, będącym odrębną własnością.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Zgodnie z art. 22a ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Ponadto zauważyć należy, iż w celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ww. ustawy. W opisanym stanie faktycznym w wyniku dokonanej nadbudowy budynku mieszkalnego powstaje nowy lokal użytkowy, będący odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane wyłącznie z prowadzoną działalnością gospodarczą, który na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym jest środkiem trwałym podlegającym amortyzacji. Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się klasyfikacją środków trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.) klasyfikacja środków trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Zgodnie z klasyfikacją środków trwałych lokal użytkowy należy zaliczyć do grupy 1, podgrupy 12, rodzaju 121 lokale niemieszkalne. Rodzaj ten obejmuje wydzielone trwałymi ścianami w obrębie budynku izby lub zespoły izb nieprzeznaczone na stały pobyt ludzi np. pomieszczenia biurowe. Za lokal użytkowy zgodnie z klasyfikacją środków trwałych uważa się samodzielny lokal lub jego część, wykorzystywane na cele inne niż mieszkaniowe. O zaliczeniu lokalu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca otrzymał pozwolenie na "rozbudowę i nadbudowę domu mieszkalnego jednorodzinnego z przeznaczeniem powstałych pomieszczeń na działalność gospodarczą, projektowanie i nadzór budowlany". Wartość początkową lokalu użytkowego będącego środkiem trwałym, ustalić należy na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg kosztu wytworzenia i taką też wartość należy wykazać w ewidencji; od tej wartości obliczyć - także ujmowane w ewidencji - odpisy amortyzacyjne (obliczane przy zastosowaniu stawki amortyzacyjnej właściwej dla lokalu niemieszkalnego). W myśl art. 22g za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia. W myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Wyodrębniony lokal użytkowy stanowi zatem odrębny środek trwały, na którego wartość początkową składają się wszystkie wydatki związane z rozbudową i nadbudową istniejącego budynku mieszkalnego na cele działalności gospodarczej. Poniesione wydatki nie mają wpływu na część mieszkalną, której powierzchnia i standard nie zmieniają się w wyniku dokonanej rozbudowy i nadbudowy oraz która mogłaby funkcjonować w niezmienionym stanie bez przeprowadzenia przedmiotowej inwestycji. Natomiast bez tych wszystkich poniesionych wydatków nie byłoby możliwe wytworzenie środka trwałego służącego wyłącznie celom działalności gospodarczej. Inwestycja nie polepsza parametrów użytkowych i wartości istniejącego lokalu mieszkalnego. Po rozbudowie powstaje budynek dwulokalowy, tym samym po nadbudowie obniżona zostaje wartość wydzielonej części mieszkalnej po dokonaniu przedmiotowej inwestycji w stosunku do wcześniej istniejącego wolnostojącego domu mieszkalnego. W trakcie prac inwestycyjnych nie było żadnych przychodów związanych z rozbiórką elementów istniejących, jedynie koszty. Jednocześnie należy zaznaczyć, że po wykonaniu inwestycji powstaną dwa samodzielne, odrębne lokale o wydzielonej własności, ale właścicielem obu będzie nadal ta sama osoba fizyczna, prowadząca działalność gospodarczą i realizująca projekt dofinansowywany przez Unię Europejską. W związku z koniecznością zachowania trwałości rezultatów dofinansowywanego projektu i zgodności z celami projektu nie będzie możliwy wynajem ani przeznaczenie nowo powstałej części na cele nie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej zgodnie z założeniami wniosku o dofinansowanie.

Dlatego w przedstawionym stanie faktycznym nie ma zastosowania art. 22f ust. 4 stanowiący, że jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu, ponieważ cały nowo powstały, wyodrębniony lokal użytkowy jest w całości przeznaczony i będzie wykorzystywany wyłącznie do celów działalności gospodarczej. Wszystkie uwzględniane do wartości początkowej koszty zostały poniesione wyłącznie w celu utworzenia tego lokalu użytkowego (koszty na część mieszkalną zostały w całości poniesione wcześniej ze środków prywatnych w ramach inwestycji nie związanych z działalnością gospodarczą i nie zaliczanych nigdy do środków trwałych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

W myśl art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Jak stanowi jednak art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w roku 2012 rozpoczął realizację inwestycji polegającej na rozbudowie i nadbudowie domu mieszkalnego jednorodzinnego z przeznaczeniem powstałych pomieszczeń na działalność gospodarczą. Wnioskodawca realizuje budowę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, podpisał również umowę o dofinansowanie tego projektu. Zakładanym celem projektu jest wzrost konkurencyjności firmy Wnioskodawcy poprzez budowę i wyposażenie pomieszczeń biurowych oraz zakup samochodu ciężarowego. Inwestycja nie powoduje zmiany dotychczasowego sposobu użytkowania budynku mieszkalnego, nie zwiększa się mieszkalna powierzchnia użytkowa. Cała powierzchnia powstająca w ramach inwestycji jest przeznaczona na wykorzystanie w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę. Część nadbudowywana ma oddzielne wejście, osobne schody, oddzielne pomieszczenia sanitarne i zaplecze socjalno-kuchenne, jest wyraźnie oddzielona konstrukcyjnie od istniejącej części mieszkalnej - nie było ingerencji w istniejącą substancję mieszkalną poza elementami koniecznymi do nawiązania się z nową częścią. Faktycznie nastąpiła jedynie rozbiórka elementów istniejącego pokrycia. Stary dach nadal spełnia swoją funkcję dla części mieszkalnej. Należy też podkreślić, że konstrukcja drewniana nad nowym lokalem użytkowym stanowi nadbudowę szkieletową, tworzącą kubaturę pomieszczeń tego lokalu. Nie jest to tylko dach, ale jednocześnie ściany lokalu. Nie jest możliwe wydzielenie z tej konstrukcji szkieletowej samego "dachu" i określenie, że jest to dach, który służy również części mieszkalnej, ponieważ cała konstrukcja została zaprojektowana i wybudowana wyłącznie w celu utworzenia nowej powierzchni użytkowej. Część mieszkalna ma nadal swój dach, który był i pozostaje płaski i znajduje się pod posadzką lokalu użytkowego. Część powstała w wyniku nadbudowy i rozbudowy ma stanowić wyłącznie siedzibę dla działalności gospodarczej oraz miejsce pracy dla Wnioskodawcy i współpracowników. Po zakończeniu inwestycji planowane jest wydzielenie samodzielnego lokalu użytkowego, który obejmie urządzoną w ramach projektu powierzchnię. Nowo powstałemu lokalowi ma zostać nadany nowy adres.

Decydujące znaczenie dla zaliczenia określonego wydatku do wydatków stanowiących koszt wytworzenia środka trwałego ma możliwość powiązania danego wydatku z konkretnym przedsięwzięciem inwestycyjnym, czyli wytwarzanym środkiem trwałym. Wszelkie wydatki pozostające w związku z wytworzeniem środka trwałego mają wpływ na jego koszt wytworzenia. Koszt ten zarazem stanowi o wartości początkowej środka trwałego, od której dokonuje się następnie odpisów amortyzacyjnych. Do kosztów wytworzenia należy zaliczyć wydatki, które są ponoszone w wyniku podjęcia procesu wytwarzania środka trwałego. Wydatkami takimi są wydatki, co do których nie ma wątpliwości, że nie wystąpiłyby, gdyby podatnik nie wytwarzał we własnym zakresie środka trwałego.

Pojęcie kosztów wytworzenia należy interpretować w powiązaniu z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wskazano wyżej, zgodnie z tym przepisem, aby dany składnik majątku mógł zostać uznany za środek trwały musi m.in. być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie "zdatny do użytku" należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. Kompletność środka trwałego oznacza, że stanowi on funkcjonalną całość, jest zupełny, całkowity i da się wykorzystać samodzielnie. Z kolei, środek trwały zdatny do użytku to taki środek, który jest przydatny w danej działalności, właściwy i odpowiedni do funkcji jakie ma spełniać. Zatem do kosztów wytworzenia środka trwałego należy zaliczyć wydatki, dzięki którym środek ten stanie się kompletny i zdatny do używania.

Należy zauważyć, że na ustalenie wartości początkowej nowo powstałego lokalu nie ma wpływu fakt dofinansowania opisanej we wniosku inwestycji dotacją. Nadmienić jedynie należy, że okoliczność ta, co wynika z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wywiera skutki w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej środka trwałego. Kwestia ta nie jest jednak przedmiotem niniejszej interpretacji.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że dach jest elementem konstrukcyjnym, który czyni lokal kompletnym, zdatnym do użytku i umożliwiającym korzystanie z niego zgodnie z jego przeznaczeniem. W konsekwencji, o ile w istocie nowo powstały lokal będzie stanowił środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, to jego wartość początkową należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ww. ustawy, tj. według kosztu wytworzenia. W związku z tym do wartości początkowej ww. składnika majątku należy zaliczyć wszystkie wydatki związane z jego wytworzeniem, w tym wydatki dotyczące dachu, o ile w całości znajduje się on nad lokalem wykorzystywanym na potrzeby związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Interpretacja dotyczy wyłącznie prawa podatkowego. Nie dotyczy zatem sposobu rozliczenia otrzymanej dotacji, w szczególności nie rozstrzyga o tym jakie wydatki (w tym dotyczące nowego dachu) mogą być w całości zaliczone do kosztów kwalifikowanych realizowanego projektu.

Tutejszy organ zastrzega ponadto, że niniejsza interpretacja dotyczy tylko sposobu ustalenia wartości początkowej nowo powstałego lokalu. Nie przesądza natomiast o możliwości zakwalifikowania tego składnika majątku do środków trwałych w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. W konsekwencji nie rozstrzyga również o możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od jego wartości początkowej i nie odnosi się do stawki, według której odpisy te miałby być dokonywane. Kwestie te nie są bowiem przedmiotem zadanego pytania.

Ponadto należy zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.