ITPB1/415-963/09/MR - Skutki podatkowe wykorzystywania przez wspólnika spółki jawnej prywatnego samochodu do załatwiania spraw spółki.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2009 r. (data wpływu 18 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych używania przez wspólnika prywatnego samochodu do załatwiania spraw spółki - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 grudnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych używania przez wspólnika prywatnego samochodu do załatwiania spraw spółki.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako wspólnik spółki jawnej chciałby korzystać z prywatnego samochodu do załatwiania spraw związanych z prowadzeniem spółki oraz dokumentować ponoszone wydatki na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu i faktur na jego nazwisko. Na podstawie miesięcznego zestawienia wydatków mieszczących się w limicie przejechanych kilometrów chciałby mieć te wydatki zwracane z kasy spółki. Samochód nie będzie udostępniany dla spółki, spółka jako przedsiębiorstwo posiada własny tabor samochodowy, a samochód prywatny wspólnika ma tylko służyć tylko wspólnikowi do załatwiania spraw jemu przypisanych, nie jest udostępniany innym osobom.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z używaniem własnego samochodu przez wspólnika i otrzymywaniem zwrotu poniesionych wydatków na eksploatację powstają świadczenia powodujące powstanie obowiązku podatkowego między wspólnikami...

Zdaniem Wnioskodawcy, według przepisów Kodeksu spółek handlowych każdy wspólnik ma prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki. Samochód stanowiący własność wspólnika może generować koszty dla wszystkich wspólników, ale może też przyczyniać się tym samym do powstawania przychodów dla wszystkich wspólników. Proporcjonalne rozliczanie przychodów i kosztów spółki jakie przewiduje ustawa podatkowa powoduje, że poszczególni wspólnicy wykazują przychód, którego powstaniu służy użytkowanie samochodu rozliczanego za pomocą ewidencji przebiegu pojazdu. Bez używania tego samochodu przychód mógłby być niższy lub nie powstałby w ogóle. Ponieważ przepisy ustawy podatkowej ogólnie wymieniają osoby prowadzące działalność gospodarczą, to zdaniem Wnioskodawcy należą do tej grupy wspólnicy spółek osobowych opodatkowani podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Według Wnioskodawcy, używanie własnego samochodu przez wspólnika spółki powinno być tak samo rozliczane jak u osób prowadzących samodzielnie działalność gospodarczą, podlegających ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wspólnik używając własnego samochodu, wykonuje pracę dla spółki, bo ma obowiązek ją wykonać za siebie według udziału umownego i nie świadczy przez to żadnych świadczeń dla pozostałych wspólników. Poprzez załatwianie spraw przez wspólnika powstają w spółce przychody rozliczane proporcjonalnie do udziałów, a więc mają prawo powstawać koszty z nimi związane, np. eksploatacja prywatnego samochodu wspólnika rozliczane na wszystkich wspólników. Wykazywanie jeszcze jakiś innych przychodów byłoby nadużyciem i podwójnym opodatkowaniem działalności spółek w porównaniu z pojedynczymi przedsiębiorcami działającymi w oparciu o ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych, tym bardziej, że ustawa nie wymienia żadnych konkretnych sytuacji w odniesieniu do spółek osobowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Jak wynika z art. 22 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 54, poz. 1037 z późn. zm.) spółką jawną jest spółka osobowa, która prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą, a nie jest inną spółką handlową.

Spółka jawna nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bowiem zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają dochody osób fizycznych. Na gruncie przepisów ww. ustawy stanowi natomiast jedną z form organizacyjnych za pośrednictwem której osoba fizyczna prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Prowadzenie spraw spółki rozumiane jako podejmowanie decyzji dotyczących funkcjonowania spółki jest ustawowym prawem i obowiązkiem każdego wspólnika. Za prowadzenie tychże spraw wspólnik spółki nie otrzymuje wynagrodzenia, co wynika bezpośrednio z art. 46 Kodeksu spółek handlowych.

Artykuł 8 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku, oraz z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Wobec powyższego uzyskane przez spółkę osobową przychody oraz poniesione koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u jej wspólników, proporcjonalnie do ich udziałów w spółce. Natomiast dochód osiągnięty z tytułu udziału w spółce jawnej stanowić będzie, dla jej wspólnika - osoby fizycznej, dochód z pozarolniczej działalności gospodarczej, podlegający opodatkowaniu według zasad przewidzianych dla tego źródła.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przy czym, w myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

W myśl art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy, do przychodów o których mowa w ust. 1 i 2 nie zalicza się zwróconych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie zaś z treścią art. 22 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła względnie do jego zabezpieczenia albo zachowania.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

W negatywnym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił m.in. wydatki z tytułu kosztów używania dla potrzeb działalności gospodarczej samochodów osobowych niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych, w tym także stanowiących własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu (art. 23 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy).

Ponadto, w myśl art. 23 ust. 5 i ust. 7 ww. ustawy, przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 i 46, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu obowiązana jest osoba używająca tego pojazdu. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca zamierza używać prywatnego samochodu celem załatwiania spraw spółki jawnej, do których został zobligowany jako wspólnik. Jednocześnie samochód nie będzie udostępniany spółce oraz innym osobom. Wnioskodawca będzie otrzymywał od spółki zwrot wydatków związanych z używaniem przedmiotowego samochodu.

Na podstawie analizy przedstawionych przepisów w odniesieniu do zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku należy stwierdzić, że używanie przez Wnioskodawcę prywatnego samochodu dla załatwiania spraw spółki nie powoduje przysporzenia dla celów podatkowych zarówno dla Wnioskodawcy jak i pozostałych wspólników. W tym przypadku nie znajdzie zastosowania regulacja określona w art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy, gdyż nie zaistnieje nieodpłatne świadczenie, tj. świadczenie dokonywane pod tytułem darmym. Natomiast zwrot wydatków z tytułu używania prywatnego samochodu, który otrzyma Wnioskodawca - w części która została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów przypadających Wnioskodawcy proporcjonalnie do udziałów w spółce - stanowił będzie dla niego przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Jednocześnie w pozostałej części, stosownie do powołanego wcześniej art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy, nie będzie generował przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Jednocześnie informuje się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Oznacza to, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych dla pozostałych wspólników spółki jawnej. Chcąc uzyskać interpretację każda z tych osób winna osobiście lub za pomocą ustanowionego pełnomocnika zwrócić się do tut. Organu o wydanie interpretacji w indywidualnej sprawie i uiścić związaną z tym opłatę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.