ITPB1/415-912/13/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa

(tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2013 r. (data wpływu: 29 sierpnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej diet z tytułu podróży służbowych - jest prawidłowe.

W dniu 29 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej diet z tytułu podróży służbowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od października 2012 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportowych (transport towarów) w kraju i za granicą. Wnioskodawca rozlicza podatek dochodowy na zasadach ogólnych (skala podatkowa), prowadzi podatkową książkę przychodów i rozchodów oraz jest podatnikiem VAT.

Firma głównie świadczy usługi transportowe towarów na zlecenie firm zagranicznych (podatników). Głównym odbiorcą usług świadczonych przez Wnioskodawcę jest firma niemiecka, która posiada siedzibę w Niemczech. Firma niemiecka wysyła zlecenie na transport. Transport jest wykonywany np. 2-3 razy w tygodniu z Niemiec do innego państwa członkowskiego lub między państwami członkowskimi (zdarza się też transport do Szwajcarii). Firma niemiecka wystawia - do piątku następnego tygodnia - tak zwaną "zbiórkę posiadłości dokumentów" (zdanie zacytowane dokładnie z umowy) - tzw. GUTSCHRIFT. Na podstawie tego dokumentu przelewa polskiej firmie transportowej pieniądze.

W momencie wykonania usługi Wnioskodawca wystawia fakturę dla kontrahenta z Niemiec i wtedy też rozpoznaje przychód z działalności gospodarczej. Wnioskodawca przelicza faktury po kursie średnim NBP z dnia poprzedzającego dzień wystawienia faktury (jest to w firmie Wnioskodawcy również dzień wykonania usługi).

Natomiast podatku VAT Wnioskodawca nie rozlicza w Polsce, gdyż miejsce świadczenia (opodatkowania) znajduje się w kraju, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę działalności gospodarczej, czyli w Niemczech. W związku z powyższym wykonanie usług Wnioskodawca dokumentuje fakturą, która nie zawiera kwoty podatku (bez VAT, natomiast ze stawka NP) i adnotację, że podatek rozlicza nabywca.

Usługi transportowe Wnioskodawca wykonuje osobiście. Wnioskodawca zalicza do kosztów uzyskania przychodów wartość diet w części nie przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom w związku z realizacją usług transportowych oraz inne koszty poniesione w związku z prowadzoną działalnością (faktury za paliwo, opłaty drogowe, naprawy samochodu ciężarowego itp). Podróże służbowe stanowią ważną kwestię w działalności Wnioskodawcy. Wnioskodawca przewozi towary na zlecenie firmy niemieckiej, na podstawie zleceń, które otrzymuje e-mailem (z miejsca załadunku do miejsca rozładunku). Wnioskodawca odbywa podróże przez więcej niż jeden kraj. Tak więc podczas kilkunastodniowego wyjazdu Wnioskodawca ma kilkanaście państw docelowych. Wnioskodawca ustala państwa docelowe na podstawie zleceń, które otrzymuje od firmy niemieckiej. Podczas wyjazdu Wnioskodawca rozpisuje druk delegacji, w którym dokładnie zaznacza miejsca docelowe oraz granice przekraczanych państw. Przykładowo: firma niemiecka zleca przewóz towarów z Niemiec do Francji - państwo docelowe Francja, do granicy niemiecko-francuskiej Wnioskodawca nalicza dietę niemiecką, po przekroczeniu granicy niemieckiej nalicza dietę francuską. Firma niemiecka zleca przewóz towaru z Francji do Niemiec - państwo docelowe Niemcy, do granicy francusko niemieckiej Wnioskodawca nalicza dietę francuską, po przekroczeniu granicy nalicza dietę niemiecką. Powyżej Wnioskodawca przedstawił dwa przykłady. Zdarza się bardzo często, że państwami docelowymi są Hiszpania, Wielka Brytania. Po drodze Wnioskodawca przejeżdża przez kilka państw, jednakże podczas całego zlecenia nalicza dietę państwa docelowego. Wnioskodawca nalicza diety również za weekendy kiedy przebywa za granicą i wykonuje zlecenie.

Wnioskodawca rozlicza delegacje po przyjeździe naliczając wysokość diet zgodne z Rozporządzeniem (m.in. dietę polską - 30 zł, niemiecką - 49 EURO, francuską - 50 EURO itd.). Podczas jednego, kilkutygodniowego (np. 40 dni) wyjazdu - podczas którego Wnioskodawca wykonuje kilkanaście zleceń - wysokość delegacji wynosi ok. 7 tys. zł. Wnioskodawca księguje to jako koszt uzyskania przychodu w podatkowej książce przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca świadczy również usługi dla firm z Litwy i także w koszty księguje wartość diet, które nalicza podczas wykonywania podróży (np. towar przewożony jest z Polski do Niemiec, a następnie załadunek w Niemczech i towar jest przewożony na Litwę). Wnioskodawca ustala wówczas pierwsze państwo docelowe - Niemcy, a drugie państwo docelowe - Litwa. Wnioskodawca nalicza diety w odpowiednich wysokościach dla danych państw docelowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo księgując w koszty uzyskania przychodów diety naliczone podczas wyjazdów związanych ze świadczeniem usług transportowych w ramach wykonywanej przez Niego działalności.

Zdaniem Wnioskodawcy, jego postępowanie jest prawidłowe. Wartości diet, które Wnioskodawca nalicza i zalicza do kosztów uzyskania przychodów stanowią ekwiwalent pieniężny przeznaczony na pokrycie zwiększonych kosztów w czasie podróży służbowej, na obszarze kraju i poza jego granicami. Ponadto przepisy podatku dochodowego od osób fizycznych nie wyłączają z kosztów diet przedsiębiorców (w tym właścicieli firm transportowych).

Poniesione przez firmę wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w art. 23 tej ustawy, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami i poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Artykuł 23 ustawy nie wyłącza z kosztów uzyskania przychodów diet i innych należności za czas podróży służbowej. Przepis art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera jedynie regulację, zgodnie z którą nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych przedsiębiorcy i osób współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z ww. przepisu, wydatki dotyczące krajowych i zagranicznych wyjazdów służbowych przedsiębiorcy mogą obciążać koszty uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiąganie przychodu, bądź też zmierza do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i wydatki te nie są wyszczególnione jako wydatki niestanowiące takich kosztów w art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Powyższe oznacza, że zaliczenie wydatków do kosztów podatkowych jest możliwe, jeżeli zostaną spełnione kryteria wynikające z wyżej wymienionego przepisu.

Jednocześnie art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Z powołanego przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Zakresem omawianego unormowania zostały więc objęte osoby prowadzące działalność gospodarczą bez żadnych wyłączeń podmiotowych i przedmiotowych. W szczególności przepis ten nie przewiduje żadnych ograniczeń kręgu osób uprawnionych ze względu na rodzaj lub miejsce wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ani też nie rozróżnia wyjazdu służbowego w celu zawarcia umowy o świadczenie usług, dokonania zakupu środka trwałego czy świadczenia usługi w wykonywaniu zawartej umowy. Jedyne ograniczenie ustanowione tym przepisem odnosi się do limitu wartości, która może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza bowiem z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Zasadniczą przesłanką decydującą o kwalifikacji danego wyjazdu jako podróży służbowej jest jej związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dlatego też za podróż służbową należy uznać bezpośrednie wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą poza siedzibą firmy, zarówno w kraju, jak i poza jego granicami.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportowych w kraju i za granicą.

Okoliczność, iż podróże stanowią istotę powadzonej działalności gospodarczej nie wyklucza możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet stanowiących ekwiwalent pieniężny przeznaczony na pokrycie zwiększonych kosztów w czasie podróży służbowych.

Mając powyższe na względzie, o ile podróże krajowe i zagraniczne, jakie podatnik odbywa, są podróżami służbowymi związanymi z prowadzoną przez Wnioskodawcę pozarolniczą działalnością gospodarczą, to w ciężar kosztów uzyskania przychodów tejże działalności może zaliczyć diety związane z tymi podróżami, jednakże wyłącznie w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, tj. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167 z późn. zm.).

Mając na uwadze przytoczone przepisy oraz stan faktyczny opisany w złożonym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stwierdzić należy, że jeżeli odbywane podróże służbowe mają związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, to może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniach.

Ponadto wskazać należy, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w oparciu o przepisy prawa podatkowego, tutejszy organ nie ma bowiem kompetencji do oceny przedstawionego stanu faktycznego na gruncie przepisów innych niż podatkowe.

Podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni

od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.