ITPB1/415-853/09/TK - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków ponoszonych na wynajem lokalu mieszkalnego.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 11 stycznia 2010 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB1/415-853/09/TK Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków ponoszonych na wynajem lokalu mieszkalnego.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2009 r. (data wpływu 4 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na wynajem mieszkania - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na wynajem mieszkania.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Dnia 4 marca 2009 r. w drodze decyzji wydanej przez Ministerstwo Sprawiedliwości został Pan powołany na komornika sądowego przy sądzie rejonowym w B. Kancelarię komorniczą objął Pan od dnia 1 maja 2009 r. Zważywszy na sytuację, iż zamieszkuje Pan w miejscowości C. zmuszony był dojeżdżać samochodem do B. 165 kilometrów lub wynajmować pokój w hotelu. Sytuacja ta stawała się coraz bardziej męcząca i uciążliwa, co wpływało niekorzystnie na dobro kancelarii. W związku z powyższym wynajął Pan mieszkanie w B. od 5 sierpnia 2009 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszt wynajęcia mieszkania w miejscowości, w której znajduje się siedziba firmy (kancelaria komornika) stanowi koszt uzyskania przychodu.

Uważa Pan, iż zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. W związku z powyższym obecność komornika w kancelarii jest niezbędna, a codzienne dojazdy z miejsca zamieszkania do miejsca siedziby kancelarii są bardzo uciążliwe ze wglądu na zbyt dużą odległość między miejscowościami. Wynajęcie mieszkania nie ma charakteru osobistego. Natomiast koszty poniesione na wynajem mieszkania są mniejsze aniżeli koszty miesięczne wynajęcia pokoju w hotelu, czy koszty paliwa na dojazdy. Z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wynika, iż kosztu wynajęcia mieszkania nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodu.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

*

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

*

nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

*

być właściwie udokumentowany.

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Minister Sprawiedliwości, w myśl art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191 z późn. zm.), zobowiązany jest do corocznego obwieszczenia wykazu wszystkich rewirów i kancelarii komorniczych oraz każdorazowo w przypadku wolnego stanowiska komornika sądowego do zamieszczenia w Monitorze Polskim ogłoszenia o wolnym stanowisku komornika sądowego, ze wskazaniem rewiru sądu, przy którym działa komornik, terminu składania wniosków oraz prezesa sądu apelacyjnego, za pośrednictwem którego należy składać wnioski o powołanie. Natomiast w myśl art. 11 ust. 6 ww. ustawy każdy kandydat może w tym samy czasie ubiegać się o powołanie tylko w jednym rewirze.

Biorąc powyższe pod uwagę należy jednoznacznie stwierdzić, iż składając wniosek o powołanie na stanowisko komornika sądowego w wybranym przez siebie rewirze musiał się Pan liczyć z faktem oddalenia miejsca zamieszkania od miejsca wykonywania działalności gospodarczej. Ponadto przedstawiony stan faktyczny nie uzasadnia twierdzenia, iż wynajem nie ma charakteru osobistego. Podkreślenia wymaga fakt, iż nie będzie Pan wykonywał czynności komornika incydentalnie np. w związku z wykonaniem konkretnego zlecenia, czy też kontraktu, lecz będzie to Pana podstawowa i jedyna działalność wykonywana na ściśle określonym terenie. Ponadto wszelkie czynności będzie Pan wykonywał w kancelarii. Zatem wynajmowane mieszkanie będzie służyło tylko i wyłącznie zaspokojeniu Pana osobistych potrzeb mieszkaniowych.

Reasumując, wydatków na wynajem mieszkania nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej. Wydatki te nie są bowiem poniesione w związku z uzyskiwaniem przychodu ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, bądź zachowania lub zabezpieczenia tego źródła przychodu, ale stanowią Pana wydatki osobiste.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl