ITPB1/415-842b/10/RR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 23 sierpnia 2010 r. (data wpływu 30 sierpnia 2010) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów wydatku na zakup oraz opodatkowania dochodu ze sprzedaży samochodu niebędącego środkiem trwałym - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 sierpnia 2010 został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów wydatku na zakup oraz opodatkowania dochodu ze sprzedaży samochodu niebędącego środkiem trwałym.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, głównie świadczenie usług medycznych. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Koszty uzyskania przychodów ewidencjonuje metodą wynikającą z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (metodą uproszczoną, zwaną również potocznie kasową). Wnioskodawczyni zamierza dokonać zakupu samochodu, który będzie wykorzystywany do prowadzonej działalności gospodarczej. Pojazd ten przed upływem roku od dnia zakupu zostanie sprzedany. W związku z powyższym nie zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Pojazd ten będzie ujęty jako wyposażenie firmy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone nr 2):

Czy wydatek na zakup samochodu osobowego niebędącego środkiem trwałym będzie stanowić w całości koszt uzyskania przychodów a sprzedaż tego samochodu przed upływem roku lecz po upływie pół roku liczonego od końca miesiąca w którym nastąpiło nabycie będzie wyłączona z opodatkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy przewidywany okres używania danego składnika uzależniony jest od indywidualnej woli podatnika. Wydatek dotyczący zakupu samochodu od razu w całości będzie kosztem uzyskania przychodów, jeżeli będzie używany dla celów działalności gospodarczej podatnika, służąc jako środek transportowy, to nie ulega wątpliwości, iż istnieć będzie wystarczający związek przyczynowo-skutkowy wymieniony w enumeratywnym katalogu jako wydatek, niestanowiący kosztów uzyskania przychodów. Tym samym należy stwierdzić, iż cały wydatek, z chwilą jego poniesienia, jest kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy podatkowej. Skoro nabywany składnik majątkowy nie będzie używany w prowadzonej działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż jeden rok, to nie będzie można kwalifikować go jako składnika środka trwałego. Skoro przedmiotowy samochód nie może być środkiem trwałym, to może być jedynie sklasyfikowany jako wyposażenie firmy.

Dla pojazdów, których podatnik nie wprowadził do ewidencji środków trwałych, przepis art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy nie ma zastosowania. Dla takich pojazdów będą natomiast miały zastosowanie przepisy wynikające z treści art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy. Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy do przychodów z działalności gospodarczej zalicza się przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątkowych będących środkami trwałymi, wartościami niematerialnymi i prawnymi oraz składnikami majątku o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł.

Samochód osobowy nie będzie składnikiem majątkowym, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy. Ani też środkiem trwałym, ani żadną inną wartością niematerialną i prawną na pewno nie jest. Przywołany art. 22d ust. 1 ustawy odnosi się do środków trwałych wskazanych w art. 22a i 22 b, wobec których można zastosować bezpośredni, 100% odpis amortyzacyjny. Należałoby zatem zastosować ogólne przepisy o sprzedaży rzeczy ruchomych, które są ujęte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy. Sprzedaż "innych rzeczy", w tym przedmiotowego samochodu, podlegałaby opodatkowaniu o ile odpłatne zbycie nie następowałoby w wykonywaniu działalności gospodarczej przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca w którym nastąpiłoby nabycie. Zgodnie z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, sprzedaż takiego samochodu niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych, nie byłaby przychodem z działalności gospodarczej, a zatem - byłaby sprzedażą "innych rzeczy", w rozumieniu art. 10 ust. 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

* wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wobec powyższego przy kwalifikowaniu składników majątku do środków trwałych jednym z decydujących kryteriów jest przewidywany okres ich używania dłuższy niż rok.

Jak wynika ze złożonego wniosku, Wnioskodawczyni, dla celów prowadzonej działalności gospodarczej zamierza nabyć samochód, którego okres użytkowania nie będzie przekraczał jednego roku. Nie zostanie on zaliczony do środków trwałych, będzie ujęty jako wyposażenie.

Zatem, jeżeli Wnioskodawczyni dla zakupionego samochodu osobowego wykorzystywanego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej określi okres używania krótszy niż rok i nie zaliczy go do środków trwałych, to wydatek poniesiony na zakup tego samochodu osobowego może zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli po upływie roku samochód będzie nadal użytkowany, zastosowanie znajdzie art. 22e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok - podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

Zaznaczyć również należy, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie składników majątku, możliwe jest więc, jeżeli podatnik wykaże, iż składniki majątku były faktycznie wykorzystywane w działalności i przyczyniły się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Ciężar udowodnienia, iż zakupu dokonano dla celów działalności gospodarczej, jak również wykazania związku poniesionych wydatków z działalnością gospodarczą oraz ich wpływu na wysokość osiągniętych przychodów ciąży na podatniku.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodu są:

* inne źródła.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Wymieniony wyżej art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej jest również odpłatne zbycie składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą będących:

* ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Z opisu przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni zamierza sprzedać samochód, który był wcześniej wykorzystywany w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Sprzedaż samochodu nastąpi przed upływem roku liczonego od końca miesiąca w którym nastąpiło nabycie.

Należy zauważyć, iż powoływany powyżej przepis art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wymienia wszystkich przychodów z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy. Natomiast przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy wskazuje na niektóre rodzaje przychodów zaliczanych również do przychodów z działalności gospodarczej. Z treści wniosku wynika, że zakupiony składnik majątku będzie wykorzystywany w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej oraz zostanie ujęty jako koszt uzyskania przychodu.

Samochód ten stanowił więc będzie składnik majątku prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej już przez fakt ujęcia go jako kosztu uzyskania przychodu. Dlatego też istnieje ścisłe powiązanie pomiędzy tym składnikiem majątku a prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym należy uznać, że sprzedaż przedmiotowego samochodu generować będzie przychód ze źródła o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z uwagi na powyższe stanowisko przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.