ITPB1/415-827/10/MR - Obowiązek zgłoszenia organowi podatkowemu faktu zawieszenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 18 sierpnia 2010 r. (data wpływu 23 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku zgłaszania do urzędu skarbowego faktu zawieszenia działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 23 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku zgłaszania do urzędu skarbowego faktu zawieszenia działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w okresie od 21 grudnia 1999 r. do 12 maja 2005 r. posiadał zarejestrowaną działalność gospodarczą, opodatkowaną podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych jako agent ubezpieczeniowy w zakresie ubezpieczeń na życie, akwizycji na rzecz OFE, ubezpieczeń komunikacyjnych, majątkowych, rolniczych i innych. Częste ataki choroby we wskazanym okresie zmuszały Wnioskodawcę do zawieszenia działalności gospodarczej w ZUS. Wypłacano jemu zasiłek chorobowy. W okresach nie prowadzenia działalności gospodarczej i wyrejestrowaniu w ZUS, a dla prawidłowego rozliczenia z podatku dochodowego w urzędzie skarbowym Wnioskodawca dokonywał tylko zapisów i rejestrowania w podatkowej księdze przychodów i rozchodów wpływających prowizji i rozliczeń z firm ubezpieczeniowych i OFE z podanymi datami wcześniej zawartych polis. Wykonywał tylko zapisy terminowe księgowo-podatkowe i nie mógł wyrejestrować działalności gospodarczej w urzędzie skarbowym tak jak w ZUS, gdzie nie wykonywał żadnych czynności zarobkowych. W przypadku prowizji agent otrzymywał ją częściowo po miesiącu, po roku gdy na konto klienta w OFE wpływała odpowiednia kwota składki. Również często agent musiał zwrócić firmom ubezpieczeniowym prowizje za zerwane przez klientów przed upływem karencji polisy. Ponosił w związku z tym koszty obsługi tych polis. W latach 2002 - 2004 ZUS nie miał żadnych uwag do składanej dokumentacji. Z dokumentacji księgowo-podatkowej jasno wynikało, że w okresach wyrejestrowania działalności gospodarczej w ZUS nie było żadnych nowo podejmowanych czynności zarobkowych. Dokumentacja księgowo-podatkowa była prowadzona dla poprawnego rejestrowania i ewentualnego przedkładania w urzędzie skarbowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w latach 2002 - 2004 Wnioskodawca miał ustawowy obowiązek zgłaszania do urzędu skarbowego faktu zawieszenia działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, we wskazanym okresie obowiązujące przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych nie nakładały na podatników obowiązku informowania urzędów skarbowych o przerwie w wykonywaniu działalności gospodarczej. Nie posługują się również pojęciem "zawieszenia działalności gospodarczej". Wobec powyższego wyrejestrowanie działalności gospodarczej w urzędzie skarbowym nie było obowiązkowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W brzmieniu obowiązującym w 2002 r., 2003 r. oraz 2004 r. przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.) jak również ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178 z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. Nr 142, poz. 702 z późn. zm.) - nie definiowały pojęcia zawieszenia działalności gospodarczej.

Przyjmowano, że podatnik, który rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej prowadzi tę działalność do chwili jej likwidacji.

Możliwość zgłoszenia przez podatnika przerwy w prowadzeniu działalności gospodarczej dopuszczały we wskazanym okresie jedynie przepisy ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 z późn. zm.), w myśl których podatnik opodatkowany w formie karty podatkowej ma możliwość skorzystania z uprawnienia (a więc nie jest to obowiązek) do zgłoszenia przerwy w prowadzeniu działalności gospodarczej (art. 34 tej ustawy).

Przepisy podatkowe obowiązujące w okresie wskazanym we wniosku, poza opodatkowaniem w formie karty podatkowej, nie przewidywały przerw w prowadzeniu działalności gospodarczej i nie nakładały na podatnika obowiązku informacyjnego w tym zakresie.

Mając na uwadze powyższe uregulowania oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku stwierdzić należy, że w 2002 r., 2003 r. oraz w 2004 r. nie ciążył na Wnioskodawcy, wynikający z ustaw podatkowych, obowiązek zgłoszenia w urzędzie skarbowym zawieszenia działalności gospodarczej.

Końcowo wskazuje się, że interpretacja odnosi się wyłącznie do zagadnień prawa podatkowego w kontekście zadanego pytania i zaprezentowanego przez Wnioskodawcę stanowiska. Nie rozstrzyga o zgodności opisanych we wniosku czynności z innymi przepisami, w tym regulującymi materię ubezpieczeń społecznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 - 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.