ITPB1/415-734/09/DP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2009 r. (data wpływu 21 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokumentowania zakupów - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokumentowania zakupów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza rozpocząć działalność gospodarczą w zakresie skupu - od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej - zużytych akumulatorów, które następnie będzie odsprzedawał do hut. Akumulatory będą pochodziły z samochodów, ciągników rolniczych i innych urządzeń. Skupowane akumulatory nie nadają się do ponownego użytku i są traktowane jako odpady.

Z nabytych akumulatorów huty będą odzyskiwały znajdujący się w nich ołów.

Wnioskodawca zdarzenia gospodarcze ewidencjonować będzie w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, a na podstawie § 14 ust. 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów ma zamiar wystawiać dowody wewnętrzne dokumentujące zakup zużytych akumulatorów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle § 14 ust. 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, skup akumulatorów może być dokumentowany dowodami wewnętrznymi, jako zakup odpadów poużytkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyeksploatowane akumulatory, skupowane przez huty w celu ich przerobu (tj. odzyskania ołowiu), są odpadami poużytkowymi, o których mowa w § 14 ust. 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Zgodnie z pozycją Q6 załącznika nr 1 do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach, za odpady uważa się przedmioty lub ich części nienadające się do użytku (np. usunięte baterie, zużyte katalizatory itp.). Zużyte akumulatory przeznaczone do przerobu są takimi właśnie odpadami, a zakup ich może być dokumentowany dowodami wewnętrznymi na podstawie § 14 ust. 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów muszą być spełnione łącznie następujące warunki - winien:

* być poniesiony, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie znajdować się wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanych w art. 23 ww. ustawy,

* być właściwie udokumentowany.

Zagadnienia dotyczące dokumentowania wydatków przez podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.).

W myśl § 12 ust. 3 tego rozporządzenia podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

Zgodnie z przepisem § 14 ust. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków), mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające: przy zakupie - nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku).

W ust. 2 tego paragrafu wymienia się przypadki, w których mogą być wystawiane dowody wewnętrzne. Mogą one dotyczyć między innymi zakupu od ludności odpadów poużytkowych, stanowiących surowce wtórne, z wyłączeniem zakupu (skupu) metali nieżelaznych oraz przeznaczonych na złom samochodów i ich części składowych.

Pod pojęciem ludności należy rozumieć osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Osoby te nie mają możliwości wystawienia faktury, dlatego podatnik dokonując zakupu od tych osób, w określonych przypadkach może udokumentować go dowodem wewnętrznym.

Pojęcie odpadów zostało zdefiniowane w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251 z późn. zm.), w myśl którego odpady - to każda substancja lub przedmiot należący do jednej z kategorii, określonych w załączniku Nr 1 do ustawy, których posiadacz pozbywa się, zamierza pozbyć się lub do ich pozbycia się jest obowiązany. W załączniku Nr 1 ww. ustawy o odpadach, zostały wymienione poszczególne kategorie odpadów - kategoria Q6 to przedmioty lub ich części nienadające się do użytku (np. usunięte baterie, zużyte katalizatory, itp.).

Podkreślić jednak należy, że stosownie do cytowanego § 14 ust. 2 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, wyłączono możliwość dokumentowania dowodami wewnętrznymi skupu przeznaczonych na złom samochodów i ich części składowych.

Wyjaśnienie pojęcia "część składowa" wymaga odwołania się do przepisu art. 47 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn. Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), z którego wynika, iż częścią składową rzeczy nie może być odrębny przedmiot własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Zatem przez pojęcie część składowa samochodu, w kontekście powołanego przepisu ustawy - Kodeks cywilny, należy rozumieć taki przedmiot, który wchodzi w skład samochodu. Akumulator jako część samochodu stanowi zatem jego część składową.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów nie definiują sformułowania "samochód" czy "pojazd samochodowy". W związku z czym, konieczne jest odniesienie się do definicji wskazanego sformułowania zawartej w przepisach prawa regulujących dane zagadnienie. W tym przypadku jest to ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.), która w art. 2 pkt 33 definiuje pojazd samochodowy, jako pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h, przy czym wprost wskazano, że określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności zamierza dokonywać skupu zużytych akumulatorów od osób fizycznych, które nie prowadzą działalności gospodarczej. Nabyte zużyte akumulatory stanowią odpady poużytkowe, które podlegają dalszej odsprzedaży do hut w celu ich przerobu (tj. odzyskania ołowiu). Będą one pochodziły z samochodów, ciągników rolniczych i innych urządzeń.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, iż w świetle powyższych przepisów poniesione wydatki na zakup (skup) od ludności zużytych akumulatorów stanowiących odpady poużytkowe będące surowcami wtórnymi - pochodzących z ciągników rolniczych i innych urządzeń, z wyjątkiem akumulatorów samochodowych - mogą być udokumentowane dowodami wewnętrznymi zawierającymi datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków, określającymi nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość. Natomiast Wnioskodawca nie będzie miał prawa dokumentować zakupu (skupu) zużytych akumulatorów - pochodzących z samochodów - dowodami wewnętrznymi, z uwagi na jednoznaczne wyłączenie zawarte w przepisie § 14 ust. 2 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Zakup (skup) akumulatorów pochodzących z samochodów winien być dokumentowany dla potrzeb podatkowej księgi przychodów i rozchodów pisemną umową sprzedaży, osobno dla każdej transakcji.

Wprawdzie w postanowieniach rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów nie wyszczególniono wprost tego rodzaju umów, jako dowodu księgowego dającego podstawę do dokonania zapisu w księdze podatkowej, niemniej jednak jest on dopuszczalny w świetle przepisów tego rozporządzenia.

Trzeba przy tym pamiętać, iż umowa sprzedaży może stanowić dowód księgowy jedynie wówczas, gdy spełnia ona warunki szczegółowo określone w treści § 12 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia, tj. jeżeli w swej treści zawiera ona co najmniej:

* precyzyjne wskazanie stron umowy,

* datę jej podpisania,

* przedmiot umowy oraz jego ilość i wartość,

* podpisy stron umowy.

Ponadto umowa sprzedaży powinna zostać oznaczona numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie takiego dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.