ITPB1/415-732/11/BM

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 30 września 2011 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB1/415-732/11/BM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2011 r. (data wpływu 15 lipca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odsetek od kredytu gotówkowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odsetek od kredytu gotówkowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą w 2007 r. zaciągnął kredyt gotówkowy o charakterze konsumpcyjnym. Środki przeznaczył w całości na zakup lokalu dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, przekwalifikowanie go na lokal użytkowy, jego remont i wyposażenie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty związane z zaciągnięciem kredytu konsumpcyjnego (odsetki), a faktycznie przeznaczonego w całości na zakup, remont i wyposażenie lokalu, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza (biuro) mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie, Wnioskodawca przytacza rozstrzygnięcie Urzędu Skarbowego z dnia 16 marca 2005 r. który stwierdza, że o ile kredyt pozostaje w związku z przychodami uzyskiwanymi z prowadzonej działalności gospodarczej, to odsetki od tego kredytu mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich spłaty. Wykazanie takiego związku spoczywa na podatniku. Ponadto, Wnioskodawca wskazuje orzeczenia NSA w Katowicach z dnia 11 kwietnia 2000 r., sygn. I SA/Ka 1800/98 oraz wyrok NSA w Katowicach z dnia 4 grudnia 2000 r., sygn. I SA/Ka 1413/99.

Wnioskodawca powołuje art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Wyłączenie dotyczy m.in.

* spłaty pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu),

* naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów),

* odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

W opinii Wnioskodawcy, należy zgodzić się z zaprezentowanymi stanowiskami, z których wynika, że przywołane przepisy nie różnicują rodzaju kredytu, od którego należy spłacać odsetki, ponadto za koszty uzyskania przychodów nie uważa się naliczonych, lecz niezapłaconych odsetek od kredytów, a więc a contrario należy przyjąć, że do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczyć naliczone oraz zapłacone odsetki.

Na poparcie swojej opinii Wnioskodawca powołuje poruszoną przez organ rozstrzygający w podobnej sprawie kwestię zaistnienia związku przyczynowo skutkowego pomiędzy wykorzystaniem zaciągniętego kredytu a wielkością przychodu z działalności gospodarczej. Taki związek zauważa Wnioskodawca również w swojej sytuacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kwalifikując zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ustawy.

Definicja kosztów uzyskania przychodów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, t.j. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz nie zapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). W świetle powyższego należy uznać, że zapłacenie odsetek daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 33 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Z przedłożonego wniosku wynika, iż zaciągnął Pan kredyt gotówkowy o charakterze konsumpcyjnym, który przeznaczył Pan na zakup lokalu dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, jego przekwalifikowanie, remont i wyposażenie.

Przepisy ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na spłatę odsetek od pożyczek (kredytów) przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, od klasyfikacji czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu.

Warunkiem uznania odsetek od kredytu za koszt uzyskania przychodów, jest ich zapłacenie oraz istnienie związku przyczynowo-skutkowego, o którym mowa w art. 22 ust. 1 tej ustawy między kredytem, a przychodem z działalności gospodarczej. Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem. Istotne jest to, czy ponoszone wydatki spełniają kryterium związku z uzyskiwanym przychodem z działalności gospodarczej. Oznacza to, że nie można odmówić prawa do zaliczenia w koszty zapłaconych odsetek od kredytu zaciągniętego na imię i nazwisko podatnika np. na cel konsumpcyjny, w sytuacji gdy wykaże on związek pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem (art. 22 ust. 1 ww. ustawy).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż co do zasady, odsetki od kredytu mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w części, w jakiej środki z kredytu wydatkowane będą na cele prowadzonej działalności gospodarczej i o ile nie są to odsetki zwiększające koszty inwestycji.

Przy czym stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy dotyczy to wyłącznie odsetek zapłaconych.

Należy jednak zwrócić uwagę na to, że składniki majątku (środki trwałe) wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, wobec tego ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Podatnik - wprowadzając środek trwały do ewidencji - musi określić jego wartość początkową. Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ww. ustawy.

Przepis art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług.

W związku z tym, w przypadku wykorzystania części kredytu na zakup nieruchomości będącej środkiem trwałym oraz przekwalifikowanie i remont mający na celu przystosowanie jej do celów prowadzonej działalności, obliczona w proporcji do tej części kredytu kwota odsetek od kredytu naliczona do dnia przekazania środka trwałego do używania, podwyższa jego wartość początkową - ustaloną zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy - będącą podstawą do dokonania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe dotyczy również odsetek przypadających na tę część kredytu, która wydatkowana będzie na zakup innych środków trwałych.

Natomiast jeżeli kredyt został wydatkowany na zakup wyposażenia (składników majątku, które nie stanowią środków trwałych podlegających amortyzacji), to w tej części odsetki mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż:

1.

odsetki od kredytu w części odpowiadającej kwocie kredytu wydatkowanej na zakup środka trwałego (lokalu) oraz jego przystosowanie (remont) do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej naliczone i zapłacone do dnia przekazania lokalu do używania, będą - w myśl ww. art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - zwiększały wartość początkową tego środka trwałego; w tej części odsetki nie mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu,

2.

wyłącznie zaś odsetki (od tej części kredytu, która została wydatkowana na zakup i przystosowanie środka trwałego) poniesione po tym dniu (naliczone i zapłacone) oraz odsetki od tej części kredytu, która nie została wydatkowana na zakup, ulepszenie lub wytworzenie środków trwałych będą mogły być zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Przy tym, bez znaczenia pozostaje fakt, iż uzyskany kredyt jest kredytem konsumpcyjnym, który otrzymał Pan jako osoba fizyczna a nie podmiot gospodarczy.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe, ponieważ pomija ono kwestię konieczności uwzględnienia części kosztów odsetek w wartości początkowej środków trwałych, zgodnie z zacytowanymi wyżej przepisami.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl