ITPB1/415-727/08/10-S/AK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 19 maja 2010 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB1/415-727/08/10-S/AK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 7 października 2009 r. sygn. akt I SA/Sz 430/09 - stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2008 r. (data wpływu 3 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 grudnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych, która obejmuje m.in.: tynkowanie, posadzkarstwo, tapetowanie i oblicowanie ścian, wykonywanie pozostałych robót budowlanych wykończeniowych. Siedziba firmy znajduje się w miejscu zamieszkania Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników. Prowadząc pozarolniczą działalność gospodarczą Wnioskodawca przyjmuje również zlecenia od zleceniodawców z Niemiec. Realizacja tych zleceń wiąże się z odbywaniem częstych, długoterminowych wyjazdów poza miejsce zamieszkania i siedzibę firmy, co wiąże się z ponoszeniem zwiększonych kosztów wyżywienia.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. W myśl art. 23 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Zawarta w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), definicja podróży służbowej odnosi się do pracowników. Przepisy nie precyzują definicji podróży służbowej przedsiębiorcy. Z tego powodu Wnioskodawca ma wątpliwość, którą podróż może uznać za podróż służbową. Czy uznanie danej podróży za służbową uzależnione jest od rodzaju wykonywanej działalności gospodarczej. Czy z podróżą służbową ma Wnioskodawca również do czynienia wówczas kiedy wyjazd dotyczy realizacji umowy, czy tylko w przypadku incydentalnych wyjazdów np. na zakup maszyn.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wartość diet z tytułu podróży służbowych w części nieprzekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom - określonych w odrębnych przepisach, związanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, polegającą m.in. na świadczeniu usług budowlanych, również wówczas, kiedy wyjazd dotyczy realizacji wcześniej zawartych zleceń.

Zdaniem Wnioskodawcy, może on zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych (do wysokości diet określonych w przepisach) dotyczących wyjazdów związanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, w zakresie świadczonych usług - również wówczas, kiedy wyjazd dotyczy realizacji wcześniej zawartych zleceń. W ocenie Wnioskodawcy poniesione wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów, gdyż spełniają warunek istnienia związku przyczynowo-skutkowego, pomiędzy wydatkami związanymi z wykonywaniem świadczonych usług a osiąganymi przychodami. Ponieważ przepisy nie precyzują definicji podróży służbowej w odniesieniu do prowadzących działalność gospodarczą, Wnioskodawca stwierdza, że podróżą służbową jest każdy wyjazd przedsiębiorcy, pozostający w związku z zadaniami (usługami) stanowiącymi przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej, poza siedzibę firmy, poza granicami kraju oraz na obszarze kraju, w celu prowadzenia działalności gospodarczej i ma na celu osiągnięcie dochodu.

W dniu 17 lutego 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydał interpretację indywidualną nr ITPB1/415-727/08/AK stwierdzając, iż stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2008 r. (data wpływu 3 grudnia 2008 r.) jest nieprawidłowe, gdyż w zaistniałym stanie faktycznym przedstawionym we wniosku brak jest podstaw do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wartości diet z tytułu wskazanych w przedmiotowym wniosku podróży.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 3 marca 2009 r. (data wpływu). Odpowiedź na ww. wezwanie została udzielona pismem z dnia 7 kwietnia 2009 r. znak ITPB1/415W-12/09/MM. W dniu 11 maja 2009 r. wpłynęła do tutejszego organu podatkowego skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie jej w całości oraz zasądzenie na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania.

Wyrokiem z dnia 7 października 2009 r. sygn. akt I SA/Sz 430/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku WSA z dnia 7 października 2009 r. sygn. akt I SA/Sz 430/09 - po ponownej analizie wniosku z dnia 1 grudnia 2008 r. (data wpływu 3 grudnia 2009 r.) stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w świetle obowiązującego stanu prawnego za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z ww. przepisu, wydatki dotyczące krajowych i zagranicznych wyjazdów służbowych przedsiębiorcy mogą obciążać koszty uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiąganie przychodu, bądź też zmierza do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i wydatki te nie są wyszczególnione jako wydatki niestanowiące takich kosztów w art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Jednocześnie art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Z powołanego powyżej przepisu wynika, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Zakresem omawianego unormowania zostały więc objęte osoby prowadzące działalność gospodarczą bez żadnych wyłączeń podmiotowych i przedmiotowych. W szczególności przepis ten nie przewiduje żadnych ograniczeń kręgu osób uprawnionych ze względu na rodzaj lub miejsce wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ani też nie rozróżnia wyjazdu służbowego w celu zawarcia umowy o świadczenie usług, dokonania zakupu środka trwałego czy świadczenia usługi w wykonywaniu zawartej umowy. Jedyne ograniczenie ustanowione tym przepisem odnosi się do limitu wartości, która może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza bowiem z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Zasadniczą przesłanką decydującą o kwalifikacji danego wyjazdu jako podróży służbowej jest jej związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dlatego też za podróż służbową należy uznać bezpośrednie wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą poza siedzibą firmy, zarówno w kraju, jak i poza jego granicami.

Mając powyższe na względzie, o ile podróże krajowe lub zagraniczne, jakie podatnik odbywa są podróżami służbowymi związanymi z prowadzoną przez niego pozarolniczą działalnością gospodarczą, to w ciężar kosztów uzyskania przychodów tejże działalności może zaliczyć diety związane z tymi podróżami, jednakże wyłącznie w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, tj. dla podróży zagranicznych - rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.), zaś dla podróży krajowych - rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl