ITPB1/415-721a/10/TK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2010 r. (data wpływu 13 lipca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wkładu niepieniężnego w postaci przedsiębiorstwa małżonka Wnioskodawczyni wniesionego do spółki osobowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wkładu niepieniężnego w postaci przedsiębiorstwa małżonka Wnioskodawczyni wniesionego do spółki osobowej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem w #189; części majątku wchodzącego w skład przedsiębiorstwa. Przedsiębiorstwo stanowi współwłasność Wnioskodawczyni i jej męża, przy czym z uwagi na umowę majątkową małżeńską jest to współwłasność ułamkowa, nie zaś wspólność majątkowa małżeńska. Faktycznie prowadzeniem przedsiębiorstwa zajmuje się małżonek i to on jest zarejestrowany jako przedsiębiorca w ewidencji działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni wraz z mężem zamierzają wnieść przedsiębiorstwo (ewentualnie przedsiębiorstwo z wyłączeniami, które nie pozbawią jednak wnoszonego zespołu składników majątkowych charakteru przedsiębiorstwa) jako wkład niepieniężny do spółki komandytowej, w której zostaną komandytariuszami. W skład przedsiębiorstwa będą wchodzić takie składniki majątkowe jak: nazwa przedsiębiorstwa, prawo własności rzeczy ruchomych, w tym środków trwałych (np. pojazdy mechaniczne, sprzęt RTV i AGD, meble), prawo używania określonych składników majątkowych na podstawie umów cywilnoprawnych, zapasy, wierzytelności i środki pieniężne, licencje, a także prawo do znaku, którym przedsiębiorca posługuje się od wielu lat i dzięki któremu jest identyfikowalny na rynku przez kontrahentów i konsumentów (w Urzędzie Patentowym został już złożony wniosek o rejestrację ww. znaku towarowego, jednak nie jest znany jeszcze sposób jego rozpatrzenia) i prawo pierwszeństwa do uzyskania znaku towarowego. Oznaczenie, którym posługuje się przedsiębiorstwo i które zostanie wniesione do Spółki jako znak towarowy, jest znakiem graficznym zawierającym nazwę przedsiębiorstwa, charakteryzującym się określoną niezmienną kolorystyką stałym kształtem i układem graficznym (wzór w załączeniu). Jest używane od wielu lat i od początku służy zapewnieniu rozpoznawalności przedsiębiorstwa. Znak towarowy nie był nigdy umieszczony w ewidencji środków trwałych ani amortyzowany. Znak towarowy, którym posługuje się przedsiębiorstwo, jest znany na terytorium Polski. Poza siedzibą działalności, przedsiębiorstwo posiada również dwa oddziały. Niezależnie od tego prowadzony jest również sklep internetowy, w którym oferowane przez niego towary nabywają klienci z całego kraju oraz zagranicy. Strona sklepu internetowego jest oznaczona znakiem towarowym stanowiącym element przedsiębiorstwa. O rozpoznawalności ww. znaku towarowego świadczą również opinie klientów pochodzących z całego kraju. Zadowoleni klienci deklarują że jeszcze nie raz skorzystają z oferty sklepu oraz że zamierzają polecić go znajomym (co świadczy o znacznym prawdopodobieństwie, że sklep oraz jego oznaczenie są znane znacznie szerszemu kręgowi potencjalnych odbiorców, niż wynikałoby to z danych zamieszczonych na stronach internetowych). Dodatkowo na stronach internetowych, na których klienci mogą zamieszczać swoje opinie na temat sklepu, widnieje oznaczenie w postaci używanego znaku towarowego. Na potrzeby wniesienia przedsiębiorstwa jako aportu znak towarowy zostanie wyceniony przez powołanego w tym celu rzeczoznawcę.

Wniesione aportem przedsiębiorstwo i poszczególne jego składniki będą wykorzystywane przez spółkę komandytową do takich samych czynności jak są wykorzystywane przez męża Wnioskodawczyni, tj. do czynności opodatkowanych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania (oznaczone we wniosku nr 1).

Czy w związku z wniesieniem do spółki komandytowej aportu w postaci przedsiębiorstwa po stronie wnoszącego go komandytariusza powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawczyni po stronie osoby fizycznej wnoszącej do spółki osobowej aport w postaci przedsiębiorstwa nie powstanie przychód opodatkowany podatkiem dochodowym, a w związku z tym nie będzie on zobowiązany w związku z ww. zdarzeniem do zapłaty tego podatku. Wynika to z faktu, że czynności wniesienia aportu do spółki osobowej nie sposób zakwalifikować do żadnej z kategorii źródeł przychodów, o których mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wnioskodawca podkreśla przy tym, że przedmiotem opodatkowania nie są przychody w znaczeniu ekonomicznym, a podatkowym (tak A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2009). Zdaniem Wnioskodawcy oznacza to, że opodatkowaniu podlegają przychody pochodzące ze źródeł wprost wymienionych w ustawie. Jest to założenie zgodne z wyrażoną w art. 217 Konstytucji zasadą nakładania podatków, określania podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków w drodze ustawy. W świetle powyższego Wnioskodawca stwierdza, że przychodem podatkowym można nazwać wyłącznie takie przysporzenia, które zostały sklasyfikowane w którymś ze źródeł przychodów wymienionych w ustawie.

Zdaniem Wnioskodawcy w związku z wniesieniem aportu w postaci przedsiębiorstwa do spółki komandytowej nie powstanie w szczególności przychód z działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z działalności gospodarczej są kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. W świetle art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku będących:

* ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w pkt 2, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wniesienie przedsiębiorstwa osoby fizycznej jako wkład do spółki komandytowej nie nosi w ocenie Wnioskodawcy cech odpłatnego zbycia. Żadna z analizowanych ustaw o podatku dochodowym nie daje odpowiedzi na pytanie o znaczenie tego terminu. Zgodnie z orzecznictwem, brak definicji legalnej ww. pojęcia uprawnia sięgnięcie do dorobku doktryny prawa cywilnego. Przez odpłatne zbycie należy zatem rozumieć każde dopuszczalne przeniesienie prawa własności na osobę trzecią o ile następuje w zamian za wzajemne świadczenie ekwiwalentne (tak WSA w Szczecinie w wyroku z dnia 11 października 2006 r., sygn. I SA/Sz 243/06, Lex 293185). W opinii Wnioskodawcy nie tylko istnienie i ekwiwalentność świadczenia w postaci udziału w spółce na rzecz jej wspólnika budzi wątpliwości. Zgodnie z art. 28 Kodeksu spółek handlowych (dalej: k.s.h.), wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia stanowi majątek spółki. Sama spółka zaś, w świetle art. 8 § 1 k.s.h., może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe. W związku z tym, na gruncie prawa cywilnego i handlowego, wniesienie aportem do spółki rzeczy lub praw majątkowych jest równoznaczne z przeniesieniem na jej rzecz własności wnoszonych rzeczy lub praw. Tymczasem, nie sposób pominąć faktu, że na gruncie ustaw o podatkach dochodowych spółka osobowa nie ma podmiotowości prawnej odrębnej od jej wspólników. Prowadziłoby to do wniosku, że w świetle prawa podatkowego, wspólnik wnoszący wkład do spółki osobowej byłby jednocześnie zbywcą i nabywcą majątku spółki, tak więc dochodziłoby jedynie do transferu majątku w obrębie jednego podmiotu (tak J. Gałęza, M. Grzymała, Skutki podatkowe wniesienia wkładu niepieniężnego do spółki osobowej, Jurysdykcja podatkowa 2008, Nr 6, s. 18). Stanowisko - niedotyczące w rzeczy samej aportu do spółki osobowej a świadczenia wspólnika na jej rzecz - wypracowane w oparciu o powyższe założenia było również prezentowane w orzecznictwie (tak WSA w Krakowie w wyroku z dnia 8 marca 2007 r., sygn. I SA/Kr 975/05, Lex nr 236997). Sprowadzało się do stwierdzenia, że świadczenie wspólnika na rzecz spółki jawnej jest w rzeczywistości świadczeniem na rzecz drugiego wspólnika - w odpowiedniej proporcji.

Nie tylko jednoznaczność zbycia, do którego miałoby dochodzić poprzez wniesienie aportu do spółki osobowej, jest w ocenie Wnioskodawcy wątpliwa. Również ewentualny ekwiwalent w postaci ogółu praw i obowiązków wspólnika, tzw. udział spółkowy, trudno zakwalifikować jako odpłatność ponoszoną przez spółkę w zamian za przeniesienie na jej rzecz własności przedmiotu aportu.

Po pierwsze, spółka komandytowa nie ma kapitału zakładowego, podzielonego na udziały lub akcje, tak więc wobec braku tego kapitału udział spółkowy nie może być żadną jego częścią. Udział spółkowy to - w odróżnieniu od udziału lub akcji w spółce kapitałowej - składowa praw i obowiązków o charakterze majątkowym i niemajątkowym takich jak:

Biorąc pod uwagę wszystkie części składowe udziału spółkowego, należy dojść do wniosku, że ustalenie wartości przychodu powstałego po stronie wspólnika w związku z wniesieniem przez niego wkładu niepieniężnego do spółki osobowej jest niemożliwe. Jak słusznie zauważają praktycy, wycena wartości prawa do udziału w zysku wymagałaby wyceny zdolności spółki do generowania przychodów (J. Gałęza, M. Grzymała, Skutki podatkowe wniesienia wkładu niepieniężnego do spółki osobowej, Jurysdykcja podatkowa 2008, Nr 6, s. 23). Udział spółkowy jako ogół praw i obowiązków wspólnika, będący w takim przypadku potencjalnym przychodem, nie ma wartości nominalnej mogącej posłużyć do ustalenia jego wartości. Wskazanie jednoznacznych i obiektywnych kryteriów dla ustalenia jego wartości jest niemożliwe. Podstawy do opodatkowania czynności wniesienia aportu do spółki komandytowej nie stanowi również art. 17 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem dotyczy on wyłącznie przychodu w postaci nominalnej wartości udziałów lub akcji w spółkach mających osobowość prawną objętych w zamian za wkład niepieniężny. Od dnia 1 stycznia 2001 r. obowiązywała regulacja, zgodnie z którą za przychód z kapitałów pieniężnych podlegający opodatkowaniu uważać należało nominalną wartość udziałów (akcji) w spółce objętych w zamian za wkład niepieniężny w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część. Nowelą z dnia 12 listopada 2003 r. doprecyzowano art. 17 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dodając, że przychód w rozumieniu tego przepisu powstaje jedynie w odniesieniu do aportów wniesionych do spółek prawa handlowego posiadających osobowość prawną - a więc wyłącznie do spółek kapitałowych. W związku z tym, że spółka komandytowa jest spółką osobową i nie posiada osobowości prawnej, a ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera przepisu nakazującego rozpoznanie przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu wniesienia aportu do spółki osobowej (czyli przepisu analogicznego do art. 17 ust. 1 pkt 9 ustawy dotyczącego wniesienia aportu do spółek kapitałowych), uznać należy, że wniesienie aportu w postaci przedsiębiorstwa nie rodzi po stronie wnoszącego aport przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Na marginesie można jeszcze zwrócić uwagę, że przyjęcie odmiennego stanowiska jest niemożliwe z uwagi na brak możliwości ustalenia podstawy opodatkowania - w zamian za wniesienie aportu wnoszący nie uzyskuje bowiem żadnego wymiernego świadczenia wzajemnego.

Należy także dodać, że pojęcie dochodu należy interpretować jako pewien fakt i w związku z tym powinien on oznaczać "konkretne i wymierne przysporzenie majątkowe, w związku z którym po stronie podatnika pojawia się konkretna wartość majątkowa" (tak WSA w Lublinie w wyroku z dnia 23 kwietnia 2010 r., sygn. I SA/Lu 96/10). W związku z tym, że Wnioskodawca z wniesieniem swojego przedsiębiorstwa aportem do spółki komandytowej nie uzyska żadnej rzeczywistej korzyści, nie można, zdaniem Wnioskodawcy, mówić o powstaniu po jego stronie jakiegokolwiek realnego przysporzenia, a w konsekwencji - nie powstanie po jego stronie opodatkowany dochód. Wnioskodawca zauważa, że jego stanowisko było w przeszłości powszechnie podzielane przez organy podatkowe (tak np. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w decyzji z dnia 19 czerwca 2007 r., sygn. 1401/BP-I/006-1136/06/KS). Stanowisko to argumentowane było brakiem wyraźnego przepisu nakazującego opodatkowanie wydarzenia polegającego na wniesieniu wkładu niepieniężnego do spółki osobowej, czasami również posiłkowano się analizą definicji przychodu (tak np. Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego w postanowieniu z dnia 28 września 2007 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w decyzji z dnia 12 listopada 2007 r., sygn. 1401/BP-I/005-283/07/KS). Złamanie tej linii orzeczniczej przy jednoczesnej niezmienności stanu prawnego w omawianym zakresie byłoby w ocenie Wnioskodawcy nieuzasadnione.

Zdaniem Wnioskodawcy, twierdzenie o prawidłowości stanowiska jest szczególnie uzasadnione w świetle orzecznictwa sądowego - również najnowszego (tak np. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 7 sierpnia 2009 r., sygn. III SA/WA 384/09; WSA w Warszawie w wyroku z dnia 2 czerwca 2009 r., sygn. III SA/Wa 346/09; WSA w Kielcach w wyroku z dnia 29 kwietnia 2009 r., sygn. I SA/Ke 121/09; WSA w Lublinie w wyroku z dnia 23 kwietnia 2010, sygn. I SA/Lu 96/10; WSA w Lublinie w wyroku z dnia 19 maja 2010 r., sygn. I SA/Lu 95/10; WSA w Warszawie w wyroku z dnia 21 czerwca 2010 r., sygn. III SA/Wa 62/10). Jak wynika z przywołanych orzeczeń, stanowisko Wnioskodawcy jest powszechnie podzielane przez sądy administracyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Przepis art. 102 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.) stanowi, iż spółka komandytowa jest spółką osobową, mającą na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Stosownie do art. 8 § 1 ustawy - Kodeks spółek handlowych, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółki osobowe, w świetle regulacji Kodeksu nie są wprawdzie osobami prawnymi, ale dysponują licznymi atrybutami osób prawnych (wyodrębnienie majątkowe, zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych), co pozwoliło określać je w piśmiennictwie, jako ułomne osoby prawne (por. S. Sołtysiński, A. Szajkowski, A. Szumański, J. Szwaja: Kodeks spółek handlowych. Tom I. Komentarz. Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2001, s. 224). Konsekwencją wyodrębnienia majątkowego spółek osobowych jest to, że spółka (w rozpatrywanym przypadku jest to spółka komandytowa) jest właścicielem majątku wniesionego do niej w formie wkładów przez wspólników oraz uzyskanego w trakcie swego istnienia, a nie wspólnicy na zasadach współwłasności łącznej, jak np. w przypadku spółki cywilnej. W piśmiennictwie zwraca się też uwagę, iż handlowe spółki osobowe jako odrębne podmioty mają swój majątek z wszelkimi wynikającymi stąd konsekwencjami (por. Konsekwencje legislacyjnego wyodrębnienia osobowych spółek handlowych. Prawo spółek 2001/9/2).

Pojęcie wkładu do spółki osobowej uregulowane zostało w art. 48 § 2 Kodeksu spółek handlowych. Wynika z niego, że wkład wspólnika może polegać na przeniesieniu lub obciążeniu własności rzeczy lub innych praw, a także na dokonaniu innych świadczeń na rzecz spółki.

Skoro więc spółka osobowa dysponuje swoim własnym majątkiem (stanowi on jej wyłączną własność), odrębnym od majątku wspólników, to nie może budzić zastrzeżeń argumentacja organu, iż poprzez wniesienie do spółki osobowej wkładu niepieniężnego - następuje przeniesienie własności poszczególnych składników przedsiębiorstwa na rzecz odrębnego podmiotu prawnego - spółki osobowej.

Na mocy art. 50 Kodeksu spółek handlowych, wnoszący wkład otrzymuje udział kapitałowy, równy wartości wkładu określonej w umowie spółki, który stanowi podstawę do określenia praw lub obowiązków wspólnika. Zatem z punktu widzenia prawa cywilnego - w sytuacji wniesienia aportu do spółki osobowej - wniesienie do spółki osobowej określonych rzeczy, czy też praw majątkowych jako wkładu niepieniężnego, jest formą ich odpłatnego zbycia, gdyż wspólnik przystępujący do spółki osobowej uzyska w niej udział, stosownie do wartości wprowadzonego do spółki wkładu.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z kolei przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej jest również odpłatne zbycie składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą będących:

* ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Jak wynika z treści przytoczonych uprzednio przepisów, kryterium zaliczenia przychodu ze sprzedaży składnika majątku wykorzystywanego w prowadzonej działalności do przychodów z działalności gospodarczej jest fakt jego wykorzystywania w ramach tej działalności.

Należy zauważyć, iż cyt. powyżej przepis art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wymienia wszystkich przychodów z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy. Natomiast przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy wskazuje na niektóre rodzaje przychodów zaliczanych również do przychodów z działalności gospodarczej.

Zatem przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej, nie wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych) stanowią przychód z działalności gospodarczej o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy.

Żaden przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zwalnia więc od opodatkowania odpłatnego zbycia składników majątkowych wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej, mogą to być więc także składniki majątkowe wchodzące w skład przedsiębiorstwa lub przedsiębiorstwo.

Tym samym należy stwierdzić, iż wniesienie przez osobę fizyczną, w formie wkładu niepieniężnego składników wchodzących w skład przedsiębiorstwa do spółki komandytowej, w zamian za udziały w tej spółce, jest równoznaczne z odpłatnym zbyciem, gdyż następuje zmiana właściciela tych składników, a wnoszący otrzymuje w zamian udziały w spółce osobowej odpowiadające, co do zasady, wartości wnoszonych składników.

Brak definicji legalnej "odpłatnego zbycia" oznacza, że pojęciu temu należy nadać znaczenie szersze niż słownikowe, jednakże w granicach wyznaczonych przez zakres i systematykę norm zapisanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Merytoryczna analiza wyżej wskazanych norm na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego wykazała, iż za "odpłatne zbycie" należy niewątpliwie uznać także wniesienie przedsiębiorstwa do spółki komandytowej.

Biorąc powyższe pod uwagę, wniesienie do spółki osobowej wkładu w postaci przedsiębiorstwa w zamian za udział w tej spółce, stanowi odpłatne zbycie przedsiębiorstwa. Wartość wnoszonego przedsiębiorstwa określona w umowie spółki (stanowiąca podstawę do ustalenia udziału) stanowi, w rozumieniu przepisu art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód z działalności gospodarczej wnoszącego wkład do spółki.

Z przedłożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni wraz z mężem są współwłaścicielami w 1/2 części majątku wchodzącego w skład przedsiębiorstwa. Z uwagi na umowę majątkową małżeńską jest to współwłasność ułamkowa, nie zaś wspólność majątkowa małżeńska. Faktycznie prowadzeniem przedsiębiorstwa zajmuje się jej małżonek i to on jest zarejestrowany jako przedsiębiorca w ewidencji działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni wraz z mężem zamierzają wnieść przedsiębiorstwo jako wkład niepieniężny do spółki komandytowej, w której zostaną komandytariuszami.

Wskazać należy, że odpłatne zbycie składników majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa wykorzystywanych w działalności gospodarczej przez męża Wnioskodawczyni, stanowi w całości przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w cytowanym art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jedynie tego podmiotu, który faktycznie przedmiotowe składniki wykorzystywał dla celów prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji u Wnioskodawczyni nie powstanie przychód z tytułu zbycia przedmiotowego przedsiębiorstwa podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przy kwalifikacji przychodów z odpłatnego zbycia składników majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa decydujące znaczenie ma bowiem przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodu ze źródłem jego uzyskania.

Wobec tego, w zaprezentowanym zdarzeniu przyszłym, przychód z odpłatnego zbycia składników majątkowych wchodzących w skład przedsiębiorstwa w całości będzie podlegał opodatkowaniu - u męża Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.