ITPB1/415-721/11/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2011 r. (data wpływu 12 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, działając jako osoba fizyczna nie w ramach prowadzenia działalności gospodarczej w 1992 r. nabył nieruchomość składającą się z trzech działek gruntu. Od przedmiotowej umowy odprowadził należny podatek od czynności cywilnoprawnych.

Nieruchomość gruntowa została przez podatnika nabyta dla celów prywatnych, siedliskowych, bez zamiaru przeznaczenia jej do dalszej odsprzedaży, ani do prowadzenia działalności gospodarczej. W momencie zakupu nieruchomości gruntowej Wnioskodawca pozostawał wspólnikiem spółki cywilnej i rozliczał się na zasadach karty podatkowej. Jednakże zgodnie z obowiązującą do końca grudnia 2000 r. ustawą z 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej, która obowiązywała na dzień zakupu nieruchomości, podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, zwanym przedsiębiorcą, była osoba fizyczna, osoba prawna bądź jednostka organizacyjna nie mająca osobowości prawnej, utworzona zgodnie z przepisami prawa, jeżeli przedmiot jej działania obejmował prowadzenie działalności gospodarczej (art. 2 ust. 1), zatem w ówczesnym pojęciu przedsiębiorcy mieściły się też spółki cywilne, będące jednostkami organizacyjnymi nie mającymi osobowości prawnej, jeżeli prowadziły działalność gospodarczą, co miało miejsce w zaistniałym stanie faktycznym. Również orzecznictwo Sądu Najwyższego uznawało wówczas spółkę cywilną za podmiot gospodarczy (obecnie przedsiębiorcę), jeżeli przedmiot jej działania obejmował prowadzenie działalności gospodarczej (Taki pogląd wyraził Sąd Najwyższy m.in. w uchwałach z 18 czerwca 1991 r. III CZP 40/91, z 14 stycznia 1993 r. II UZP 21/92 z 27 maja 1993 r. III CZP 61/93, z 7 lipca 1993 r. III CZP 87/93, z 28 lipca 1993 r. CZP 97/93, z 4 stycznia 1995 r. III CZP 148/, z 3 lutego 1995 r. II CRN 157/94, z 21 lutego 1995 r. I CRN 6/95). Konsekwencją zakwalifikowania spółki cywilnej do kategorii przedsiębiorców było także przyznanie jej zdolności sądowej w postępowaniu w sprawach gospodarczych (art. 479 (7) kodeksu postępowania cywilnego), zdolności układowej (art. 1 prawa o postępowaniu układowym) i zdolności upadłościowej (art. 1 prawa upadłościowego). Mając na uwadze powyższe, należy zaznaczyć, iż zakupiona nieruchomość nie stanowiła nigdy majątku wspólnego wspólników spółki cywilnej i nie służyła do wykonywania działalności gospodarczej, a pozostawała w majątku osobistym podatnika.

Niezależnie od powyższego, od działek płacony był podatek od nieruchomości jak od gruntów przeznaczonych na cele prowadzenia działalności gospodarczej.

Po zakupie przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca zbudował na niej plac manewrowy o nawierzchni betonowej gładkiej. Plac, jak wynika z operatu szacunkowego, powstał do roku 1995. Ponadto, spółka cywilna, której wspólnikiem pozostawał Wnioskodawca nabyła halę przemysłową, która została posadowiona na tej nieruchomości i trwale z nią związana. Jak wynika z operatu szacunkowego, hala przemysłowa stanowi obiekt budowlany o betonowych fundamentach, z podłączonymi instalacjami elektrycznymi, wodnymi, kanalizacyjnymi i grzewczymi. Po zakończeniu działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej hala przemysłowa pozostała na nieruchomości gruntowej jako jej część składowa, a tym samym własność podatnika. Dla ww. budowli nie zostały założone odrębne księgi wieczyste i nie zostały one wyodrębnione jako niezależne nieruchomości.

Dnia 1 września 1996 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie indywidualnej działalności gospodarczej, zaczął rozliczać się na zasadach ogólnych (podatkowa księga przychodów i rozchodów). Do prowadzenia działalności gospodarczej wykorzystywał wskazaną wyżej halę stalową przemysłową oraz plac manewrowy, stąd też rzeczy te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa i dokonywano od nich comiesięcznych odpisów amortyzacyjnych na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Hala przemysłowa i plac manewrowy zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych ze wskazaną datą nabycia 1 czerwca 1989 r. Nieruchomość gruntowa zaś w postaci trzech działek gruntu nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych.

Wnioskodawca zakończył działalność gospodarczą dnia 1 stycznia 2011 r., co potwierdza stan ujawniony w ewidencji działalności gospodarczej. Na dzień wykreślenia z ewidencji środki trwałe w postaci hali stalowej przemysłowej oraz placu manewrowego nie zostały całkowicie zamortyzowane. W maju 2011 r. sprzedał nieruchomość gruntową w postaci jednej z działek gruntu, dla której założono odrębną księgę wieczystą, za jej rynkową wartość.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, hala przemysłowa oraz plac manewrowy nie stanowią odrębnej od gruntu nieruchomości, zatem w myśl art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z zasadą superficies solo cedit, która jest jednym z filarów naszego porządku prawnego, budowle te stanowią część składową nieruchomości gruntowej. Budynki trwale związane z gruntem lub ich części są odrębnymi nieruchomościami tylko wówczas, gdy na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności, co nie ma miejsca w przedstawionym stanie faktycznym. Stąd też rozważając kwestię opodatkowania podatkiem dochodowym sprzedaży gruntu wraz z posadowioną na nim halą przemysłową oraz placem manewrowym za przedmiot sprzedaży będący podstawą ustalenia wysokości podatku dochodowego należy uznać nieruchomość gruntową jako całość oraz rozważyć należy stan prawny odnoszący się do całej nieruchomości gruntowej.

Wnioskodawca nabył nieruchomość jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, bez zamiaru przeznaczenia jej na cele związane z działalnością gospodarczą. W obowiązującym na dzień złożenia wniosku stanie prawnym, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podlega odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie. Jednakże, jednocześnie zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2006 nr 217 poz. 1588) do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) do dnia 31 grudnia 2006 r., stosuje się zasady określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązujące na dzień zakupu nieruchomości i odnoszące się do przedstawionego wyżej stanu faktycznego stanowią, iż źródłem przychodów jest sprzedaż nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej lub została dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c).

Jednocześnie należy wskazać, iż zgodnie z treścią art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu z roku 1992, przychodem z działalności gospodarczej jest przychód ze sprzedaży całości lub części składników majątku związanego z wykonywaną działalnością, nie stanowiącego majątku obrotowego ani nieruchomości, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c). Podatnik interpretuje powołane przepisy jak niżej.

Jako że zakup nieruchomości został dokonany przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, jak również nieruchomość gruntowa nie została sprzedana w wykonaniu działalności gospodarczej, sprzedaż nieruchomości podlega dyspozycji art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), a jednocześnie w przedmiotowej sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym na dzień jej nabycia. Stąd też, mając na uwadze fakt, iż od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości minęło więcej niż 5 lat, dochód uzyskany z jej sprzedaży nie stanowi źródła przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, dochody uzyskane przez podatnika w 2011 r. ze sprzedaży ww. nieruchomości nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednak stosownie do art. 10 ust. 3 ww. aktu prawnego, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika zatem, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy, spełnione winny zostać co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

* nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,

* nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w tej działalności.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza.

W świetle art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 powyższej ustawy stanowi, iż przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych) używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Powołane przepisy ustawy podatkowej nie regulują wprost zasad opodatkowania przychodu ze sprzedaży składników majątku nie spełniających kryteriów wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, dlatego też dokonując wykładni przepisów ustawy w tym zakresie należy mieć na względzie, iż zasadą jest, że przychód z działalności gospodarczej stanowi każda kwota należna podatnikowi związana w jakikolwiek sposób z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przepis art. 14 ww. ustawy nie wymienia szczegółowo wszystkich przychodów z tego źródła, zaś w art. 14 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy wymienione zostały tylko niektóre rodzaje przychodów zaliczanych do przychodów z działalności gospodarczej. Z tego względu, sprzedaż każdego innego składnika, wykorzystywanego w określonym przedziale czasowym w działalności gospodarczej, stanowi przychód z tytułu działalności gospodarczej na podstawie ogólnej zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych).

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie zaś z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22a ust. 2, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

Zgodnie z art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają:

Zatem odrębnymi środkami trwałymi są grunty i posadowione na nich budynki i budowle.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Wnioskodawca nabył w 1992 r. nieruchomość składającą się z trzech działek gruntu. Nieruchomość gruntowa została przez podatnika nabyta dla celów prywatnych, siedliskowych, bez zamiaru przeznaczenia jej do dalszej odsprzedaży, ani do prowadzenia działalności gospodarczej. Po zakupie przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca zbudował na niej plac manewrowy. Ponadto, spółka cywilna, której wspólnikiem pozostawał Wnioskodawca nabyła halę przemysłową, która została posadowiona na tej nieruchomości i trwale z nią związana. Po zakończeniu działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej hala przemysłowa pozostała na nieruchomości gruntowej jako jej część składowa, a tym samym własność podatnika. Dnia 1 września 1996 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie indywidualnej działalności gospodarczej, zaczął rozliczać się na zasadach ogólnych (podatkowa księga przychodów i rozchodów). Do prowadzenia działalności gospodarczej wykorzystywał wskazaną wyżej halę stalową przemysłową oraz plac manewrowy, stąd też rzeczy te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych przedsiębiorstwa i dokonywano od nich comiesięcznych odpisów amortyzacyjnych na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nieruchomość gruntowa nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca zakończył działalność gospodarczą dnia 1 stycznia 2011 r., co potwierdza stan ujawniony w ewidencji działalności gospodarczej. Na dzień wykreślenia z ewidencji środki trwałe w postaci hali stalowej przemysłowej oraz placu manewrowego nie zostały całkowicie zamortyzowane. W maju 2011 r. Wnioskodawca sprzedał nieruchomość gruntową.

Przenosząc przedstawione uprzednio uregulowania na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, iż wskazana przez Wnioskodawcę nieruchomość wraz z posadowionymi na niej placem manewrowym i halą wykorzystywane były przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Składniki te, jako odrębne środki trwałe zgodnie z cyt. uprzednio art. 22d ust. 2 ustawy, Wnioskodawca zobowiązany był ująć w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych z chwilą przekazania ich do używania. Plac manewrowy i hala przemysłowa, ujęte zostały przez Wnioskodawcę w ewidencji środków trwałych i były amortyzowane, natomiast gruntu - wbrew zapisom ustawy - Wnioskodawca nie ujął w przedmiotowej ewidencji.

Zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że w przypadku zakupu gruntu na cele prywatne, nie mamy do czynienia z środkiem trwałym, gdyż przymiot taki - składnik majątkowy uzyskuje dopiero wówczas, gdy przeznaczony zostanie do wykorzystania w działalności gospodarczej. Jednakże w przypadku opisanym we wniosku, od chwili gdy na tym gruncie zbudowany został plac manewrowy oraz posadowiono na nim halę przemysłową na potrzeby działalności gospodarczej (początkowo prowadzonej przez spółkę), czyli od momentu kiedy grunt ten zaczął być wykorzystywany w działalności gospodarczej - grunt ten powinien być zakwalifikowany jako środek trwały.

Zatem przychód ze sprzedaży ww. składników majątkowych, zarówno ujętych w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych tj. placu manewrowego i hali przemysłowej, jak również składników majątkowych w postaci działek gruntu - spełniających kryteria do zaliczenia ich do środków trwałych wykorzystywanych dla celów działalności gospodarczej, ale nie ujętych przez Wnioskodawcę w ewidencji, stanowi zgodnie z art. 14 ustawy, przychód z działalności gospodarczej.

Wobec tego, w zaprezentowanym stanie faktycznym, mając na uwadze przepis cyt. art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości gruntowej wraz z posadowionymi na niej: placem manewrowym i halą przemysłową, należy zaliczyć do przychodów ze źródła o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - zdanie drugie - dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

W myśl art. 22g ust. 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (art. 22g ust. 3).

Jak wynika z powyższych przepisów, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątkowych wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej (podlegających amortyzacji) - w tym przypadku placu manewrowego i hali przemysłowej, jest różnica pomiędzy przychodem ze sprzedaży, a wartością początkową tych środków trwałych, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych.

Natomiast w przypadku gruntów, które zgodnie z art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają, dochodem ze sprzedaży będzie różnica między przychodem z odpłatnego zbycia, a wartością początkową rozumianą jako cena ich nabycia, powiększona o ewentualne nakłady poniesione na ten grunt.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.