ITPB1/415-70/11/RR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2011 r. (data wpływu 20 stycznia 2011) uzupełnionym pismem z 7 marca 2011 (data wpływu 8 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego środka trwałego (samochodu) - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego środka trwałego (samochodu).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Podatnik jest wspólnikiem spółki jawnej prowadzącej działalność gospodarcza (nazywanej dalej Spółka). Wspólnikami Spółki są trzy osoby fizyczne. W roku podatkowym 2010 r. Spółka była zobowiązana do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Udziały wspólników w dochodzie i stratach Spółki są równe. W roku podatkowym 2010 r. Spółka jest zobowiązania do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W latach podatkowych 2007-2010 Spółka z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, w każdym z tych lat podatkowych, nie uzyskała przychodu przekraczającego kwotę o której mowa w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem strony Spółka jest małym podatnikiem o którym mowa w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Od udziału w dochodzie Spółki podatnik opłaca podatek dochodowy od osób fizycznych wg stawki podatkowej w wysokości 19%. W dniu 17 grudnia 2010 r. Spółka nabyła od podatnika VAT czynnego samochód ciężarowy marki Mitsubishi Outlander. Przedmiotowy samochód ciężarowy został w dniu 22 grudnia 2010 r. zarejestrowany, ujęty w ewidencji środków trwałych prowadzonej przez Spółkę oraz jest od dnia 22 grudnia 2010 r. wykorzystywany przez Spółkę przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Nabycie opisanego powyżej samochodu osobowego zostało udokumentowane fakturą VAT z dnia 17 grudnia 2010 r., w której to fakturze została wyszczególniona miedzy innymi wartość netto wysokości 100.885 zł oraz kwota podatku naliczonego w wysokości 22.194,75 zł. Niniejsza faktura VAT został doręczona Spółce w dniu 17 grudnia 2010 r. Ze świadectwa homologacji posiadanego przez stronę dla przedmiotowego samochodu ciężarowego wynika, iż jest to samochód ciężarowy którego masa całkowita jest niższa od 3,5 tony i wynosi 2.360 kg. Na dzień składnia niniejszego wniosku Spółka nie uzyskała zaświadczenia o którym mowa w art. 86 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 335 z późn. zm.) potwierdzającego spełnienie wymagań przez opisany na wstępie samochód ciężarowy dla pojazdów samochodowych określonych w art. 86 ust. 2 pkt 1-4 ustawy o podatku od towarów i usług. Spółka do dnia 17 grudnia 2010 r. nie korzystała w roku podatkowym 2010 r. z uprawnień o których mowa w art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast korzystała z powyższego uprawnienia w poprzednich latach podatkowych.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

Samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, o którym mowa we wniosku z 17 stycznia 2011 r. nie jest:

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy podatnik mając za podstawę art. 27k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu roku podatkowego 2010 r. oraz zaewidencjonować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za miesiąc grudzień 2010 r. jednorazowy odpis amortyzacyjny w wysokości 100.885 (sto tysięcy osiemset osiemdziesiąt pięć) złotych z tytułu nabycia w dniu 17 grudnia 2010 r. samochodu ciężarowego marki Mitsubishi Outlander.

Zdaniem strony podatnik mając za podstawę art. 27k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu roku podatkowego 2010 r. oraz zaewidencjonować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za miesiąc grudzień 2010 r. jednorazowy odpis amortyzacyjny w wysokości 100.885 (sto tysięcy osiemset osiemdziesiąt pięć) złotych z tytułu nabycia w dniu 17 grudnia 2010 r. samochodu ciężarowego marki Mitsubishi Outlander. Należy jednakże zaznaczyć, iż przedmiotowy jednorazowy odpis amortyzacyjny jest pomocą publiczną na zasadach de minimis. Natomiast bez znaczenia w przedmiotowej sprawie jest fakt, iż nabyty przez Spółkę samochód ciężarowy pomimo posiadania homologacji na podstawie art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, może być uznany za samochód osobowy w rozumieniu stosowych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Ustawą z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2009 r. Nr 69, poz. 587), zmieniono kwotę tego limitu. Zgodnie z art. 5 powołanej ustawy, w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009 r. i 2010 r., kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1 (t.j. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz art. 16k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 2 (t.j. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych), wynosi 100.000 euro w każdym z tych lat podatkowych.

Powyższy przepis art. 22k ust. 7 wyklucza możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych m.in. samochodów osobowych oraz niektórych podatników - nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także osób rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Określenie "mały podatnik" jest zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i oznacza ono podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

W 2010 r. za małego podatnika można uznać tego, u którego przychód brutto ze sprzedaży za 2009 rok nie przekroczył kwoty 5.067.000 zł, wg wyliczenia: średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 1 października 2009 r. wynosił 4.2228 zł x 1.200.000 = 5.067.360 zł, w zaokrągleniu 5.067.000 zł.

Natomiast dopuszczalny w 2010 r. limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych stosownie do postanowień art. 22k ust. 7 i 12 ww. ustawy wynosi 422.000 zł, wg wyliczenia: ww. kurs euro t.j. 4,2228 x 100.000 = 422.280 zł, w zaokrągleniu 422.000 zł.

Określenie "samochód osobowy", o którym mowa w art. 22k ust. 7 ww. ustawy, należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W myśl definicji zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakupiony przez Wnioskodawcę samochód jest samochodem osobowym. Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca dysponuje jedynie wyciągiem ze świadectwa homologacji, w którym przedmiotowy samochód określony jest jako samochód ciężarowy. Jednakże na gruncie ww. ustawy, posiadanie takiego dokumentu jest niewystarczające, aby uznać ten samochód za samochód ciężarowy. Skoro opisany we wniosku samochód nie posiada cech wskazanych w przytoczonym przepisie art. 5a pkt 19 ustawy, wyłączających go spod tak określonej definicji, to jest samochodem osobowym.

Zasadniczą regułą interpretacyjną mającą zastosowanie przy dokonywaniu interpretacji przepisów prawa podatkowego jest zasada, iż zwroty jednobrzmiące użyte w tekście aktu normatywnego należy rozumieć jednolicie. W tym konkretnym przypadku należy dodatkowo zwrócić uwagę na fakt, iż zwrot "samochód osobowy" został zdefiniowany, określony przez ustawodawcę na potrzeby ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym ustawodawca wprost wskazał jak należy rozumieć ww. sformułowanie. W konsekwencji zgodnie z zasadami wykładni językowej nie można nadawać mu innego znaczenia niż znaczenie określone w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, iż nie jest możliwe dokonanie jednorazowej amortyzacji przedmiotowego samochodu, na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż na gruncie cytowanej ustawy jest on samochodem osobowym.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy iż, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.