ITPB1/415-69B/11/RR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2011 r. (data wpływu 20 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 20 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na transporcie drogowym towarów (PKD-4941Z) na terenie Polski i za granicą. Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników, sam wykonuje przewozy i zamierza zawierać umowy zlecenia na świadczenie usług kierowcy osoby nie będącej jego pracownikiem.

Wnioskodawca zamierza zaliczać do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wartości diet z tytułu jego podróży służbowych jak i diet wypłaconych osobie nie będącej jego pracownikiem, a będącej zleceniobiorcą w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom określonej odpowiednimi przepisami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone nr 2):

Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość diet wypłaconych zleceniobiorcy nie będącemu jego pracownikiem w części nie przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Zdaniem Wnioskodawcy, zasadne jest zaliczanie diet wypłaconych osobie nie będącej jego pracownikiem, a będącej zleceniobiorcą w koszty uzyskania przychodów. Wnioskodawca uważa tak, ponieważ zleceniobiorca ponosi zwiększone koszty pobytu za granicą, które są ściśle związane z wykonywanym zadaniem (określonym w umowie zleceniu) i ma prawo żądać (o ile to wynika z umowy zlecenia) wypłaty diet w wysokości określonej odpowiednimi przepisami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

W katalogu przepisu art. 23 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawarto zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia, co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez zleceniodawcę na diety bądź inne należności wypłacane zleceniobiorcy. Jedyne ograniczenie co do momentu zaliczenia tego rodzaju wypłat wynika z art. 23 ust. 1 pkt 55, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18, a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność, polegającą na świadczeniu usług transportowych i zamierza zawierać umowy zlecenia na świadczenie usług kierowcy z osobą niebędącą jego pracownikiem.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny, stwierdzić należy, że jeżeli poniesione przez Wnioskodawcę koszty z tytułu diet związanych z podróżami służbowymi zleceniobiorcy będą wynikały z zawartej umowy cywilnoprawnej, to mogą być w całości kosztami uzyskania przychodów, niezależnie od tego, czy przekraczają limity określone w odrębnych przepisach, dotyczących podróży służbowych pracowników pod warunkiem że pozostają one w związku z prowadzona działalnością gospodarczą.

Przyjmując zatem, że Wnioskodawca będzie zawierał umowy zlecenia na transport towarów, w związku z prowadzoną działalnością w zakresie świadczenia usług transportowych i umowy te będą przewidywały wypłatę zleceniobiorcy "diet" w określonej wysokości, stanowisko zaprezentowane we wniosku - w zakresie możliwości zaliczenia wypłaconych diet do kosztów uzyskania przychodu należy uznać za prawidłowe.

Zwraca się jednakże uwagę na konieczność właściwego udokumentowania przedmiotowych wydatków. Niezbędnym jest posiadanie dowodów, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków. Na podatniku bowiem, jako odnoszącemu ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, ciąży obowiązek wykazania związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (źródłem przychodu).

Weryfikacja kosztu pod względem jego celowości może nastąpić wyłącznie w postępowaniu kontrolnym lub podatkowym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Olsztynie, 10-562 Olsztyn, ul. Emilii Plater 1, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.