ITPB1/415-677b/08/WM - Możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla wytworzonego środka trwałego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2008 r. (data wpływu 17 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 listopada 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W grudniu 2001 r. Wnioskodawca nabył od gminy nieruchomość gruntową, zabudowaną następującymi budynkami:

Cena nieruchomości wraz ze znajdującymi się na niej budynkami wyniosła 1.419.760 zł.

Nabywca zdecydował zaadaptować nabyte obiekty na hotel. W związku z tym remontowi oraz modernizacji poddano dotychczasowe budynki. Ponadto, w związku z tym, że obiekt nie posiadał odpowiedniej ilości pomieszczeń konferencyjnych, ani też pomieszczenia, które można byłoby zaadaptować na restaurację, podatnik postanowił dokonać rozbudowy obiektu.

W związku z tym uzyskał jedną decyzję o pozwoleniu na budowę, które obejmuje:

Nowy obiekt budowlany został zaprojektowany i wybudowany w taki sposób, że posiada wraz z budynkiem dawnych koszar dwie wspólne ściany na poziomie piwnicy. Ponadto nowopowstały kompleks obejmujący oba wskazane budynki posiada jedno wejście, które znajduje się w części nowodobudowanej. W budynku dawnych koszar znajduje się jedynie wyjście ewakuacyjne. Kompleks ten ma również wspólną sieć gazową, wodociągową i kanalizacyjną. Ponadto w nowym budynku znajdują się wszystkie urządzenia służące do przygotowania ciepła wody itd. Natomiast przyłącze elektryczne dla obu budynków znajduje się w starym obiekcie.

Łączny koszt remontu oraz rozbudowy wyniósł dotychczas ok. 21 mln. zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie drugie. W zakresie pytania pierwszego, wniosek zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy, przesłanki stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych normuje przepis art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie ze zdaniem wstępnym artykułu 22j ust. 1, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. W świetle tego przepisu, w każdym wypadku, gdy podatnik nabywa środek trwały używany, lub poddaje go modernizacji przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych, ma prawo do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Natomiast ustawa o podatku dochodowym nie definiuje wprost pojęcia środka trwałego, a jedynie to, które podlegają amortyzacji. Tę ostatnią kwestię normuje przepis art. 22a ust. 1, który stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Analiza tego przepisu prowadzi do wniosku, że składnik majątkowy może być amortyzowany, gdy spełnione są następujące warunki:

Skoro przepis ten normuje przesłanki amortyzacji środka trwałego, to nie można uznać, iż przesłanki te stanowią w całości elementy definicji środka trwałego. Definicja ta zawarta jest w tej części przepisu art. 22a ust. 1, która rozpoczyna się od dwukropka. Zatem, za środki trwałe uznaje się takie składniki majątku wymienione w tym przepisie, które:

Zatem elementem definicji środka trwałego "nie jest w szczególności ich kompletne ani też zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania". Ta cecha decyduje bowiem o możliwości rozpoczęcia amortyzacji środka trwałego. Taki zresztą pogląd na pojęcie środka trwałego prezentowany jest również w literaturze (np. Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod red. W. Modzelewskiego, Warszawa 2001, s. 326-327).

Wniosek taki znajduje również swoje wsparcie w treści przepisu art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z nim, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Przepis ten zakłada zatem, taką sekwencję zdarzeń: nabycie przez podatnika składnika majątku, poddanie go modernizacji, przyjęcie do używania, wpis do ewidencji środków trwałych, rozpoczęcie dokonywania amortyzacji. Przepis ten nazywa środkami trwałymi również składniki majątkowe poddawane modernizacji, a więc - w myśl art. 22g ust. 13 ustawy - poddawane procesom np. procesom adaptacji, rekonstrukcji czy modernizacji. Tymczasem adaptacja to proces dostosowania nabytego środka do potrzeb prowadzonej działalności, a zatem środka, który przed jej dokonaniem nie mógł być wykorzystany dla działalności prowadzonej przez podatnika. Co więcej, przepis ten uznaje za środek trwały składnik majątku, który po nabyciu, lecz przed rozpoczęciem używania musi zostać poddany rekonstrukcji, a więc fizycznemu odtworzeniu. Zatem nawet środek, który nie jest kompletny i wymaga odtworzenia w jakimś zakresie, jest w rozumieniu tego przepisu środkiem trwałym.

Zatem w świetle tego przepisu nabycie budynku, który musi zostać poddany remontowi, czy też rozbudowie jest również środkiem trwałym.

Gdyby przyjąć, iż obiekt, który musi zostać poddany gruntownemu remontowi lub adaptacji nie jest środkiem trwałym, trzeba byłoby przyjąć, że podatnik, dokonując takich czynności wytworzył środek trwały. Taki zaś pogląd nie znajduje oparcia ani w wykładni przepisów ustawy, ani też w orzecznictwie sądowym. Tytułem przykładu można choćby wskazać, że nawet, gdy obiekt zostaje całkowicie rozebrany przez podatnika i ponownie wzniesiony większy budynek na tych samych fundamentach, operacja taka nie jest uznawana za wytworzenie nowego środka trwałego, lecz za ulepszenie (wyrok WSA w Krakowie z dnia 17 maja 2007 r., I SA/k.r. 1590/05, Lex Nr 264085).

W sprawie będącej przedmiotem pytania podatnika, nabył on budynek, który został poddany adaptacji na cele działalności hotelarskiej. Ponadto został on poddany rozbudowie. Po jej zakończeniu, środek ten zostanie przyjęty do używania i wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Nakłady na te dwie operacje będą wyższe niż 30% wartości nabytego środka trwałego.

W tym stanie należy stwierdzić, że podatnik nabył środek trwały, który został poddany ulepszeniu w rozumieniu art. 22g ustawy. Wartość tego ulepszenia, które zostało dokonane przed wprowadzeniem środka do ewidencji, wyniesie więcej niż 30% wartości początkowej.

W tym stanie należy stwierdzić, że spełnione są wszystkie przesłanki unormowane w art. 22j ust. 1 pkt 4 w zw. z ust. 3 pkt 2 ustawy, uprawniające podatnika do zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Definicja środków trwałych - wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy zawartym we własnym stanowisku w sprawie oceny tego zdarzenia przyszłego - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

W art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określono dwie grupy środków trwałych podlegających amortyzacji:

W art. 22c cyt. ustawy określono natomiast trzecią grupę środków trwałych, co do których ustawodawca nie przewidział szczególnych warunków zaliczania ich do tych środków, postanawiając jednocześnie o ich nieamortyzowaniu.

Do pierwszej grupy środków trwałych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należą, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Do tej grupy środków trwałych podlegających amortyzacji zalicza się więc:

o ile będą spełniały następujące warunki:

Do środków trwałych - dla celów podatkowych zaliczać więc można, jedynie składniki majątkowe, które są kompletne i zdatne do użytkowania. Obiekt znajdujący się w budowie, przebudowie nie przyjęty jeszcze do użytkowania nie spełnia kryterium kompletności, a zatem nie może być zaliczony do środków trwałych.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

Z kolei w myśl art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3 uznaje się za ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Analizując przepisy dotyczące możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla ulepszonych środków trwałych, należy stwierdzić, iż nie mają one zastosowania do każdego ulepszonego składnika majątkowego, ale wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środki trwałe.

Powyższe zapisy należy rozumieć więc w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Z przedłożonego wniosku wynika, iż nabyty w 2001 r. budynek byłych koszar w celu zmiany jego przeznaczenia - wymagał kapitalnego remontu, a także przebudowy i modernizacji dla zaadaptowania go do funkcji hotelowej oraz rozbudowy, gdyż nie posiadał odpowiednich pomieszczeń konferencyjnych i pomieszczenia na restaurację.

Zamierzoną przez Wnioskodawcę nową funkcję hotelowo - konferencyjno - restauracyjną, a zarazem stan budynku kompletnego i zdatnego do użytku, zakupiony budynek byłych koszar wraz z dobudowaną częścią restauracyjną osiągnie dopiero po zakończeniu powyżej wskazanych prac. Dlatego też poniesione nakłady inwestycyjne nie mogą być kwalifikowane jako ulepszenie środka trwałego, lecz jako wytworzenie środka trwałego, posiadającego cechy wskazane w definicji ustawowej tj. kompletnego i zdatnego do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania.

Tym samym nie jest możliwe uznanie, iż w stanie faktycznym opisanym we wniosku nastąpiło, ulepszenie środka trwałego w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 2 ww. ustawy.

Konsekwencją powyższego jest również, brak możliwości ustalenia dla niego indywidualnej stawki amortyzacyjnej o której mowa art. 22j ustawy.

Końcowo dodać należy, że w odniesieniu do powołanego przez Pana wyr. należy stwierdzić, iż zapadł on w indywidualnej sprawie i nie jest wiążący dla organu wydającego przedmiotową interpretację, a ponadto podkreślić należy, że orzecznictwo w tym zakresie nie jest jednolite.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.