ITPB1/415-677a/08/WM - Powstanie w wyniku procesu inwestycyjnego jednego, czy też dwóch odrębnych środków trwałych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2008 r. (data wpływu 17 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania w wyniku procesu inwestycyjnego - jednego, czy też dwóch odrębnych środków trwałych - jest prawidłowe.

W dniu 17 listopada 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania w wyniku procesu inwestycyjnego - jednego, czy też dwóch odrębnych środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W grudniu 2001 r. Wnioskodawca nabył od gminy nieruchomość gruntową, zabudowaną następującymi budynkami:

Cena nieruchomość wraz ze znajdującymi się na niej budynkami wyniosła 1.419.760 zł.

Nabywca zdecydował zaadaptować nabyte obiekty na hotel. W związku z tym remontowi oraz modernizacji poddano dotychczasowe budynki. Ponadto, w związku z tym, że obiekt nie posiadał odpowiedniej ilości pomieszczeń konferencyjnych, ani też pomieszczenia, które można byłoby zaadaptować na restaurację, podatnik postanowił dokonać rozbudowy obiektu.

W związku z tym uzyskał jedną decyzję o pozwoleniu na budowę, które obejmuje:

Nowy obiekt budowlany został zaprojektowany i wybudowany w taki sposób, że posiada wraz z budynkiem dawnych koszar dwie wspólne ściany na poziomie piwnicy. Ponadto nowopowstały kompleks obejmujący oba wskazane budynki posiada jedno wejście, które znajduje się w części nowodobudowanej. W budynku dawnych koszar znajduje się jedynie wyjście ewakuacyjne. Kompleks ten ma również wspólną sieć gazową, wodociągową i kanalizacyjną. Ponadto w nowym budynku znajdują się wszystkie urządzenia służące do przygotowania ciepła, wody itd. Natomiast przyłącze elektryczne dla obu budynków znajduje się w starym obiekcie.

Łączny koszt remontu oraz rozbudowy wyniósł dotychczas ok. 21 mln. zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze. W zakresie pytania drugiego, wniosek zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy, nabyty i wyremontowany obiekt dawnych koszar oraz dobudowany obiekt powinny być traktowane jako jeden środek trwały.

Sama ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera jedynie definicję środka trwałego. Natomiast nie określa ona bliżej poszczególnych rodzajów tych środków. W związku z tym, dla ustalenia, czy dany obiekt należy do danej grupy środków trwałych, konieczne jest sięgnięcie do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz. 439 z późn. zm.) oraz do przepisów wydanych na jej podstawie. W szczególności, należy w pierwszej kolejności sięgnąć do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.). Zgodnie z "Uwagami ogólnymi", zawartymi w części I "Objaśnienia wstępne". Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Zatem z przepisu tego wynika, iż w celu ustalenia, czy określony obiekt jest środkiem trwałym zaliczanym do określonej grupy, należy posłużyć się właśnie tym aktem. Zresztą sama ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w załączniku zawierającym wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych wprost odwołuje się systematyki Klasyfikacji Środków Trwałych.

Jednakże rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych nie zawiera definicji budynku. Natomiast stanowi ono, że podziały występujące w grupie 1 i 2 zdefiniowano w oparciu o grupowania Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Odwołuje się ona zatem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.).

To ostatnie rozporządzenie stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych, rozumianych jako produkty finalne działalności budowlanej. Zgodnie z postanowieniami "Wprowadzenia", klasyfikacja zawarta w tym akcie służy potrzebom statystyki działalności budowlanej, sporządzania sprawozdań budowlanych, spisów budowli i mieszkań, statystyki cen obiektów budowlanych oraz rachunków narodowych. Ponadto klasyfikacja służy do klasyfikowania obiektów budowlanych. Może być ona stosowana w trakcie zmiany zastosowania, renowacji, wyburzania, modernizacji obiektu budowlanego.

W części I "Objaśnienia wstępne" rozdziale 2 zatytułowanym "Pojęcia podstawowe", zawarta została definicja obiektu budowlanego, budynku, oraz uregulowana została kwestia kwalifikacji budynków połączonych

Przez obiekty budowlane rozporządzenie rozumie konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Z kolei budynki to zgodnie z rozporządzeniem, zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Za jednostkę klasyfikacyjną rozporządzenie przyjmuje pojedynczy obiekt budowlany. Jednak w przypadku budynków połączonych między sobą, budynek jest budynkiem samodzielnym, jeśli jest oddzielony od innych jednostek ścianą przeciwpożarową od fundamentu po dach. Gdy nie ma ściany przeciwpożarowej, budynki połączone między sobą uważane są za budynki odrębne, jeśli mają własne wejścia, są wyposażone w instalacje i są oddzielnie wykorzystywane.

W sytuacji faktycznej, której dotyczy wniosek, wskutek rozbudowy powstał nowy obiekt, który posiada wraz z budynkiem dawnych koszar dwie wspólne ściany na poziomie piwnicy. Ponadto nowopowstały kompleks obejmujący oba wskazane budynki posiada jedno wejście, które znajduje się w części nowodobudowanej. W budynku dawnych koszar znajduje się jedynie wyjście ewakuacyjne. Oba budynki mają również wspólną sieć gazową, wodociągową i kanalizacyjną. Ponadto w nowym budynku znajdują się wszystkie urządzenia służące do przygotowania ciepła, wody itd. Natomiast przyłącze elektryczne dla obu budynków znajduje się w starym obiekcie.

Budynki te są zatem połączone na poziomie jednej kondygnacji. Ponadto, nie mają własnych wejść (poza ewakuacyjnymi) oraz są wyposażone we wspólne instalacje. Będą one również wykorzystywane wspólnie w ramach działalności hotelarskiej.

W tym stanie, zgodnie z Klasyfikacją obiektów budowlanych, kompleks obejmujący budynek dawnych koszar wraz z dobudowaną częścią restauracyjną i konferencyjną, stanowi jeden budynek. Stąd też musi być traktowany jako jeden środek trwały w rozumieniu Klasyfikacji Środków Trwałych.

Stąd też, ze względu na treść załącznika do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przedmiotowy budynek powinien być traktowany dla celów amortyzacji jako jeden środek trwały.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) w art. 22a definiuje środek trwały, przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji.

Ustawa ta poprzez załącznik Nr 1 Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, odwołuje się do Klasyfikacji Środków Trwałych zawartej w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 1999 r. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.).

Podstawę oceny tego, czy określone we wniosku budynki stanowić będą jeden środek trwały, czy też każdy z nich podlegać będzie odrębnej ewidencji i amortyzacji według przypisanych im stawek, stanowić może wyłącznie Klasyfikacja Środków Trwałych, gdyż jak wspomniano tylko do niej nawiązuje ustawa.

Jak wynika z jej Objaśnień wstępnych (część I), Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przez środki trwałe rozumie ona rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Zalicza się do nich w szczególności:

Z Objaśnień wstępnych do Klasyfikacji wynika dalej, że za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje ona pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza ona przyjęcie w ewidencji za pojedynczy obiekt tzw. obiektu zbiorczego.

Jednocześnie jednak w uwagach szczegółowych dotyczących grupy 1, a przywołanych w Części III dotyczącej szczegółowego podziału środków trwałych, omawiana Klasyfikacja określa, iż budynkami są obiekty budowlane w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016).

Budynkiem w rozumieniu Prawa budowlanego jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadający fundamenty i dach, jak również urządzenia techniczne z nim związane, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.

Jak wynika z postanowień rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.) w przypadku budynków połączonych między sobą, budynek jest budynkiem samodzielnym, jeżeli jest oddzielony od innych jednostek ścianą przeciwpożarową od fundamentu po dach.

Gdy nie ma ściany przeciwpożarowej, budynki połączone między sobą uważa się za budynki odrębne, jeżeli mają własne wejścia, są wyposażone w instalacje i są oddzielnie wykorzystywane.

A zatem jeżeli dobudowany obiekt posiada wraz z dotychczasowym budynkiem wspólne wejście albo wspólną instalację bądź też jest wspólnie z nim wykorzystywany, to nie należy traktować go jako odrębnego, samodzielnego budynku.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał, że nowy obiekt jest wykorzystywany wspólnie z dotychczasowym budynkiem dawnych koszar jako obiekt spełniający funkcje towarzyszące. Budynki te zostały połączone ze sobą poprzez wspólne wejście znajdujące się w części nowowybudowanej, a ponadto obie części mają wspólną sieć gazową, wodociągową i kanalizacyjną z tym, że urządzenia do przygotowania ciepła dla całego kompleksu znajdują się w nowym budynku, natomiast przyłącze elektryczne dla obu budynków znajduje się w starym obiekcie.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Zatem - w świetle przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz wskazanych powyżej przepisów - po zakończeniu inwestycji i oddaniu kompleksu hotelowo - konferencyjno - restauracyjnego do używania, budynki wchodzące w skład kompleksu, będą stanowiły jedną, nierozerwalną pod względem funkcjonalnym całość, dlatego też stanowić będą jeden środek trwały.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.