ITPB1/415-671/10/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2010 r. (data wpływu 22 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie konsekwencji podatkowych związanych z uzyskaniem dotacji na podjęcie działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 13 sierpnia 2010 r. (data wpływu 19 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie konsekwencji podatkowych związanych z uzyskaniem dotacji na podjęcie działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 20 maja 2010 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej. Przed rozpoczęciem działalności gospodarczej, zarejestrowana była w Powiatowym Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. Ponieważ spełniała kryteria do uzyskania dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej, zwróciła się z wnioskiem o jej udzielenie. W dniu 26 kwietnia 2010 r. podpisała umowę z Powiatowym Urzędem Pracy w sprawie przyznania jednorazowych środków na podjęcie działalności gospodarczej. Powiatowy Urząd Pracy przyznał Wnioskodawczyni środki w wysokości 19.461 zł, które przeznaczono na zakup niezbędnego przy prowadzeniu działalności gospodarczej sprzętu i wyposażenia, których wartość jednostkowa nie przekroczyła kwoty 3.500 zł. Wnioskodawczyni zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ma ona obowiązek ewidencjonowania i przechowywania dokumentów związanych z uzyskaną dotacją oraz zakupami sfinansowanymi z tej dotacji oraz może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatki sfinansowane dotacją.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie natomiast do treści art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Powołany przepis ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy stanowi m.in., że Starosta może ze środków Funduszu Pracy przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej. Szczegółowe warunki przyznawania tych środków zostały określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 17 kwietnia 2009 r. w sprawie dokonywania refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 62, poz. 512 z późn. zm.).

Z treści umowy dołączonej do wniosku wynika, że podstawą przyznania środków z Powiatowego Urzędu Pracy na rozpoczęcie działalności gospodarczej jest ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 425 z późn. zm.), rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 17 kwietnia 2009 r. w sprawie dokonywania refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2009 r. Nr 62, poz. 512 z późn. zm.) oraz rozporządzenie Komisji Wspólnot Europejskich Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis (Dz. Urz. WE L 379 z 8 grudnia 2006 r.

W treści wniosku Wnioskodawczyni nie wskazała, że dotacja przeznaczona została na zakup lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z tym, że podstawą umowy z Urzędem Pracy o przyznanie środków na podjęcie działalności gospodarczej była m.in. wskazana powyżej ustawa o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, przyznana dotacja na zakup składników majątkowych (nie będących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi) podlega zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie wskazanego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy. W przypadku gdyby składniki wskazane przez Wnioskodawczynię zaliczone zostały do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, wówczas dotacja na podstawie cyt. powyżej art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy, nie stanowiłaby przychodu podatkowego.

Odnosząc się do możliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej wydatków sfinansowanych powyższą dotacją należy stwierdzić co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (...).

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

* wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Stosowanie do art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Analiza treści przepisów art. 22 ust. 1 jak i art. 23 ust. 1 pkt 1 i pkt 56 ww. ustawy wskazuje, że Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup wyposażenia i sprzętu niezbędnych do rozpoczęcia działalności gospodarczej (nie stanowiących środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych), a sfinansowanych ze środków otrzymanych z urzędu pracy. Warunkiem zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest jednakże istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie ich poniesienia.

Wyjaśnienia wymaga przy tym, że zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.) przez wyposażenie rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych. Zgodnie z § 4 pkt 2 ww. rozporządzenia ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1.500 zł.

W myśl art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Natomiast zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22 m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z powyższego wynika, że składniki majątkowe o wartości początkowej nieprzekraczającej 3.500 zł, mogą być zaliczone bądź do wyposażenia, bądź też do środków trwałych, jednakże decyzję o tym jak zostaną one zakwalifikowane, ustawodawca pozostawił podatnikowi.

W przypadku przeznaczenia - jak wynika to z treści wniosku - dofinansowania z Urzędu Pracy na zakup wyposażenia (w rozumieniu przepisu § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów), niezbędnego do rozpoczęcia działalności gospodarczej, wydatki te mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Gdyby zaś składniki te zaliczone zostały przez Wnioskodawczynię do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, zarówno wydatki na ich nabycie, jak i odpisy amortyzacyjne od tej części ich wartości, która pokryta została z otrzymanej dotacji, nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b i art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy).

Z treści art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż osoby fizyczne wykonujące działalność gospodarczą są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Jak wynika z informacji zawartych w złożonym wniosku, Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, zatem jest obowiązana do wykazywania w tej księdze przychodów i kosztów mających wpływ na ustalenie podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku. Przychody i koszty, których wysokość nie mają wpływu na podstawę opodatkowania i wysokość należnego podatku, nie muszą być ewidencjonowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. W związku z powyższym kwoty dotacji Wnioskodawczyni nie musi wykazywać w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Fakultatywnie można ją ująć w kolumnie 16 podatkowej księgi przychodów i rozchodów - Uwagi, w której to kolumnie, zgodnie z Objaśnieniami do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, można ewidencjonować przychody faktycznie przez podatnika otrzymane.

Nieprawidłowość stanowiska Wnioskodawczyni polega zatem na tym, że wbrew jej stanowisku, nie ma ona obowiązku ewidencjonowania w podatkowej księdze przychodów i rozchodów kwoty dotacji z Urzędu Pracy, może to jednak uczynić fakultatywnie w kolumnie 16 podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Podkreślenia również wymaga, że kosztem uzyskania przychodów będą wydatki na zakup składników majątkowych wyłącznie w sytuacji, gdy te składniki zaliczone zostaną przez Wnioskodawczynię do wyposażenia (nie stanowią środków trwałych).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.