ITPB1/415-629/09/PSZ - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów dodatkowej opłaty parkingowej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2009 r. (data wpływu 30 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dodatkowej opłaty parkingowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dodatkowej opłaty parkingowe.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka posiada samochody, które stanowią środki trwałe. Pojazdy te parkowane są m.in. na parkingach objętych strefą płatnego parkowania. Opłata za parkowanie uzależniona jest od czasu w jakim samochód stoi na parkingu. Opłatę należy uiścić w chwili zaparkowania samochodu. Występują jednak sytuacje, w których osoba parkująca samochód źle oceni czas w jakim samochód będzie parkowany. W efekcie uiszczona może zostać niewłaściwa opłata. Gdy jest ona za niska należy uregulować dopłatę. Jeżeli nie dokonano dopłaty od razu, Spółka otrzymuje upomnienie od Prezydenta Miasta do uregulowania "... opłaty dodatkowej za nieopłacony postój". Spółka wskazuje, iż postój w danym miejscu jest dopuszczalny i legalny. Opłata dodatkowa dotyczy roku bieżącego i lat poprzednich. Spółka prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą uproszczoną (kasową).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opłata dodatkowa za nieopłacony postój jest kosztem uzyskania przychodu w roku podatkowym, w którym została uregulowana.

Zdaniem Wnioskodawcy, w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca określił jakie wydatki mogą być kosztem uzyskania przychodów. W art. 23 ustawy określone są wyjątki od tej zasady. Wprawdzie istnieje zapis art. 23 ust. 1 pkt 15 ustawy, mówiący że grzywny i kary pieniężne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, jednakże nie odnosi się on do opisanej sytuacji. Z upomnienia wynika bowiem, że jest to opłata dodatkowa, a nie jest to kara, ani grzywna. W żadnym innym miejscu nie występuje inne określenie opłaty, zatem nie jest błędem zaliczenie jej do kosztów uzyskania przychodów. Spółka wskazuje, że przedmiotowa opłata nie jest karą, ani grzywna, gdyż postój nie jest zabroniony. Nie można karać grzywną ani karą czegoś, co nie jest zabronione. Zatem opłata dodatkowa za nieopłacony postój w strefie płatnego parkowania jest kosztem uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy, koszty uzyskania przychodów potrącane są w roku, w którym zostały poniesione. Skoro opłata została uregulowana w roku 2009 to stanowi koszt tego roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kwalifikując zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ustawy.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, o ile nie są wydatkami wymienionymi w art. 23 ustawy.

Obowiązek dokonania zapłaty dodatkowej opłaty za parkowanie wynika z art. 13f ustawy dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115), w myśl którego za nieuiszczenie opłaty, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, tekst jedn. opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania - do uiszczenia której zobowiązani są korzystający z dróg publicznych - pobiera się opłatę dodatkową. Opłata dodatkowa pobierana jest przez zarząd drogi, a w przypadku jego braku przez zarządcę drogi. Jej wysokość określana jest przez radę gminy. W myśl art. 19 ust. 1 ww. ustawy zarządcą drogi jest organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego. Z kolei art. 21 ust. 1 ustawy, stanowi że zarządca drogi może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy. Jeżeli jednostka taka nie została utworzona, zadania zarządu drogi wykonuje zarządca.

Analizując konstrukcję uregulowania przyjętego w art. 13f ww. ustawy o drogach publicznych należy zauważyć, iż obowiązek uiszczenia przedmiotowej opłaty dodatkowej wynika bezpośrednio z przepisów prawa, które w sposób nie budzący wątpliwości konkretyzują elementy stosunku administracyjnoprawnego, a tym samym obowiązek ten nie wymaga konkretyzacji w formie decyzji administracyjnej.

Obowiązek uiszczenia dodatkowej opłaty parkingowej sprowadza się w istocie do obowiązku uiszczenia opłaty określonej w normie prawnej, będącej konsekwencją naruszenia prawa, tekst jedn. opłaty sankcyjnej. O zaliczeniu danej opłaty do opłat sankcyjnych nie decyduje nazwa opłaty lecz charakter sankcyjny tej opłaty, czyli związany z przekroczeniem lub naruszeniem przepisów prawa.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku stwierdzić należy, iż wydatki o charakterze sankcyjnym, karnym nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, gdyż nie spełniają warunku celowości określonego w cytowanym art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Ponadto należy stwierdzić, iż tego rodzaju wydatki zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodu z art. 23 ww. ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 50 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów opłat sankcyjnych, które zgodnie z odrębnymi przepisami podlegają wpłacie do budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego. Zatem dodatkowa opłata parkingowa podlegająca wpłacie do budżetu jednostki samorządu terytorialnego lub organu administracji rządowej - będąca konsekwencją naruszenia prawa poprzez nieuiszczenie obowiązkowej podstawowej opłaty parkingowej - nie stanowi kosztu uzyskania przychodu.

Jednocześnie mając na uwadze, iż wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaznacza się, iż interpretacja nie wywołuje skutków prawnych względem wspólników Spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła Spółka Cywilna, która w świetle zawartych w ww. ustawie przepisów nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś są poszczególni wspólnicy.

Mając powyższe na uwadze informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wszystkich wspólników możliwe jest poprzez złożenie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i art. 14f ustawy - Ordynacja podatkowa przez poszczególne osoby fizyczne - wspólników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 - 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.