ITPB1/415-582/14/WM - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w ujęciu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów osobowych wykorzystywanych do celów prowadzonej działalności gospodarczej, a także wartości nieodliczonego podatku od towarów i usług.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 20 sierpnia 2014 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB1/415-582/14/WM Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w ujęciu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów osobowych wykorzystywanych do celów prowadzonej działalności gospodarczej, a także wartości nieodliczonego podatku od towarów i usług.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2014 r. (data wpływu 22 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje samochody osobowe, które są ujęte w ewidencji środków trwałych. Samochody te są środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej, jednakże są również wykorzystywane na inne cele, nie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dokonywane odpisy amortyzacyjne od samochodów będących środkami trwałymi są uznawane za koszt podatkowy. Ponadto za koszt podatkowy Wnioskodawczyni uznaje ponoszone wydatki związane z używaniem samochodów osobowych z wyłączeniem wydatków nie związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wprowadzona od 1 kwietnia 2014 r. zmiana przepisów ustawy o podatku od towarów i usług pozwala na odliczenie w całości podatku od towarów i usług wykazanego w fakturach związanych z eksploatacją samochodów osobowych pod warunkiem prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów (art. 86a ustawy). Jednakże zapis art. 86a ust. 1 ustawy stanowi, że Wnioskodawczyni ma prawo co do zasady do odliczenia wykazanego w fakturach podatku w wysokości 50%, jeśli nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu. Jednakże prawo do odliczenia w wysokości 50% podatku naliczonego od podatku należnego przysługiwać będzie dopiero od 1 lipca 2015 r. Wnioskodawczyni nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu i nieodliczony podatek od towarów i usług, lub jego nieodliczoną część uznaje jako koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy na gruncie art. 22a 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361), Wnioskodawczyni postępuje prawidłowo uznając za koszt podatkowy odpisy amortyzacyjne dokonywane od samochodów osobowych wykorzystywanych do celów prowadzonej działalności.

2. Czy na gruncie art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 86a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarowi usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) Wnioskodawczyni postępuje prawidłowo uznając za podatkowy koszt uzyskania przychodu nieodliczony podatek od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wprowadzony przez nią do ewidencji środków trwałych samochód osobowy, wykorzystywany w działalności gospodarczej ma prawo amortyzować, a odpisy amortyzacyjne uznać za podatkowy koszt uzyskania przychodu, przy zastrzeżeniu wartości początkowej nie przekraczającej 20.000 euro. Ponieważ zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy amortyzacji podlegają, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Bezsprzecznym jest, że samochód wykorzystywany jest w działalności gospodarczej. Z cytowanego przepisu nie wynika, że środek trwały musi być wyłącznie wykorzystywany w prowadzonej działalności. A zatem odpisy amortyzacyjne od wprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu mogą być kosztem podatkowym pomimo tego, że samochód jest wykorzystywany nie tylko do prowadzonej działalności gospodarczej.

Ustawodawca wprowadzając zmiany w ustawie o podatku od towarów i usług z dniem 1 kwietnia 2014 r. ograniczył prawo do odliczenia podatku naliczonego do wysokości 50% kwot podatku wykazanego na fakturach związanych z pojazdami samochodowymi (art. 86a ust. 1 ustawy). Jednakże ustawodawca zezwolił na odliczenie całego podatku od towarów i usług związanego z wykorzystywaniem samochodu wyłącznie do działalności gospodarczej pod warunkiem prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Z uwagi na to, że Wnioskodawczyni nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu ma prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego wykazanego na fakturach związanych z eksploatacją pojazdu samochodowego.

Wnioskodawczyni nieodliczony podatek od towarów i usług zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznaje za podatkowy koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia"koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy ma charakter zamknięty. Ujęte w nim wyłączenia mają różny charakter i pełnią różne funkcje.

W szczególności, część spośród nich prowadzi do bezwzględnego wyłączenia określonych rodzajów kosztów z kategorii kosztów podatkowych, część służy limitowaniu wysokości rozpoznawanych przez podatników rodzajów kosztów uzyskania przychodów (uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych wartości przewyższających ustalony przez ustawodawcę poziom wydatków), część - "przesunięciu" momentu rozpoznawania określonych kosztów, wykluczeniu ich związku albo powiązaniu ich z konkretnym przychodem lub momentem podatkowym.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. W ramach tej działalności wykorzystuje samochody osobowe, które są ujęte w ewidencji środków trwałych i stanowią środki trwałe w prowadzonej działalności gospodarczej. Samochody te są również wykorzystywane na inne cele nie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dokonywane odpisy amortyzacyjne od samochodów będących środkami trwałymi są uznawane za koszt podatkowy. Ponadto za koszt podatkowy Wnioskodawczyni uznaje ponoszone wydatki związane z używaniem samochodów osobowych z wyłączeniem wydatków nie związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wnioskodawczyni nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu i nieodliczony podatek od towarów i usług, lub jego nieodliczoną część uznaje jako koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

* jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

* w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

Wyjaśnić należy, że podatek naliczony, o którym mowa w powyższym przepisie, to suma kwot podatku VAT określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika m.in. przy nabyciu towarów i usług. Powyższe wynika z treści art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zgodnie z którym, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie zaś z ust. 1 ww. przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl natomiast art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Zatem, zgodnie z powyższym przepisem, 50% kwoty podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur związanych z eksploatacją samochodu osobowego - nie obniża podatku należnego.

Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy wyjaśnić należy, że wejście w życie przepisów ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. , poz. 312), nie oznacza, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnicy ci zobligowani są do automatycznego pomniejszenia kosztów używania samochodu osobowego o 50%.

Wydatki na eksploatację będą stanowiły koszty uzyskania przychodu w części, w jakiej faktycznie służą uzyskiwaniu przychodów z działalności, niezależnie od tego jaką proporcję wykorzystania samochodu na cele związane z działalnością gospodarczą ustalił podatnik. Jedynie takie wydatki, które rzeczywiście związane są z wykorzystaniem samochodu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, spełniają bowiem warunki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli wydatki te spełniają te kryteria, wówczas stanowią koszt uzyskania przychodu wraz z podatkiem naliczonym niepodlegającym odliczeniu od podatku należnego.

We wniosku wskazano, że do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawczyni zalicza wydatki na eksploatację samochodów osobowych związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Prawidłowe jest zatem stanowisko Wnioskodawczyni, że do kosztów uzyskania przychodów może zostać zaliczony nieodliczony podatek VAT od tych wydatków, który nie obniżył podatku należnego w podatku od towarów i usług. Wyraźnie zaznaczyć jednak należy, że nie dotyczy to wyłącznie wydatków związanych z wykorzystywaniem samochodów na inne cele niż działalność gospodarcza.

W myśl natomiast art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, iż jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej bądź wynajmowania lub wydzierżawiania podmiotom trzecim.

Odnosząc przedstawione powyżej przepisy do opisu stanu faktycznego zawartego we wniosku, wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje możliwość proporcjonalnego dokonywania odpisów amortyzacyjnych wyłącznie dla nieruchomości, wykorzystywanych częściowo do działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu. W przypadku środków trwałych innych niż nieruchomości, ustawodawca nie wskazał na możliwość proporcjonalnego ustalania wartości początkowej środków trwałych z uwagi na wykorzystywanie ich do innych celów, niż pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zatem w przypadku składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, spełniających kryteria do uznania ich za środki trwałe (innych niż nieruchomości), możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od pełnej wartości początkowej, niezależnie od tego czy są wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą, czy też częściowo - do celów prywatnych.

Od wartości początkowej samochodów osobowych wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej, zaliczonych do środków trwałych, niezależnie od tego, że samochody te są częściowo wykorzystywane dla celów prywatnych Wnioskodawczyni, możliwe więc będzie zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów pełnych odpisów amortyzacyjnych. Pamiętać przy tym należy o ograniczeniu kwotowym dot. ww. odpisów amortyzacyjnych, wprowadzonym przepisem art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Reasumując, Wnioskodawczyni może zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej samochodów osobowych stanowiących środki trwałe w prowadzonej działalności gospodarczej, pomimo, że samochody te są częściowo wykorzystywane na inne cele. Wnioskodawczyni może również zaliczać do kosztów uzyskania przychodów część naliczonego podatku VAT niepodlegającego odliczeniu od podatku należnego w podatku od towarów i usług, przy czym możliwość ta dotyczy wyłącznie wydatków związanych z pozarolniczą działalnością gospodarczą.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl