ITPB1/415-579a/11/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2011 r. (data wpływu 30 maja 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 sierpnia 2011 r. (data wpływu 5 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości w sytuacji istnienia rozdzielności majątkowej między małżonkami - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Postanowieniem z dnia 7 grudnia 2004 r. Sąd Rejonowy przysądził na rzecz Wnioskodawcy oraz jego małżonki, pozostających wówczas w ustroju małżeńskiej wspólności majątkowej, prawo własności lokalu użytkowego o łącznej powierzchni 291,80 m ^2, składającego się ze znajdujących się na pierwszej i drugiej kondygnacji (czyli na parterze i piętrze) łącznie dziesięciu pomieszczeń, dla którego prowadzona jest księga wieczysta X, wraz z prawem współużytkowania wieczystego działki, na której położony jest dom wielomieszkalny, dla którego prowadzona jest księga wieczysta Y oraz części budynku i urządzeń służących do wspólnego użytku ogółu mieszkańców, za określoną cenę. Nieruchomość ta została nabyta na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego regulujących egzekucję z nieruchomości. Nabywcy zapłacili cenę nabycia w całości gotówką. Nie przysługiwało im prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu ww. składników majątku (sprzedaż w ramach egzekucji nie została udokumentowana fakturą VAT). Nabycie nieruchomości nie nastąpiło z zamiarem jej późniejszego zbycia.

Od czerwca 2007 r. Wnioskodawca rozpoczął wykorzystywanie opisanej wyżej nieruchomości w swojej działalności gospodarczej.

W październiku 2008 r. Wnioskodawca wraz z małżonką uzyskali decyzję o warunkach zabudowy, ustalającą warunki zabudowy dla inwestycji dotyczącej rozbudowy budynku handlowo - usługowego (domu wielomieszkalnego), o którym mowa wyżej, o część magazynową. Rozbudowana powierzchnia 99,03 m ² została oddana do użytku w lipcu 2009 r. i wtedy też Wnioskodawca wraz z małżonką rozpoczęli jej użytkowanie. Rozbudowa była finansowana z prywatnych środków finansowych Wnioskodawcy i jego małżonki. Wydatki poniesione na rozbudowę lokalu stanowiły mniej niż 30% ceny, za którą został nabyty wraz z prawem użytkowania wieczystego w 2004 r.

W dniu 1 kwietnia 2009 r. Wnioskodawca wraz z małżonką zawarli umowę majątkową małżeńską o ustanowieniu rozdzielności majątkowej. Z dniem zawarcia umowy wyłączyli obowiązującą ich przed tym dniem majątkową wspólność ustawową i ustanowili rozdzielność majątkową zwykłą. Nie przeprowadzili jednak podziału majątku dorobkowego. W konsekwencji do dnia złożenia niniejszego wniosku obowiązuje pomiędzy nimi ustrój, w którym funkcjonują wyłącznie 2 odrębne majątki - Wnioskodawcy oraz jego małżonki, przy czym zarówno Wnioskodawcy, jak i jego małżonce przysługuje udział w wysokości #189; części w prawie własności każdego ze składników majątkowych, wchodzącego przed dniem 1 kwietnia 2009 r. w skład majątku objętego małżeńską wspólnością majątkową.

Lokal (udział w lokalu) ani prawo użytkowania wieczystego (udział w tym prawie) nigdy nie zostały przez Wnioskodawcę ujęte w ewidencji środków trwałych. Żadne nakłady czynione na ww. nieruchomość, w tym również na rozbudowę lokalu, nie były uwzględniane w kosztach podatkowych Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie dokonywał również odliczeń VAT od żadnych wydatków związanych z ww. nieruchomością ani jej użytkowaniem (w tym również od wydatków na rozbudowę lokalu), poza wydatkami związanymi z bieżącym wykorzystywaniem nieruchomości na potrzeby działalności gospodarczej takimi jak koszty mediów (np. energii elektrycznej, wody), ogrzewania, wywozu nieczystości, podatku od nieruchomości. Mimo, że ww. składniki majątku nie zostały przez Wnioskodawcę ujęte w ewidencji środków trwałych, faktycznie są przez niego wykorzystywane do wykonywania działalności gospodarczej.

W chwili obecnej Wnioskodawca oraz jego małżonka zamierzają sprzedać swoje udziały w opisanym wyżej prawie własności lokalu oraz prawie użytkowania wieczystego nieruchomości. Handel nieruchomościami nie mieści się w zakresie działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie, oznaczone we wniosku numerem jeden.

Czy przychód ze sprzedaży przysługującego Wnioskodawcy udziału w prawie własności lokalu oraz prawie użytkowania wieczystego nieruchomości będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód ze sprzedaży przysługującego mu udziału w prawie własności lokalu oraz prawie współużytkowania wieczystego nieruchomości nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W ocenie Wnioskodawcy skutki podatkowe po jego stronie powstaną przy tym wyłącznie w związku ze zbyciem przysługującego mu udziału w składnikach majątku opisanych w stanie faktycznym. Skutki podatkowe zbycia udziału jego małżonki ww. składnikach majątku będą obciążały wyłącznie ją.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntów - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie. Zgodnie natomiast z art. 10 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z działalności gospodarczej są przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku będących środkami trwałymi, ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody ze zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Jak wskazał Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego, nieruchomości, które zamierza zbyć, nigdy nie zostały wprowadzone przez niego do ewidencji środków trwałych. Konsekwentnie nigdy nie uwzględniał w kosztach podatkowych wydatków czynionych na nieruchomości, a także nie odliczał od nich VAT naliczonego. Sam fakt, że prawo użytkowania wieczystego nieruchomości oraz lokal były faktycznie wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej, nie wystarcza, aby przychód z ich zbycia zakwalifikować do przychodów, o których mowa w art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten jednoznacznie formułuje wymóg ujęcia określonych składników majątku w ewidencji środków trwałych podatnika. W przeciwnym wypadku nie można mówić, że dany składnik jest składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji, w stosunku do lokalu użytkowego przysługuje mu prawo własności, które należy odróżnić od spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu. Tymczasem spośród wszystkich praw nieujętych w ewidencji środków trwałych jedynie sprzedaż nieujętego w tej ewidencji spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego stanowi przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - o czym wprost stanowi ten przepis. W związku z powyższym należy uznać, że przychód ze sprzedaży nieujętych w ewidencji środków trwałych składników majątku Wnioskodawcy opisanych w stanie faktycznym wniosku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ewentualne opodatkowanie przychodu ze zbycia ww. składników majątku należy zatem ustalać w oparciu o art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Biorąc pod uwagę, że Wnioskodawca wraz z małżonką nabyli je w grudniu 2004 r., stwierdzić należy, że pięcioletni termin określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy upłynął z końcem 2009 r. Nie ma przy tym znaczenia, że w 2009 r. małżonkowie zawarli umowę majątkową małżeńską o ustanowieniu rozdzielności majątkowej. Żadne z małżonków nie nabyło bowiem w związku z jej zawarciem nic ponad udział, który przysługiwał im przed jej zawarciem.

W związku z powyższym prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym z uwagi na upływ pięcioletniego terminu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód uzyskany ze zbycia opisanych w stanie faktycznym wniosku składników majątku Wnioskodawcy nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Takie stanowisko zajął też Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 20 maja 2010 r., sygn. IPPB1/415-74/07/10-5/S/AG, a także WSA w Warszawie w wyroku z dnia 3 czerwca 2008 r., sygn. III SA/Wa 312/08 i NSA w wyroku z dnia 10 lutego 2010 r. sygn. II FSK 1507/08.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednak stosownie do art. 10 ust. 3 ww. aktu prawnego, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika zatem, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy, spełnione winny zostać co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

* nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,

* nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w tej działalności.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza.

W świetle art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 powyższej ustawy stanowi, iż przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych) używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Powołane przepisy ustawy podatkowej nie regulują wprost zasad opodatkowania dochodu ze sprzedaży składników majątku nie spełniających kryteriów wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, dlatego też dokonując wykładni przepisów ustawy w tym zakresie należy mieć na względzie, iż zasadą jest, że przychód z działalności gospodarczej stanowi każda kwota należna podatnikowi związana w jakikolwiek sposób z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przepis art. 14 ww. ustawy nie wymienia szczegółowo wszystkich przychodów z tego źródła, zaś w art. 14 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy wymienione zostały tylko niektóre rodzaje przychodów zaliczanych do przychodów z działalności gospodarczej. Z tego względu, sprzedaż każdego innego składnika, wykorzystywanego w określonym przedziale czasowym w działalności gospodarczej, stanowi przychód z tytułu działalności gospodarczej na podstawie ogólnej zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych).

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie zaś z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22a ust. 2, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

Zgodnie z art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają:

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku Wnioskodawca wraz z żoną nabyli w 2004 r. na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej prawo własności lokalu użytkowego o łącznej powierzchni 291,80 m ^2, składającego się ze znajdujących się na pierwszej i drugiej kondygnacji (na parterze i piętrze) łącznie dziesięciu pomieszczeń, wraz z prawem współużytkowania wieczystego działki, na której położony jest budynek oraz części budynku i urządzeń służących do wspólnego użytku ogółu mieszkańców. Nieruchomość ta od 2007 r. wykorzystywana jest w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę, jednakże nigdy nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych. W kwietniu 2009 r. między Wnioskodawcą, a jego żoną została ustanowiona rozdzielność majątkowa małżeńska i dokonano podziału majątku po #189; dla każdego z małżonków. W umowie nie zostało wyznaczone dokładnie jakie składowe majątku należą się poszczególnym małżonkom. Stwierdzono jedynie podział po #189; dla każdej ze stron. Obecnie Wnioskodawca wraz z małżonką postanowili sprzedać przedmiotową nieruchomość.

Stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.),

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje miedzy małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nie objęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W świetle art. 43 § 1 ww. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Natomiast zgodnie z art. 47 powołanego Kodeksu małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa).

W myśl art. 50¹ Kodeksu w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej. Przepis ten nie wyłącza zastosowania art. 43 § 2 i 3, który stanowi, iż z ważnych powodów każdy z małżonków może żądać, ażeby ustalenie udziałów w majątku wspólnym nastąpiło z uwzględnieniem stopnia, w którym każdy z nich przyczynił się do powstania tego majątku.

Przenosząc powyższe uregulowania na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, iż niewątpliwie wskazany przez Wnioskodawcę lokal użytkowy wraz z przypadającym do tego lokalu prawem użytkowania wieczystego gruntu wykorzystywany był przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Składniki te zgodnie z cyt. uprzednio art. 22d ust. 2 ustawy, Wnioskodawca zobowiązany był ująć w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, czego jednak wbrew zapisom ustawy nie uczynił. Nie zmienia to jednak faktu, że przychód ze sprzedaży ww. składników majątkowych (spełniających kryteria do zaliczenia ich do środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych) stanowi zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, przychód z działalności gospodarczej. Z uwagi na fakt, że współwłaścicielami nieruchomości są małżonkowie, którzy ustanowili rozdzielność majątkową, przychód Wnioskodawcy należy przyjąć - jedynie w części przypadającej na posiadany przez Niego udział we współwłasności, t.j. #189; uzyskanego ze sprzedaży przychodu.

Końcowo wskazać należy, iż z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej - niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawcy jako występującego z wnioskiem, nie wywiera natomiast skutku prawnego dla małżonki Wnioskodawcy.

W odniesieniu do interpretacji i orzeczeń przytoczonych we wniosku wskazać należy, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego. Wskazać należy, że orzeczenia sądów, są rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonymi w określonym stanie faktycznym. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego.

Na mocy art. 87 ust. 1 tejże ustawy, źródłami powszechnie obowiązujących prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych), ani też tym bardziej dla interpretacji indywidualnych.

W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Z uwagi na powyższe przywołane interpretacje przepisów prawa podatkowego oraz wyroki sądowe nie są wiążące dla tut. organu podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.