ITPB1/415-576/08/DP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2008 r. (data wpływu 13 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 października 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie doradztwa sportowego. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W najbliższym czasie zamierza wraz z małżonką (istnieje wspólność majątkowa) zakupić dom jednorodzinny w stanie surowym. Powyższą nieruchomość małżonkowie zakupią jako osoby fizyczne, a nie jako przedsiębiorcy. Wnioskodawca planuje 1/3 powierzchni domu przeznaczyć wyłącznie na działalność gospodarczą. W związku z tym, że nieruchomość zakupiona zostanie w stanie surowym Wnioskodawca będzie zmuszony wykonać szereg prac wykończeniowych. Wydatki poniesione na wykończenie domu podzielone zostaną na wydatki związane z adaptacją pomieszczeń przeznaczonych do prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej oraz na pozostałe wydatki. Na nakłady związane z adaptacją pomieszczeń dla celów działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie otrzymywał faktury VAT, z których będzie odliczał podatek. Wydatki bezpośrednio przyporządkowane pracom związanym z przystosowaniem pomieszczeń do prowadzenia działalności gospodarczej, będą zaewidencjonowane w całości w księgach Firmy i w całości będą przez nią rozliczone. Pozostałe nakłady dotyczące wspólnych kosztów wykończenia domu (takich jak np. wykończenie klatki schodowej, zakup i montaż pieca centralnego ogrzewania) Wnioskodawca rozliczy w odpowiedniej proporcji w stosunku do całkowitej powierzchni domu (uzna tylko część kwoty netto oraz podatku VAT, znajdującego się na fakturze VAT). Wnioskodawca nadmienia, że nie zamierza wprowadzić powyższej nieruchomości do majątku Firmy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytania pierwsze. W zakresie pytania drugiego wniosek zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy, nakłady poniesione na wykończenie części domu przeznaczonej na prowadzenie działalności gospodarczej należy traktować jako inwestycję w obcym środku trwałym, gdyż dom, o którym mowa nie został zakupiony przez Firmę i nie zostanie nigdy wprowadzony do ewidencji środków trwałych Firmy (nie jest i nie będzie majątkiem Firmy). W związku z tym skumulowane nakłady zgodnie z art. 20j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po oddaniu domu do użytkowania należy amortyzować przez okres co najmniej 10 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy. Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Uzyskiwanie przychodów z działalności gospodarczej wiąże się z ponoszeniem określonych wydatków, do których zalicza się niewątpliwie wydatki na zapewnienie przedsiębiorstwu siedziby i jej utrzymanie. Dlatego ważne jest prawidłowe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę z tytułu używania własnego domu dla celów prowadzonej działalności.

Stosownie do art. 22 ust. 8 cytowanej powyżej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Tak więc, aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

Stosownie do art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych - zwane także środkami trwałymi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyjaśnia pojęcia "inwestycje w obcym środku trwałym" - wyjaśnia natomiast pojęcie "inwestycje".

Zgodnie z art. 5a pkt 1 powołanej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o: inwestycjach - oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.).

Wobec powyższego, inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji, modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Z momentem przyjęcia do używania efektu tych działań - inwestycja w obcym środku trwałym stanowi odrębny składnik majątku w postaci środka trwałego, którego odpisy amortyzacyjne dokonywane są do końca tego miesiąca, w którym:

* zrównała się wartość odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową lub

* inwestycję w obcym środku trwałym przeznaczono do likwidacji, sprzedaży lub stwierdzono jego niedobór.

Zatem prace adaptacyjne polegające na wykończeniu własnego zakupionego przez Wnioskodawcę wraz z małżonką budynku oraz na przystosowaniu pomieszczeń dla celów prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej nie stanowią inwestycji w obcym środku trwałym.

Wskazać jednak należy, że - stanowiący własność Wnioskodawcy, zdatny i kompletny do używania budynek mieszkalny wykorzystywany w działalności gospodarczej mógłby stanowić środek trwały podlegający amortyzacji, o ile Wnioskodawca podjąłby decyzję o jego amortyzacji.

Stosownie bowiem do art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Zgodnie z art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w przypadku, gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Stosownie do treści art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Z powołanych powyżej przepisów prawa podatkowego wynika, że gdyby Wnioskodawca wprowadził środek trwały do ewidencji, to wówczas mógłby dokonywać odpisów amortyzacyjnych w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości.

Skoro jednak budynek nie zostanie wprowadzony przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to Wnioskodawca nie będzie miał możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od wykorzystywanego dla celów działalności gospodarczej części budynku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.