ITPB1/415-520a/08/DP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2008 r. (data wpływu 26 września 2008 r.) uzupełnione pismem z dnia 28 listopada 2008 r. (data wpływu 1 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania przychodu z tytułu nieodpłatnego użyczenia nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 26 września 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania przychodu z tytułu nieodpłatnego użyczenia nieruchomości.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 28 listopada 2008 r. (data wpływu 1 grudnia 2008 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wspólnikami spółki cywilnej (spółka I) są małżonkowie wraz z synem. Jeden ze wspólników, jako osoba fizyczna wniósł do powyższej spółki, całe prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55 ustawy - Kodeks cywilny podwyższając tym samym swój wkład. Składnikami majątku wniesionego przedsiębiorstwa była m.in. nieruchomość, na którą składał się grunt i budynek hurtowni. Budynek wybudowany został poza działalnością gospodarczą, czyli bez możliwości odliczania VAT naliczonego przy zakupie materiałów i usług budowlanych. Wspólnik powyższej spółki cywilnej (syn) wykorzystuje część budynku do działalności gospodarczej prowadzonej w ramach drugiej spółki cywilnej (spółka II), w której wraz z żoną są wspólnikami. Spółka ta nie ponosi kosztów czynszu z tytułu użytkowania części hurtowni, partycypuje natomiast w kosztach związanych z obsługą budynku tj. ponosi opłaty za:

W związku z ww. kosztami spółka I wystawia refaktury obciążając spółkę II proporcjonalnie do zajmowanej przez nią powierzchni budynku. Pozostałe koszty związane z nieruchomością tj. odpisy amortyzacyjne oraz podatek od nieruchomości obciążają w całości koszty uzyskania przychodów spółki I. Po stronie żadnego ze wspólników nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego udostępniania nieruchomości.

Ponadto Wnioskodawca w uzupełnieniu do złożonego wniosku wskazuje, iż:

* wniesienie przedsiębiorstwa do spółki cywilnej nastąpiło na podstawie aktu notarialnego,

* spółka cywilna II wykorzystuje część budynku spółki cywilnej I na podstawie ustnej umowy użyczenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze. W zakresie pytania drugiego i trzeciego wniosek zostanie rozpatrzony odrębnymi interpretacjami indywidualnymi.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie prowadzenia działalności gospodarczej, przedsiębiorcami są wspólnicy spółki cywilnej. Spółka nie posiada własnego majątku bowiem majątek wniesiony przez wspólników w postaci wkładów jak i pomnożony w wyniku jej działalności, stanowi majątek wspólny wspólników tworząc tzw. współwłasność łączną. Oznacza to, że nie spółka, ale wszyscy wspólnicy łącznie są właścicielami składników majątku. W świetle przepisów zawartych w art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli właściciel nieruchomości używa jej na własne potrzeby lub potrzeby członków rodziny, nie ustala się wartości czynszowej tej nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 860 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów.

Stosownie do art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.) przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna nie będąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej (art. 4 ust. 2).

Przez umowę użyczenia - zgodnie z art. 710 ustawy - Kodeks cywilny rozumie się umowę na podstawie, której użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Umowa użyczenia może być zawarta w dowolnej formie. Może to być forma pisemna, ustna, akt notarialny, lub czynności konkludentne. Tylko wtedy gdy wartość rzeczy użyczonej jest większa niż dwa tysiące złotych, wówczas umowa powinna być stwierdzona pismem dla celów dowodowych. Niezastosowanie się jednak do tego przepisu nie powoduje nieważności umowy użyczenia.

Biorący w użyczenie otrzymuje bowiem nieodpłatne świadczenie, którego wartość, co do zasady, stanowi dla niego przychód, natomiast jeśli przedmiotem użyczenia będzie nieruchomość, to dający rzecz w użyczenie otrzymuje przychód w postaci tzw. wartości czynszowej.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) za przychód z nieruchomości odstąpionych bezpłatnie w całości lub w części do używania innym osobom fizycznym i prawnym oraz jednostkom organizacyjnym nie mającym osobowości prawnej uważa się wartość czynszową, stanowiącą równowartość czynszu, jaki przysługiwałby od tych osób w razie zawarcia umowy najmu lub dzierżawy nieruchomości. Nie jest jednak przychodem wartość czynszowa lokali lub budynków mieszkalnych udostępnionych osobom pozostającym z podatnikiem w stosunku pracy, dla których stanowi ona nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w art. 12 ust. 1.

Natomiast stosownie do zapisu art. 16 ust. 2 powołanej ustawy jeżeli właściciel nieruchomości używa jej na własne potrzeby lub potrzeby członków rodziny albo oddał bezpłatnie nieruchomość lub jej część do użytku na cele działalności naukowej, naukowo-technicznej, oświatowej, oświatowo-wychowawczej, kulturalnej, w zakresie kultury fizycznej i sportu, ochrony środowiska, dobroczynności, ochrony zdrowia i pomocy społecznej, rehabilitacji zawodowej i społecznej inwalidów, kultu religijnego oraz związkom zawodowym, nie ustala się wartości czynszowej tej nieruchomości lub jej części, a wydatki związane z nieruchomością nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje dla własnego użytku pojęcia członka rodziny - stąd należy posłużyć się definicją sformułowaną w art. 111 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.). Zgodnie z powołanym przepisem za członków rodziny podatnika uważa się zstępnych, wstępnych, rodzeństwo, małżonków zstępnych, osobę pozostającą w stosunku przysposobienia oraz pozostającą z podatnikiem w faktycznym pożyciu.

Zatem pod pojęciem członka rodziny zawartym w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumie się także synową, która zaliczana jest do grupy I podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania i przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że skoro wspólnikami zarówno spółki I jak i spółki II są członkowie rodziny, to obowiązek ustalenia przedmiotowego przychodu nie powstanie po stronie świadczącej spółki, jako że powyższa nieruchomość użytkowana jest na potrzeby własne i członków rodziny.

Jednocześnie mając na uwadze, iż wniosek Spółki o udzielnie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), zaznacza się, iż interpretacja nie wywołuje skutków prawnych dla poszczególnych wspólników Spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła Spółka Cywilna, która w świetle zawartych w niej przepisów nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś są poszczególni wspólnicy.

Mając powyższe na uwadze informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wszystkich wspólników możliwe jest poprzez złożenie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i art. 14f ustawy - Ordynacja podatkowa przez poszczególne osoby fizyczne - wspólników.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.